Όλη η μέρα κύλησε με το δίδυμο Μ να έχει πάρει σιωπηλά στο κατόπι τη νέα μαθήτρια και να την παρακολουθεί με οποιαδήποτε ευκαιρία. Στα διαλείμματα και όταν είχαν ίδια μαθήματα δηλαδή. Και πρέπει να ειπωθεί πως ήταν, εάν όχι φανερά, αρκετά εντυπωσιασμένες.

Μέσα στην τάξη η Ρωξάνη έδειχνε αποροφημμένη στις σκέψεις της. Μηδέν προσοχή στο μάθημα, τουλάχιστον έτσι φαινόταν σε όλους. Τη στιγμή όμως που οι εκπαιδευτικοί την σήκωναν να δώσει απάντηση σε μία ερώτηση θέλοντας να την πιάσουν απροετοίμαστη, αφού πίστευαν πως δεν πρόσεχε καθόλου, η Ρωξάνη προκαλούσε σε όλη την τάξη έκπληξη όταν κοφτά και γρήγορα έδινε τη σωστή απάντηση χωρίς πολλή σκέψη. Ύστερα καθόταν πάλι γρήγορα στη καρέκλα της και επέστρεφε στις σκέψεις της.

"Γρήγορο πιστόλι η Ρωξάνη." Σχολίασε η Μέλανι στη Μιράντα.

Τρέλα τυχερή με τις απαντήσεις της ή υπερβολική φυτουλο-ιδιοφυΐα;

Όταν πήγαν να φάνε στην τραπεζαρία, είχε αποφύγει δύο αδέσποτες βολές φαγητού και άλλη μία σκόπιμη από μία ανάμεικτη παρέα αγοριών και κοριτσιών. Ειλικρινά δεν έδειχνε πως καταλάβαινε ότι δεχόταν 'μικρο-επιθέσεις'.

Αυτή η ανεξήγητη τύχη που είχε να αποφεύγει παγίδες και απειλές συνεχιζόταν και οπουδήποτε αλλού στα διαλείμματα. Πάλι χάζευε, τη στιγμή όμως που κάτι ετοιμαζόταν να της συμβεί, το απέφευγε χωρίς να βλέπει. Αντικείμενα πεταμένα εις βάρος της, σκουντήγματα, απόπειρες σπρωξιμάτων, ήταν ανέγγιχτη! Το πρόσωπο της πάντα έδειχνε πως αγνοούσε παντελώς ότι πράγματα συνέβαιναν γύρω της.

Υπερβολική τύχη ή κάποιου είδους μυστική ικανότητα;

Εάν ήξεραν την αλήθεια δεν θα αναρωτιώντουσαν.

Μόνο στο 4ο διάλειμμα σταμάτησε να είναι τόσο 'τυχερή'. Καθώς το δίδυμο Μ την έβλεπε να περνάει δίπλα από μια παρέα νταήδων στο 4ο διάλειμμα, ξεκάθαρα είδαν τον έναν από αυτούς με διαθέσεις να κάνει πλάκες και το πόδι του έτοιμο να ρίξει κρυφά τρικλοποδιά.

Μα δεν πήγαινε να βάλει τρικλοποδιά σε όποιον κι όποιον.

Αριστερά πρόσεχε

"ΜΈΛΙΣΣΑ!" Τσίριξε η Ντάστιν σταματώντας μόλις λίγα εκατοστά μακριά από τον νταή που ήταν έτοιμος να της ρίξει τρικλοποδιά.

Το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της εκείνη τη στιγμή ήρθε στα μούτρα του αγοριού όλο δικό του. Χάχανα και επιφωνήματα έκπληξης εξαπλώθηκαν στο διάδρομο, ακόμη και οι άλλοι νταήδες κρατιόντουσαν να μην γελάσουν που ο φίλος τους τις έτσι έφαγε από ένα κορίτσι. Ναι μεν η Ντάστιν δεν ήθελε να φάει τα μούτρα της εδώ.

Δι*ολε, όπως όταν πήγαινε Δημοτικό. Οι φωνές την προειδοποιούσαν κάθε τρεις και λίγο πως απειλή ερχόταν.

"Περιβάλλομαι από κακομαθημένους κομπλεξικούς!" Είχε σκεφτεί και κάθε φορά, ω πως ήθελε απλώς να σπάσει τα δόντια ολονών. Αλλά δεν γινόταν. Όπως και τώρα, δεν γινόταν να παραφερθεί περισσότερο από όσο είχε μέχρι τώρα, παρότι το να χτυπήσει τον νταή με το βιβλίο της είχε ξεθυμάνει μερικά νεύρα.

Τώρα στην περίπτωση που ήταν, εάν δεν παρίστανε το 'στερεοτυπικά αδύναμο φυτό', θα κινούσε υποψίες και θα έχανε την εικόνα του αδέξιου ντροπαλού ατόμου. Φυσικά και φώναξε επίτηδες το ΜΈΛΙΣΣΑ, για να το κάνει να φαίνεται πως από τύχη απέφυγε την τρικλοποδιά. Ή μάλλον ότι δεν είχε ιδέα για αυτό και η 'μέλισσα' ήρθε εκείνη τη στιγμή.

"ΠΑΣ ΚΑΛΆ ΡΕ ΗΛΊΘΙΑ;" Ούρλιαξε ο νταής.

"ΑΜΆΝ ΕΊΝΑΙ ΠΆΝΩ ΣΟΥ!" Ξανατσίριξε η Ντάστιν και ξαναβάρεσε τον νταή με το βιβλίο. Ακόμη πιο χοντρά γέλια εξαπλώθηκαν στο διάδρομο, κάποιοι μαθητές στήριζαν τους εαυτούς τους στους τοίχους για να μην πέσουν από τα χάχανα. Η Μέλανι απάνω στη Μιράντα.

"ΩΡΑΊΑ, ΑΥΤΌ ΉΤΑΝ!" Επιτέλους ο νταής γύρισε και έπιασε την Ντάστιν από το λαιμό.

Η οποία αισθάνθηκε εκείνη τη στιγμή τα τρελά δολοφονικά της ένστικτα να την κλωτσάνε και το στυλό στην τσέπη της ξαφνικά της φάνηκε πως θα ήταν πολύ ωραίο καρφωμένο στη μεγάλη φλέβα του λαιμού του νταή. Μα προσπάθησε να ηρεμήσει τον εαυτό της και κοίταξε το αγόρι στα μάτια.

"Σκ*τί χρώμα. Βαρετό." Σκέφτηκε και αμέσως η συνείδηση της ηρέμησε όταν σύγκρινε τα μάτια του νταή με τα ζωντανά φλογάτα μάτια του Σεραφείμ.

"Γιατί χαμογελάς έτσι ρε καθυστερημένη;!" Την επανέφερε στη πραγματικότητα ο νταής.

"Ωχ, σκ*τά. Χαμογελούσα σαν ηλ*θια πάλι." Σκέφτηκε η Ντάστιν και κοίταξε τον νταή σοβαρά, προσπαθώντας να σκεφτεί πως θα έσωζε τον εαυτό της από αυτή τη κατάσταση 'όσο πιο αθώα γινόταν'.

"Τι χαμπάρια Λούσι;!" Ο νταής και η 'Ρωξάνη' γύρισαν να κοιτάξουν καθώς η Μέλανι τους πλησίαζε σταθερά και θαρρετά με τα χέρια πίσω από τη πλάτη της.

"Είσαι τόσο ανεγκέφαλη έτσι ώστε να μην θυμάσαι πως το όνομα μου είναι Λούις;" Είπε ενοχλημένος ο νταής. Η Μέλανι δεν έδειξε καθόλου προσβεβλημένη, αντίθετα χαχάνισε.

"Αωωω, είναι ο μεγάλος 'κακός' Λούις προσβεβλημένος;" Ρώτησε χαριτωμένα και πονηρά φέρνοντας τα χέρια της μπροστά, που φαίνονταν να κρατάνε κάτι κρυμμένο. "Πάντως απ'ότι φαίνεται σε αγαπάνε πολύ οι... μελισσούλες. Ξέρω κάποιον άλλο που θα σε αγαπήσει πάρα πολύ όμως. Να, κοίτα." Και άνοιξε τα χέρια της για να αποκαλύψει έναν μικροκαμωμένο σκορπιό.

"ΔΙΆΟΛΕ!" Σχεδόν στον αέρα πήδηξε ο Λούις βλέποντας το ζωάκι, αφήνοντας την Ντάστιν και πέφτοντας πάνω στους φίλους του.

"Προσβλητικό να φοβάσαι τους σκορπιούς. Ούτε που σου έκανε τίποτα ο Τζόνι! Μην ανησυχείς όμως, ξέρω πως θα σπάσετε τον πάγο. ΤΖΌΝΙ, ΔΙΑΛΈΓΩ ΕΣΈΝΑ!" Και πέταξε απάνω στους νταήδες τον σκορπιό.

Έγινε το έλα να δεις.

"ΠΑΣ ΚΑΛΆΆΆ;!"

Οι νταήδες ούρλιαζαν τρομοκρατημένοι, τίναζαν τα ρούχα τους πανικόβλητοι, χτυπιόντουσαν στα πατώματα, οι μαθητές τριγύρω γελούσαν, κάποιοι τράβαγαν βίντεο, ενώ ο σκορπιός απομακρυνόταν ήσυχα και αργά προς τη Μέλανι, η οποία έσκυψε και τον άφησε να ανεβεί στη παλάμη της.

"Ουάου!" Έκανε η Ντάστιν και συνειδητοποίησε πως η Μέλανι την κοίταζε, η οποία κουνώντας το κεφάλι της έκανε νεύμα να πλησιάσει. Διστακτικά το μέντιουμ πλησίασε την ξανθομάλλα και μαζί με τη Μιράντα απομακρύνθηκαν από τον τόπο του χαμού.

"Μην ανησυχείς. Ο Λούις και τα κολλητάρια του πάντα το παίζουν σκληροί και απλησίαστοι, μα όλοι τους φοβούνται παθιασμένα τα έντομα." Εξήγησε η Μέλανι καθώς άφηνε τον Τζόνι σε ένα παρτέρι να συνεχίσει τη ζωή του.

"Πόση ώρα ακριβώς κράταγες απάνω σου τον σκορπιό;" Ρώτησε διστακτικά η Ντάστιν.

"Ω, τον βούτηξα χθες από το εργαστήριο. Ξέρεις, πειραματόζωο. Τον άφησα τώρα να συνεχίσει τη ζωή έξω από ένα γυάλινο δοχείο." Είπε η Μέλανι.

"Δεν φοβήθηκες καθόλου ότι θα σε τσιμπήσει;"

"Δεν αισθάνομαι φόβο, ειδικά όταν ξέρω πως να τον κρατήσω χωρίς να τον προκαλέσω για να με τσιμπήσει." Είπε η Μέλανι απλά, κάνοντας το μέντιουμ να υψώσει φρύδια.

"Στ'αλήθεια δεν αισθάνεσαι φόβο;"

"Σπάνια."

"Ενδιαφέρον..." Είπε ήσυχα η Ντάστιν. "Γιατί με βοήθησες;"

"Α, αυτό; Είναι μέχρι να προσαρμοστείς στο νέο σου σχολείο. Και να μάθεις πως φέρονται οι άλλοι. Υπάρχουν κάμποσοι τους οποίους πρέπει να προσέχεις. Όπως τον Λούις και τους φίλους του. Ω λοιπόν!" Προς έκπληξη της Ντάστιν, η Μέλανι έτεινε το χέρι της προς εκείνη. "Μπορώ να σε βοηθήσω με αυτό. Μέλανι Γκρέι." Αργά και διστακτικά το μέντιουμ έδωσε το χέρι της στην ξανθομάλλα, η όποια της το κούνησε ενεργητικά αλλά απαλά.

"Ντα-. 'Ντάξει." Διόρθωσε τον εαυτό της η Ντάστιν δαγκώνοντας τη γλώσσα της. "ΈΛΕΟΣ ΝΤΆΣΤΙΝ, ΣΧΕΔΌΝ ΤΗΣ ΕΊΠΕΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌ ΣΟΥ ΌΝΟΜΑ!" Ούρλιαξε στο μυαλό της.

"Όπως ακούσαμε στην τάξη, συστήθηκες ως Ρωξάνη. Χαίρομαι για τη γνωριμία!" Συνέχισε η Μέλανι, χωρίς να δείχνει ότι κατάλαβε το σχεδόν λάθος του μέντιουμ.

"Πότε δεν μου έχει συστηθεί κορίτσι έτσι. Πόσο μάλλον ο οποιοσδήποτε." Σκέφτηκε η Ντάστιν, ακόμη έκπληκτη από τη φιλικότητα που εξέπεμπε η Μέλανι. "Π-Παρομοίως;" Είπε κοιτώντας αλλού. Όταν όμως ξανακοίταξε μπροστά, τώρα η Μιράντα στεκόταν δίπλα από τη Μέλανι. Ξεροκατάπιε. "Φαίνεστε κοντά εσείς οι δύο. Φαντάζομαι φίλες, έτσι;"

"Κολλητές! Σχεδόν αδερφές!" Είπε η ξανθούλα καθώς τύλιγε το χέρι της γύρω από τους ώμους της Μιράντας, η οποία παρότι έδειχνε ακόμη βλοσυρή, δεν έσπρωξε μακριά τη φίλη της.

"Ααα. Ωραία. Και ποια είναι αυτή που μοιάζει στη Wednesday Addams;" Ρώτησε αργά το μέντιουμ. Η Μέλανι έβαλε τα γέλια.

"Αααχ, έχεις πλάκα! Μ'αρέσεις!" Είπε. Η μαυρομάλλα έτεινε με τη σειρά της το χέρι της προς την Ντάστιν.

"Μιράντα ΝτεΡόουζ."

Πρόσεχε την αυτή

Δεν είναι καλά μαντάτα

Το ίδιο και η ξανθιά με τα διαφορετικά μάτια

Μα ιδίως η μαυρομάλλα

ΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύραΜαύρα
ΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετηνΠρόσεχετην-

"Χέι, είσαι καλά;" Ρώτησε η Μέλανι ανήσυχη καθώς η Ντάστιν είχε πιάσει το κεφάλι της πισωπατώντας. Η φωνές είχαν ξαφνικά δυναμώσει ακούγοντας αυτό το όνομα.

"Ρε τι στο διάολο;!" Ρώτησε τον εαυτό της.

"Ρωξάνη;" Ξαναρώτησε η Μέλανι ακόμη πιο ανήσυχη. Η Ντάστιν στηρίχτηκε σε έναν κοντινό τοίχο για να κρατήσει την ισορροπία της.

"Οι φωνές μου φωνάζουν μόνο όταν υπάρχει απειλή κοντά ή ειδικά όταν είμαι σε δολοφονική κατάσταση. Δεν αισθάνομαι ότι θέλω να σκοτώσω, γιατί-;" Συνειδητοποιώντας πως τα κορίτσια ήταν ακόμη εκεί και την κοίταζαν, αργά αργά πήρε μια βαθιά ανάσα και την έβγαλε επίσης αργά. Όταν την έπιαναν πονοκέφαλοι από τις φωνές, είχε μάθει να ηρεμεί με το να παίρνει ανάσες, αρχικά όταν ο Χένρι την έπαιρνε αγκαλίτσα και αργότερα με το να φαντάζεται ότι την αγκάλιαζε ακόμη κι αν δεν ήταν εδώ. Δηλαδή τώρα. Ξανακοίταξε τα δύο κορίτσια πιο ήρεμη και σταθερή. "Συ... Συγνώμη. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Είμαι καλά."

"Σίγουρα;" Επέμεινε η Μέλανι.

"Βρε γ*μώτο, δεν γίνεται να μου το παίζει τόσο ευγενική χωρίς λόγο, κάτι θέλει από εμένα. Έτσι ήταν πάντα. Τις λίγες φορές που άλλα παιδιά μου φέροταν καλά και μου παριστάνανε τους 'φίλους', τάχα ενδιαφέρονταν για το αν είμαι καλά, θέλανε απλώς να με χρησιμοποιήσουν και εκμεταλλευτούν. Ο Εφιάλτης τουλάχιστον στις αποστολές που μου αναθέτει έχει την αξιοπρέπεια να μου πει τι να κάνω κατά γράμμα για να μείνω ασφαλής, ο Ενρίκε σχεδόν πάντα σαν κόπανος φέρεται αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής, ο Χένρι είναι ο πιο γλύκας αρκούδος, ούτε έναν λόγο δεν μου έχει δώσει να μην τον εμπιστεύομαι και ο Ανατόλ... περίπλοκος ο Ανατόλ, αλλά εάν μου ζητάει χαρές, είναι δίκαιο επειδή έχει κάνει πρώτος πάμπολλα πράγματα για μένα. Και ακόμη κάνει-."

"Ρωξάνη!" Η φωνή της Μέλανι έβγαλε την Ντάστιν από τον κυκεώνα των σκέψεων περί εμπιστοσύνης. Την κοίταξε.

"Είμαι καλύτερα. Μην ανησυχείς." Επέμεινε.

"Τυγχάνει να έχεις διάσπαση προσοχής;" Ρώτησε ξαφνικά η Μιράντα. 'Ρωξάνη' και Μέλανι γύρισαν να την κοιτάξουν λίγο έκπληκτες. "Γενικώς φαίνεσαι να μην προσέχεις τον περίγυρο σου, ή χαζεύεις." Δικαιολόγησε. Η Ντάστιν το σκέφτηκε.

"Τους τη λέω αυτή τη ψευτιά; Αξίζουν τον χρόνο μου να συζητώ μαζί τους;" Στο τέλος αναστέναξε και κοίταξε κάτω. "Αντιμετωπίζω κάποια ακόμη θέματα με... ΔΕΠΥ..." Είπε σιγανά.

"Άχουυυ!" Έκανε η Μέλανι και προς μεγάλη έκπληξη της Ντάστιν δέχτηκε αγκαλιά από την ξανθομάλλα. Κατά κάποιο τρόπο ωστόσο δεν αισθάνθηκε μεγάλη δυσφορία, αντίθετα της άρεσε λιγάκι αυτή η αγκαλιά; Η Μέλανι έκανε λίγο πίσω και έβαλε τα χέρια της στους ώμους του μέντιουμ κοιτάζοντας τη με γνήσια συμπάθεια. "Ένας λόγος παραπάνω να σε βοηθήσουμε να κατατοπιστείς έγκαιρα στο σχολείο! Ύστερα θα σε αφήσουμε να κινηθείς όπως θέλεις. Εκτός κι αν θέλεις αργότερα να γίνουμε φίλες! Θα χαρούμε πάρα πολύ άμα θέλεις να μπεις στη παρέα μας!"

"Αμφιβάλλω ότι θα θέλει, όταν ακούσει τις φήμες από τους άλλους για το ποιες είμαστε και τι κάνουμε." Σχολίασε η Μιράντα σταυρώνοντας τα χέρια της. Μία ανατριχίλα διαπέρασε την Ντάστιν με αυτά τα λόγια.

"Ωχ Θεέ, τι εννοεί με αυτό;"

"Έλα τώρα Μίρα, δώσε της χρόνο να μάθει! Εξάλλου και να μην θέλει αργότερα να μας κάνει παρέα, θα καταλάβει πως είναι προτιμότερο να μην μας προσεγγίζει." Είπε η Μέλανι.

"Ώιμε, μπορώ να αισθανθώ την απειλή." Σκέφτηκε η Ντάστιν. "Οι φωνές μου λένε από τώρα να τις προσέχω. Φαίνονται έξυπνες, ειδικά αυτή η Μιράντα. Ναι, πρέπει να την προσέχω περισσότερο. Εάν αποτύχω να συνεχίσω να προσποιούμαι την αθώα, θα έχω κακά ξεμπερδέματα. Από την άλλη, ας μην ξεχνώ, εάν μου προκαλέσουν μπελάδες, θα εύχονται να μην το έχουν κάνει." Χαμογέλασε αχνά. "Έχω μεγάλη βοήθεια." Καθάρισε τον λαιμό της. "Συγνώμη, Μέλανι."

"Ναι;" Έκανε η ξανθιά.

"Θα χαιρόμουν πάρα πολύ εάν εσύ και... η Μιράντα μου δείχνατε τα κατατόπια του σχολείου. Εφόσον έχετε και διάθεση."

"Έχω μπόλικη!" Έκανε η Μέλανι και τύλιξε το χέρι της γύρω από τους ώμους της Ντάστιν, πιάνοντας την ελαφρώς απροετοίμαστη. "Καλωσήρθες στο νέο σου σχολείο Σκουιλόνι Ρωξάνη! Να σε λέω Ρόξι επιτρέπεται;" Το μέντιουμ απλώς σήκωσε ώμους. "Τέλεια!" Το προσωπάκι της ξανθομάλλας έλαμψε κι άλλο. Το άλλο της χέρι είχε πιάσει την Μιράντα αγκαζέ.

Μαζί, σαν τους τρεις σωματοφύλακες προτού γνωρίσουν τον Ντ'Αρτανιάν, άρχισαν να περπατούν, με την Μέλανι κυρίως να φλυαρεί. Αχρείαστο σχεδόν να ειπωθεί πως Ντάστιν και Μιράντα δεν έδιναν τόση σημασία. Το μέντιουμ κοίταζε οπουδήποτε αλλού, τάχα με ενδιαφέρον για το περιβάλλον, ενώ απλώς απέφευγε το σκοτεινό βλέμμα της μαυρομάλλας.

"Μαλ*κα, το βλέμμα της σκοτώνει. Μοιάζει έτοιμη να με ερευνήσει και ξεσκεπάσει." Σκέφτηκε και πάλευε να παραμείνει χαλαρή. Μετά από κάνα λεπτό, ξαφνικά μία σκέψη ήρθε στο μυαλό της. "Συγνώμη Μέλανι, πως είπες ότι ήταν το επίθετο σου;" Διέκοψε την ξενάγηση της ξανθομάλλας.

"Α. Γκρέι." Είπε.

"Και της Μιράντας;" Ρώτησε κοιτώντας την μαυρομάλλα, μόνο για να ανατριχιάσει σύγκορμη συναντώντας το βλέμμα της. "Δι*ολε μαύρε, δεν είναι απλώς η Wednesday με αυτό το βλέμμα, συναγωνίζεται τη φάτσα που έχει ο Ανατόλ σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο!"

"ΝτεΡόουζ." Είπε εντέλει στεγνά η Μιράντα.

"Α." Νέες σκέψεις άρχισαν να κατακλύζουν την Ντάστιν. "Γκρέι... ΝτεΡόουζ... Κάτι μου θυμίζουν αυτά τα επίθετα. Που τα έχω ξανακούσει;"

~

Κοίταζε έξω από το παράθυρο του δωματίου που ήταν μέσα. Καπνός πυκνός είχε κατακαθίσει παντού στο χώρο. Αφότου τελείωσε και έσβησε το χοντρό κουβανέζικο του πούρο, ο άντρας αναστέναξε και έπιασε το κινητό του. Πληκτρολόγησε κάτι, έναν αριθμό, επειδή την επόμενη στιγμή έβαλε τη συσκευή στο αυτί του. Δεν περίμενε πολύ.

Είναι αυτή η μέρα;

"Ώστε θυμάσαι πως μου χρωστάς."

Απλώς πες το και ξεκινάω αμέσως

"Για τη δουλειά που έχω να σου αναθέσω, ένα είναι σίγουρο: δεν έχεις περιθώρια αποτυχίας."

Μάλιστα

"Για πρώτη δουλειά, έχεις να ξεφορτωθείς κάποιον προσωρινά. Θα πάρεις τη θέση του. Τα στοιχεία θα σου σταλούν σύντομα για το άτομο που έχεις να εξαφανίσεις. Όλες οι υπόλοιπες λεπτομερείς θα ειπωθούν εδώ και τώρα. Δώσε προσοχή, δεν θέλεις να ξεχάσεις κάποια λεπτομέρεια που θα σου κοστίσει αργότερα."

Ναι κύριε Paukev
Κατανοητό

κάποιος άλλος αρχίζει να μπαίνει στο παιχνίδι που παίζεται στην ιστορία. τα κορίτσια πιάνουν φιλίες, οι άντρες προετοιμάζονται για επικίνδυνες αποστολές. ε ρε θκιάουλε. 2290 λέξεις. μέχρι το επόμενο κεφάλαιο!🫡