Σε όλη την πτήση δεν μου μιλάει. Τον βλέπω να κάθεται σιωπηλός και δεν παίρνω την απόφαση να του μιλήσω. Όλο του το σώμα κραυγάζει να μείνω μακριά. Τα βλέμματα μας δεν διασταυρώνονται ούτε μια φορά. Την μοναδική φορά που τον ακούω να μιλάει, είναι για να μιλήσει με αγένεια στην αεροσυνοδό. 

Το στομάχι μου πονάει και κλαίω με λυγμούς. Δεν το θέλω. Νιώθω πως ρεζιλεύομαι, αλλά είναι πολύ όλο αυτό για μένα. Πώς καταλήξαμε έτσι? Γιατί άνοιξα το στόμα μου και του είπα αυτή την ανοησία? Τώρα θα ήμασταν αγκαλιά και θα σχεδιάζαμε γαμήλια δεξίωση, σκέφτομαι και ξανακλαίω δυνατά.

Μ' ακούει αλλά ούτε βλέφαρο δεν κουνάει. Σαν να μην υπάρχω.

Κοιτάει ασταμάτητα έξω.

Πριν το αεροπλάνο ακινητοποιηθεί, έχει βγάλει την ζώνη του και κατευθύνεται στην έξοδο.

-Δημήτρη..ψελλίζω καθώς με προσπερνά, αλλά δεν μου δίνει καμία σημασία.

Έξω βρέχει. Μια μαύρη φιγούρα με ομπρέλα περιμένει τον Δημήτρη. Είναι ο Μάξιμος με το αυτοκίνητο. Του παίρνει την βαλίτσα απο το χέρι και κάθεται ξανά στην θέση του οδηγού. 

"Κοίτα με Δημήτρη έστω για ένα δευτερόλεπτο.. γύρνα και κοίτα πίσω σου έστω φευγαλέα, δώσε μου μια ελπίδα"μουρμουρίζω  και κοιτώ έξω απο το παράθυρο.

 Ο Δημήτρης μπαίνει βιαστικά στο αυτοκίνητο. 

Σε λίγα δευτερόλεπτα έχει χαθεί απο τον ορίζοντα.

Δεν γύρισε ποτέ να με κοιτάξει.

--

Ακουμπάω την γιγάντια βαλίτσα Luis Vitton στο πάτωμα και πέφτω στην αγκαλιά της Άννις.

-Τόσο άσχημα βρε κοριτσάκι μου?μου λέει και ξεκινάω να κλαίω.

-Όλα τελείωσαν Άννι. Το νιώθω.