Το μόνο πράγμα που μισούσε ο Μαρίνος σε αυτόν τον κόσμο ήταν το όνομά του. Αν και πρωτότυπο, καθώς μόνο Μαρίνες γυναίκες συναντάς τυχαία στο δρόμο και στην δουλειά, μονάχα εκείνος δεν το εκτιμούσε.

Αρχικά, προσπάθησε να το κόψει. Βέβαια, το Ρίνος θύμιζε όνομα για καναρίνι και το εγκατέλειψε πολύ συντομα. Το Μαρ όμως ακουγόταν σαν την πρώτη συλλαβή ενός ονόματος που εκείνος αρνούνταν να ψελλίσει ολόκληρο. Αυτό ακριβώς ήταν. Κανείς θα έλεγε πως φυσικά και το Μαρ από το Μαρίνος θα απαιτούσε συνέχεια, ακουγόταν γελοίο έτσι μόνο του... αλλά για εκείνον ακόμα και ολόκληρο δεν ήταν καθόλου καλύτερο.

Η μάνα του βέβαια το λάτρευε αλλά ποτέ δεν μπορούσε να του βρει τα σωστά λόγια για να το αγαπήσει και αυτός.

Επίσης δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πως όταν για πρώτη φορά ο γάτος του τον είδε μπροστά του και ο Μαρίνος τού συστήθηκε, νιαούρισε αμέσως. Για εκείνον ήταν καθαρή απόδειξη πως ήταν και αυτός λάτρης του ονόματος. Οπότε και αυτός όταν το έφερε σπίτι του, τον ονόμασε για πλάκα Σπίρτο. Η θεωρία τού Μαρίνου είναι πως μετά από αυτό το όνομα, ούτε καν ο Σπίρτος τον συμπαθεί πια. Η πρώτη καλή εντύπωση ήταν απλά ένα λάθος.

Για όλους τους άλλους ανθρώπους, η γάτα δεν δείχνει τόσο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, ώντας πλάσμα που αδιαφορεί για σχεδόν τα πάντα πέρα από το φαγητό και τις περιστασιακές αγκαλιές. Για τον Μαρίνο όμως ο Σπίρτος ήταν μεγάλη συντροφιά και μεγάλη απόδειξη πως μόνο αγάπη έχει να δώσει στον κόσμο.

Η γάτα μπορεί να ήταν το πιο άτακτο πλάσμα που είχε πατήσει πόδι στη ζωή του αλλά είχε αγαπηθεί περισσότερο από κάθε άλλο γατί.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν ξεκίνησε η μετακόμιση.

«Ο γάτος δεν θέλει να μπει μέσα μωρό μου.» λέει η μαμά Λένα.

Το σκηνικό ήταν έτσι: Το οικογενειακό αμάξι γεμάτο με τα πράγματα τού Μαρίνου και τού γάτου. Μέσα στο αυτοκίνητο στην θέση τού συνοδηγού ήταν η Λένα, η οποία προσπαθούσε να φέρει τον γάτο στην αγκαλιά της και να ξεκινήσουν έτσι την διαδρομή. Ο γάτος όμως δεν ερχόταν.

«Πώς γίνεται μετά από τόση αγάπη να βγαίνει τόσο ξινός;»

Η Λένα χαμογελάει σφιγμένα αλλά σχεδόν πετάγεται έξω. Ο γάτος κοιτάζει από μακριά. Άμα τον πλησιάσουν, θα τους γρατζουνίσει όπως και έκανε πριν πέντε λεπτά. Τώρα που δεν τον ενοχλούν, δεν τους ενοχλεί ούτε αυτός.

«Νομίζω ο γάτος θέλει να μείνει μαζί μου.»

«Καλή προσπάθεια. Στην Αθήνα μπορεί να έχει λιγότερη ελευθερία να τρέξει αλλά το σπίτι είναι αρκετά μεγάλο για να μας χωρέσει και τους δυο.»

Το σπίτι ήταν των παππούδων του, οι οποίοι αποφάσισαν να φύγουν για μερικούς μήνες και του το άφησαν να το έχει σε περίπτωση που ήθελε να αλλάξει παραστάσεις. Πράγματι, το μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα ήταν σχεδόν ρομαντικοποιημένο στα μάτια του και άκρως ιδανικό για να περάσει τους επόμενους μήνες του.

Το γατί δεν του έκανε την χάρη όμως.

Τον κοιτούσε από απόσταση, τελείως απαξιωτικά. Ο Μαρίνος όσο και να παρακαλούσε, το έκανε τζάμπα γιατί η άρνηση έλαμπε στα μάτια του. Η σπίθα που θα έπρεπε να σβήσει σύντομα...

Όταν επιτέλους, μετά από δεκάδες γρατζουνιές αργότερα, χαρτοπετσέτες στα χέρια και έναν πονοκέφαλο αφόρητο το διαμέρισμα ήταν μπροστά του.

Το γατί στην αγκαλιά του, πλέον κουρασμένο και νυσταγμένο, γουργούριζε ασταμάτητα ικανοποιημένο από την ζεστασιά του και από τα μικρά χαδάκια του.

Κρυφά ήλπιζε το μικρό διαμέρισμα να φιλοξενούσε την ευτυχία του.

_________________

Αρχικά χελλοου γουελκομ μπακ

Έχω χαθεί φουλ από την εφαρμογή, πάνε αιώνες από το τελευταίο κεφάλαιο (δεν μετράω την τελευταία γενιά χορευτών για αυτό)

Η απουσία μου οφείλεται κυρίως πως για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια δεν είχα πια όρεξη να γράψω. Πιστεύω ήταν ένας συνδυασμός από τις πανελλαδικές που με αποτελείωσαν και το άγχος του πρώτου έτους. Πήρα ένα μεγάλο διάλειμμα πρώτα για μένα και μετά για όλα τα υπόλοιπα. Αλλά να 'μαι πάλι!

Ελπίζω να είστε καλά. Ελπίζω να περνάτε καλά.

Πρώτο κεφάλαιο και ανανεώσεις να περιμένετε από μέσα Μαρτίου όταν φαίνεται ενδεικτικά πως θα τελειώσει αυτή η αιώνια εξεταστική. Άμα ακυρωθούν πάλι τα μαθήματα, δηλώνω retired οφισιαλι.

Πολλά φιλιά, ο Σπίρτος είναι το είδωλο μου αντίο.