-Τι είναι αυτό? μου λέει με περιέργεια και κοιτά μια εμένα και μια το μεγάλο χάρτινο ντοσιέ. Καθόμαστε και οι δύο οκλαδόν στο κρεβάτι. Αντικρυστά. Και στην μέση είναι το ντοσιέ. Ο ήλιος άρχισε να φωτίζει την κρεβατοκάμαρα . Ξημερώνει.

-Αυτό είναι κάτι που φιλούσα στο σπιτάκι του κήπου. Και πριν σου πω τι θέλω απο εσένα, θέλω να σου δείξω το περιεχόμενο , του λέω και η καρδιά μου χτυπά τρελά. 

Σε λίγο θα του αποκαλυφθώ. Σε λίγο θα ανακαλύψει πόσα πολλά σημαίνει για μένα, πόσο τον αγαπώ, πόσα χρόνια μονοπωλεί την σκέψη μου. Πρώτα θα του παραδώσω την ψυχή μου και μετά θα του παραδώσω το σώμα μου. Ολοκληρωτικά θα του δοθώ. Τίποτα λιγότερο απο αυτό.

-Να το ανοίξω? μου λέει και τον βλέπω πως δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει.

-Ναι Δημήτρη. Είναι οι ζωγραφιές μου. Του λέω και του χαμογελώ ήρεμα. Αλλά την ίδια στιγμή όλο το κορμί μου συνταράσσεται απο το πάθος για εκείνον. Σε λίγο θα ξέρει. Σε λίγο αυτός ο άντρας , ο έρωτας μου , θα είναι μέσα μου. Τίποτα στην ζωή μου, δεν μου ήταν τόσο ξεκάθαρο. Θέλω να γίνω δική του απελπισμένα.

Εκείνος γελάει.

-Δεν είχα κατα νου αυτό, αλλά επειδή νιώθω πως είναι σημαντικό για σένα ..ας δούμε λοιπόν ζωγραφιές..λέει και ξαναγελάει. Σφίγγει τα χείλη του. Τον νιώθω πως δεν αντέχει. Καταλαβαίνω απο το απλό του άγγιγμα στα μαλλιά μου, την σεξουαλική ένταση που έχει. Για μένα.

Ανοίγει το ντοσιέ και αντικρίζει το πρώτο πορτραίτο. Είναι ημίγυμνος και κοιτά προκλητικά. Η ημερομηνία του πορτραίτου είναι πριν εφτά μήνες. Σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτά λάγνα.

-Ποιόν κοιτάω έτσι Μαριτίνα? μου λέει και θυμάμαι πως πριν λίγο καιρό με είχε ξαναρωτήσει ποιον κοιτούσε , όταν του έδωσα το δώρο του. Τότε δεν είχα απαντήσει.

-Εμένα κοιτάς του λέω και τον κοιτώ με πάθος. Τον βλέπω πως για μια στιγμή σαστίζει. Δεν περίμενε την ειλικρινιά μου.

-Εμένα κοιτάς σε όλα τα πορτραίτα . του λέω και του κάνω νεύμα με το χέρι μου να συνεχίσει να κοιτά τις ζωγραφιές. Με κοιτά για μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια. Σοβαρός. Δεν μπορώ να μαντέψω τι σκέφτεται. Αλλά κάτι μου λέει , πως ούτε και αυτός δεν μπορεί να διαβάσει την δική μου σκέψη. Έχει καταλάβει οτι κάτι σημαντικό συμβαίνει, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τι.

Κοιτά το επόμενο πορτραίτο, είναι πάλι δικό του. Φοράει λευκό πουκάμισο, κοιτά λοξά και αποδοκιμαστικά. Φαίνεται υπερόπτης , αλλά αν τον κοιτάξεις καλύτερα, κάτι στην στάση του σώματος του, μαρτυρά πως είναι εκ του φυσικού του. Σαν να του συγχωρείς κάθε του υπεροψία. Γιατί ούτε ο ίδιος το γνωρίζει. Φαίνεται απο το τρόπο που ευγενικά πάει κάτι να χαιδέψει.

Τρίβει τον αυχένα του και με κοιτά. Το πορτραίτο έχει ημερομηνία ένα χρόνο πίσω.

-Εσένα θέλω να χαιδέψω..μου λέει και του γνέφω θετικά. Του κάνω νεύμα να συνεχίσει.

Το επόμενο είναι τρια χρόνια πίσω. Έχω ζωγραφίσει το σκούρο μπλε της θάλασσας. Η πανσέληνος την φωτίζει.και αυτός στέκει μέσα στο φως. Στέκει σαν απολλώνιος θεός, τα χείλη του μισάνοιχτα, τα μάτια του μισόκλειστα, το κεφάλι του γερμένο ελαφρά προς τα δεξιά. Είναι σαν να κοιτά μια οπτασία, κάτι μαγικό αλλά συγχρόνως το σώμα του ,γερμένο ελαφρά μπροστά, μαρτυρα ηδονή , μια ηδονή που ανυπομονει το σώμα να αρπάξει. Με κοιτά απότομα. Το βλεμμα του είναι καυτό.

-Ναι μου λέει , είναι έκπληκτος. Είναι σαν να είσαι ο καθρέπτης της ψυχής μου Μαριτίνα. Ένιωσα ένας πολύ μεγάλος άντρας μπροστά σου κι εσύ ήσουν ένα πανέμορφο μαγικό πλάσμα. Που σε καμιά περίπτωση δεν θα ακουμπούσα . Αλλά η ηδονή μου για σένα..ήταν έντονη σε όλο μου το σώμα. Είναι απίστευτο πως με ένιωσες με τόση διορατικότητα..λες και είμαι διάφανος. Αρχίζω να σκέφτομαι Μαριτίνα, πως μόνο εγώ ήμουν ανώριμος, και πως δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ώριμη ήσουν εσύ..μου λέει και του κάνω νεύμα να συνεχίσει.

Κοιτά τα πορτραίτα ασταμάτητα, πολλές φορές μένει ακίνητος και κοιτά τον καθένα επι ώρα. Δεν χαμογελά. 

¨οσο η ώρα περνάει διακρίνω μια ένταση στο σώμα του. Δεν με κοιτά. Δεν μου μιλα. Τον προσέχω πως κοιτά τις ημερομηνίες . Χαίρομαι. Το παλαιότερο πορτραίτο είναι πριν 7 χρόνια. 

Είναι το πρώτο μου πορτραίτο. Αυτός να με κοιτά, κι εγω σκυμμένη στα νυχτολούλουδα. Είναι ένα αρκετά παιδικό σχέδιο. Ενα απλό σκαρίφημα με κάρβουνο. Αλλά φαίνεται πως καθώς τα πορτραίτα  πληθαίνουν, το χέρι μου γινόταν πιο επιδέξιο και κάθε φορά μπορούσα ακόμη καλύτερα να αποδώσω αυτό που ένιωθα. 

Τα πορτραίτα μου είναι η απόδειξη μου πόσο τον αγαπώ. Πως μεγάλωσα και μεγαλωσε και αυτός μαζί μου . Τον μάθαινα και ας μην μιλούσαμε. Έβλεπα τις αλλαγες της ψυχής του και τις ζωγράφιζα. Ζωγράφισα την έπαρση και την παιδικότητα του, την ένταση στο σώμα του, όταν ήταν μολις 20 χρονών αγόρι, ζωγράφισα την ανασφαλειά του και την μεταμόρφωσα με τα χρόνια σε αυτοπεποίθηση, ζωγράφισα τον φόβο του όταν δείχνει γενναίος,τον ζωγράφιζα συνέχεια. 

Και τον μεταμόρφωσα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, στον άντρα που είναι σήμερα. Κι εγώ να μεταμορφώνομαι μαζί του. 

Αυτό που κοιτούσε σε καθένα απο τα 24 πορτραίτα , ήταν πάντα διαφορετικό. Συνέχεια άλλαζε.

Σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτα. Είναι ανέκφραστος.

Τελικά μου μιλα.

-Μαριτίνα δεν ξέρω τι να σου πώ. Δεν περίμενα..νόμιζα οτι ήταν ενα καπρίτσιο, εσύ είσαι τόσο συνειδητοποιημένη απεναντί μου..δεν ξέρω..δεν περίμενα..δεν περίμενα να είσαι τόσο ώριμα δοσμένη στο πάθος σου..δηλαδή..σε εμένα..και δεν ξέρω τι να σου πω..οτι και να πω νιώθω πως θα είναι λάθος..πως θα ακουστεί λάθος.., μου λέει και καταλαβαίνω πως είναι ταραγμένος.

-Μην σε τρομάζει η αγάπη μου . Τώρα ξέρεις πόσο σ'αγάπησα Δημήτρη, πόσο σε αγαπάω.

Με κοιτά βαθιά στα μάτια και δεν μιλάμε. Νιώθω πως θέλει να μου πει κάτι αλλά τον σταματά ο ίδιος του ο εαυτός.

-και τώρα του λέω ήρεμα και αποφασιστικά, τώρα ήρθε η ώρα να σου ζητήσω αυτό που θέλω.

-Οτι θέλεις .μου λέει σοβαρός .

-Θέλω να σε νιώσω μέσα μου.