Ένα πράγμα σιχαίνομαι όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Την μαθημένη ανημπόρια. Να σκεφτόμαστε διαρκώς ότι αν κάνουμε εμείς μόνο για εμάς κάτι, δεν αξίζει να το κάνουμε. Και ότι πρέπει να κάνουμε μόνο αυτά που ορίζει η πλειοψηφία. Εντάξει, πες και ότι το έκανες. Και μετά τι θα γίνει; Δε λέω, κάποιοι θα μου πείτε: Κάντο ρε και στα αρχίδια σου τι θα πουν οι άλλοι! (Συγνώμη παιδιά, δεν λέω συχνά αυτή τη λέξη, αν και βρίζω αρκετά...) Αλλά, εγώ αισθάνομαι ότι αν δεν το μοιραστώ, θα είμαι μισή. Μη πω ούτε και μισή! Ούτε το ένα τέταρτο δεν θα είμαι εγώ σαν άνθρωπος...

Τώρα αυτή τη στιγμή πάντως, εν καιρό καραντίνας για τον κοροναιό, μεν αυτή τη στιγμή το δωμάτιό μου είναι πεντακάθαρο και άψογα συμμαζεμένο, αλλά αν και δεν έχω πυρετό, αισθάνομαι άρρωστη. Αισθάνομαι διαρκώς σφιγμένη σε όλο μου το σώμα, παρότι είμαι ξαπλωμένη και σκεπασμένη με το αγαπημένο μου πάπλωμα. Έκανα και νήμα στα δόντια μου και νιώθω τα ούλα μου πιο πρησμένα από ποτέ για κάποιον λόγο. Το στομάχι μου σφίγγεται και νιώθω ότι θα το αφήσω εδώ και θα πεθάνω, αλλά τελικά γνωρίζω ότι είναι στο μυαλό μου όλα αυτά. Αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να ήμουν σε ένα κλαμπ στα Νότια Προάστια αντί να κάθομαι ξάπλα στο κρεβάτι. Είμαι αξιολύπητη. Καραντίνα ξε καραντίνα το ίδιο μου κάνει. Εγώ γουστάρω με Φουρέιρα, Οικονομόπουλο και Πλούταρχο στα κλαμπ και σε όποιον αρέσει! Δεν γίνεται χωρίς αυτά για μένα, απλά δεν γίνεται. Αλλά τελικά, αρκούμαι στο κρεβάτι μου.

Πλέον μισώ αυτό το πράγμα. Να αρκούμαι στο κρεβάτι. Μεν είναι ένα ασφαλές μέρος, αλλά για μένα αυτή η ασφάλεια είναι σιχαμένη. Δεν θέλω να βγαίνω έξω στο μπαλκόνι ή μόνο για δέκα λεπτά για να ξεσκάσω απλά ή για να βγάλω τα σκουπίδια. Αν ήταν στο χέρι μου, θα ήμουν έξω όλη μέρα να τρέχω από εδώ και από εκεί. Θα ήμουν έξω και δεν θα με μάζευαν με τίποτα.

Κάποτε στο κρεβάτι έκανα όλες μου τις σκέψεις. Όλα μου τα όνειρα. Πλέον, ό,τι σκέψη και να κάνω, αισθάνομαι ότι σε πέντε δευτερόλεπτα έχει φύγει. Ότι για μένα δεν έχει αξία. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για το ζευγάρι μας.

Το ζευγάρι στην ιστορία μας δεν κοιμήθηκε όλη νύχτα. Ήταν διαρκώς σε σκέψεις για το τι θα γίνει, πως θα γίνει, αν θα ζουν, αν θα ζει το παιδί τους! Έστω και να μην το γνωρίζουν καλά. Η τραγική ειρωνεία όμως είναι ότι μπορεί να μην το γνωρίσουν και ποτέ. Ή αν το γνωρίσουν, να αργήσουν πολύ... Επειδή απλά τους αναγκάζουν οι συνθήκες...

Ρε, πραγματικά ρε παιδιά (Συγνώμη για την επανάληψη) αλλά έγραψα αυτή τη φράση και έβγαλα αφρούς! Τι πάει να πει τους αναγκάζουν οι συνθήκες; Οι συνθήκες θα μπορούσαν να είναι και αλλιώς! Θα μπορούσαν να είχαν σκοτώσει το παιδί. Να κάνουν έκτρωση. Ή αυτός, ο περίεργος που μπήκε έτσι απλά στο σπίτι τους να κάνει ένα ξόρκι και μπαμ! Και κάτω! Το παιδί έγινε φυσιολογικό! Τώρα θα ζουν με ένα παιδί άρρωστο; Θεός φυλάξοι! Επίσης, πως γίνεται να θέλεις έτσι απλά να κάνεις ένα παιδί και να βγει άρρωστο; Τι είναι αυτό;

Σίγουρα έτσι θα σκέφτονται οι γονείς. Εγώ όμως θα σκέφτομαι έτσι για την Κοινωνία, για το Δημόσιο, για τον κάθε, άντε να το πω Άνθρωπο που δυστυχώς χάνει τον καιρό του με διακρίσεις αντί απλώς να πράττει το σωστό. Δυστυχώς εμείς έχουμε ήδη συνηθίσει στο να έχουμε τη νοοτροπία του βολεμένου, του εύκολου, του καλόβουλου, αντί του αληθινού. Δυστυχώς το Αληθινό φθίνει. Και να έρθει, εμείς οι ίδιοι το διώχνουμε μακριά μας ενώ και καλά το ποθούμε.

Μπορώ όμως πραγματικά να παραδεχτώ ότι το ζευγάρι έμεινε ξύπνιο όλη νύχτα μέχρι να γίνει η επέμβαση. Φαίνεται ότι κατάβαθος οι άνθρωποι αυτοί, θα νοιαστούν έστω και για λίγο, για το μελλοντικά νοητικά ανάπηρο παιδί τους. Θα επιβιώσει. Θα ζήσει. Αλλά με βάση έναν προγραμματισμό. Όχι την βούλησή του. Βέβαια κι εμείς τόσα χρόνια, τόσους αιώνες ζούσαμε στον προγραμματισμό της και καλά εχεμύθειας, σεμνότητας, ευγένειας, του σεις και του σας, του σαβουάρ βιβρ, αλλά και της λογοκρισίας, των πολέμων, των ψεμάτων, της απληστίας, της απάτης, της κοροιδίας. Όμως κι εμείς σαν άνθρωποι, κατάβαθος θέλουμε όλα τα προβλήματα και τα αρνητικά να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, και όχι να ασχολούμαστε με αυτά που για μένα είναι το πρέπον. Και όλα αυτά, για έναν χαζό προγραμματισμό που για μένα, τίποτα δεν πετυχαίνει. Τι τον τήρησες, τι δεν τον τήρησες για μένα το αποτέλεσμα μετά είναι το ίδιο. Ελάχιστα πράγματα αλλάζουν τη φορά και πρέπει να είσαι πολύ σαν... εμένα για να τα δεις, πως να το πω κι αλλιώς!

Το ζευγάρι με το ζόρι έμεινε ξύπνιο μέχρι τις πέντε το πρωί. Η εγχείριση στο δωμάτιο του παιδιού τελείωσε. Ο άνδρας μπήκε μέσα στη κρεβατοκάμαρα του ζεύγους και είπε:

-Περίμενα να κοιμηθείτε αλλά τελικά που να βαρύνουν τα μάτια... Σας καταλαβαίνω και σας νιώθω... Τέλος πάντων. Θέλετε να δείτε το παιδί σας;

Το ζευγάρι πετάχτηκε όρθιο αλλά έκανε πολύ αργά βήματα για να πάνε στο δωμάτιο του κοριτσιού. Το μωράκι κοιμόταν με το μικρό του στέρνο να ανεβοκατεβαίνει τελείως φυσιολογικά αυτή τη φορά. Ήταν σκεπασμένο μεν με τη κουβερτούλα του, φορούσε το πιτζαμάκι του αλλά είχε δύο τεράστιους επιδέσμους στο ένα του χεράκι και στο κεφαλάκι του λες και έκαναν εξαγωγή εγκεφάλου. Ή μεταμόσχευση... Για μένα, αυτή η σκέψη σε κάνει όχι μόνο να φρίττεις, αλλά και να ανατριχιάζεις...

-Η κορούλα σας είναι μια χαρά όπως βλέπετε. Θα κοιμάται όμως όλη μέρα μέχρι να συνέλθει. Είναι σε τεχνητό κώμα αυτή τη στιγμή. Αλλά έχω να σας αποκαλύψω κάτι σημαντικό.

Το ζευγάρι τον κοίταζε σιωπηλό με ενδιαφέρον. Και τελικά είπε:

-Το... Εμ, θέλω να πω, η... διαδικασία για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα πετυχαίνει μόνο αν οι γονείς πέσουν για ύπνο ενώ ο... θεραπευτής πραγματοποιεί την εγχείρηση. Αλλά εσείς είστε τυχεροί. Τυχαίνει να είστε οι 100οι που βοηθάω στη ζωή μου και έτσι εσείς εξαιρείστε. Η κόρη σας όχι μόνο θα επιβιώσει τελικά, αλλά και θα ζήσει. Αλλά θα αργήσει πολύ να ζήσει πραγματικά και να ανακαλύψει τον εαυτό της. Προφητεύω ότι θα μπορέσει, από μόνη της, ίσως και με συνοδεία να απελευθερωθεί από τον προγραμματισμό της στα 25-26 της. Αλλά θα ταλαιπωρηθεί πάαααρα πολύ και δεν θα είναι καθόλου εύκολο να το πετύχει.

-Και τότε, υπάρχει τρόπος για να το μάθει γρηγορότερα;

-Δυστυχώς όχι αγαπητοί μου. Για την ώρα εσείς θα συνεχίσετε τις δουλιές σας κανονικότατα και θα προσπαθήσετε να αναθρέψετε το παιδί όπως θα αναθρέφατε φυσιολογικά ένα παιδί. Μέχρι να γίνει, αν θα γίνει αυτό που είναι γραφτό να γίνει, πρέπει να κάνετε πως ξεχάσατε ότι σας βοήθησα γιατί αλλιώς δεν θα έχει μόνο πρόβλημα η κόρη σας αλλά και εσείς και οι πιθανοί απόγονοι που θα συναντήσετε στο μέλλον.

-Πως; ρωτάει η μητέρα με τη μεγαλύτερη ένταση που χρησιμοποίησε ποτέ στη φωνή της.

-Ααα, λυπάμαι, αυτό δεν μπορώ να σας το πω. Όχι επειδή απαγορεύεται και καλά. Αλλά επειδή, στον κάθε άνθρωπο που έχω βοηθήσει, ο κάθε τρόπος είναι τελείως διαφορετικός. Και ανακαλύπτεται τελείως τυχαία. Δεν μπορείς να το προκαλέσεις να έρθει γρηγορότερα, ούτε να ευνοήσεις τις πιθανότητες. Θα χάσετε το χρόνο σας. Σας το λέω και σας το υπογράφω.

Ο άνδρας πήρε μια βαθιά ανάσα, πήρε την τσάντα του και πήγε στην πόρτα.

-Φίλοι μου, εγώ πρέπει να φύγω. Έχω πολλές δουλιές. Να θυμάστε ό,τι σας είπα και να προσπαθείτε πάντα για το καλύτερο. Και μη συμβιβαστείτε ποτέ με κάτι κατώτερο των δυνατοτήτων σας. Καληνύχτα. είπα ο άνθρωπος και έκανε ένα βήμα στον έξω κόσμο. Έξω όμως έβρεχε ακόμη μετά από δύο μέρες βροχή.

-Περίμενε μια στιγμή! Πες μας πως σε λένε! φωνάζει ο πατέρας που είχε να μιλήσει πολλή ώρα.

Ο άνδρας έμεινε ακίνητος για μια στιγμή και τελικά απάντησε:

-Να με λέτε Εφιάλτη. Εφιάλτη Μοιραίο. Αλλά σας παρακαλώ, για την κόρη σας, μη φωνάζετε το όνομά μου χωρίς λόγο. Δεν θα κερδίσετε τίποτα... λέει χαμογελώντας αυτάρεσκα ο άνδρας και δύο αιχμηροί κυνόδοντες έκαναν την εμφάνισή τους. Ο ήλιος ανέτειλλε σιγά σιγά και το ζευγάρι έτριψε τα μάτια του μπας και έβλεπε οφθαλμαπάτη. Αλλά ο Εφιάλτης εξαφανίστηκε σε μια στιγμή...

Το ζευγάρι τελικά αποφάσισε να περάσει την υπόλοιπη μέρα του στο κρεβάτι με τηλεόραση, και ντελίβερι από την Εκάλη αν και δυστυχώς ο Διόνυσος είναι πολύ μακριά από εκεί. Πήραν τρεις μεγάλες πίτσες και τις έτρωγαν όλη μέρα μέχρι να σκάσουν. Έβλεπαν ντοκιμαντέρ με άγρια ζώα και επιβίωση στην Άγρια Φύση με Καλωδιακή Τηλεόραση. Δεν δέχτηκαν να κάνουν τίποτα άλλο. Μόνο για τουαλέτα σηκώνονταν από το κρεβάτι.

Το ζευγάρι αποφάσισε βουβά να μην πάει να κοιτάξει καθόλου το μωράκι. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν τον εαυτό τους, ούτε την τύχη τους. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν και τον πιθανό θάνατο του παιδιού τους. Άσε που θα πρέπει να μείνει και λίγο μόνο του το παιδί έτσι ώστε να αναρρώσει λίγο και να συνέλθει από την εγχείρηση. Μπορεί το οποιδήποτε μικρόβιο να το σκοτώσει αυτή τη στιγμή πραγματικά και μετά να μη μπορείς εσύ να κάνεις κάτι.

Όμως το ζευγάρι σκεφτόταν: Μα καλά τι στο διάολο συμβαίνει; Τι στο καλό λέει αυτός; Τι εννοεί με το ότι θα δυσκολευτεί; Και τι διαφορετικές δυσκολίες θα αντιμετωπίσουμε με το παιδί; Όλοι τους είναι τρελοί.

Οι νεαροί γονείς τελικά είπαν ότι θα το αφήσουν λίγο και ό,τι γίνει καλοδεχούμενο. Αποφάσισαν να συνεχίσουν τις ζωές και τις δουλιές τους. Ηρέμησαν ευτυχώς λίγο αν και στο υποσυνείδητό τους βαθιά, είχαν αυτές τις περίεργες σκέψεις. Έπρεπε όμως να ξεχάσουν τον Εφιάλτη, ό,τι και να γινόταν.

Πωπω, αυτή τη στιγμή σαν να κόλλησε λίγο το μυαλό μου. Όπως κολλάει η κορδέλα στη γραφομηχανή, καταλαβαίνετε. Και σαν να ξέμεινα λίγο από έμπνευση. Και είναι πραγματικά περίεργο αυτό που συμβαίνει και νιώθω. Η αλήθεια είναι πως είχα στο μυαλό μου συνέχεια τη βόλτα μας στη Κηφισιά με έναν πολύ καλό μου φίλο και συμφοιτητή από τη σχολή μου, τον Παναγιώτη. Ο Παναγιώτης μένει στο κέντρο της Αθήνας ενώ εγώ μένω Πεντέλη. Μεγαλούτσικη απόσταση θα πεις. Παρόλα αυτά ήξερα πολύ καλά πόσο χρόνο να κάνουμε για να πάρει μετά το τρένο να γυρίσει νωρίς στο σπίτι του γιατί αύριο είχε δουλιές. Κι εγώ είχα δουλιές αλλά θα μπορούσα να σηκωθώ ό,τι ώρα ήθελα να τις κάνω. Αλλά έπρεπε να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο γιατί δεν είχα όρεξη να περπατήσω. Περπάτησα για να πάω. Στο γυρισμό μέσα στην ανηφόρα θέλω ξεκούραση!

Πάντως σκεφτόμουν όλη μέρα τι θα έκανα με τον Παναγιώτη, που θα καθόμασταν, που θα περπατούσαμε, τι θα του έλεγα, τι θα μου έλεγε αυτός... Το μυαλό μου ήταν συνέχεια εκεί με αποτέλεσμα να ξεχάσω την ιστορία μου. Ευτυχώς όμως αν και καθυστέρησα να ανανεώσω η αλήθεια είναι, αυτό δεν με εμπόδισε να συνεχίσω να την γράφω. Αν και γνωρίζω ότι θα αντιμετωπίσω μερικά μικρά προβληματάκια που θα με δυσκολέψουν. Αλλά, αν δεν κάνεις στη ζωή σου ποτέ κάτι δύσκολο, δεν θα κάνεις τίποτα. Καζαντζάκης ευλογημένος!

Σαν να βρήκα τι θα γράψω! Λοιπόν! Η μικρή Ροζαλία λοιπόν αν και ήταν έτσι κι αλλιώς πιο μικρόσωμη, πιο μικροκαμωμένη και πιο ήσυχη, ήταν παράλληλα και πιο σκληρή. Είχε όμως μια ανεπαίσθητη ανάλαφρη αίσθηση πιο πολύ στα χέρια της. Ενώ τα πόδια της ήταν απίστευτα βαριά και δυνατά όσο αδύνατα και να ήταν. Η μικρή Ροζαλία ήδη από δύο ετών άρχισε να φτιάχνει παζλ που άλλα παιδιά θα έφτιαχναν στα 11-12 τους. Στα πέντε της ζωγράφιζε μυστηριωδώς, σαν επαγγελματίας. Είτε με μόνο ένα μολύβι, είτε με τεμπερες. Και στα εφτά της ξεκίνησε να ράβει. Έπαιρνε σκόρπια υφάσματα από το σπιτι και τα έραβε μεταξύ τους. Κοβόνταν ένα κουμπί από το πουκάμισο του μπαμπά; Η μικρή Ροζαλία πήγαινε κοντά του κρατώντας μια βελόνα στο ένα χέρι και χαιδεύοντάς τον απαλά στο άλλο σαν να ήθελε να του πει:

-Μην ανησυχείς μπαμπά. Εγώ θα σου το φτιάξω. Και δωρεάν και γρήγορα. Στο πιτς φιτίλι!

Αρχικά όταν είδε αυτός την κόρη του πρώτη φορά να κρατάει βελόνα, τρόμαξε. Και ήταν έτοιμος να της κάνει παρατήρηση. Η μικρή Ροζαλία όμως με τις δεινές της ικανότητες, έφτιαξε το κουμπί του μπαμπά της χωρίς να τρυπηθεί καθόλου μέσα σε πέντε μόλις λεπτά. Έτσι, ο πατέρας της δεν θα είναι πρόβλημα κανένα, ούτε με το κρύο αλλά ούτε και με το αφεντικό του που θα του έκανε σίγουρα παρατήρηση αν τον έβλεπε με κομμένο κουμπί στο πουκάμισό του!

Η μικρή Ροζαλία ήταν μια ήρεμη δύναμη. Όλα όσα ήθελε να αποκτήσει, τα αποκτούσε μόνο καθαρά και μόνο με δικό της προσωπικό κόπο και χρόνο. Δεν της έδινε ποτέ κανένας βοήθεια. Όλα τα έκανε μόνη της στην εντέλεια. Εκτός από τις δουλιές του σπιτιού. Εκεί και μόνο εκεί τη βοηθούσαν. Για τις δουλιές του σπιτιού ήταν η Άννα και η Ηλέκτρα, οι μικρότερες αδερφές της. Μπορούσε όμως ευτυχώς να συμμαζέψει μόνη της μια χαρά το δωμάτιό της, τα ρούχα της, τα βιβλία της, τις ζωγραφιές της, τα πλεκτά της, τα πρότζεκτ της... Αυτά τα έκανε ολα μια χαρά. Και όταν της έλεγε η μαμά να μαζέψει κάτι που ξέχασε ή που πέταξε, σηκωνόταν και το μάζευε αμέσως χωρίς καμία απολύτως αντίρρηση.

Ώρες ώρες, αν είσαι μάνα, σκέφτεσαι: Ένα παιδί να είχα και να ήταν αυτό! Κι όμως! Δεν ειναι καθόλου ωραίο αυτό. Αν ήμουν εγώ μάνα ενός παιδιού δεν θα το ήθελα μούγκα στη στρούγκα. Ήδη μάλιστα, από έναν άνδρα που δεν μιλάει καθόλου και από έναν άνδρα γλωσσοκοπάνα θα προτιμήσω τον δεύτερο. Γιατί πιστέψτε με αγάπες! Δεν υπάρχει πιο αγχωτικό αλλά και πιο αμήχανο πράγμα από το να προσπαθείς εσύ να διασκεδάσεις τον άλλον και ο άλλος να μη μιλάει καθόλου.

Η Ροζαλία παρόλα αυτά δεν μίλαγε ποτέ. Μα ποτέ. Παρόλα αυτά οι πράξεις της έδειχναν πολλά. Μπορεί στο σχολείο να μην μίλαγε αλλά βοήθαγε πάντα τη δασκάλα της και τους συμμαθητές της. Μπορεί να μην σήκωνε ποτέ το χέρι της στη τάξη για να πει μάθημα, αλλά διάβαζε ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Και ήταν από τις καλύτερες μαθήτριες σε όλο το σχολείο. Και οι δάσκαλοι την αγαπούσαν πάρα πολύ. Καταλάβαιναν από μόνοι τους ότι δυστυχώς ήταν και φερόταν λιγάκι σαν αυτιστική αλλά δεν σήκωσε ποτέ χέρι σε κανέναν. Ούτε έφερνε αντιρρήσεις και δεν προκαλούσε ποτέ προβλήματα στο σπίτι ή στο σχολείο της. Είχαν όλοι επίσης καταλάβει τις δεξιότητές της στην ανάγνωση, τη ζωγραφική αλλά και τη ραπτική. Είχε πάρει και βραβεία και αριστεία στο σχολείο και ήταν πασίγνωστη σε όλο τον Διόνυσο για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Πήγαινε και γύριζε στο σχολείο μόνη της από έξι ετών και δεν χρειάστηκε ποτέ να την πηγαινοφέρουν οι γονείς της παρά μόνο για να πάνε μαζί σε καμιά εκδήλωση του σχολείου και ως εκεί. Η ζωή τους ήταν ήσυχη στο δημοτικό. Μέχρι που στο γυμνάσιο, άρχισαν να συμβαίνουν κάποια πράγματα που άρχισαν να τους αναστατώνουν λίγο.

Όλα άρχισαν με την λήψη ενός γράμματος όταν η μικρή Ροζαλία ήταν δώδεκα ετών και ήταν έτοιμη να πάει στο γυμνάσιο. Στο Διόνυσο υπηρχαν μόνο δύο νηπιαγωγεία, δύο δημοτικά και δύο γυμνάσια. Παρόλα αυτά, ενώ στο δημοτικό η Ροζαλία ήταν μαζί με την Ηλέκτρα και την Άννα, δυστυχώς στο γυμνάσιο αναγκάστηκαν να χωρίσουν λόγω της γραφειοκρατείας. Τη στιγμή που η οικογένεια πήρε το γράμμα, η Ροζαλία διάβαζε ένα βιβλίο στο σαλόνι. Οι δύο γονείς κλείστηκαν στη κουζίνα να το διαβάσουν ενώ η Ροζαλία... Σαν να μη συνέβη τίποτα. Συνέχισε να κάθεται οκλαδόν στο σαλόνι, στο χαλί διαβάζοντας το βιβλίο της. Ένα μεγάλο, βαρύ βιβλίο που κανείς δεν θα άγγιζε. Η Ροζαλία όμως είχε καταβροχθίσει με τη σέσουλα, κάθε βιβλίο στη βιβλιοθήκη. Και οι γονείς της καταλαβαίνοντας αυτήν της την μανία αγόραζαν και για τους εαυτούς τους και για την ίδια όλο και περισσότερα βιβλία. Και η Ροζαλία αν και δεν το έδειχνε, το απολάμβανε. Και πολύ μάλιστα.

Η Άννα και η Ηλέκτρα διάβαζαν μαζί με δυνατά γελάκια στο δωμάτιό τους. Αυτές οι δύο, ήταν οι μόνες κοινωνικές στην οικογένεια σε αντίθεση με τη Ροζαλία και τους γονείς τους. Παρόλα αυτά, σπάνια έβλεπαν τα δικά τους αισθήματα ή προβλήματα. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν τα εκδήλωνε στο σπίτι. Όλοι σαν ρομποτάκια απλά κοιτάζανε τη δουλειά τους. Και το μόνο πράγμα που έκαναν πέρα από τα δικά τους ήταν ό,τι και μόνο ό,τι τους ζήταγαν οι γονείς τους για κάποια δουλειά του σπιτιού. Βέβαια τα τρία κορίτσια όσο ήταν στο δημοτικό, φρόντιζαν όσο μπορούσαν το ένα το άλλο και κάποιες φορές έκαναν και παρέα μαζί. Αλλά τις περισσότερες φορές η Ηλέκτρα και η Άννα ασχολιόντουσαν με τα δικά τους και με τις φίλες τους. Και δεν έχωναν τη μύτη τους σε άλλες υποθέσεις. Η Ροζαλία όμως καταβάθος πνιγότανε από αυτή τη μοναξιά. Δεν έπρεπε ομως να το δείξει. Ήδη ο προγραμματισμός της ήταν αρκετά βεβαρυμένος και υπερφορτωμένος με την φιλαναγνωσία της και την έφεσή της στη ζωγραφική και την ραπτική. Έπρεπε να είναι ΠΑΝΤΑ χαμηλών τόνων και ποτέ να μην δείχνεται.

Το ζευγάρι λοιπόν κοιτάχτηκε για μια στιγμή σαν στήλη άλατος. Και άνοιξαν το γράμμα για να το διαβάσουν. Ο πατέρας μετά από ένα βλέμμα-προτροπή της μητέρας άρχισε να διαβάζει καθαρά αλλά λίγο σιγά.

Αγαπητοί γονείς,

όπως ξέρετε, η Ροζαλία είναι πλέον δώδεκα χρονών και θα πάει στο γυμνάσιο. Πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ο προγραμματισμός της και ο κώδικάς της να ανανεωθεί. Σχεδόν μετά από πέντε έξι χρόνια ο κώδικάς της θα κάνει ένα μεγάλο update σε ένα ειδικά διαμορφωμένο κέντρο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για το που και πως θα το κάνετε. Αύριο θα έρθω εγώ με το ιπτάμενο αμάξι μου για να πάμε όλοι μαζι εκεί. Όμως ΘΑ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΔΙΔΥΜΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ. Θα τους πείτε ότι απλά θα πάτε με τη Ροζαλία όλη μέρα έξω για κάτι δουλιές προσωπικές σας και θα τις αφήσετε μόνες στο σπίτι. Δεν θα πρέπει να μάθουν ΤΙΠΟΤΑ για την αποστολή μας.

Η Ροζαλία σας λοιπόν, πλέον θα αρχίσει να δείχνει και έφεση στο καράτε και στον χορό. Αλλά επειδή λόγω έλλειψης χρόνου επειδή θα κάνει ήδη πολλά διαβάσματα και πολλές δραστηριότητες μέσα στη μέρα, θα πρέπει αυτά να τα κάνει ΜΟΝΟ με προσωπικό γυμναστή στο σπίτι της. Και ποτέ σε δημόσιο χώρο. Γιατί αν τα κάνει σε δημόσιο χώρο θα ήταν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ για εσάς και για την ίδια. Ω ναι, έτσι απλά, θα αρχίσει να έχει έφεση και σε άλλα πράγματα. Αλλά προσοχή σας! Να φροντίσετε να τα κάνει ΟΛΑ ιδιωτικά και να μην πάρουν τα μυαλά της αέρα και το δει πρωταθλήτρια. Θα καταστραφεί. Όχι μόνο το σώμα της αλλά και ο προγραμματισμός της. Πρέπει να μείνει μόνη της και να παλέψει μόνη της. Είναι η μόνη λύση της επιβίωσής της.

Θέλω σας παρακαλώ πολύ να είστε έτοιμοι αυριο, το πρωί της Κυριακής στη λεωφόρο Διονύσου. Να είστε στις εννιά και ΜΟΝΟ εσείς οι τρεις. Και να έρθετε με τα πόδια μόνο στη λεωφόρο Διονύσου στη πιο κοντινή στάση λεωφορείου. Έτσι ώστε η Άννα και η Ηλέκτρα να μην μας δει να φεύγουμε και ειδικά το αμάξι μου... Αν το δούνε οι δίδυμες, ο προγραμματισμός της θα ακυρωθεί ΑΚΑΡΙΑΙΑ. Να προσέχετε παρα πολύ και να τηρήσετε την εμπιστοσύνη και την εχεμύθεια που σας έχω εδώ και δώδεκα χρόνια. Μην αφήσετε δύο εννιάχρονα κορίτσια να σας καταστρέψουν τα όνειρα.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ,
ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΜΟΙΡΑΙΟΣ

Οι δύο γονείς κοιτάχτηκαν στα μάτια με απορία. Τι στο καλό θα συνέβαινε; Τι θα γινόταν με την κόρη τους; Πως αλλιώς θα... την αναβάθμιζαν; Πως θα το έκαναν; Πως θα τα κατάφερναν; Τι καινούργιο θα έκανε ο Εφιάλτης στη μικρή τους Ροζαλία;

Έτσι λοιπόν, οι γονείς αποφάσισαν να μαζέψουν τα τρία κορίτσια στη κουζίνα για να τους μιλήσουν λίγο.

-Κορίτσια! Για ελάτε λίγο στη κουζίνα! φώναξε ο πατέρας.

Τα τρία κορίτσια και η μητέρα ακολούθησαν τον πατέρα στη κουζίνα. Κάθισαν στο τραπέζι αγχωμένοι.

-Κορίτσια! Ακούστε μας προσεκτικά. λέει ο πατέρας.

-Λοιπόν! Αύριο θα πάμε με τη Ροζαλία σε κάτι δουλιές. Θα λείψουμε όλη τη μέρα. Θα είμαστε πολύ απασχολημένοι. Δεν θα μπορείτε να μας βρείτε στο τηλέφωνο γιατί εκεί που θα πάμε δεν θα επιτρέπεται να έχουμε ή να χρησιμοποιούμε τηλέφωνα. Οπότε θα κάνετε λίγη υπομονή εως αργά το απόγευμα. Θα σας έχουμε όμως χρήματα για να παραγγείλετε όποια γλυκά θέλετε από όποιο μαγαζί θέλετε και φυσικά φαγητό για να έχετε να φάτε όλη τη μέρα που θα είστε μόνες σας.

-Θέλω να τα πηγαίνετε καλά μόνες σας. Για μια φορά μόνο θα το κάνουμε αυτό. Θέλω να είστε ψύχραιμες, να βοηθάτε και να προσέχετε η μία την άλλη. Δεν είστε πια πέντε χρονών. Είστε εννιά. Και είστε αρκετά μεγάλες για να μείνετε μόνες σας για μια μέρα στο σπίτι. Θέλω φυσικά να μην φύγετε καθόλου από το σπίτι για να μην χαθείτε και κρυώσετε. Βασιζόμαστε στην εμπιστοσύνη που θα σας δώσουμε και στην ησυχία που θα διαφυλάξετε στο σπίτι μας. Θέλω να είστε προσεκτικές και φυσικά αν χτυπήσει το τηλέφωνο και ζητούν εμάς, να κρατήσετε το νούμερο που σας πήραν για να τους πάρουμε εμείς όταν γυρίσουμε. Αυτονόητο φυσικά ότι δεν θα ανοίξετε σε κανέναν.

-Το ξέρω, σας έχουμε κουράσει, αλλά ξέρουμε ότι στις Κυριακές κοιμάστε εως αργά και όταν θα ξυπνήσετε εμείς θα έχουμε φύγει. Γι'αυτό σας τα λέμε από τώρα. Εντάξει κορίτσια. Η ώρα είναι τώρα οχτώ και μισή το βράδυ. Θα φάμε από τώρα όλοι μαζί για βραδυνό μιας και δεν σας δούμε αύριο.

Έτσι τα πέντε μέλη της οικογένειας, κάθισαν και έφαγαν όλοι μαζί στο τραπέζι βραδυνό. Δεν έπεσε ούτε λέξη στο τραπέζι. Τα κορίτσια ήταν απίστευτα αγχωμένα. Και δεν ήθελαν να κάνουν χειρότερα τα πράγματα για τις ίδιες.

Τα κορίτσια μετά κάθισαν όλα μαζί στο σαλόνι για πρώτη φορά σαν αδερφές. Και αποφάσισαν να ξαπλώσουν όλες μαζί στο χαλί.

Η Ροζαλία ξάπλωσε ανάμεσα στην Άννα και την Ηλέκτρα. Τις άκουγε να μιλάνε για διάφορα θέματα. Απλά τις άκουγε και η Ροζαλία ήταν στη μέση. Η Ροζαλία χαμογέλασε στιγμιαία γιατί αν και τις έβρισκε λιγο μονοδιάστατες τις κουβέντες τους, απλά τις άκουγε και κατά βάθος της άρεσε. Παρότι δεν τις γνώριζε πολύ καλά. Δεν μπορούσε και να τις γνωρίσει άλλωστε. Απαγορευόταν φυσικά.

Πέρασαν τουλάχιστον δυόμιση ώρες κουβέντας και χαζολογήματος. Τα κορίτσια μετά έπρεπε να πουν καληνύχτα και να πάνε για ύπνο. Η Άννα και η Ηλέκτρα τουλάχιστον. Η Ροζαλία θα μπορούσε να μείνει λίγο ακόμη ξύπνια. Και το έκανε. Ενώ οι αδερφές της είχαν ξεραθεί στον ύπνο στο διπλανό δωμάτιο ήδη, η Ροζαλία ζωγράφιζε στο μπλοκ της στο κρεβάτι και φυσικά αργότερα ως κρυφή πολυτάλαντη και πολυπράγμων έπιασε ένα ροζ χειροποίητο πλεκτό κασκόλ. Από τότε που αποφοίτησε με άριστα από το δημοτικό της έπαιρναν όσα σύνεργα ραπτικής τους διέταζε ο προγραμματισμός της φυσικά. Παρολα αυτά αν και ήταν χαρούμενη, ήταν ενθουσιασμένη χωρίς να το δείχνει γιατί επιτέλους θα συναντούσε αυτόν που της δημιούργησε τον προγραμματισμό της αλλά και που πριν δώδεκα χρόνια της έσωσε τη ζωή...

___________________________________________
Καλησπέρα σας!

Αυτό το κεφάλαιο έκανα εκατό χρόνια για να το γράψω. Και μου ήρθε επιτέλους η έμπνευση φυσικά!

Ελπίζω να είστε όλες καλά και να προσέχετε! Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και πρέπει όλοι μας να προσέχουμε την ίδια μας την ζωή. Μείνετε στο σπίτι σας και κάντε Ο,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΑΣ για να περάσετε καλά και στο σπίτι σας αυτές τις δύσκολες περιόδους! Τα ξαναλέμε σύντομα στο επόμενο κεφάλαιο!