Σε αυτό το βιβλίο, μετά από πολύ καιρό, θα διηγηθώ μια ιστορία ως εγώ, με συνδυασμό πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης ναι μεν, αλλά η πρωταγωνίστρια δεν θα έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση με εμένα. Αυτή τη στιγμή κάθομαι απλά στο κρεβάτι μου και γράφω στο κινητό μου αυτόν τον μικρό πρόλογο και για μένα είναι δικαίωση, ανακούφιση, ανανέωση μετά από πολύ καιρό απουσίας και αδράνειας λόγω προσωπικών μου θεμάτων που για αυτή τη φορά ΔΕΝ θα τα μοιραστώ γιατί είμαι δεσμευμένη κάπου, και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω ακόμη να το κάνω. Θέλω να κρατήσω και ένα μυστήριο... Χεχε...

Λοιπόν! Στο θέμα μας τώρα! Είμαστε πλέον σε μια εποχή όπου μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ή... Σχεδόν όλα. Είμαστε σε μια εποχή που τα πάντα είναι πολύ καλύτερα. Και αυτό ισχύει, αλλά δυστυχώς δεν παύουν ορισμένοι άνθρωποι να μην το τηρούν... Είμαστε σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι βοηθούν τους άλλους. Ή... Τουλάχιστον προσπαθούν να βοηθήσουν. Είμαστε σε μια εποχή που μπορείς να ζητάς ό,τι θέλεις και να το έχεις. Άλλοτε αμέσως, άλλοτε με υπομονή περιμένοντάς το... Κι εγώ περίμενα μια στιγμή που θα κατάφερνα επιτέλους να ηρεμήσω για να αρχίσω τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, αν και αισθάνομαι λίγο άσχημα που αναγκάστηκα να περιμένω τον κοροναιό για να το κάνω.... Δυστυχώς όμως, εμείς σαν άνθρωποι έχουμε καταντήσει τον εξωστρεφή να τον καταδικάζουμε και να τον θεωρούμε γελοίο και μη ρεαλιστικό τις περισσότερες φορές επειδή απλά ζηλεύουμε για το κουράγιο του να δείχνει αμέσως ποιός είναι και να έχουν φυσικά, περισσότερο ενδιαφέρον οι όλες καταστάσεις. Βέβαια δεν είναι όλοι έτσι. Δυστυχώς όμως, έχουμε κατά βάθος στο μυαλό μας το γεγονός ότι πρέπει να είμαστε όλοι μια μονότονη βαρετή ευθεία, χωρίς πολυπλοκότητα και διαφορετικότητα. Και αυτό, είναι κάτι που με τρελαίνει.

Να θυμάστε, ότι ακόμη και σήμερα, ορισμένοι άνθρωποι στον κόσμο δεν γεννιούνται τόσο τυχεροί όσο εσείς. Άλλοι έχουν σύνδρομο Ντάουν, άλλοι Άσπεργκερ, άλλοι αυτισμό, άλλοι γεννιούνται με σπάνιες ανίατες ασθένειες. Άλλοι γεννιούνται με νοητικές και αναπτυξιακές διαταραχές. Άλλοι γεννιούνται με προβλήματα στη συμπεριφορά ή στα νεύρα και φοβούνται το παραμικρό. Άλλοι γεννιούνται υπερευαίσθητοι. Άλλοι γεννιούνται με αλλεργίες. Άλλοι αναγκάζονται να περνούν μια ζωή με αυτοάνοσα ή με κληρονομικές ασθένειες από τους γονείς τους. Αλλά, είναι και αυτοί άνθρωποι όπως εσείς. Όπως και η Ροζαλία μας, η οποία αναγκάστηκε από μικρή να μάθει αμέσως όλα όσα κανονικά πρέπει να μάθει αμέσως με το που της τα πούνε. Χωρίς να την αφήσουν να πάρει το χρόνο της να τα σκεφτεί, να τα διαχειριστεί, που για μένα, είναι εγκληματικό. Γιατί στον αντίποδα αν πάμε, υπάρχουν και άνθρωποι που γίνονται κακοί, εγκληματίες, ρατσιστές, ομοφοβικοί, συμφεροντολόγοι, εγωιστές, μικρόψυχοι, παρτάκηδες. Αλλά δυστυχώς το θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο και η μαθημένη μας ανημπόρια δεν μπορεί να το ανατρέψει ενώ κατά βάθος θέλουμε να το ανατρέψουμε.

Θα πάμε τώρα στο κύριο θέμα της ιστορίας. Η Ροζαλία γεννιέται τον Δεκέμβριο του 1994 στο Διόνυσο Αττικής. (Ο Διόνυσος είναι μια ερημική αλλά όμορφη περιοχή της Αττικής, πίσω από τη Πεντέλη όπου φημίζεται για τη μυθολογία της και τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο του Διονύσου) Όμως γεννιέται με ένα σοβαρό πρόβλημα. Το μυαλό της είναι κατεστραμμένο και παγωμένο, και οι νευρώνες της αδύναμοι. Αλλά και τα αυτιά της υπολειτουργούν. Μέχρι που ένας τρελός μανιακός επιστήμονας, επισκέπτεται το ίδιο βράδυ το σπίτι της και καταφέρνει να τη σώσει αλλά με ένα τίμημα. Βάζει στο μυαλό της ειδικούς μηχανισμούς συγχρονισμένους σε μια μεγάλη κονσόλα στο σπίτι της, σαν αυτές που έχουν οι djs, που συνδέονται ασύρματα και με τους νευρώνες και τον εγκέφαλό της. Και για να επιβιώσει πρέπει να ακολουθεί για την αρχή τέσσερις σημαντικούς κανόνες. (Και λέω για την αρχή, γιατί θα δείτε κι άλλους κανόνες στη πορεία, αλλά αν σας τους πω, θα ξημερώσουμε.) Πρώτον, πρέπει να προσέχει να μην τρέχει για να μην πέφτει κάτω και χτυπάει. Δεύτερον δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια πάνω από πέντε λεπτά μια ηλεκτρονική συσκευή που είναι σε λειτουργία. Τρίτον, πρέπει να προσέχει να ρυθμίζει σωστά τον μηχανισμό της πριν πάει για ύπνο και να αποφεύγει να πηγαίνει πολύ συχνά σε μέρη με πολύ θόρυβο και κόσμο και φυσικά τέταρτον, απαγορεύεται να έχει ελεύθερη βούληση. Και έτσι δυστυχώς, δεν μπορεί καν να μιλήσει. Καθόλου. Αν και ήταν αριστούχος μαθήτρια και στο σχολείο και στην ιδιωτική σχολή σχεδίου μόδας στο Γαλάτσι, που πήγε να σπουδάσει και σε όλα της συνεπής, δεν είχε ποτέ πολλούς φίλους και οι γονείς της δεν ασχολιόντουσαν και πολύ μαζί της. Μιας και έχει άλλες δύο μικροτερες δίδυμες αδερφές, την Ηλέκτρα και την Άννα, που γεννήθηκαν απόλυτα φυσιολογικά και ασχολούνται μόνο με αυτές. Και φυσικά η Ροζαλία δεν ασχολείται καθόλου μαζί τους.

Πλέον, η Ροζαλία είναι 26 χρονών και μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παγκράτι με τον μόνο κολλητό της φίλο, τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης εργαζόταν ως μπάρμαν και σπούδαζε ως μηχανικός αυτοκινήτων ενώ η Ροζαλία εργαζόταν ως βοηθός αισθητικού και μανικιουρίστα και ως καθαρίστρια σε ξενοδοχεία και σε ταβέρνες. Τη σχολή της, τη πλήρωνε μόνη της και παράλληλα έκανε καράτε και χορό με προσωπικό γυμναστή στο σπίτι της. Και μόνο επειδή, δεν μπορουσε να σκεφτεί κάτι άλλο να κάνει για να περάσει την ώρα της.

Μέχρι, που μια μέρα, ένα σοβαρό ατύχημα που έπαθε από την εργοδότριά της ενώ ήταν μπροστά και ο Μιχάλης ανακάλυψε πως τελικά, μπορεί να λύσει αυτό της το σοβαρό πρόβλημα. Και την ίδια μέρα, μετά την δουλειά της, συναντάει τον ίδιο τρελό επιστήμονα που στη πραγματικότητα ήταν μάγος, αλλά που πριν 26 χρόνια της είχε σώσει τη ζωή και της λέει ότι υπάρχει τρόπος να λύσει την κατάρα της αρκεί να υπακούσει σε τρεις πανδύσκολες δοκιμασίες που όμως θα μπορεί να της κοστίσουν μέχρι και την ίδια της την ζωή αν δειλιάσει ή αν αποτύχει...

Φοβερό έτσι; Η αλήθεια είναι ότι είδα την ταινία Το παιδί με τη κουρδιστή καρδιά και διάβασα για την ταινία Ο κυνόδοντας που δυστυχώς η δεύτερη, ήταν ΑΠΑΙΣΙΑ ταινία λαμβάνοντας υπόψιν τις κριτικές των θεατών και των κριτικών. Ήθελα όμως πολύ καιρό να γράψω αυτήν την ιστορία. Και τη σκεφτόμουν ενώ περπατούσα και άκουγα μουσική για άσκηση, μιας και τα γυμναστήρια είναι κλειστά... Κλαψ...

Μετά από μια τεράστια απογοήτευση που βίωσα αλλά ούτε και αυτήν θα την πω, και μετά από μια αηδιαστική αναγουλιαστική μπουκιά πρασόρυζο που αναγκάστηκα να φάω για χάρη των γονιών μου, και δύο σοκολάτες για να μου φύγει η αηδιαστική γεύση, αποφάσισα επιτέλους να ξεκινήσω το βιβλίο... Το μήνυμα που θα περάσω, είναι ότι πρέπει ΠΑΝΤΑ να διεκδικείς και να θεωρείς ισότιμα τα πάντα που κάνεις στη ζωή σου, είτε σημαντικά, είτε ασήμαντα, είτε προσωρινά, είτε μόνιμα γιατί κάπου θα σου χρησιμέψουν στη ζωή σου για να είμαι ειλικρινής, είτε έμμεσα, είτε άμεσα. Το έχω βιώσει από πρώτο χέρι. Επίσης, αυτό το βιβλίο, αν και με υπερβολή θα σας παρουσιάζει το πως είναι να μην δέχεσαι να τσαλακωθείς να κάνεις κάτι καινούργιο που σου ήρθε στο μυαλό, είτε επειδή φοβάσαι μην δεν πετύχει, είτε επειδή φοβάσαι τι θα πουν οι άλλοι, ή επειδή απλά το περιβάλλον σου και ο χαρακτήρας που είχες και έχεις μέχρι τώρα δεν το στηρίζει, ή επειδή πρέπει απλά να είσαι συγκεντρωμένος σε ένα πράγμα, τότε οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές. Και σας το υπογράφω μα την αλήθεια. Θα σας εξιστορήσω επίσης και την ιστορία ενός θαύματος που πραγματικά τη πιστεύω για τον καθένα μας ξεχωριστά και όχι απλά για συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Πως αλλιώς να το πω... Αξίζει πραγματικά να το παρακολουθήσετε. Κάτι θα μάθετε εσείς από εμένα, σε ένα βιβλίο όχι σαν αυτά που λέω ότι θα γράψω... Ραντεβού στα επόμενα κεφάλαια!

Χριστίνα Νικηφοράκη