Με κρατάει απο το χέρι και περπατάμε μαζί στο μονοπάτι προς το σπίτι. Δεν μιλάμε, αλλά είναι η πιο όμορφη ησυχία που έχω ακούσει ποτέ. Ακόμη νιώθω ταραγμένη απο το φιλί μας. 

Το φιλί μας..

Έξω απο το σπιτάκι του κήπου, σταματάω. 

-Η στάση της Μαριτίνας , του λέω αλλά δεν φεύγω απο την θέση μου.

-Πάρε οτι χρειάζεσαι και έλα στην κρεβατοκάμαρα μου, μου λέει πολύ φυσιολογικά. 

Φυσικά για εκείνον είναι πολύ φυσικό να πλαγιάσει με μια γυναίκα. Και για μένα είναι πολύ φυσικό να μου έχουν κοπεί τα πόδια. Αλλά δεν θέλω να κοιμηθώ μόνη.

Ξεφυσάει και μου χαμογελά εύθυμα.

Κάθαρμα ξέρεις πως πεθαίνω απο αγωνία.. σκέφτομαι και συνεχίζει να με κοιτά σαν να μην τρέχει τίποτα.

-Έχω στο usb την ταινία του κισλόφσκι la double vie de Veronique και στην κρεβατοκάμαρα προτζέκτορα υψηλής ανάλυσης, μου λέει με απίστευτη γαλλική προφορά και μου χαμογελά πονηρά.

-καλά θα αλλάξω και θα έρθω, λέω υπάκουα και ξεροκαταπίνω.

-Θα φτιάξω και τσάι. Θέλεις? του λέω. 

Τώρα γιατί το λέω , ιδέα δεν έχω. Άσε που έχει και καύσωνα.

-Θέλω. Εσύ? μου λέει πονηρά.

-Κι εγώ θέλω του λέω και κοκκινίζω. 

Καλέ τι λέμε?

-Ωραία σε περιμένω.

-Εντάξει..

Φεύγω με γρήγορα βήματα προς το σπιτάκι του κήπου. Βάζω τα καινούργια μου εσώρουχα, μαύρα, υπέροχα ,δαντελένια και απο πάνω ένα παλιό μακό. Χάθηκε να έχω κανένα δαντελένιο νεγκλιζέ? είμαι σίγουρη πως σε τέτοια έχει συνηθίσει. Πριν φύγω παίρνω μαζί μου τον ντοσιέ. Τον είχα καλά κρυμμένο στο πατάρι. Δεν το ρίσκαρα πριν έξι μήνες να τον πάρω μαζί μου.

Ανεβαίνω τα σκαλιά του πάνω ορόφου και στα μισά σταματάω. 

Που πάω? Είπα οτι θα κάνω τσάι. Συγκέντρωση μηδέν.

Ανοίγω την πόρτα και προσεκτικά ακουμπώ τον δίσκο με το τσάι σε ένα μικρό τραπέζι. Προσεκτικά γιατί απο κάτω έχω τον ντοσιέ και δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να τον δει.

-Ξεκινάει έλα μου λέει με ανάλαφρο ύφος και μου ανοίγει την αγκαλιά του για να πάω κοντά του. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και ακουμπώ το κεφάλι μου στο στήθος του. Μυρίζει υπέροχα. Θέλω να χαιδέψω το κορμί του αλλά διστάζω. Φαίνεται αφοσιωμένος στην ταινία. Καμιά φορά σκύβει και με φιλά στα μαλλιά και άλλοτε απλά μου χαιδεύει το χέρι.Απαλά.

Ξεφυσάω και προσπαθώ να δω την ταινία.

-Μην τρέμεις κορίτσι μου, μου λέει ήρεμα και συνεχίζει να κοιτά την ταινία. Με σφίγγει στην αγκαλιά του μια ιδέα περισσότερο.

-Δημήτρη..του λέω ντροπαλά

-Μμμ.. μου λέει και δείχνει πραγματικά πολύ αφοσιωμένος στην ταινία

Αλλά ξέρω οτι δεν την παρακολουθεί. Το ύφος του είναι απλανές σαν να σκέφτεται κάτι άλλο. Νομίζω οτι και οι δυο σκεφτόμαστε το ίδιο.

-Δημήτρη αγχώνομαι..πως δεν θα είμαι..δηλαδή ..εσύ έχεις πάει με τόσες γυναίκες , κι εγώ..,του λέω ψελλίζοντας.

-Θα ήθελες να μην ήμουν έμπειρος? μου λέει και δεν με κοιτά. Καλύτερα που δεν με κοιτάει γιατί ντρέπομαι που το αναφέρω. 

-όχι , απλά νομίζω πως θα σε απογοητεύσω..του λέω και με φιλά στα μαλλιά.

-Μην ανησυχείς κορίτσι μου δεν πρόκειται να συμβεί αυτό . Είμαι σίγουρος οτι θα είναι πολύ όμορφα. Σταμάτα να τρέμεις και δες την ταινία. Περίμενα πολύ καιρό, νομίζω οτι μπορώ λίγο ακόμη, δεν είχα πρόθεση να σου κάνω έρωτα . Ξέρω οτι είσαι άπειρη και θέλεις το χρόνο σου, μου λέει και με κοιτά ήρεμα.

Να ήξερες  Δημήτρη πόσο εγώ  περίμενα, δεν έχεις ιδέα. Το σκέφτομαι αλλά δεν λέω τίποτα. Ζω την στιγμή. Είναι υπέροχη και μυρίζει Δημήτρη.