Το πρόγραμμα που μας κανόνισε ο σείχης είναι απλά καταπληκτικό. Πέντε η ώρα ένα πελώριο τζιπ μας πήρε και μας οδήγησε μέσα στην ασιατική έρημο .Μετά απο μισή ώρα ταξίδι, μας περίμεναν  τρεις τεράστιες γουρούνες. Δεν έχω ξανανέβει αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Μάταια ο Δημήτρης με ικετεύει να μην οδηγήσω. Καβαλάω την γουρούνα μου και νιώθω σαν μικρό παιδί. Η μόνη οδηγία είναι να μην χάσω την σειρά μου στο κομβόι.

Η έρημος είναι μαγευτική.

 Οι γουρούνες σηκώνουν πολύ σκόνη αλλά όλοι έχουμε καλυμμένα τα πρόσωπα μας με άσπρα μαντήλια. Μετά απο είκοσι λεπτά, τις αφήνουμε και συνεχίζουμε την υπόλοιπη διαδρομή με καμήλες. Έχω κατατρομάξει. Είναι πολύ ψηλές , καμία σχέση με αυτό που νόμιζα. Ο Δημήτρης με κοιτά συνοφρυωμένος αλλά χαμογελώ ανέμελα. Κρατιέμαι σφιχτά καθώς η καμήλα στήνεται στα 4 πόδια της.

Νιώθω σαν την Λάρα Κρόφτ και τον Ιντιάνα Τζόουνς μαζί!

Καλά για τον Δημήτρη μην μιλήσω. 

Το άσπρο μαντήλι του αφήνει εκτεθειμένα μόνο τα γαλάζια μάτια του. Το κορμί του στητό καβαλά στην καμήλα και είναι ο μόνος που δεν δέχεται συνοδό.

-Δεν είναι η πρώτη μου φορά..μου λέει και τα μάτια του χαμογελάνε εύθυμα.

-Ε βέβαια, δύσκολο να σου βρούμε την πρώτη σου φορά για το οτιδήποτε, του λέω και ξεφυσώ.

Τον ακούω να γελά.

Σε λίγη ώρα βλέπω ένα καταπληκτικό θέαμα. 

Ξεπροβάλλουν σκηνές απο πλούσια υφάσματα στην μέση του πουθενά. Ένας τεράστιος βράχος , σαν γκρεμισμένο βουνό, στέκει σαν έναστρος ουρανός: Απο κάθε εσοχή του διαχέεται το φως ενός κεριού. 

Κατεβαίνουμε και σαν υπνωτισμένη περπατώ προς τις σκηνές. Στην μέση υπάρχουν άνθρωποι με κελεμπίες που παίζουν μουσική με παραδοσιακά όργανα, ενώ γυναίκες με πολύχρωμα υφάσματα λικνίζονται στον ρυθμό τους.

Κοιτάω με ενθουσιασμό τον Δημήτρη και μου χαμογελά κι αυτός.

"Είμαι πολύ χαρούμενη " πραγματικά είμαι. Δεν έχω ξαναπάει ταξίδι στο εξωτερικό. Και όλο αυτό με ξεπερνάει. 

-Εγώ είμαι χαρούμενος γιατί είσαι εδώ, μου λέει και προτού απαντήσω ένας μελαχροινός νέος, γύρω στα τριάντα, ντυμένος στα λευκά μας πλησιάζει.

Χαιρετά εγκάρδια τον Δημήτρη και έπειτα στρέφει την ματιά του σε εμένα. 

Σκύβει να μου βγάλει το μαντήλι και μου χαμογελά γοητευτικά.

-Συγνώμη για την ανυπομονησία μου..ήθελα να δώ αν και το πρόσωπο σου είναι τόσο μαγευτικό, όσο και τα μάτια σου, μου λέει με προφορά Βρετανού.

Χαμογελάω ντροπαλά και ο Δημήτρης μας διακόπτει απότομα.

-Μαριτίνα να σου συστήσω τον σείχη, μου λέει και δεν καταλαβαίνω προς τι τόσος εκνευρισμός στην φωνή του.

-Παρακαλώ να με αποκαλείς με το μικρό μου, Αλί.

Χαμογελάμε και οι δυο. Εγώ και ο Αλί δηλαδή , γιατί ο Δημήτρης έχει κατεβάσει μούτρα.

Τελικά το βράδυ αποδεικνύεται υπέροχο.

Η μουσική απο τα σιτάρ, τα κεριά που τρεμοσβήνουν, η μυρωδιά των αργιλέδων , τα περίεργα φαγητά που μας σερβίρουν ασταμάτητα μέσα σε μεγάλους δίσκους , συνθέτουν ένα καταπληκτικό βράδυ.

Ο Αλί είναι πολύ αστείος. Αν και τελείως διαφορετικό τον περίμενα, εκείνος μου φαίνεται πολύ απλός .

-Αλί μόνο μην φάω άγριο περιστέρι , δεν το αντέχω! του λέω ενώ με παροτρύνει να δοκιμάσω ακόμη μια γκουρμέ σπεσιαλιτέ των Βεδουίνων.

-Μαριτίνα μόνο τα καλύτερα υπάρχουν εδώ για σένα! μου λέει και γελάω δυνατά. Όχι οτι είπε κάτι αστείο, αλλά με την άκρη του ματιού μου έχω δει πως ο Δημήτρης είναι έξαλλος. Ειλικρινά τι περίμενε? Πως αυτός θα μιλούσε όλο το βράδυ με τον σείχη? 

Εξηγώ στον Αλί τις ιδέες μου και φαίνεται ενθουσιασμένος. Μου λέει πως στο παλάτι του έχουν πινακοθήκη με σπάνια έργα και με προσκαλεί όποτε θέλω να την επισκεφτώ. Ο Δημήτρης ξεφυσά για ακόμη μια φορά δίπλα μου αλλά δεν δίνω σημασία. Ε βέβαια τον πείραξε που ο Αλί φαίνεται να προτιμά την δική μου πρόταση. 

Στην επιστροφή παίρνουμε ξανά τις γουρούνες, αλλά αυτή την φορά κόβουμε δρόμο και σε δέκα λεπτά βγαίνουμε σε ένα ασφαλτωμένο δρόμο.

Τρέχω με μεγάλη ταχύτητα και απο πίσω ο Δημήτρης με κυνηγά. Μου κάνει νόημα να σταματήσω αλλά πατάω και άλλο το γκάζι. Η αίσθηση ελευθερίας είναι εκπληκτική, η έρημος δίπλα μου, οι βεδουίνικοι χοροί που είδα, νιώθω σαν μαγεμένη.

Μου κόβει το δρόμο και αναγκάζω να φρενάρω.

-Κατέβα τώρα! Είσαι επικίνδυνη! μου ουρλιάζει στην μέση του δρόμου. Η Μέλι κοντοστέκεται για λίγο, αλλά σαν βλέπει τα μούτρα του Δημήτρη , φεύγει με ταχύτητα μπροστά.

-Ποιό είναι το πρόβλημα σου? μου λέει φωνάζοντας.

-Κανένα! Απλά περνάω ωραία!

Δεν καταλαβαίνω τι έπαθε, αλήθεια περνούσα πολύ ωραία. Γιατί τα χαλάει όλα?

-Αυτό όλοι το διαπιστώσαμε!σαλιάριζες σαν έφηβη μαζί του όλο το βράδυ!

-Κι εσένα τι σε πειράζει?του λέω αδιάφορα και πάω να ξεκινήσω πάλι.

Με τραβάει δυνατά απο το χέρι και με σέρνει στην γουρούνα του. Ανεβαίνει πρώτος και μου κάνει νόημα να ανέβω.

-Όχι! του λέω πεισμωμένα.

-ΤΩ.ΡΑ.

Εντάξει έχει θυμώσει πολύ. 

Ανεβαίνω υπάκουα. 

"Αγκάλιασε με να μην πέσεις "

Τον ακούω και μου έρχεται να γελάσω. Εντάξει δεν είναι και άλογο! Παρόλαυτα τον αγκαλιάζω σφιχτά σε όλη την διαδρομή. Δεν μιλήσαμε καθόλου. 

Ένιωθα την καρδιά του για κάποιο λόγο να χτυπά δυνατά.

Με συνόδευσε ως το δωμάτιο μου και με καληνύχτησε  σοβαρός.

Δυο λεπτά μετά ακούω την πόρτα μου να χτυπά.

Είναι εκείνος. Έχει σκυμμένο κεφάλι και δεν με κοιτά.

Δεν μιλάω κι εγώ.

"Λοιπόν.. "

Τον ακούω να μιλάει ήρεμα αλλά είναι εμφανές οτι διστάζει να μου πει αυτό που θέλει.

"Η γυναίκα της καταστροφής ..με θέλει σήμερα ? "

Το  λέει σχεδόν ντροπαλά και σκύβει το κεφάλι. Δεν κρατιέμαι και του χαμογελάω. 

Τον πλησιάζω , του σηκώνω το κεφάλι και τον φιλάω βαθιά.