ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ

Ένας κύριος με μπλέ και κίτρινο κουστούμι με πλησιάζει και με καλημερίζει. Μου αποσπά ευγενικά την γιγάντια βαλίτσα Luis Vitton και με βοηθά να ανέβω την σκάλα του ιδιωτικού jet. Αν μη τι άλλο ο σείχης φαίνεται γενναιόδωρος με τους συνεργάτες του.

Το jet είναι απλά υπέροχο, αν απ' έξω με ενθουσίασε με την μαύρη κομψότητα του, με το εσωτερικό του αεροπλάνου τα χάνω. Είναι ένα σαλόνι υπερπολυτελές με μπεζ δερμάτινους καναπέδες και διάφορες υπερσύγχρονες συσκευές. Η αεροσυνοδός μου εξηγεί πως να χρησιμοποιήσω τις διάφορες ανέσεις και της χαμογελώ μηχανικά.

Αν μη τι άλλο, τέτοια στο χωριό μου δεν είχαμε. 

Προσπαθώ να μην δείχνω τόσο εντυπωσιασμένη και κλείνω το στόμα μου. Κοιτάω στο εσωτερικό του αεροπλάνου, αλλά δεν βλέπω κανέναν άλλον επιβάτη.

Μα που είναι όλοι? Η δικηγόρος μου ήταν σαφής, 10 η ώρα είναι η απογείωση.

Κάθομαι αναπαυτικά στο δερμάτινο καναπέ και απολαμβάνω ένα κρύο τσάι. Με περιεργάζομαι. Λινό λευκό πουκάμισο με λινό παντελόνι. Λιτή και άνετη. 

Η ώρα περνάει και δεν λέει να φανεί το επιτελείο. Ξεφυσάω αγχωμένη και κοιτώ έξω απο το παράθυρο. 

Ένα μαύρο υπερπολυτελές αυτοκίνητο προσεγγίζει το jet και απο μέσα βγαίνει ο Δημήτρης και ο Μάξιμος. Ο Δημήτρης φορά ένα λινό άσπρο πουκάμισο , με στρατιωτικό παντελόνι. Ότι και να φορέσει αυτός ο άντρας είναι κούκλος.

 "Θα με τρελάνει.."λέω στον εαυτό μου και ξεφυσάω. Ο Μάξιμος τον αποχαιρετά και επιστρέφει στην θέση του οδηγού.

Η αεροσυνοδός οδηγεί τον Δημήτρη στο εσωτερικό του αεροπλάνου και την βλέπω να έχει κοκκινίσει. 

-Παρακαλώ κύριε Μερεμή, μην διστάσετε να με καλέσετε. Για οτιδήποτε χρειαστείτε, του λέει και του χαμογελά λες και λιώνει. Αχ και να ήξερες τι κάθαρμα είναι.

"Καλημέρα ομορφιά μου"το ύφος του ευγενικό και τα μάτια του με περιεργάζονται σαν να με κοιτάν πρώτη φορά.

Αντιπαρέρχομαι της αβρότητας και της υποκρισίας και τον κοιτώ αγανακτισμένη.

-Που είναι το επιτελείο που θα μας συνοδέψει?

-Το δικό σου επιτελείο δεν γνωρίζω, μου λέει σχεδόν αθώα.

-στο δικό σου επιτελείο Δημήτρη αναφέρομαι  ή μήπως θα ταξιδέψουμε οι δυο μας?

-θα ήταν τόσο φρικτή ιδέα?μου λέει και ανασηκώνει τους ώμους απορημένα. 

-Μου είναι αδιάφορο. Αλλά μην νομίζεις πως θα κερδίσεις κάτι .

-Σαν τι να θέλω να κερδίσω Μαριτίνα? λέει και κάθεται πλάι μου κοιτώντας με εύθυμα.

-Να ..ξέρεις.. λέω χαμηλόφωνα αλλά δεν μου αρέσει η τροπή της συζήτησης.

-Να ξέρω τι μικρή μου? μου λέει ενώ πίνει λίγο απο το τσάι μου.

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΣΑΙ.

-Όποιο και αν είναι το παιχνίδι σου, σου το λέω απο τώρα θα χάσεις. Είμαι αποφασισμένη για όλα.

-Για όλα? μου λέει και σηκώνει το φρύδι του. Γέρνει το κεφάλι ελαφρά και με κοιτά με μισόκλειστα μάτια.

Παίζει με αθέμιτα μέσα. Αλλά δεν θα πέσει η γυναίκα της καταστροφής έτσι απλά γιατί ο τύπος είναι ο θεός του σεξ.

-Όχι αυτό που εννοείς!λέω και θέλω βασικά να τρέξω έξω απο το jet. 

-Τι εννοώ μικρή μου?

Με ειρωνεύεται?

-Μπορείς να σταματήσεις αυτή την σαχλή προσφώνηση?

-Μπορείς να χαλαρώσεις? Έτσι θα είσαι σε όλο το ταξίδι?

-Που είναι το επιτελείο?

-Βασικά το δικό μου  έρχεται. .

Γιατί μου χαμογελάει...έτσι πολύ πολύ?

"Παρεπιπτόντως είσαι πανέμορφη ..χαίρομαι που θα πάμε μαζί. Η ιδέα σου για το θέρετρο είναι καταπληκτική. Πάντα ήξερα οτι είσαι ξεχωριστή αλλά η εφευρετικότητα σου στο διοικητικό με έκαναν να σε θαυμάσω ακόμη περισσότερο. Νομίζω πως το ταξίδι ..θα είναι μια τέλεια ευκαιρία.

-Για ποιο πράγμα? λέω με ξινισμένο ύφος.

-Για πολλά Μαριτίνα .. 

Πάει να μου χαιδέψει το μάγουλο. Τραβιέμαι απότομα και εκείνη την ώρα η αεροσυνοδός συνοδεύει προς εμάς μια 25 χρονη, ξανθιά , εντυπωσιακή γυναίκα, απο τις γνωστές δίμετρες που συνήθιζε ο Δημήτρης να κυκλοφορεί. 

-Ελπίζω να μην άργησα! λέει νιαουρίζοντας στον Δημήτρη , ενώ αυτός με κοιτά να ρουθουνίζω σαν ταύρος.

ΑΜΑΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΌΛΑ ΛΙΜΠΑ.ΜΟΥ ΚΟΥΒΑΛΗΣΕ ΓΚΟΜΕΝΑ?

-Τι έγινε? Δεν χαίρεσαι που κατέφθασε το επιτελείο μου? μου λέει και είναι έτοιμος να σκάσει στα γέλια.

-Μαριτίνα να σου συστήσω την..δεν προλαβαίνει να αποσώσει την φράση του και πετάγομαι πάνω σαν ελατήριο.

-Είσαι χυδαίος και άθλιος. Και γάιδαρος και αγενής. Και προφανώς δεν θέλω συστάσεις.

-Μην την παρεξηγείς.. λέει ο Δημήτρης στην ξανθιά, χωρίς να παίρνει το βλέμμα του απο πάνω μου. 

"Ζηλεύει"της λέει και με κοιτά σοβαρά.

-Είσαι απαράδεκτος και όχι δεν ζηλεύω, απλά το θεωρώ άκομψο και προσβλητικό. Αλλά όχι οτι ζηλεύω! 

Απομακρύνομαι απο κοντά τους. Ο Δημήτρης δεν μπαίνει στο κόπο να με σταματήσει ή να με διαψεύσει. Όχι οτι με νοιάζει. Εγώ είμαι εδώ για να του κάνω την ζωή δύσκολη. Αν και εγώ νιώθω να δυσκολεύομαι.Με τρελαίνει!

Στο υπόλοιπο ταξίδι φοράω ακουστικά και ακούω μουσική. Προσπαθώ να χαλαρώσω και κοιτάω έξω τα σύννεφα.

Μα επιτέλους τι της λέει και γελά συνέχεια? Δυναμώνω την ένταση του ήχου και προσπαθώ να δείχνω αδιάφορη.

Θα με τρελάνει αυτός.

Κάθαρμα.