Πέντε μέρες τώρα νοικοκυρεύω το πατρικό μου. Kαθαρίζω και πλένω. Το σπίτι μυρίζει υγρασία. Λυπάμαι που άργησα τόσο να επιστρέψω εδώ.

Όλα μου φαίνονται διαφορετικά. Ή ίσως όλα να είναι ίδια και εγώ να μην είμαι πια εκείνο το κορίτσι που ζούσε σε αυτό το χωριό.

Κάνω μεγάλες βόλτες στα χωράφια έξω απο το χωριό. 

Όλα έχουν τον ήχο της σιωπής. Όλα εκπέμπουν σε μια συχνότητα. Είναι λες και να έγινε άχρωμος και άγευστος ο κόσμος.

Δεν έχω διάθεση όπως παλιά να ζωγραφίσω. 

Νιώθω θλίψη αλλά είμαι ήρεμη. Έχω μια σιγουριά πως όλα γίνονται όπως θα έπρεπε να συμβούν.

Στο σπίτι της γιαγιάς δεν τόλμησα να πάω.

Είναι γεμάτο φαντάσματα αγάπης. 

Αλλά ανεβαίνω στην κερασιά, όπως ήμουν παιδί και χαζεύω την αυλή τους.

Κι έπειτα κοιτάω μονάχα το δρόμο. Για πολύ ώρα. Ο δρόμος όμως πάντα μένει άδειος. 

Καμιά φορά παίρνω μολύβι και χαρτί και σκιτσάρω τα πουλιά.

Τα βράδια κατεβαίνω στην παραλία και ξαπλώνω στην αμμουδιά.

Δεν σκέφτομαι τίποτα. Παρά μόνο κοιτώ τ' άστρα.

Νιώθω πως πουθενά δεν ανήκω πια.

 Είμαι μόνη σε έναν μεγάλο κόσμο.

Και ο κόσμος είναι τεράστιος. 

Κι εγώ χωρίς εκείνον, είμαι τόσο μικρή. Σαν ένας κόκκος άμμου. 

Σε λίγο θα βραδιάσει.

Τα νυχτολούλουδα άνοιξαν τα πέταλα τους και μοσχοβολάν.  Μύρισε όλος ο δρόμος . Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην οσμή τους.

Τα νυχτολούλουδα μυρίζουν έρωτα. Και ελπίδα.

Παίρνω ένα καλάθι κι ένα ψαλίδι.

Προσεκτικά πηγαίνω στο θάμνο που έχει καλύψει σχεδόν όλο το προαύλιο τοίχο του σπιτιού και αρχίζω προσεκτικά να τα κόβω ένα ένα.

Σκύβω να κόψω κι εκείνα που είναι χαμηλά.

Σαν τα μαζέψω θα τα αφήσω να ταξιδέψουν στα νερά της θάλασσας. Σαν προσφορά για την μεγάλη αγάπη που μου δόθηκε δώρο να ζήσω.

Μυρίζω το αρωμά τους και είναι σαν να μυρίζω εκείνον. Σαν να τον νιώθω δίπλα μου . Να στέκεται και να με κοιτά. Με μάτια έκπληκτα. "Θέλεις βοήθεια?¨" μου είχε πει..

Όλα τα θυμάμαι. Καμία στιγμή μας ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Χωμένη στα νυχτολούλουδα, ακούω πατημασιές.

Η καρδιά μου χάνει αυτόματα έναν χτύπο. Δεν σηκώνομαι. Δεν κουνιέμαι . Δεν θέλω να ελπίσω.

Είναι απλά ένας περαστικός. Ένα παιχνίδισμα του νου. Δεν είναι εκείνος. Το ξέρω.

Οι πατημασιές με πλησιάζουν σταθερά.  Νιώθω κάποιος να σταματά δίπλα μου. Τα νυχτολούλουδα μου σιγοτραγουδούν τον έρωτα που έρχεται.

Δεν σηκώνω τα μάτια, μόνο αρχίζουν απο εκείνα  να κυλάνε δάκρυα.

Δεν θέλω να το σκεφτώ. Να το ονειρευτώ. Να το ελπίσω. 

Το χέρι του με ακουμπά στον ώμο. 

Τα νυχτολούλουδα μου τον έφεραν σ' εμένα. 

"Θέλεις..βοήθεια?" η φωνή του βραχνή. Μπορώ ακόμη να φανταστώ το ύφος του όταν πρόφερε τις λέξεις αυτές. 

Παίρνω μια μεγάλη ανάσα, πριν σηκώσω το κεφάλι μου στον έρωτα.

Και βλέπω τα μάτια του. 

Δυο θάλασσες ήρεμες γαλανές που ψάχνουν να ανταμώσουν το δικό μου βλέμμα, την δική μου μπλε θάλασσα.

Το ξέρω πως όσα χρόνια να περάσουν αυτή την στιγμή θα την θυμάμαι. Τον κοιτάζω , το όμορφο του πρόσωπο, το αμυδρό χαμόγελο του και ξέρω πως όσο τον κοιτάω , κοιτάω συγχρόνως την πιο αγαπημένη ανάμνηση που θα έχω στη ζωή.

-Είσαι αληθινός ? λέω σιγανά. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά. 

Πάω να σηκωθώ αλλά τα πόδια μου λυγίζουν.

-Όσο και η αγάπη μας , μου λέει και δακρύζει.

Αλλά μου χαμογελά. Πολύ .

Δεν κάνει προσπάθεια να σκουπίσει τα δάκρυα του. Ούτε εγώ.

Ένα βήμα ο καθένας μας.

Και βρισκόμαστε στην αγκαλιά του άλλου.

-Νυχτολούλουδό μου..νεράιδα μου..μου ψιθυρίζει πολύ σιγανά. Σαν να μην θέλει κανένας να  ακούσει το πόσο ευτυχισμένος είναι. Ούτε ο αέρας. Είναι κάτι ιερό αυτή η αγκαλιά. Είναι μια επιστροφή στη ζωή, μια γέννηση και μια δημιουργία.

Είναι η στιγμή που ξεκινά η ζωή μου με τον Δημήτρη. Το νιώθω. Στο άγγιγμα του, στο βλέμμα του.

Είναι η δική μας ξεχωριστή στιγμή.

Μου φιλά τα μάτια, τα χέρια, το στόμα, τα μαλλιά.

-Δεν ήθελα να ονειρευτώ πως θα έρθεις, αλλά βαθιά μέσα μου το ήλπιζα τόσο πολύ..του λέω και τον φιλώ στο στέρνο, στο λαιμό, στα χείλη.

Άτσαλα και παντού.

"Άργησες να έρθεις" του λέω και κρύβω το κεφάλι μου στο στέρνο του.

Με σφίγγει πάνω του. Θέλουμε τόσο και οι δυο αυτό το άγγιγμα. Το νιώθω.

-Πήγα μια βόλτα απο την έκθεση σου..είδα τα πορτραίτα μου..και είδα και τον πίνακα "αγάπη"που μου χάρισες..έχω δυο μέρες τώρα που καθόμαστε στο σπίτι παρέα και κοιταζόμαστε..μου λέει και μου σηκώνει με το δάχτυλο του απαλά το κεφάλι μου.

"Πάνω στις δυο μέρες σκέφτηκα οτι είμαι τελείως ανόητος  που κάθομαι και κοιτάω ασταμάτητα έναν πίνακα.."

-Α ναι?λέω ξεφυσώντας. 

Με κοιτά και γελά. 

"Μεγάλος βλάκας..που κοιτάω έναν πίνακα και δεν τρέχω στην ζωγράφο ..να την κοιτάξω.."

μου λέει και πλησιάζει το πρόσωπο του ακόμη πιο κοντά ..

"να την φιλήσω.."

μου λέει και ακουμπά τα χείλη του απαλά πάνω στα δικά μου.

".και να της πω οτι την αγαπώ και θα την αγαπώ για πάντα..Σ'αγαπάω μωρό μου..τόσο πολύ.."

μου λέει και νιώθω πως το σώμα του τρέμει.

"Κι εγώ σ' αγαπάω απέραντα, πεθαίνω για σένα .."κλαίω πια με λυγμούς. 

Είμαι απέραντα ευτυχισμένη. 

-Κανένα λάθος πια νεράιδα μου, νυχτολούλουδο μου, αναπνοή μου.. μου λέει και η φωνή του σπάει. Κρύβει το πρόσωπο του στο στήθος μου και με μυρίζει.

-Νιώθω πως γύρισα σπίτι μου Μαριτίνα μετά απο ένα μεγάλο ταξίδι.

Κλαίω ασταμάτητα.