Πάλι οι μέρες πέρασαν, όχι και τόσο ομαλά. Περισσότερο με ανησυχία.

Βαβούρα και σούσουρο επικρατούσε από τα νέα της αποκάλυψης και έκρηξης του αρχηγείου των Σκιών. Οι φήμες που έλεγαν πως οι εγκληματίες είχαν αρχηγείο μέσα στο Ντένβερ τελικά είχαν επαληθευτεί.

Οι πολίτες μέχρι πριν την αποκάλυψη ζούσαν με την αναπόδεικτη ανησυχία πως οι Σκιές κάπου είχαν ριζώσει στην πόλη τους. Το να είναι τώρα απόλυτα σίγουροι προκαλούσε στους περισσότερους πλάκωμα.

Τρόμο. Ίσως δεν θα αισθάνονταν έτσι άμα ανακοινώνονταν λόγου χάρη πως σε κάποια γειτονική πολιτεία είχαν αρχηγείο, όπως στο Κάνσας, Νεμπράσκα ή το Ουαϊόμινγκ. Γειτονικά, αλλά όχι και μέσα στην πόλη τους!

Άμα δεν είχαν καταφέρει τόσο καιρό οι αστυνομικοί να τους εντοπίσουν και κρύβονταν κάτω από τη μύτη τους, τότε ήταν πολύ χειρότερα και σίγουρα οι προαναφερόμενες πολιτείες δεν θα αισθανόντουσαν το ίδιο καλά άμα ήταν αυτές που κάποια απόμερη γωνιά τους έκρυβε τους εγκληματίες αυτούς.

Ο κόσμος φοβόταν ακόμη περισσότερο τις Σκιές. Τους έπιανε φρίκη για το τι έπαθαν οι αστυνομικοί που μπήκαν να ερευνήσουν το αρχηγείο, παγίδα σχεδόν θανάτου τελικά. Σαν από θαύμα κανένας νεκρός, μα τρομερά εγκαύματα και παραμορφώσεις.

Οι δηλώσεις που είχαν να κάνουν οι ανώτεροι του αστυνομικού σώματος και να προσπαθήσουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα ήταν δύσκολες να περάσουν. Ο φόβος για τις Σκιές απλώς μεγάλωνε κι άλλο.

Ακόμη και από την ADX ήταν απειλή. Άλλες δηλώσεις λίγο ή πολύ έπεισαν τον κόσμο πως αυτό δεν θα περνούσε και πως οι συνέπειες θα ήταν μεγαλύτερες, ειδικά για τον Error 808, που ήταν ο πιο προφανής από τις τρεις Σκιές πως εκείνος είχε τοποθετήσει τα εκρηκτικά και είχε ρυθμίσει να ενεργοποιηθούν.

Τόσο για να εξοντώσει τους αστυνομικούς που ενδεχομένως θα έμπαιναν στο αρχηγείο και για να εξαφανίσει τα όσα απτά στοιχεία μπορεί να υπήρχαν. Στο Ανατολικό σχολείο του Ντένβερ περισσότερα σούσουρα και ψίθυροι επικρατούσαν μεταξύ των μαθητών.

Αρκετοί φοβόντουσαν και άλλοι ανέλυαν τι ήξεραν και πίστευαν για την έκρηξη. Με αυτό το συμβάν να πηγαινοέρχεται από στόμα σε στόμα, πολλά από τα κορίτσια αντί να δείχνουν να καταλαβαίνουν την σοβαρότητα της κατάστασης, κουτσομπόλευαν για τις Σκιές.

"Κρίμα που τέτοιοι κούκλοι φέρνουν τους εαυτούς τους να κάνουν τέτοια φρικτά πράγματα."

"Λέτε στ'αλήθεια εκείνος το μανάρι ο Ενρίκε να έβαλε τις βόμβες;"

"Πιθανόν."

"Είναι και ο πιο έξυπνος, ή τουλάχιστον ο πιο ικανός να το κάνει."

"Μα ναι, φαίνεται."

"Δεν φαίνεται ακριβώς για στυλ Εφιάλτη."

"Κάποιος από αυτούς τους δύο πρέπει να το έκανε, όχι πάντως αυτός ο κανίβαλλος."

"Ουφ, τι τον θύμησες τώρα αυτόν! Η φάτσα του μου προκαλεί αναγούλα και μόνο να το σκέφτομαι."

"Μια αηδία!"

"Φαίνεται χαζός εξάλλου."

Η Ντάστιν είχε κυριολεκτικά γεμίσει την τελευταία σελίδα του τετραδίου της με όλα τα ονόματα των μαθητών που είχαν πει έστω και μισή κακή κουβέντα για τον Χένρι. Πως ήθελε να σκοτώσει! Όμως θα ήταν ενάντια στις ευχές του Εφιάλτη.

Την είχε σταματήσει μια φορά εκεί που ήταν έτοιμη να καρφώσει μαχαίρι στο λαιμό κάποιου που τον είχαν δέσει και του έκαναν ανάκριση-βασανιστήριο. Της είχε εξηγήσει για τι άλλο λόγο δεν την ήθελε να σκοτώσει, πέρα από τα όσα είχε πει και στον Ενρίκε και Χένρι πως εκείνος είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στον θάνατο κάποιου.

"Όχι Μπερίσα. Ζωντανό τον θέλω."

"Αποκάλεσε τον Χένρι κοπρόσκυλο!" Είπε νευριασμένη.

"Και είναι!" Τόλμησε να πει το θύμα και ο Εφιάλτης έπρεπε να κρατήσει το οπλισμένο χέρι της Ντάστιν για μία ακόμα φορά.

"Νεαρά, άσε να πω κάτι. Και άσε το μαχαίρι κάτω. Ο φόνος γίνεται μία φορά και τέλος. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό και πολύ πιο διασκεδαστικό όταν μπορείς να σπάσεις ότι έχει και δεν έχει το θύμα, νου και σώμα, να το κάνεις κουρέλι και μόνο όταν δεν θέλει να ζήσει άλλο του κάνεις τη χάρη. Ο αργός βασανισμός και καταστροφή του άλλου παίρνει παραπάνω κόπο στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι όμως χίλιες φορές πιο διασκεδαστικά τα αποτελέσματα. Τώρα..." Τότε ο Εφιάλτης είχε πάρει ένα ρόπαλο και το παρέδωσε στην Ντάστιν. "10 χτυπήματα και καλά. Σακάτεψε τον όπου θες, το κεφάλι όμως ανέγγιχτο, θέλω το πρόσωπο του όσο πιο καθαρό από αίματα και μώλωπες γίνεται για να βλέπω καλά άμα αναπνέει. Κατά τ' άλλα βγάλε το άχτι σου απάνω του." Είπε και έκανε στην άκρη με ένα ψυχρό και σαδιστικό μειδίαμα.

"Ναι κύριε!" Είπε χαρούμενα και ενθουσιασμένα η Ντάστιν καθώς πλησίαζε προς το δεμένο θύμα, το οποίο άρχισε να τραντάζεται και κουνιέται πασχίζοντας να ελευθερωθεί βλέποντας το χαμογελαστό κορίτσι να κραδαίνει το ρόπαλο και έρχεται καταπάνω του.

"Θυμάμαι, αλλά για πόσο ακόμα να ανεχτώ να δυσφημίζουν τον αρκούδο μου; ΜΟΥ!"

"Ρωξάνη, τι έπαθες και ξαφνικά μοιάζεις έτοιμη να σκοτώσεις την Έρικα;" Παρατήρησε η Μέλανι καθώς στέκονταν και άκουγαν ένα από τα πολλά πηγαδάκια που μιλούσαν για τις Σκιές και έπιαναν στο στόμα τους τον Χένρι.

"Εγώ; Να σκοτώσω;" Έκανε τάχα έκπληκτη η Ντάστιν. Η Μιράντα την κοίταξε με σηκωμένο φρύδι. Ω έλα τώρα! Για πόσο ακόμα θα την υποψιαζόταν;! Το μέντιουμ αναστέναξε. "Δεν είναι και τόσο σημαντικό."

"Μιλούν για τις Σκιές και κακολογούν τα μέλη της. Τα ακούς και φαίνεσαι στην τσίτα. Τι τρέχει;" Ρώτησε η μαυρομάλλα. Διάολε.

"Επειδή παρά την σοβαρότητα και επικινδυνότητα της κατάστασης, έχω μια λίγο παραπάνω προτίμηση στον Χένρι. Κάτι σαν 'αγαπημένος'." Απάντησε. Τι, ψέματα τώρα; "Θα με κοροϊδέψετε, απλώς τον βρίσκω τον πιο... κουλ από τις Σκιές και έχω την αίσθηση πως τον δυσφημίζουν παραπάνω από όσο ίσως του αξίζει πραγματικά." Ωχ, μα τι στεκόταν και έλεγε;!

"Ίου σ'αρέσει αυτός ο χοντρός Κουασιμόδος;" Ρώτησε τότε η Έρικα που και πριν κακολογούσε τον Χένρι και οι συνομήλικοι της γύρισαν να κοιτάξουν την Ντάστιν ειρωνικά και ερωτηματικά.

"Άσχημος ή όχι, αυτός ο 'κανίβαλος' δείχνει μεγαλύτερη πίστη και αφοσίωση για την ομάδα του και δείχνει πιο πρόθυμος πάντα να τους προστατέψει, τουλάχιστον περισσότερο από όσο θα μπορούσε ποτέ να δείξει ο πατέρας σου στη μαμά σου."

https://youtu.be/89PKBpGm4bQ

"Από εδώ και σήμερα, έχεις τον τίτλο 'Σερ Ατακαδόρισα του Ντένβερ'. Υποκλίνομαι!" Είπε η Μέλανι καθώς μαζί με την Ντάστιν και τη Μιράντα απομακρύνονταν από την σύξυλη παρέα στην οποία ήταν και η Έρικα. "Μα για πες, στ' αλήθεια σ' αρέσει ο Χένρι περισσότερο από τις Σκιές;"

"Τον προτιμώ ή ξεχωρίζω είναι ίσως πιο σωστό να πω. Ο κόσμος φοβάται τις Σκιές περισσότερο από κάθε άλλη φορά, άμα ακούσει κάποιος να λέει τα οποιαδήποτε θετικά λόγια για εκείνες και πολλά, μου φαίνεται πως θα μπλέξει άσχημα." Είπε η Ντάστιν.

"Χμμμ..." Έκανε η Μιράντα και η Ντάστιν νόμιζε πως πάλι έβρισκε κάτι να υποψιαστεί στα λόγια της. "Όχι, δεν έχεις και τόσο άδικο. Όπως και να είναι, αρκετοί από εμάς στο μυαλό μας δείχνουμε μια προτίμηση για κάποιο από τα μέλη των Σκιών, για άλλον παραπάνω, για άλλον λιγότερο."

"Δηλαδή και εσύ έχεις κάποια προτίμηση για ένα από τα αγόρια;"

"Φυσικά, τον Εφιάλτη." Πέταξε αδιάφορα η Μιράντα, κάνοντας την Ντάστιν να τιναχτεί. "Μέσα σε όλη την τρέλα που δείχνει να έχει και όλη την τρομερή φήμη που τον περιτριγυρίζει, είναι διορατικός και όταν μιλάει, ό,τι και να λέει, τουλάχιστον ξέρει τι λέει, το έχει σκεφτεί."

"Ενδιαφέρον προοπτική." Είπε το μέντιουμ.

Κάποια από ό,τι φαίνεται βλέπει τους Λόγους του Εφιάλτη

"Εσύ Μέλανι;"

"Χμμμ, δεν έχω κάτσει να το σκεφτώ. Αλλά ίσως μου προκαλούν μεγάλη εντύπωση οι ικανότητες του Ενρίκε με την τεχνολογία. Κατά τ' άλλα δεν έχω ξεχωρίσει για τι άλλο προτιμώ κάποια Σκιά παραπάνω ή όχι."

"Α έτσι." Έκανε η Ντάστιν σκεφτική.

Οι επισκέψεις του διδύμου Μ στο σπίτι 'της Ρωξάνης' ήταν λίγο πιο τακτικές και δεδομένου πως το μέντιουμ είχε προσαρμοστεί καλύτερα εδώ και μέρες, μπορούσε και να κινηθεί πιο άνετα στον χώρο. Είχε εντωμεταξύ ζεστάνει τις σχέσεις της με τα κατοικίδια.

Ακόμη και με τα σκυλιά. Σε δύο από αυτές τις επισκέψεις όμως συνέβησαν πράγματα που ίσως σε άλλη περίπτωση να ήταν έντονα αλλά σύντομα αδιάφορα, όμως για την Μέλανι και κυρίως για την Μιράντα, ήταν σημαντικά και κρίσιμα.

Επειδή είχαν σχέση με συναισθήματα.

Από την 4η κιόλας επίσκεψη στο εξοχικό, συνέβη το πρώτο. Ο Βαλεντίνο είχε δέσει τα σκυλιά προτού πει στα κορίτσια πως ήταν ασφαλές να βγουν από το αυτοκίνητο. Η Μέλανι δεν έχασε καιρό και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι λες και ήταν η Χάιντι στα βουνά.

Τα σκυλιά εκείνη τη μέρα κάτι φαινόταν να τα ενοχλεί παραπάνω και ήταν πιο νευρικά, με το ζόρι υπάκουγαν στον Ανατόλ, το να βλέπουν την Μέλανι να τρέχει τα τρέλανε παραπάνω. Και παρότι ήταν δεμένα, ο Άλντο κατάφερε να λυθεί και άρχισε να τρέχει προς την ξανθομάλλα γαβγίζοντας μανιασμένα.

"ΆΛΝΤΟ ΜΗ!" Φώναξε ο Ανατόλ που ήταν έτοιμος να τρέξει και σταματήσει τον σκύλο. Δεν πρόλαβε.

Κάποια άλλη όμως ναι.

"ΧΈΙ!"

Όλοι πάγωσαν, ακόμη και ο Άλντο σταμάτησε, μόλις λίγα βήματα μακριά από το να ξεσκίσει την Μέλανι. Ακόμη και ο χρόνος φάνηκε να παγώνει και όλα να σταματούν να κινούνται, εκτός από την Μιράντα που στάθηκε μεταξύ της φίλης της και του σκύλου. Εστίασε την προσοχή της στο ζώο και η Ντάστιν τα χρειάστηκε.

Η Μιράντα κοίταζε τον Άλντο με διάπλατα ανοιγμένα μάτια που πετούσαν σπίθες, το μαύρο μέσα τους λαμπίριζε και είχε σφιγμένες τις γροθιές της τόσο πολύ που οι αρθρώσεις είχαν ασπρίσει ακόμα περισσότερο, έτρεμαν όπως και το σαγόνι της. Η Μέλανι στάθηκε δίπλα της και φάνηκε να γουρλώνει μάτια από έκπληξη.

"Τι στο καλό;!" Αναρωτήθηκε το μέντιουμ.

"Φύγε. ΤΏΡΑ!" Είπε αργά-αργά η Μιράντα και η έκφραση της έγινε ακόμα πιο δυσοίωνη. Ο Άλντο έκανε μεταβολή κλαψουρίζοντας και... ε όχι, τα έκανε πάνω του καθώς έτρεχε κοντά στον Τούλιο!

"Μιράντα;" Ρώτησε σιγανά η Μέλανι βάζοντας το χέρι της στον ώμο της μαυρομάλλας. Η Μιράντα φάνηκε να μην την ακούει και εξακολουθούσε να καρφώνει με το βλέμμα της τον Άλντο ο οποίος τώρα προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από τον Τούλιο.

Μετά από λίγο όμως έκλεισε τα μάτια της και εξέπνευσε από τη μύτη της. Όταν άνοιξε ξανά μάτια, η απάθεια και ψυχρότητα είχαν επιστρέψει στο πρόσωπο της. Καμία τελίτσα συναισθήματος, πουθενά.

Ακόμη και τα χέρια της είχαν χαλαρώσει. Κοίταξε τριγύρω της και είδε την απορία και έκπληξη στα πρόσωπα τον Βαλεντίνο και της Ρωξάνης. Γύρισε να κοιτάξει την Μέλανι και σήκωσε φρύδι βλέποντας την και εκείνη έκπληκτη.

"Τι έγινε;" Ρώτησε, κάνοντας την Μέλανι να εκπλαγεί ακόμα περισσότερο.

"Μιράντα, δεν θυμάσαι;;;" Ρώτησε.

"Να θυμάμαι τι;"

"Ο Άλντο που πήγε να μου επιτεθεί; Και εσύ να..."

"Το πρώτο το θυμάμαι. Αλλά να, τι;" Έκανε απορημένη η Μιράντα. Στ' αλήθεια έδειχνε να μην καταλαβαίνει. Η Μέλανι δεν άντεξε.

"Μιράντα! Ήσουν θυμωμένη! Έδειξες θυμό! Συναίσθημα! Δεν κατάλαβες τίποτα;!" Ρώτησε και την κοίταξε με προσμονή και αγωνία. Η Μιράντα κοίταξε κάτω μπερδεμένη.

"Θυμάμαι... το σώμα μου ήταν λες και καιγόταν. Την ίδια στιγμή έτρεμα. Και..." Σταμάτησε να μιλάει. Η Μέλανι περίμενε με αγωνία. Η μαυρομάλλα εντέλει κάλυψε απαλά τον λαιμό με τα χέρια της. "... με πονάει ο λαιμός μου." Δήλωσε ψυχρά. Δεν έδειχνε πως είχε κάτι άλλο να πει.

"Κάποια δεν είναι και τόσο συνηθισμένη στο να φωνάζει ε; Τσάι με λεμόνι και μέλι τότε, για να μαλακώσει ο λαιμός σου Ντε Ρόουζ!" Πρότεινε ο Ανατόλ που έδειχνε εντυπωσιασμένος με την όλη κατάσταση. "Εμπρός κυρίες, αρκετά μείναμε έξω! Και κυρία Γκρέι, όχι τρεχαλητά γύρω από τους σκύλους, ήρεμα."

Και καθώς εκείνος με την Ντάστιν προπορεύονταν και το δίδυμο Μ ακολουθούσε, το μέντιουμ πρόλαβε να τον δει προς στιγμήν να χαμογελάει πιο πλατιά και μυστηριωδώς. Σχεδόν σαρδόνια φάνηκε.

"Στ' αλήθεια αισθάνθηκα θυμό;" Ρώτησε η Μιράντα στο τέλος της ημέρας καθώς εκείνη και η Μέλανι ήταν ξαπλωμένες στα κρεβάτια τους για να κοιμηθούν.

"Και βέβαια! Ήταν άπαιχτο! Μιράντα, ίσως είναι η ώρα, είναι ο καιρός! Δεν έχεις δείξει γνήσιο συναίσθημα για χρόνια! Ό,τι κι αν συνέβη εκείνη τη στιγμή και τότε ανταποκρίθηκες με συναίσθημα, ίσως είναι η αρχή, όπου όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν και για σένα!"

"Ναι, ίσως." Είπε αδιάφορα η Μιράντα, όχι όμως για την ενδεχόμενη αρχή ανάδυσης συναισθημάτων.

"Δεν ακούγεσαι πεπεισμένη. Ε λοιπόν και εγώ την επόμενη φορά που θα σε δω να βγάζεις συναίσθημα θα σε τραβήξω φωτογραφία για να σε δεις!" Δήλωσε η Μέλανι. "Καληνύχτα Μιράντα."

"... Καληνύχτα."

Στην έβδομη επίσκεψη στο εξοχικό η Μιράντα έδειξε πάλι συναίσθημα, κάποιο θετικό αυτή τη φορά.

Στον πάνω όροφο του σπιτιού, απέναντι από τα δωμάτια του Βαλεντίνο και της Ρωξάνης ήταν οι πόρτες που έλεγαν Ξενώνες. Η Μιράντα κυρίως φαινόταν πιο επίμονη να μάθει τι υπήρχε πραγματικά από πίσω τους. Μάλλον να είναι πιο σίγουρη.

Δεν της αρκούσε που ο Βαλεντίνο της έλεγε πως ήταν απλά δωμάτια που άνοιγαν μόνο για τους επισκέπτες. Σε κάθε επίσκεψη έριχνε και από μερικές κλεφτές ματιές εκεί. Η Μέλανι γνώριζε πως κάποιο σχέδιο τριβέλιζε στο μυαλό της και προσπαθούσε να την σταματήσει.

"Όχι Μιράντα, δεν είναι σωστό να παραβιάζουμε το σπίτι των οικοδεσποτών."

"Ας μην τις είχε πεισματικά κλειστές τις πόρτες ο Βαλεντίνο, δεν θα ήμουν καχύποπτη ακόμη και για αυτό."

"Λίγο υπομονή και ηρεμία, ίσως άμα ζητήσουμε να κάνουμε κάποιο sleepover εδώ, ο κύριος Βαλεντίνο θα ανοίξει τις πόρτες!"

Σε εκείνη την επίσκεψη λοιπόν η περιέργεια της Μιράντας για τους ξενώνες ικανοποιήθηκε και σίγουρα ό,τι κι αν υποψιαζόταν να δει από πίσω, δεν το περίμενε.

Ο Ανατόλ σερβίριζε. Η Μέλανι και η Ντάστιν περίμεναν κραδαίνοντας τα μαχαιροπίρουνα με ανυπομονησία. Η Μιράντα είχε πάει στο μπάνιο, τουλάχιστον έτσι είχε πει. Ετοιμαζόταν να βάλει και το τελευταίο πιάτο στο τραπέζι ο ψυχίατρος.

Μα τότε ξαφνικά κοκάλωσε. Τα κορίτσια τον κοίταξαν με απορία. Εκείνος κοίταξε προς τα πάνω, μετά προς τα κάτω και άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του παντελονιού του.

"Come cazzo;! (Τι στο διάολο;!)" Έβρισε και βγήκε από την τραπεζαρία. Η Μέλανι και η Ντάστιν ακολούθησαν καταπόδας και ανέβηκαν πάνω. Μόνο λίγα δευτερόλεπτα στον πάνω όροφο και ο Ανατόλ φρέναρε απότομα. Κοίταζε προς τους κοιτώνες. Τα χέρια του πίεσαν το κεφάλι του. "Fanculo! (Γ*μώ!)" Και τότε προς ακόμα μεγαλύτερη απορία των κοριτσιών μπήκε στο γραφείο του και κλειδώθηκε.

"Συμβαίνει κάτι;" Ρώτησε η Μιράντα που είχε βγει από το μπάνιο και άκουσε τον Ανατόλ να βρίζει. Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους μπερδεμένα και προς τους ξενώνες.

Η μία από τις πόρτες ήταν ανοιχτή. Μικροί τσιριχτοί ήχοι έβγαιναν από εκεί. Μα τότε η Ντάστιν χαμογέλασε. Έκανε νόημα στα κορίτσια να την ακολουθήσουν ενώ περπατούσε προς τον ανοιγμένο ξενώνα με άνετο βήμα γεμάτο αυτοπεποίθηση.

Το δίδυμο Μ ακολούθησε μπερδεμένο, μα προτού προλάβουν να διανύσουν την μισή απόσταση από την αριστερή σκάλα προς τη δεξιά πλευρά του ορόφου, δύο μικροσκοπικά πλασματάκια πετάχτηκαν μέσα από το δωμάτιο.

"Μίου!"

"Α! Γατάκια!" Έκανε η Μέλανι και σχεδόν μπορούσες να δεις καρδιές στα μάτια της. Πλησίασε προς το μέρος των γατιών και άλλα δύο ξεπήδησαν από το δωμάτιο. Δεν μπορούσε η ξανθομάλλα να αντέξει, σχεδόν την έπιασε ζάχαρο από το πόσο γλυκούλικα ήτανε. "ΙΙΙ!" Έσκουξε και κάθισε οκλαδόν στο πάτωμα, αφήνοντας τα γατάκια να την πλησιάσουν και περιεργαστούν.

Έπιασε και κράτησε απαλά το ένα από αυτά στα χέρια της, ένα κατάλευκο με γαλάζια μάτια και αμέσως μετά ένα ασπρόμαυρο ακολούθησε και άρχισε να επιζητεί προσοχή και χαδάκια από τη Μέλανι.

"Οι ξενώνες είναι για καλεσμένους, αλλά όχι μόνο για ανθρώπους." Σχολίασε η Ντάστιν καθώς καθόταν και εκείνη στο πάτωμα και έπιανε ένα εντελώς μαύρο γατάκι στα χέρια της. "Δεν θελήσαμε να ανοίξουμε τους ξενώνες επειδή πρόσφατα τα βρήκαμε τα γατάκια και ποιος ξέρει τι αρρώστιες κουβαλούσαν! Εξετάστηκαν, κάνανε εμβόλια και ύστερα τα βάλαμε σε καραντίνα σε αυτό το δωμάτιο, που το διαμορφώσαμε για να αισθάνονται άνετα. Καθώς επίσης να παραμείνουν ασφαλή από την Μπέλα και την Αλμπίνα και να συνηθίσουν οι μεν την παρουσία των δε."

"Γιατί δεν μας έλεγες τόσο καιρό, έστω και μια τόση δα αναφορά, πώς πίσω από την πόρτα κρύβονταν αυτά τα αξιολάτρευτα πλασματάκια;! Ας ήμασταν από μακριά και αγαπημένοι!" Παραπονέθηκε η Μέλανι.

"Ρωξάνη, τα μικρά ζιζάνια πίσω στο δωμάτιο τους!" Είπε αυστηρά ο Βαλεντίνο που επιτέλους είχε βγει από το γραφείο του και βούτηξε το καφετί γατάκι που δεν είχε πάει σε καμία κοπέλα.

"Κάποιοι θα μπουν σε τάιμ άουτ!" Είπε η Ντάστιν. Κρατώντας ο καθένας και από ένα γατάκι, αφού η Μέλανι έδωσε το ασπρόμαυρο στη Μιράντα μπήκαν μέσα στον ξενώνα, ο οποίος πράγματι ήταν διαμορφωμένος λες και ήτανε δωμάτιο για αιλουροειδή.

Τα κρεβάτια ήταν καλυμμένα με παχιά ανθεκτικά στις νυχιές πανιά και έμοιαζε γενικά σαν κάποια απίστευτη πίστα σε βιντεοπαιχνίδι. Μια κούνια μωρού ήταν στο κέντρο του δωματίου. Ο Ανατόλ έβαλε το γατί που κρατούσε μέσα στην κούνια. Έκανε νόημα στα κορίτσια να βάλουν μέσα τα υπόλοιπα.

Η Ντάστιν και η Μέλανι υπάκουσαν και όλοι γύρισαν προς τη Μιράντα έτοιμοι να της πουν να κάνει το ίδιο με το τελευταίο. Μα τότε, όπως και την προηγούμενη φορά που η μαυρομάλλα έχει έκρηξη θυμού, όλοι πάγωσαν λες και ήταν συννενοημένοι.

Η Μιράντα, αγνοώντας παντελώς το περιβάλλον της είχε κάτσει οκλαδόν κοντά στην πόρτα και κρατούσε το γατάκι σαν μωρό που θέλει να το βοηθήσει να ρευτεί. Όσο για το μικρό, αυτό είχε γαντζωθεί με τα μπροστινά του πατουσάκια από τον ώμο της κοπέλας και άραζε. Μα δεν ήταν αυτό που ήταν πιο εκπληκτικό.

Η Μιράντα χαμογελούσε.

Και δεν ήταν καθόλου ψεύτικο το χαμόγελο. Η Μέλανι ήταν σίγουρη για αυτό. Όλα τα χαμόγελα που είχε δώσει ποτέ η φίλη της, τα έδινε με όλο το υπόλοιπο πρόσωπο της να είναι σαν πεθαμένο. Ψεύτικα και παραπλανητικά. Τώρα τα μάτια της ήταν μισόκλειστα από γαλήνη και ηρεμία, μα έλαμπαν από γνήσια και καθόλου βεβιασμένη χαρά καθώς κοίταζε το γατάκι.

Εξέπνευσε λίγο δυνατά από τη μύτη της, χαλαρή και αναπαυμένη και έκλεισε μάτια. Η ξανθομάλλα αργά-αργά έβγαλε το κινητό της και τράβηξε φωτογραφία την Μιράντα έτσι όπως ήταν τώρα. Δεν κατάλαβε τίποτε, συνέχισε να 'ζει την στιγμή'.

"Δεν μου λες, δεσποινίς Γκρέι. Θα σε ενδιέφερε εσένα και την ΝτεΡόουζ η υιοθεσία; Είστε ελεύθερες να πάρετε ένα, ή και όλα τα γατάκια άμα θέλετε." Είπε σιγανά ο Ανατόλ προς το μέρος της Μέλανι, η οποία γύρισε να τον κοιτάξει χαμογελώντας θλιμμένα.

"Δεν θα έλεγα όχι. Μα λείπουμε συχνά από το σπίτι."

"Τι να κάνει το ζωντανό μόνο του κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους εξάλλου χωρίς επιτήρηση;" Όλοι γύρισαν να κοιτάξουν την Μιράντα. Είχε σηκωθεί από το πάτωμα και πλησίαζε προς την κούνια όπου τα άλλα τρία γατάκια χοροπηδούσαν και κοίταζαν τους ανθρώπους. Ξεγάντζωσε και άφησε μέσα το ασπρόμαυρο γατί που κράταγε. Τα μάτια της ήταν πάλι στην νεκρική τους κατάσταση, τα χείλη της ένα τόξο με ελαφριά κλίση προς τα κάτω. Η Μέλανι την κοίταξε μελαγχολικά. "Λείπουμε όλες μας συχνά από το σπίτι. Ποιος να κοιτάξει και προσέξει ένα κατοικίδιο που θα πλήττει μόνο του για ώρες και θα κάνει καμιά ζημιά;" Ρώτησε με τρόπο που η ερώτηση φαινόταν να απευθύνεται σε όλους.

"Οι γάτες μπορούν να είναι αρκετά ανεξάρτητες ΝτεΡόουζ." Άρχισε να μιλά ο Ανατόλ. "Άμα τους δώσεις ένα ενδιαφέρον περιβάλλον που βρίσκεται στα μέτρα τους, δεν θα βαρεθούν και μια χαρά θα καλοπεράσουν."

"Εμείς όμως δεν είμαστε σε θέση να τους παρέχουμε πράγματα για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους." Δήλωσε η Μιράντα καρφώνοντας τον με το βλέμμα της.

"Κι αν το συζητήσουμε με τη μαμά;!" Πρότεινε η Μέλανι. Η μαυρομάλλα γύρισε να την κοιτάξει.

"Θες γατάκι Μέλανι; Αλήθεια;" Ρώτησε.

"Εγώ θέλω! Αλλά πρέπει να θέλουν και τα άλλα μέλη του σπιτιού. Εσύ και η μαμά." Η ξανθιά την κοίταξε με μάτια γεμάτα αγωνία. "Έλα τώρα Μίρα! Εάν η μαμά δεν έχει αντίρρηση, εάν βρούμε πως θα κανονίσουμε τα πράγματα για να υποδεχτούμε ένα κατοικίδιο στο σπίτι;!"

"Εξάλλου ένα κατοικίδιο προσφέρει συναισθηματική και ψυχολογική στήριξη λένε." Συμπλήρωσε ο Ανατόλ.

"Τι λες;" Ρώτησε η Μέλανι ξανά την Μιράντα. Η οποία κοίταξε αλλού και εξέπνευσε από τη μύτη της σταυρώνοντας τα χέρια της.

"Άμα συμφωνήσει και η μαμά, καλώς."

"Νιιι!" Έκανε η Μέλανι. Ο Ανατόλ κρατιόταν να μην γελάσει.

"Οπότε μέχρι να το αποφασίσετε οριστικά, λοιπόν." Είπε και άρχισε να κατευθύνεται έξω από το δωμάτιο. "Πηγαίνετε όμως και πλύνετε χέρια τώώώρααα!"

~

Όταν το δίδυμο Μ επέστρεψε στο δικό του σπίτι η Ντάστιν και ο Ανατόλ επέστρεψαν στο εξοχικό. Το μέντιουμ κοίταζε τον ψυχίατρο με απορία για όλα αυτά που συνέβησαν. Ο Ανατόλ την είχε πληροφορήσει για το ότι είχε βρει τα γατάκια πριν λίγες μέρες και τα έβαλε στον έναν Ξενώνα.

Τον έπιασε συμπόνια για αυτά ή απλώς ήταν μέρος της ψεύτικης του προσωπικότητας; Μάλλον και τα δύο. Είπε του μέντιουμ πάντως πως δεν έπρεπε να μιλήσει στο δίδυμο Μ μέχρι να πει εκείνος. Τελικά όμως η πόρτα άνοιξε μόνη της και αποκαλύφθηκαν τα γατάκια.

Ή μήπως δεν είχε; Είχε παρατηρήσει η Ντάστιν την Μιράντα να κοιτάζει τους ξενώνες έντονα. Ή μάλλον ο Ανατόλ την είχε ψυλλιαστεί πρώτος και ενημέρωσε το μέντιουμ.

"Την έχω ικανή να την ανοίξει και χωρίς το κλειδί."

Και πράγματι, επειδή όταν ο Ανατόλ έψαξε τις τσέπες του, το κλειδί... ήταν μέσα στη δεξιά. Επίσης όμως, όταν ήταν ανοιγμένη η πόρτα, η Μιράντα βρισκόταν στο μπάνιο. Ή κατάφερε να την ανοίξει, μπήκε στο μπάνιο και παρίστανε πως δεν την είδε ανοιγμένη πάρα μόνο ταυτόχρονα με την Μέλανι και την 'Ρωξάνη';

"Αδύνατον. Θα ακούγονταν τα βήματα της στο ξύλινο δάπεδο. Δεν υπάρχει χαλί να απορροφήσει τον ήχο." Θυμήθηκε το μέντιουμ.

Ίσως ήταν τυχαίο, ίσως ο Ανατόλ δεν είχε κλειδώσει τόσο καλά και ο αέρας την είχε ανοίξει την πόρτα, από την άλλη θα μπορούσαν και τα γατάκια κάπως να συνέβαλαν στο να ανοίξει. Ύστερα ήταν η αντίδραση του ψυχιάτρου στην ανοιγμένη πόρτα.

Αντί να πάει να την κλείσει πήγε πρώτα στο γραφείο του και κλειδώθηκε μέσα για μερικά λεπτά. Τι σκ*τά ήταν αυτό; Άμα ήταν τόσο παρανοϊκός με το να μείνουν οι πόρτες κλειστές, γιατί απλά δεν πήγε να την κλειδώσει;

Στο τέλος πάντως δεν φάνηκε να είναι τόσο θυμωμένος, είχε μάλιστα προτείνει στις δύο φίλες πως άλλες φορές που θα ερχόντουσαν μπορούσαν να ασχοληθούν και παίξουν με τα γατάκια άμα τους άρεσαν. Άλλο που δεν ήθελε η Μέλανι, όσο για τη Μιράντα, εκείνη απλώς σήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.

Ψυχίατρος και μέντιουμ γύρισαν στο εξοχικό και μπήκαν στο σπίτι. Όπως όμως ανέβαιναν οι δυο τους στον πάνω όροφο, ο Ανατόλ ξαφνικά κάλυψε το κάτω μέρος του προσώπου του, φταρνίστηκε και μετά έβηξε ξερά και δυνατά 3 φορές. Σχεδόν τρόμαξε η Ντάστιν και κοίταξε τον Ανατόλ ανήσυχη.

"Ζω, δεν πέθανα νεαρά! Στραβοκατάπια από το κωλοφτάρνισμα." Είπε ειρωνικά και ενοχλημένα. Την είπε να πάει στο δωμάτιο της και εκείνος περπάτησε προς το γραφείο, όπου και μπήκε μέσα κλείνοντας την πόρτα. Άλλος ένας ξερός βήχας βγήκε από μέσα του και έβρισε σε Ρωσο-Ιταλικά βλέποντας τις κόκκινες σταγόνες να πέφτουν στο πάτωμα. Κοίταξε και το μανίκι του χεριού που είχε χρησιμοποιήσει με αποστροφή και αργά-αργά έκατσε κάτω στο πάτωμα. "Ευτυχώς φοράω μαύρο." Σκέφτηκε και εξέπνευσε ενοχλημένος.

Η Αλμπίνα και η Μπέλα ξαφνικά μπήκαν από ένα ειδικό άνοιγμα ψηλά στον τοίχο και προσγειώθηκαν μέσα στο γραφείο. Πλησίασαν τον Ανατόλ και άρχισαν να τρίβονται πάνω του γουργουρίζοντας δυνατά. Ο ψυχίατρος επέτρεψε ένα μικρό χαμόγελο να εμφανιστεί στα χείλη του και άρχισε να χαϊδεύει τις γάτες.

"Μμμρρράου."

"Τελικά το παλιόπαιδο είχε δίκιο, αυτές οι κυρίες θα μου ήταν χρήσιμες." Σκέφτηκε ρολάροντας τα μάτια του.

~

"Έτσι ήμουν τόση ώρα;"

"Πίστεψε!"

Το δίδυμο Μ περπατούσε προς το σπίτι. Η ξανθιά έδειχνε στην Μιράντα την φωτογραφία όταν κράταγε το γατάκι χαμογελαστή. Η μαυρομάλλα φαινόταν... μπερδεμένη; Απροετοίμαστη; Δεν φαινόταν πάντως ικανή να πιστέψει αυτό που έβλεπε• εκείνη να... δείχνει συναίσθημα.

"Δεν κατάλαβα τίποτα."

"Τι θυμάσαι να αισθάνεσαι μέσα σου;"

"Ελαφριά... ήρεμη... ασφαλής;" Ούτε η Μιράντα μπορούσε καλά-καλά να απαντήσει για τον εαυτό της.

"Ό,τι είπες, μαζί με αυτό το υπέροχο χαμόγελο, τα λέει όλα! Κι άλλο συναίσθημα!" Η Μέλανι ήταν πανευτυχής. "Τελικά ίσως να χρειαζόμαστε κατοικίδιο, άμα μπορεί να βγάλει συναισθήματα από μέσα σου!"

"Μπορεί να ήταν απλή σύμπτωση Μέλανι."

"Το είπε και ο κύριος Βαλεντίνο!" Πείσμωσε η ξανθιά.

Το κατοικίδιο όμως ίσως θα έπρεπε να περιμένει. Όταν βρίσκονταν μπροστά από το σπίτι τους τα κορίτσια, είδαν κοντά στην πόρτα 2 φακέλους. Ήταν από την εταιρεία ηλεκτρισμού. Και το περιεχόμενο τους δεν είχε καλά μαντάτα.

Ο λογαριασμός του ρεύματος είχε αυξηθεί κατά πολύ και απαιτούσε να πληρωθεί σε μία βδομάδα, αλλιώς θα το έκοβαν. Δεν είχε μόνο το σπίτι των Γκρέι αυτό το πρόβλημα από ό,τι άκουσαν πάντως. Η περιοχή όλη είχε αυτό το θέμα με την αύξηση στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Όσο και να προσπαθούσε η κυρία Σκάι να διαχειριστεί τα χρήματα, όσα είχαν διαθέσιμα και να τα διαθέτει στις διάφορες ανάγκες τους προσεκτικά, μπας και σώσουν κάτι, πολύ συχνά συνέβαινε κάποιο απρόοπτο και αναγκάζονταν να πληρώνουν παραπάνω. Πότε μια βλάβη στο σπίτι, πότε το αυτοκίνητο κάτι πάθαινε, πότε... πολλά πότε βρε γαμ*το.

Και ο αυξημένος λογαριασμός ρεύματος έβρισκε τον οίκο Γκρέι σε κατάσταση όπου δεν υπήρχαν αρκετά λεφτά στην άκρη για να πληρωθεί. Ούτε καν με την δουλειά των κοριτσιών. Με το ζόρι διατηρούνταν το σπίτι για να έχει όλα τα απαραίτητα, τώρα όμως;

"Στοίχημα την ψυχή μου και τη δική σου πως η Μαίρη φταίει που ο μπαμπάκας της ο 'μεγιστάνας' του ηλεκτρικού ρεύματος αύξησε τις τιμές επειδή εκείνοι δεν έχουν αρκετά." Είπε η Μιράντα ψυχρά και το γαλάζιο μάτι της Μέλανι 'έπαιξε'. Καθόντουσαν και οι δυο τους στο τραπέζι της κουζίνας και μελετούσαν τα χαρτιά.

"Να της κάτσουν στο λαιμό τα λεφτά!" Εξέφρασε η ξανθομάλλα καθώς κοίταζε τον λογαριασμό. Σήκωσε κεφάλι να κοιτάξει την Μιράντα και η αγανάκτηση στο βλέμμα της έγινε απελπισία, για να μετατραπεί μετά σε σοβαρότητα. Ήταν λες και συνεννοούνταν με τηλεπάθεια.

Η μαμά δεν πρέπει να το δει αυτό

Δεν θα το δει

Ζορίζεται πολύ περισσότερο από εμάς

Εκτός από την δουλειά στον κύριο Φλις πρέπει να βρούμε κι άλλο τρόπο να βγάλουμε περισσότερα λεφτά

Πώς όμως θα το έκαναν αυτό;

Λοιπόν, η λύση θα ερχόταν πολύ πιο σύντομα από ό,τι θα περίμεναν τα κορίτσια.

Τουλάχιστον μόνο στη Μιράντα.

~

"Έχω μία δουλίτσα για εσένα."

"Στις διαταγές σας, κύριε."

"Θα πας να δώσεις μία 'πρόσκληση' σε ένα άτομο. Δεν θα το ανακοινώσεις άμα υπάρχουν κι άλλοι που να ακούν."

"Κατανοητό. Πού και ποιος είναι ο στόχος μου κύριε;"

4260 λέξεις. ΜΟΥΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑΑΑ

η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο μικρά χαριτωμένα παιδάκια😈

όταν έρθει βέβαια😇😇😇