Δημήτρης 

Την πιάνω απο το χέρι και την οδηγώ μέσα απο τους διαδρόμους στο κατάστρωμα. Της δείχνω που να κάτσει και πηγαίνω στο μπαρ. Γυρνάω και την βλέπω μαζεμένη στην γωνιά της. Τουλάχιστον έχει επίγνωση της ανοησίας της. Αλλά ξέρω τι της φταίει και θα το λύσω σύντομα. Της προσφέρω το ποτό και πίνω απο το άλλο. Αρνείται να πιεί. Με τρελαίνει που είναι εγωίστρια. 

-Πιες, της λέω σχεδόν προστακτικά και πίνω κι εγώ μαζί της. Αν μη τι άλλο πρέπει να είμαστε χαλαροί για αυτό που θα επακολουθήσει. 

Εντάξει νιώθω νευρικός αλλά κι εκείνη δεν πάει πίσω. Για άλλους λόγους βέβαια. 

Και ήθελα προφανώς να γίνει κάτω απο άλλες συνθήκες. Να είμαστε σε ένα ειδυλλιακό τοπίο..

Αν και είμαστε πάνω στο κατάστρωμα ενός ποταμόπλοιου, το οποίο διασχίζει τον Νείλο κάτω απο τα αστέρια..

Βασικά τώρα που το σκέφτομαι το ειδυλλιακό μέρος το έχουμε.

Ναι αλλά έχουμε διάθεση? Εδώ η τρελή πριν με πέντε λεπτά μου φώναζε πως είμαι ελεεινός. Και οτι με μισεί. Και οτι είμαι και απαίσιος. 

-Πιες της ξαναλέω και πίνω κι εγώ. Με κοιτάει μέσα στα μάτια. Έχει αυτό το ύφος το ντροπαλό αλλά και το πρόστυχο συγχρόνως που με τρελαίνει. Ειλικρινά πως το κάνει? 

Τελικά υπάρχει διάθεση και απο τους δυο. Ε ναι. 

Θα πάρω μια μεγάλη ανάσα και θα τα ξεφουρνίσω. Και το καλό που της θέλω στο τέλος να πέσει στην αγκαλιά μου, ειδάλλως θα τα σπάσω όλα.Ή τουλάχιστον θα σπάσω το κεφάλι μου στο τοίχο.

Θα τρελαθώ , με κοιτάει και γελάει τώρα. Εγώ κάθομαι ανάστατος και πίνω και αυτή γελά.

-Είσαι τρελή, της λέω σοβαρά και γελάει πιο δυνατά.

Με τρελαίνει .

Με τρελαίνει αλλά την αγαπώ.