Τον βρήκε γερμένο σε μια κολόνα ηλεκτρικού ρεύματος να καπνίζει ατάραχα. Όταν τον αντιλήφθηκε, στάθηκε προσοχή, χωρίς να αφήνει το τσιγάρο από το χέρι του.

"Αναφορά." Είπε απλώς. Ο καπνιστής δεν χρονοτρίβησε.

Ξεκίνησε με την μεταφορά του Εφιάλτη στην Range 13. Ανέφερε την κατάσχεση των γυαλιών του Ενρίκε. Ο άλλος άκουγε σιωπηλός χωρίς να διακόπτει. Ύστερα κάρφωσε το βλέμμα του πιο σοβαρά.

"Καταπόθηκε η ουσία από όλους Λεονίντ;" Ρώτησε. Ο άλλος δεν χρονοτρίβησε να απαντήσει.

"Όλους, εκτός από τον Γκάλοου και τον Πολωνό."

"Το απέφυγε..." Φάνηκε απογοητευμένος και την ίδια στιγμή αδιάφορος.

"Υπέστη μόνο λίγες μελανιές."

"Καλά. Κάτι να αναφέρεις από την προσωπική παρακολούθηση σου;"

"Ο Γκάλοου έχει πιάσει φιλίες με τον Πολωνό." Αποκρίθηκε ατάραχα ο Λεονίντ, προκαλώντας ελαφριά έκπληξη στον άλλο.

"Φιλίες;;; Έτσι ε; Γιααα, εξήγησε το αυτό λίγο παραπάνω."

"Τρόπος του λέγειν. Από την πρώτη μέρα παρακολούθησης του στην τραπεζαρία, ο Γκάλοου τον προσέγγισε πρώτος. Έκτοτε δεν σταμάτησε." Μην ακούγοντας τον άλλο να μιλάει, ο Λεονίντ συνέχισε. "Περνάνε χρόνο όλες τις ώρες που βρίσκονται μαζί και τρώνε. Συνήθως ο Γκάλοου ήταν εντελώς ήρεμος και απορροφημένος όσο ήταν μαζί του. Αλλά είχε και μερικά ξεσπάσματα εξαιτίας της ξανθόψειρας όταν απειλούνταν. Ειδικά κατά τη διάρκεια του περιστατικού με το Θερμό Κύμα συνεργάζονταν ως οι τελευταίοι 'σώας τας φρένας' φυλακιζόμενοι ενάντια σε όλους τους κα*λωμένους. Με το πέρας της επίδρασης της ουσίας και την επέμβαση των φρουρών, ο Γκάλοου δεν τον άφηνε καθόλου από κοντά του, επειδή είχε κρίση πανικού και οι φύλακες προσπαθούσαν να τον σηκώσουν με το ζόρι. Και όταν είπα της αγελαδίτσας από την ΦΑΓΕ να με ακολουθήσει στο ιατρείο, τον κράταγε όλη την ώρα."

"Ώστε έτσι κατάφερε να επιζήσει."

"Μάλιστα κύριε. Του έχει πάρει τα μυαλά και πιάσει τα αχαμνά γερά ο Πολωνός." Επιβεβαίωσε ο Λεονίντ.

"Δεν την κατανάλωσε την ουσία, αλλά τη λούστηκε και τις συνέπειες της... πειραγμένες." Γέλασε ελαφρά και ο Λεονίντ έκανε το ίδιο. Σταμάτησε. "Δεν υπέστη όλα όσα θα προτιμούσα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι είναι προτιμότερο που ζει ακόμα."

"Τι εννοείτε κύριε; Αλλάζετε πορεία σχεδίων; Δεν τον θέλετε νεκρό;"

"Από εδώ και στο εξής θα μου δίνεις αναφορά για την συναναστροφή εκείνου και του Γκάλοου. Μάλιστα, φρόντισε να τους την ενισχύσεις."

"Μα τι λέτε κύριε;" Απόρησε ο Λεονίντ.

"Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω παράξενες ιδέες. Εσύ όμως δεν πληρώνεσαι για να αμφισβητείς. Θα μου λες τα όσα βλέπεις από αυτούς, κατανοητό;" Είπε ψυχρά. Η απορημένη φάτσα του Λεονίντ άλλαξε σε μία απάθειας καθώς έγνεφε αργά-αργά.

"Τι θα κάνετε τώρα που τα γυαλιά βγήκαν εκτός ADX;" Ρώτησε τότε. Ο άλλος γέλασε ψυχρά.

"Θα κάνω τα όργανα του νόμου να λυσσάξουν."

~

Μία ακόμα νύχτα έπεσε στο Ντένβερ καθώς όμως και ο γενικός στο αστυνομικό τμήμα.

Ο αστυνομικός που είχε μείνει υπερωρία αρχικά απλώς έβρισε ενοχλημένα και ενεργοποίησε τον φακό του. Έφυγε από το γραφείο του και κατευθύνθηκε εκεί που ήταν ο γενικός για να δει τι πρόβλημα είχε. Άνοιξε τον πίνακα να κοιτάξει μέσα τις ασφάλειες.

Και απορροφημένος όπως ήταν δεν αισθάνθηκε την ψηλή σκιά που τον πλησίαζε αθόρυβα από πίσω κραδαίνοντας το τέιζερ χειρός. Κινούνταν άνετα και αβίαστα, λες και πέταγε αντί να περπατάει. Ο αστυνομικός όμως πρόλαβε να τον δει. Ήταν ίσως εξαιρετικά τυχερός που ο πίνακας έδειχνε έστω και θολά αντανακλάσεις.

Τι στιγμή που η σκιά κατέβαζε με ταχύτητα το τέιζερ στον αστυνομικό, εκείνος, που πρόλαβε να γυρίσει και κοιτάξει φευγαλέα πίσω του, αντέδρασε με το να κάνει βουτιά στα δεξιά. Το τέιζερ χτύπησε τις ασφάλειες και όλα τα φώτα στο κτίριο άρχισαν να φέρονται σαν σε ντισκοτέκ.

Δευτερόλεπτα αργότερα οι λάμπες εκράγηκαν με το υπερβολικό ρεύμα που δέχτηκαν και ο χώρος βυθίστηκε στο σκοτάδι. Τρελαμένος σχεδόν από φόβο και πανικό, ο αστυνομικός είδε τα καταπράσινα μάτια-φώτα από το κράνος του εισβολέα να έχουν στραφεί απάνω του, χωρίς να δείχνει πως είχε πάθει κάτι από το ηλεκτροσόκ.

Η φωνή πάντως που είχε βγει από μέσα του καθώς, μάλλον, έβριζε σε μια ακατανόητη εκείνη τη στιγμή γλώσσα ήταν τόσο βαθιά που μόνο τα Τάρταρα ήταν πιο βαθιά από αυτή. Ο αστυνομικός σήκωσε όπλο και πυροβόλησε τον άλλο στο στήθος. Το όπλο άδειασε και η σκιά κοίταξε τις σφαίρες που είχαν σφηνώσει στον θώρακα με αδιαφορία.

"Τέλειωσες;" Ρώτησε ειρωνικά και βαριεστημένα. Αφήνοντας ένα κλαψούρισμα, ο αστυνομικός έτρεξε να κλειδωθεί σε ένα από τα γραφεία ενώ ο άλλος απλώς περπάταγε.

Διπλοκλείδωσε την πόρτα και η πρώτη του κίνηση ήταν να ψάξει για το κινητό του. Έβρισε. Πρέπει να του είχε πέσει. Και επειδή ο πανικός δεν είναι τόσο κακός σύμβουλος όσο το ότι σε κάνει ξεχασιάρη, έτρεξε να πιάσει το σταθερό και να καλέσει για βοήθεια. Σύντομα θα θυμόταν πως το ρεύμα είχε πέσει για τα καλά και δεν δούλευε.

Μια ισχυρή κλοτσιά στην πόρτα τον έκανε να γυρίσει και άρχισε να βρίζει δυνατότερα. Με μια δεύτερη, η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Η σκιά μπήκε μέσα και κοίταξε τριγύρω. Παραλίγο να μην έβλεπε τον αστυνομικό να προσπαθεί να του κάνει επίθεση από τα πλάγια, μα τον έπιασε και τον εκσφενδόνισε στον τοίχο.

Ο άλλος δεν το έβαλε κάτω. Τρεκλίζοντας, σηκώθηκε και πέταξε μια καρέκλα. Ο εισβολέας σταύρωσε τους καρπούς του μπροστά από το πρόσωπο του και απέκρουσε το χτύπημα. Η καρέκλα έσπασε σε κομμάτια. Ύστερα προτού μπορέσει ο αστυνομικός να πετάξει το οτιδήποτε άλλο, τον έπιασε από τον γιακά και τον κόλλησε στον τοίχο.

"ΈΛΕΟΣ! Τι θες;!" Ρώτησε ο αστυνομικός.

"Πού τα έχετε;" Ρώτησε η σκιά.

"Π-Ποια;" Έκανε διστακτικά ο άλλος, μόνο και μόνο για να κοπανηθεί στον τοίχο πιο δυνατά.

"Ω, μα ξέρεις για τι πράγμα μιλάω. Μόλις πρόσφατα τα παραλάβατε. Τα πήρε ο Νιξ με τον σκυλάκο του τον Άντερσον από την ADX Florence. Απάντησε τώρα και δεν θα σε κάνω λίπασμα."

"Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς! Είμαι χαμηλόβαθμο μέλος της αστυνομίας, δεν έχω πρόσβαση σε σοβαρές πληροφορίες!" Έσκουξε ο αστυνομικός και προς στιγμήν η σκιά φάνηκε να τον καλοκοιτάζει.

"Χμμμ, πράγματι." Σχολίασε μετά από λίγο κοιτώντας τα παράσημα. Τον άφησε απότομα κάτω. "Άβολο. Θα σε σκότωνα, αλλά έχεις κατουρηθεί και ο φόβος σου με διασκεδάζει. Τότε μάλλον θα ψάξω μόνος μου το μέρος. Όνειρα γλυκά."

"ΜΗ!"

Και τον χτύπησε με το τέιζερ στον ώμο. Ο αστυνομικός έπεσε παράλυτος και ο εισβολέας τότε έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό δοχείο με μια λευκή σκόνη μέσα. Πήρε λίγη και την πασπάλισε στον αστυνόμο, ειδικά κοντά στη μύτη. Μετά του έβαλε το τέιζερ στο χέρι. Σηκώθηκε και τον άφησε εκεί.

15 λεπτά αγότερα (με γαλλική προφορά τάχα)...

Τα είχε βρει στο ίδιο το γραφείο του Νιξ. Μπορεί να έμοιαζαν συνηθισμένα, όμως το υλικό τους ήταν ξεχωριστό. Τα έπιασε προσεκτικά στα χέρια του. Κόκκινος σκελετός, τετράγωνοι φακοί, ένα μυστικό βύσμα στη βάση της μύτης. Χαμογέλασε θριαμβευτικά.

Χαλαρά μετά, βγήκε από το δωμάτιο. Ύστερα κατευθύνθηκε σε αυτό με τις κάμερες. Το κεφάλι του την επόμενη στιγμή έδειξε πως κοίταζε κάτω, σαν να έψαχνε κάτι. Εντέλει είδε το κινητό του αστυνόμου, που πράγματι του είχε πέσει και το πάτησε δυνατά με την μπότα του.

Ύστερα ατάραχα βγήκε από το αστυνομικό τμήμα και κλείδωσε πόρτα. Μα δευτερόλεπτα αργότερα σταμάτησε απότομα. Βήματα από άλλους ανθρώπους που πλησίαζαν. Φυσικά δεν έπρεπε να τον δουν. Με μια άνετη κίνηση κρύφτηκε πίσω από ένα σταματημένο αυτοκίνητο.

Περίμενε. Δεν είχε τελικά να ανησυχεί ιδιαίτερα πάντως, ήταν απλώς δύο μεθυσμένοι νεαροί. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να πάρει το δρόμο του και να φύγει, αισθάνθηκε κάτι να του τρίβεται στο δεξί πόδι. Σχεδόν αναπήδησε και το όπλο του στόχευσε προς τα κάτω.

Μάου

"Έλεος." Μια αδέσποτη καφέ γάτα ήταν απλώς. Η σκιά ξανάβαλε το όπλο στη θέση του και περπάτησε μακριά. Δευτερόλεπτα αργότερα έβγαλε το κράνος του και άρχισε να φταρνίζεται. Επί 5 δευτερόλεπτα δεν σταματούσε. Όταν πάντως σταμάτησε, γύρισε να κοιτάξει πίσω του. "Άθλιες αλλεργίες..." Μουρμούρισε. Ας μην έμενε σε αυτό όμως. Είχε πάρει αυτό που αναζητούσε και είχε φτιάξει το τοπίο του εγκλήματος με τέτοιο τρόπο που να κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα των αστυνόμων. Απλώς και μόνο για να διασκεδάσει.

~

Η επόμενη βδομάδα πέρασε πάλι με κάποια γενική ανησυχία στο σχολείο. Τα νέα στην τηλεόραση δεν άργησαν να δείξουν το συμβάν με τη διάρρηξη στο αστυνομικό τμήμα του Ντένβερ.

Το πως βρέθηκε το μέρος σε κατάσταση λες και χτυπήθηκε από τυφώνα, τα φώτα καμένα, τον ένα και μοναδικό αστυνομικό-μάρτυρα που βρήκαν αναίσθητο να βρίσκεται σε κατάσταση σοκ και να μην μπορεί να μιλήσει, καλά-καλά να περιγράψει το οτιδήποτε.

Υπήρξε η φευγαλέα εντύπωση πως είχε γίνει επίθεση. Οι κάμερες όμως δεν έδειχναν τον εισβολέα, δεν μπορούσαν καν, αφού τα κυκλώματα στο κτίριο είχαν όλα καεί. Και το τέιζερ στο χέρι του αστυνόμου έδινε ήδη άλλες ιδέες για το τι είχε συμβεί.

Έπειτα, απάνω του είχαν βρει κοκαΐνη; Και οι περιγραφές του για το τι είδε δεν βοηθούσαν. Όταν κατάφερε να μιλήσει, ούτε που μπορούσε να το κάνει αυτό καλά-καλά. Περιέγραφε έναν εισβολέα σαν τεράστια πανύψηλη κινούμενη σκιά, μια άμορφη μάζα με σιδερένια δόντια,

"Με τεράστια πράσινα μάτια να κοιτάζουν κατευθείαν στη ψυχή."

Όχι, δεν βοηθούσε στ' αλήθεια. Τώρα εκείνος ο αστυνόμος κατηγορούνταν για κατάχρηση ναρκωτικών και πως εξαιτίας αυτών του είχε σαλέψει και κάψει τις ασφάλειες στο κτίριο, κάνοντας το μπουρδ*λο.

"Δεν το περίμενα ο Ρόμπι να κάνει ουσίες." Είχε σχολιάσει ο Ντάριους κουνώντας το κεφάλι λυπημένα και ανήσυχα. Ύστερα από αυτό το περιστατικό, έβλεπε τον μπαμπά του να φαίνεται πιο προβληματισμένος και ανήσυχος.

Οι κουβέντες του ήταν ακόμη λιγότερες από το σύνηθες προς τον γιο του, αρνιόταν να του πει το οτιδήποτε, να εκφραστεί. Φαινόταν επίσης ακόμα πιο θυμωμένος και βλοσυρός, με μικρά ξεσπάσματα θυμού σε διάφορες καταστάσεις.

Όπως ακόμη και όταν απλώς καθόταν και άραζε στην πολυθρόνα, ξαφνικά χτύπαγε την παλάμη του απότομα στο μπράτσο της, έσφιγγε τα δόντια και οι φλέβες στους κροτάφους του πετάγονταν. Ανά πάσα ώρα και στιγμή έδειχνε έτοιμος να αρπάξει κάποιον και να τον πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ από το πόσο νευριασμένος έδειχνε.

Περισσότερο από μία φορές ο Ντάριους αισθανόταν πως ο Άλμπερτ θα το έκανε κάτι τέτοιο και σε εκείνον έτσι όπως όταν ήθελε να πάρει τον λόγο και τον ρωτήσει, ο μπαμπάς γύριζε το κεφάλι σχεδόν 180° να τον κοιτάξει με τα γουρλωτά ταραγμένα του μάτια.

Κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια το αγόρι να μιλήσει χωρίς τρέμουλο στη φωνή του. Δεν καταλάβαινε γιατί ο Άλμπερτ φερόταν έτσι, μπορούσε μόνο να καταλάβει πως αφορούσε το περιστατικό στο αστυνομικό τμήμα. Αλλά για τι ακριβώς;

~

Η Ντάστιν έβλεπε ανησυχητικά οράματα τόσο στον ξύπνιο όσο και στον ύπνο της. Έβλεπε μορφές να μπουκάρουν στο Ανατολικό του Ντένβερ, να κρατάνε όπλα, να στοχεύουν τον κόσμο τριγύρω τους... και τα οράματα κατέληγαν με τις μορφές να στοχεύουν μια ψηλή μορφή.

Η δε μορφή, ενώ φαίνονταν σαν ανθρώπινη στο μεγαλύτερο μέρος της, φαινόταν λες και είχε άλλα 4 άκρα να ξεφυτρώνουν από τα πλευρά της. Ειδικά με αυτό, άμα κοιμόταν το μέντιουμ, ξύπναγε την επόμενη στιγμή απότομα και ανέπνεε γρήγορα.

"Μα τι σκ*τά όνειρα είναι αυτά; Κι αν δεν είναι, τι σκ*τα οράματα είναι αυτά;!"

Όταν η μορφή αυτού του τύπου την έπιανε στον ξύπνιο της, φευγαλέα μόνο, αισθανόταν λες και... έντομα έτρεχαν πάνω στο σώμα της την επόμενη στιγμή. Ανατρίχιαζε ολόκληρη και πάγωνε απότομα, προκαλώντας απορία στην Μέλανι και τη Μιράντα.

Η πιο πειστική δικαιολογία που μπορούσε να τους πασάρει ήταν πως την έπιαναν οι πόνοι περιόδου άσχημα και για αυτό σταμάταγε στο άκυρο να περπατάει ή να μιλάει και ανατρίχιαζε. Από 'πόνο'. Όχι κι άσχημη δικαιολογία πάντως.

Δεδομένου πως στ' αλήθεια είχε περίοδο εκείνες τις μέρες που τα οράματα την κυνηγούσαν, ήταν πειστική. Ευτυχώς για εκείνη η Μιράντα παραήταν κουρασμένη για να την ανακρίνει κι άλλο και προσπαθήσει να την πιέσει να τεκμηριώσει τα όσα παράξενα την έπιαναν.

Η Μιράντα...

Το μέντιουμ την έβλεπε και εκείνη. Στον ύπνο της μόνο, μα ό,τι έβλεπε ήταν λες και είχε μαστουρώσει καλά-καλά. Επί 6 σχεδόν βδομάδες, την έβλεπε να είναι πιασμένη από λευκές κλωστές, τόσο λεπτές που σχεδόν φαίνονταν διάφανες. Ήταν σαν μαριονέττα. Από πίσω της ο 'μαριονετίστας' της, μια πανύψηλη σκιά, δεν φαινόταν τα χαρακτηριστικά του καθόλου.

Μόνο το χέρι του να κινεί την Μιράντα. Βρίσκονταν πάνω σε μια σκηνή θεάτρου και κάποιο αόρατο κοινό πέταγε μαύρα τριαντάφυλλα προς το μέρος τους. Τι την είχε πιάσει την Ντάστιν να βλέπει οράματα με την μαυρομάλλα; Ήθελε τόσο πολύ να το συζητήσει με τον Ανατόλ, μα... ήταν εκείνη η φωνή μέσα της.

Της έλεγε να το κρατήσει για τον εαυτό της το συγκεκριμένο όραμα. Εξάλλου από την μέρα που 'μετακόμισε' στο εξοχικό, έβλεπε τον ψυχίατρο όλο και περισσότερο να σοβαρεύει, να σιωπά, να συλλογίζεται και όλο και λιγότερο να δείχνει διάθεση για κουβέντες. Γενικά γινόταν όλο και πιο απόμακρος.

~

"Πιάστε τον και φέρτε τον σε μένα."

Μια ωραία Δευτέρα Απρίλη, αρχή τρίτης εβδομάδας, άντρες αστυνόμοι μπήκαν στο σχολείο με όπλα στα χέρια, κατευθυνόμενοι στο γυμναστήριο. Μπλόκαραν όλες τις πόρτες και έστρεψαν τα όπλα τους πάνω σε όλους τους μαθητές.

Τα κορίτσια κυρίως άρχισαν να τσιρίζουν από φόβο. Οι άντρες γάβγιζαν διαταγές, πίεζαν τους πάντες να πέσουν στο έδαφος, τους έλεγαν να βγάλουν το σκασμό, να μην φωνάζουν και να μην ρωτάνε,

"ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ;!"

Η Μέλανι κοίταζε τριγύρω της απορημένη, με τον διακόπτη για τον φόβο πεσμένο κατά τ' άλλα, η Μιράντα παραήταν νυσταγμένη και έτοιμη να βάλει το κεφάλι της στα πόδια της ξανθομάλλας για να κοιμηθεί τόσο αδιάφορη που ήταν.

Όσο για την Ντάστιν αισθανόταν τα 'έντομα' να τρέχουν απάνω της πιο γρήγορα από ποτέ. Η όλη κατάσταση ήταν σχεδόν όπως την είχε οραματιστεί. Οι άντρες με τα όπλα να απειλούν τους πάντες ήταν εδώ. Σε ποιον όμως ήθελαν να καταλήξουν στ' αλήθεια;

Ποιον έβλεπε το μέντιουμ με τα έξτρα άκρα στα πλευρά του; Ήξερε πως ήταν συμβολικό αυτό, μα γιατί να έχει έξτρα άκρα; Όταν επιτέλους έπεσε παγερή σιωπή στο γυμναστήριο, ένας από τους αστυνόμους περπάτησε πιο μπροστά, στραμμένος φαινομενικά προς την αποθήκη.

"Αστυνομία Ντένβερ! Αποκαλύψου με τα χέρια στον αέρα! Παραδώσου Θίοντορ Πάουκεβ!" Είπε φωναχτά. Κάποιοι μαθητές άρχισαν να μουρμουρίζουν αντιδρώντας στο όνομα Πάουκεβ, μόνο και μόνο για τους άντρες να τους πουν να το βουλώσουν. "Δεν μπορείς μα κρυφτείς! Τελείωσε Θίοντορ! Έλα με το καλό για να μην σε βρούμε και πάρουμε με το κακό!" Συνέχισε ο άντρας.

Ένας πυροβολισμός ακούστηκε ξαφνικά και ο άντρας που καλούσε αυτόν τον Θίοντορ έπεσε στο πάτωμα ανάσκελα με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια. Ούρλιαξαν και τσίριξαν οι μαθητές, κάποιοι άρχισαν να κλαίνε και αγκαλιάζονται και πάλι οι αστυνόμοι τους είπαν να το βουλώσουν.

"Εάν εσείς είστε αστυνομία Ντένβερ, άλλο τόσο εγώ είμαι ο Ντουέιν Τζόνσον!" Ακούστηκε η φωνή του...

2410 λέξεις

ΜΟΥΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑΑΑ

χτυπάει καμπανάκι η αναφορά στο πάουκεβ; μα ποιος είναι ακριβώς ο θίοντορ; η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο μικρό χαριτωμένο παιδάκι!😈😈😈