20 μέρες πριν

-Μαριτίνα χτυπάω τόση ώρα δεν ακούς?

Δεν περίμενα να έρθει βραδιάτικα στο δωμάτιο μου. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δει τι κάνω.

-Τι? Βγες έξω!

-Γιατί? 

-Βγες έξω τώρα! έλα σε ένα λεπτό!

Προσπαθώ να κρύψω τον καμβά. 

...

-Να περάσω?

-Έλα

Κάθομαι αμήχανα στην μέση του δωματίου μου. Μυρίζει έντονα μπογιά. 

-Μαριτίνα είναι δυο η ώρα το βράδυ, προσπαθώ να χαλαρώσω με...την συντροφιά μου και αδυνατώ.

Γελάω δυνατά. Αν και θέλω να του βγάλω τα μάτια. 

Είναι ημίγυμνος.

-Αδυνατώ να σε βοηθήσω σε αυτό.

-Μαριτίνα μην με τρελαίνεις , έχεις εδώ και μια ώρα ακούς το ίδιο τραγούδι τόσο δυνατά που απορώ πως δεν έχει έρθει η αστυνομία. Και τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα?

-Ζωγραφίζω..λέω ντροπαλά.

-Γιατί κοκκίνισες?

-..

-Τι μου κρύβεις?Τι ζωγραφίζεις?

-Το δώρο σου για τα γενεθλιά σου.

Απλά δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει να του το δώσω. Είναι κάρφωμα τελείως .

-Να το δώ ?

-όχι.

-δεν είναι δικό μου? λέει πονηρά. Φοράει μόνο ένα τζήν απο κάτω και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου απο πάνω του. Είναι σαν αρχαίο άγαλμα, πεθαίνω..Τι σύμπτωση ειρωνική! Κάπως έτσι τον ζωγράφισα.

-λοιπόν θα μου τον δείξεις?

-Θα κλείσω την μουσική συγνώμη.

-Το δώρο μου? μου λέει σαν μικρό παιδί. Χαμογελάω. Δεν είχα αποφασίσει αν του το δώσω. Το βλέμμα του με περιεργάζεται. Φοράω το μπλουζάκι μετάλικα και μόνο. Ίσα που καλύπτει το εσωρουχό μου. Σε διάφορα σημεία είμαι λερωμένη με μπογιές. Με κοιτά και νομίζω οτι και αυτός δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του απο πάνω μου. 

Ε βέβαια  έχει συνηθίσει να βλέπει μόνο δίμετρες.

- Ντρέπεσαι να μου το δείξεις? μου λεει και σηκώνει το φρύδι ψηλά. Εμένα ντρέπεσαι? μου λέει και το κάθαρμα καταλαβαίνω πως το διασκεδάζει. 

-Καθόλου δεν ντρέπομαι. Μια απλή ζωγραφιά είναι λέω αδιάφορα και κατσουφιάζει.

-Το τραγούδι το άκουγες για να εμπνέεσαι ενώ με..ζωγραφίζεις?

-Βαρέθηκα να  αλλάξω τραγούδι είπα και ρίχνει τα μούτρα στο πάτωμα. Ε βέβαια μόνο μούτρα είναι μαζί μου. Τα γοητευτικά χαμόγελα τα κρατά για αλλού. Είναι σαν μικρό παιδί όταν μουτρώνει. 

Η μουσική ακούγεται χαμηλά. Είναι ένα ερωτικό τραγούδι. Μιλά για κάποιο έρωτα που είναι ανεκπλήρωτος. Κάρφωμα τελείως αλλά τώρα είναι αργά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και εμφανίζω τον πίνακα. Άλλωστε τι έχω να χάσω? Πρώτη φορά ξευτελίζομαι..?

Είναι αυτός ..ημίγυμνος.

Φοράει μόνο ένα τζην , όπως τώρα. Είναι βυθισμένος μέσα σε ένα άγριο μπλε χρώμα, οι πινελιές μου φαίνονται σαν να παλεύουν η μια την άλλη. Το μπλέ ξεχελίζει απο πάθος.Το σώμα του προκλητικά στημένο, σμιλεμένο όπως στην πραγματικότητα. Φαίνεται η σπουδή που έχω κάνει στο κορμί του τόσα χρόνια. 

Ε τόσο κοιταγμα που του έχω ρίξει..μόνο που κλεινω τα μάτια μπορώ να τον πλάσω με την μνήμη μου.Αλλά το βλέμμα του είναι αυτό που προσπάθησα να καταφέρω. Ήταν η μεγάλη μου πρόκληση. 

Αν και φαίνεται οτι έχει ένα ύφος δυναμισμού και παράλληλα εκπέμπει έναν απόλυτο ανδρισμό, παρ'όλα αυτά όσο κοιτάς τα μάτια του, έχουν  μια παιδικότητα, σχεδόν νοσταλγική, ξεχασμένη στο βλέμμα. Φαίνεται όμως σαν να προσπαθεί να την κρύψει.  Κοιτάει κάτι χαμηλά συγκεντρωμένος. Δείχνει σαν να μην  περίμενε αυτό που κοιτά. Τι κοιτά? Αυτό δεν το ζωγράφισα..

Εμένα κοιτά..μέσα στα νυχτολούλουδα..όταν ήμουν μονάχα 13 ετών. Την πρώτη φορά που τον αντίκρυσα, να στέκει απο πάνω μου.

Βλέπω τον Δημήτρη να κοιτά πονηρά τον πίνακα.

Αναμενόμενο. Ημίγυμνο άλλωστε τον ζωγράφισα.

Το βλέμμα του σαρώνει κάθε εκατοστό, κι έπειτα εστιάζει στα μάτια. 

Έλα Δημήτρη νιώσε τον πινακά μου , νιώσε εμένα..σκέφτομαι.

Το βλέμμα του σκοτεινιάζει, τον βλέπω να νιώθει έκπληξη, αναστάτωση. Με κοιτά στα μάτια και ξανακοιτά τον πίνακα. 

-Είμαι τόσο διάφανος για σένα Μαριτίνα?Αυτός είμαι για σενα?

Χαμηλώνω το βλέμμα και δεν μιλάω.

Κάνει ένα βήμα προς εμένα. 

"Μαριτίνα .."μου λέει ψιθυριστά..

"ποιόν κοιτάω με αυτό τον τρόπο?"

Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάω. Ατελείωτα δευτερόλεπτα περνάνε, όταν ακούγεται μια γυναικεία φωνή.

_Δημήτρη που είσαι?

-Έρχομαι ! φωνάζει εκνευρισμένος.

-Σε περιμένει η παρέα σου, καλύτερα να πηγαίνεις λέω και σφίγγω τα χείλη μου.

-Θα φύγω όταν το αποφασίσω. μου λέει και κάνει ακόμη ένα βήμα προς εμένα.

Ξαφνικά σαν να άλλαξε όλη η ενέργεια του δωματίου. 

-Δημήτρη θα ήθελα να ξεκουραστώ τώρα , καλό βράδυ.

Έμεινε διστακτικά δυο δευτερόλεπτα στην πόρτα και έπειτα την έκλεισε.

Μετάνιωσα που ντράπηκα και τον έδιωξα. Αλλά δεν βοηθά που τον περίμενε και η άλλη για να κάνουν έρωτα. Νιώθω σαν να είμαι στην σειρά.

Μετά απο δυο μέρες βρήκα το πορτραίτο κρεμασμένο στην βιβλιοθήκη. Στο αγαπημένο του δωμάτιο. Να του άρεσε όντως ή είναι ευγενικός?