Τακτοποιεί την βαλίτσα μου στην φεράρι και βλέπω ήδη την δική του μέσα.

-Με αυτοπεποίθηση ήρθες! του λέω και μουτρώνω. Το κάθαρμα ήταν σίγουρος πως θα συμφωνούσα να φύγουμε μαζί.

-Το προσπαθώ Μαριτίνα, όχι με μεγάλη επιτυχία πάντα. Τουλάχιστον μαζί σου..μου λέει και μου χαμογελά ζεστά. Ξεφυσάω.

Προσπαθώ να τακτοποιηθώ στο δερμάτινο κάθισμα της φεράρι αλλά λές και έχει καρφιά. Αναδεύομαι συνέχεια στο καθισμά μου και ξεφυσάω. Εντάξει είμαι τέρμα νευρική. Και αυτός δεν βοηθά καθόλου. Τον περιεργάζομαι με την άκρη του ματιού μου. Έχει βάλει ένα μακό μπλουζάκι , το τζήν του και αθλητικά. Φαίνεται σχεδόν σαν κοινός θνητός, αν εξαιρέσεις πως η αρρενωπότητα του είναι ισοπεδωτική για κάθε γυναίκα, έχει το πιο υπέροχο κορμί και είναι πανέξυπνος και υπερμορφωμένος. Και διοικεί έναν κολοσσό επιχειρήσεων. Και οδηγά εκνευριστικά άνετα και χαλαρά. Σαν να μην με φίλησε πριν δυο ώρες. Δεν ανταλλάσσουμε πολλές κουβέντες και αρχίζω να φοβάμαι πως το μετάνιωσε. Ξεφυσάω πάλι και προσπαθώ να κάτσω ακίνητη στο κάθισμα. Τον πιάνω να με κοιτά. Μου χαμογελά ζεστά και γυρνά το βλέμμα του γρήγορα στο δρόμο. 

Φοράω ένα κοντό σορτσάκι , αθλητικά και ένα μακό. Περιττό να πω ότι τον έχω πιάσει να κοιτά τα πόδια μου. Εντάξει δεν είναι δυο μέτρα , αλλά η Άννι πάντα λέει πως είναι το δυνατό μου χαρτί. Τόσα χρόνια κολύμβηση , δεν υπάρχει κάτι χαλαρό πάνω μου. Λες να κατάλαβε οτι το έβαλα επίτηδες? Βρε μήπως ρεζιλεύομαι ?Ξεφυσάω πάλι.

Σκέφτομαι πολύ.

-Έχουμε ακόμη δρόμο μου λέει και ξεφυσάει κι εκείνος.

Τι σχόλιο ήταν αυτό? Διφορούμενο? Εντάξει σε σαράντα λεπτά φτάσαμε στο χωριό. Α... ε ναι ήταν διφορούμενο. Για την όλη κατάσταση πήγαινε.

-Ε δεν είναι και τόσο μεγάλος ο δρόμος, του λέω κι εγώ . Διφορούμενα. 

Γυρίζει και με κοιτά στα μάτια για δυο δευτερόλεπτα. Το ύφος του είναι αινιγματικό.

-Θα δείξει Μαριτίνα. Είναι βασικά τα περισσότερα στο χέρι σου. 

-Τι εννοείς με αυτό? του λέω και αρχίζω να αγχώνομαι πως το έχει μετανιώσει. Γιατί θεε με αφήνεις να παίρνω ελπίδες? Που πάω?

-Τίποτα δεν εννοώ κορίτσι μου, μου λέει και ξεφυσά. 

Μετά απο ένα λεπτό μου λέει σιγανά.

-Μαριτίνα προσπάθησε να χαλαρώσεις , αρχίζω να νιώθω κι εγώ νευρικός.

Μα πόσο διάφανη είμαι τελοσπάντων?σκέφτομαι και διορθώνω το σορτσάκι μου. Τα έχω πετάξει όλα έξω. Ποιός ξέρει τι θα σκέφτεται. Και η Άννι δεν απαντά στα μνματα. Καλά αν την πιάσω στα χέρια μου..