3.2 Συνέντευξη με την DianaRay1

Στη δεύτερη συνέντευξη έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε μια γυναίκα φιλομαθή και πολυπράγμονα, την οποία χαρακτηρίζει συγγραφικά το μεγάλο και πολυποίκιλο έργο της. Γράφει αδιάκοπα, μεταδίδει γνώσεις αδιάκοπα, ονειρεύεται αδιάκοπα και η ενασχόλησή της με την τέχνη επεκτείνεται επίσης στη μουσική και τη ζωγραφική. Όσοι την έχουν γνωρίσει, μιλούν για τη ζωηρή της φαντασία, μα και τη μεγάλη της δοτικότητα, αφού πέρα από τα πάνω από πενήντα βιβλία που έχει δημοσιεύσει στην εφαρμογή, έχει καταπιαστεί τα τελευταία χρόνια με την διοργάνωση διαγωνισμών, στους οποίους προσφέρει μοναδικά δώρα και την ευκαιρία στους άλλους συγγραφείς να προωθήσουν τα βιβλία τους, αλλά και να έρθουν σε επαφή και να δώσουν προσοχή και σημασία στα βιβλία των άλλων. Μαζί μας η DianaRay1

Σύσταση:

Γεια σας! Το καλλιτεχνικό μου όνομα ως συγγραφέας είναι Diana Ray, ενώ το πραγματικό μου, Ελισάβετ. Συνήθως με φωνάζουν Έλσα ή Λίζυ. Είμαι πλέον 39 ετών, φιλόλογος. Τελείωσα το κλασικό τμήμα σπουδών της φιλολογίας στο Α.Π.Θ. και τελώ το επάγγελμα παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα από 19 χρονών, δηλαδή εδώ και 20 χρόνια. Νιώθω ότι είμαι από τους λίγους τυχερούς που η δουλειά που κάνω είναι κι αυτή που αγαπώ! Θεωρώ ότι είμαι καλλιτεχνική φύση καθώς αγαπώ κι ασχολούμαι με τη μουσική (παίζω κιθάρα κλασική και ηλεκτρακουστική, πιάνο και λίγο ντραμς) και τη ζωγραφική (σκίτσο, άνιμε, λαδομπογιές) από μικρή ηλικία. Πάντα ήμουν άτομο ρομαντικό με πολύ φαντασία και πολύ συχνά μ' άρεσε να ονειρεύομαι δικούς μου φανταστικούς κόσμους και να ταξιδεύω σ' αυτούς. Έτσι γεννήθηκε το πάθος της συγγραφής όταν ήμουν στο Λύκειο όταν τα λόγια ενός καθηγητή μου για την απελευθέρωση που χαρίζει ο κόσμος των βιβλίων και η τριλογία του Τόλκιν "The Lord of the Rings" με επηρέασαν τόσο πολύ, ώστε άρχισα να γράφω τις ιστορίες μου! Είμαι γενικά περισσότερο εσωστρεφές άτομο, οπότε τα βιβλία κι η συγγραφή αποτελούν το πρώτο καταφύγιό μου μετά από μια δύσκολη μέρα. Φυσικά σε ιστορίες μου δεν παραλείπω να αναφέρω πτυχές των ενδιαφερόντων μου ως ενδιαφέροντα των ηρώων μου αφού τα γνωρίζω, όπως τη ζωγραφική, τη μουσική, την Αρχαία Ιστορία, τα Μαθηματικά (παρόλο που είμαι φιλόλογος λατρεύω τα Μαθηματικά) κ.α. Γράφω ιστορίες σε εφαρμογές εδώ και 7 χρόνια, που συνήθως περιλαμβάνουν πολλά είδη ταυτόχρονα. Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ να κάνω ώστε να υπάρχει μια ποικιλία. Συνήθως γράφω ρομαντικές ιστορίες ή ένα νέο είδος που κυκλοφορεί αυτό το διάστημα: "romantasy" που είναι συνδιασμός ρομαντισμού και φαντασίας. Γενικά όμως πιστεύω ότι έχω πειραματιστεί με αρκετά είδη.

Πότε αισθάνθηκες πρώτη φορά έντονη την ανάγκη να γράψεις; Ποια ήταν η αφορμή;

Όταν ήμουν Α' Λυκείου αν θυμάμαι καλά, μια νύχτα καθώς είχα κλείσει τα μάτια κι ως συνήθως ταξίδευα στον δικό μου φανταστικό κόσμο όπου επηρεασμένη από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δημιουργούσα έναν αντίστοιχο δικό μου κόσμο, με δικούς μου ήρωες, ξωτικά, ανθρώπους και πολεμιστές, είχα εξελίξει τόσο πολύ την ιστορία με το μυαλό μου και μου άρεσε τόσο πολύ που κάποια στιγμή σκέφτηκα πως αν δεν την έγραφα, θα την ξεχνούσα μετά. Οπότε σηκώθηκα και άρχισα να γράφω. Δυστυχώς όμως δεν ήταν με τις λεπτομέρειες που την είχα πρωτοσκεφτεί κι απογοητεύτηκα. Ήταν μεν το πρώτο εγχείρημά μου κι η πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να γράψω, αλλά δυστυχώς αυτό που είχα γράψει δεν ήταν αυτό ακριβώς που είχα φανταστεί. Οπότε από εκείνη τη στιγμή πήρα την απόφαση πως η πρώτη ιστορία που θα μου έρθει στο μυαλό, θα αρχίσω να τη γράφω πριν την εξελίξω στο μυαλό μου για να καταφέρω να αποτυπώσω την έμπνευση της στιγμής!

Ακούγεται μία πολύ δυνατή και σημαντική εμπειρία. Περίγραψέ μας το πρωτόγνωρο συναίσθημα που ένιωσες όταν έγραψες.

Ω, ναι! Ήταν ίσως από τις πιο αποκαλυπτικές στιγμές της ζωής μου! Ένιωσα μια απελευθέρωση καθώς αποτύπωνα στο χαρτί αυτά που μου υπαγόρευε η φαντασία μου. Αν η φαντασία είναι εκείνο το μέρος όπου μπορεί να ταξιδεύει ο καθένας, ελεύθερα, ανά πάσα στιγμή, έχοντας τη δυνατότητα να κάνει τα πάντα, να είναι τα πάντα, να μην υπάρχει κανένα όριο και κανένας περιορισμός, να μην υπάρχουν νόμοι, αστυνομία, δικαστήρια, νόμοι της φύσης, να μπορείς να είσαι ο μοναδικός δημιουργός αυτού του φανταστικού κόσμου, να επιλέξεις τί θες να είσαι, τί δυνάμεις να έχεις, ή ποιοί άλλοι θες να ζουν σε αυτόν τον κόσμο της φαντασίας σου, τότε μπορείς να φανταστείς τα συναισθήματα που ένιωσα! Ίσως μπορώ να το παρομοιάσω με εκείνο το συναίσθημα όταν η αδρεναλίνη είναι στα ύψη, όταν η καρδιά χτυπάει γρήγορα, όταν νιώθεις ίλιγγο με την καλή έννοια, όταν ξαφνικά επισκέπτεσαι τη Χώρα του Ποτέ ή τη Χώρα των Θαυμάτων! Όταν ανακαλύπτεις ότι ξαφνικά απέκτησες μαγικές δυνάμεις ενώ ζεις σε μια πεζή πραγματικότητα του 2024! Και πάλι όμως γιατί νιώθω ότι οι παραπάνω περιγραφές είναι φτωχές σε σύγκριση με αυτό που ένιωσα...;

Σε καταλαβαίνω! Είναι πράγματι ένα απίστευτα δυνατό συναίσθημα και το περιέγραψες πολύ όμορφα!

Πώς και πόσο θεωρείς ότι σου έχει κάνει καλό το γράψιμο;

Νομίζω ότι με βοήθησε αρκετά σε πολλούς τομείς! Αρχικά με βοήθησε ψυχολογικά, καθώς μπόρεσα να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου χρησιμοποιώντας λέξεις, αντί να τα κρατάω μέσα μου. Ιδίως αν σκεφτείς ότι τα περισσότερα βιβλία μου όπου είχα τη μεγαλύτερη έμπνευση τα έγραψα το διάστημα που ένιωθα άσχημα ψυχολογικά, οπότε η συγγραφή ήταν το φάρμακό μου. Πράγματι, κάθε φορά που έγραφα κι ένα κεφάλαιο ενώ ήμουν φορτισμένη συναισθηματικά, ένιωθα πιο ανάλαφρη μετά! Έπειτα, με αφορμή τα διάφορα θέματα των ιστοριών μου, έκανα έρευνες που αφορούσαν στοιχεία γεωγραφίας, ιστορίας, νομικής επιστήμης, αστυνομίας, στρατηγικής, αρχαιολογίας, ιατρικής κι άλλα πολλά, οπότε μπορώ να πω ότι βγήκα κερδισμένη αποκτώντας νέες γνώσεις!

Σίγουρα με έχει βοηθήσει στο να βελτιώσω τις περιγραφές μου, το λεξιλόγιό μου γιατί προσπαθώ να έχω στο νου να μην επαναλαμβάνομαι όσο είναι δυνατόν και κάτι ακόμα που δεν ξέρω αν ισχύει για άλλους αλλά σε μένα, μόνο όταν γράφω, η φαντασία μου ξεδιπλώνεται. Δηλαδή έχω παρατηρήσει πως γράφοντας ένα κεφάλαιο, μπορώ να φανταστώ μετά το τέλος του τί θα γίνει στη συνέχεια. Αν όμως δεν το έγραφα θα ήμουν κολλημένη. Είναι δηλαδή από εκείνους τους συγγραφείς που γράφοντας, αναπτύσσουν τη συνέχεια της ιστορίας και δεν αρχίζουν τη συγγραφή κάποιου βιβλίου ξέροντας από την αρχή ως το τέλος τί θα γίνει (κατά 90%).

Τώρα συνειδητοποιώ ότι αν δεν ανακάλυπτα τη συγγραφή θα ένιωθα σαν ένα πουλί φυλακισμένο σε κλουβί! Τώρα όμως νιώθω ότι έχω βγει από το κλουβί και πετώ ελεύθερα στον ουρανό νιώθοντας ελαφρύτερη, πλήρης κι ευτυχισμένη κυρίως γιατί τις ιστορίες που εμπνέομαι, τις έχω αποτυπωμένες και μπορώ ανά πάσα στιγμή να τις διαβάσω, να ταξιδέψω στον κόσμο τους και να μην ξεχαστούν ποτέ!

Είναι πράγματι πολύ σημαντικό να απελευθερώνουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας! Και μπορώ να πιστοποιήσω αυτό που είπες, ότι μεγάλο μέρος της φαντασίας ξεδιπλώνεται κατά τη διάρκεια του γραψίματος κι όχι όσο σκεφτόμαστε. Απίστευτο πόσο πολύ σε έχει βοηθήσει η συγγραφή και πώς μέσα από τη δική σου θέληση να δημιουργήσεις, έμαθες τόσα νέα πράγματα!

Ποια πιστεύεις ότι ήταν η καλύτερη συγγραφική στιγμή σου; Μια στιγμή που να ένιωσες περηφάνεια;

Ωχ, δύσκολη ερώτηση! Για μένα καλύτερη συγγραφική στιγμή δεν είναι τόσο η στιγμή που ένιωσα περηφάνεια, όσο η στιγμή που ένιωσα ότι είχα άφθονη έμπνευση και όπως λέει κι η έκφραση "το χέρι πήγαινε μόνο του". Για μένα αυτή θεωρώ ότι είναι η καλύτερη συγγραφική στιγμή μου και μπορώ να πω ότι το έζησα σε αρκετά έργα μου, αλλά αυτά που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό, είναι από τα ρομαντικά έργα μου το "Silk & Chain 1" καθώς θυμάμαι ότι τη μέρα έγραφα τουλάχιστον 4-5 κεφάλαια σε χρόνο ελάχιστο κι από τα έργα φαντασίας μου αντίστοιχα την ίδια έμπνευση ένιωσα και στη σειρά μου "ΑΓΓΕΛΟΙ" αλλά και στο βιβλίο "EX1LES". Αν πρέπει όμως να δώσω μόνο 1 απάντηση, θα επέλεγα όταν ολοκλήρωσα το βιβλίο "Silk & Chain 1". Το είχα αγαπήσει τόσο πολύ και μου άρεσε τόσο το αποτέλεσμα, που όταν το ολοκλήρωσα συγκινήθηκα μετά δακρύων! Νομίζω πως έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου!

Ποια είναι η μεγαλύτερη συγγραφική δυσκολία που έχεις αντιμετωπίσει έως τώρα;

Την ξεπέρασες; Κι αν ναι, πώς;

Πολύ καλή ερώτηση και ανασύρει ταυτόχρονα αναμνήσεις...! Νομίζω πως η μεγαλύτερη συγγραφική δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει ως τώρα, είναι με την ολοκλήρωση της σειράς μου "ΑΓΓΕΛΟΙ". Η δυσκολία ήταν ότι είχα σταματήσει τη σειρά στο 4ο κατά σειρά βιβλίο που ήταν το ΑΓΓΕΛΟΙ, Βιβλίο 3: "Σωτηρία" (παρεμβάλλεται ένα πρίκουελ, ανάμεσα στο 1 και το 2). Στο ενδιάμεσο, είχα γράψει άλλα βιβλία και μετά από 1 χρόνο αν όχι περισσότερο ξαναγύρισα στη σειρά "ΑΓΓΕΛΟΙ" ώστε να την ολοκληρώσω. Δυστυχώς όμως επειδή είχε αρκετές δυσκολίες που είχαν να κάνουν με ταξίδι στον χρόνο, λεπτομέρειες σχετικά με κάποιους κανόνες που δημιούργησα για τους Προαγγέλους (υπερφυσικά πλάσματα δικής μου έμπνευσης) έπρεπε να ξαναδιαβάσω όλη τη σειρά ώστε να τη θυμηθώ και να βρω σε ποια σημεία αναφέρονταν αυτοί οι κανόνες και η τιμωρία που επιβαλλόταν στον παραβάτη ώστε να μην υπάρχουν ανακρίβειες μέσα στη σειρά. Φυσικά έπρεπε να διορθώσω κάποια σημεία, να τα ξαναγράψω και να τα σκεφτώ όλα πολύ καλά. Ήταν μια τρομακτική κι επίπονη διαδικασία για μένα όλο αυτό και πολλά βράδια είχα ξενυχτήσει να βγάλω μια άκρη μα ένιωθα ότι ήταν Γόρδιος δεσμός και δεν έβγαζα άκρη! Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι ήθελα να σταματήσω τη σειρά στο 3ο βιβλίο και να μην τη συνεχίσω κι ένιωθα ότι δεν έβγαζε νόημα ή ότι μπέρδευα τους αναγνώστες και τους δυσκόλευα! Έφτασα στο σημείο να κλαίω γιατί δεν ήξερα πως να βγω από το αδιέξοδο του μπερδέματος αυτού του σημείου, αλλά χάρη σε μια φίλη μου που το συζήτησα μαζί της, με ενθάρρυνε και χάρη στη δική της στήριξη και τα καλά της λόγια μου έδωσε το κουράγιο που χρειαζόμουν να σφίξω τα δόντια μου και να τη συνεχίσω λίγο-λίγο, βήμα-βήμα, ώσπου ξεμπερδεύτηκε το κουβάρι κι αφού διάβασα την ιστορία κι είδα ότι δεν είχε ανακρίβειες, ένιωσα ανακούφιση και έπειτα ήρθαν κι οι εμπνεύσεις και ολοκλήρωσα και το τελευταίο βιβλίο της σειράς, "ΑΓΓΕΛΟΙ, Βιβλίο 4: Ανταρσία". Όταν ολοκληρώθηκε η σειρά, ένιωσα ένα μεγάλο βάρος να φεύγει από πάνω μου. Ένιωσα ανακούφιση κι ευτυχία!

Πολύ ωραίες και λεπτομερείς απαντήσεις κι οι δυο! Θα μείνω στο ότι είχες αφήσει τη σειρά 'ΑΓΓΕΛΟΙ' για κάποιον καιρό. Πιστεύεις ότι η αποχή από το συγκεκριμένο, έστω κι αν ασχολιόσουν με άλλα βιβλία, έπαιξε ρόλο στο ότι δυσκολεύτηκες μετά; Ισχύει, δηλαδή, αυτό που λένε πως ό,τι αφήνεις σ' αφήνει; Τι σκέφτεσαι να κάνεις από εδώ κι εμπρός για ν' αποφύγεις μια ενδεχόμενη παρόμοια κατάσταση;

Σίγουρα δυσκολεύτηκα όπως προανέφερα παραπάνω, κυρίως γιατί είχα ξεχάσει πολλές λεπτομέρειες από τη σειρά. Ήξερα τη βασική πλοκή αλλά όταν υπάρχουν λεπτομέρειες που ξέρεις ότι αναφέρονται σε συνολικά 2-3 κεφάλαια από τα 142 σύνολο (μέχρι το ΑΓΓΕΛΟΙ 3), ε, τότε σε πιάνει μια κρίση πανικού κι άντε να θυμηθείς ποιά ήταν αυτά τα κεφάλαια γιατί είχα τη φαεινή ιδέα να μην έχω τίτλους αλλά να γράφω μόνο: Κεφάλαιο 1, Κεφάλαιο 2 κλπ...Θες-δε θες, θα καθίσεις να το ξαναδιαβάσεις για να βρεις αυτό που ψάχνεις! Άρα, από τη μια η δυσκολία ήταν ότι είχα ξεχάσει λεπτομέρειες της πλοκής κι η άλλη ότι δεν είχα τίτλους στα κεφάλαια για να με βοηθήσουν να εντοπίσω γρηγορότερα αυτό που έψαχνα.

Οπότε εκ των πραγμάτων, σίγουρα η αποχή παίζει ρόλο καθώς πρέπει να ξαναθυμηθείς την ιστορία, να μπεις ξανά στον κόσμο εκείνο, να εγκλιματιστείς και πάλι ώστε να ξαναρχίσεις. Κάτι ανάλογο εξάλλου συμβαίνει και στην πραγματικότητα: Όταν πάμε ταξίδι σε άλλη, μακρινή χώρα, υπάρχει το φαινόμενο τζετ λανγκ και χρειαζόμαστε χρόνο για να προσαρμοστούμε...

Σχετικά με το δεύτερο ερώτημα, θα έλεγα το εξής:

Υπάρχουν -για μένα τουλάχιστον- δύο περιπτώσεις: Η πρώτη είναι αυτή που άφησα ένα βιβλίο εξαιτίας μιας δυσκολίας στην πλοκή κι ήθελα να ασχοληθώ με κάτι άλλο για να ξεκουράσω το μυαλό μου, πιστεύοντας πως μετά όταν το ξανάπιανα στα χέρια μου θα κατάφερνα να το ολοκληρώσω γρηγορότερα. (Δυστυχώς γύρισε μπούμερανγκ σε μένα,καθώς είχα ξεχάσει την πλοκή και χρειάστηκα διπλάσιο κόπο).

Η δεύτερη περίπτωση είναι ν' αφήσω ένα βιβλίο γιατί δεν έχω όση έμπνευση προσδοκούσα να έχω. Όχι ότι δεν θα το ολοκληρώσω, γιατί όλα τα βιβλία μου τα ολοκληρώνω. Απλώς σίγουρα θα αργήσω να το κάνω.

Έτσι λοιπόν, για να αποφευχθούν αυτές οι δύο περιπτώσεις σκέφτομαι πως όταν ξανασυναντήσω οποιαδήποτε δυσκολία, να κάνω κάποιο διάλειμμα, να ξεκουράσω το μυαλό μου με κάτι άλλο αλλά να συνεχίσω το ίδιο βιβλίο μέχρι να το τελειώσω κι όχι να πιάσω άλλο.

Ενώ στη δεύτερη περίπτωση, να ξεκινήσω να γράφω μια ιστορία όπου έχω πολλή έμπνευση κι ιδέες για να μπορέσω να την ολοκληρώσω σύντομα.

Σωστά. Το σκέφτεσαι πολύ σφαιρικά. Τι γίνεται όμως όταν εμπόδιο στις δημιουργίες του συγγραφέα μπαίνει η πραγματική ζωή; Όταν, δηλαδή, θέματα όπως έλλειψη χρόνου ή κάποια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση παρεμβαίνουν και κάνουν τη συγγραφή να μοιάζει με άθλο; Υπάρχει κάποια λύση για τέτοια προβλήματα, κατά τη γνώμη σου;

Επειδή πέρασα τέτοιες δύσκολες καταστάσεις και μάλιστα πρόσφατα, δυστυχώς δεν έχω κάποια λύση. Το μόνο πρόβλημα για μένα, είναι η δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Θα ήμουν αιθεροβάμων και θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι πάντα είμαστε καλά κι έχουμε όρεξη για συγγραφή. Αυτό που με αναπαύει είναι το ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Όταν δεν είμαστε καλά, τότε αυτό είναι ένα σημάδι από τον εαυτό μας για να μας πει: "Χρειάζομαι ένα διάλειμμα". Πιστεύω πως όταν κάτι γίνεται με το ζόρι, δεν έχει καρπούς. Συνεπώς αν δεν είμαι καλά ψυχολογικά και πιέζω τον εαυτό μου να γράψει, δεν θα βγει καλό το αποτέλεσμα. Οπότε καλύτερα να κάνω πράγματα που με κάνουν χαρούμενη, που με ξεκουράζουν, που χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή περισσότερο από το γράψιμο και μετά θα επιστρέψω και στη συγγραφή.😉

Σχετικά με τον χρόνο, επειδή όπως έχω πει πολλές φορές οι ώρες της μέρας δε μου φτάνουν,τότε "κλέβω" ώρες από τη νύχτα! 😉 Όταν δεν είμαι πτώμα, κατά μέσο όρο κοιμάμαι 03:00- 05:30 καθημερινά. Για μένα, το κλειδί στη συγγραφή είναι η όρεξη. Η λύση που προτείνω λοιπόν είναι η ανατροφοδότηση από πηγές. Όταν ανατροφοδοτώ την ορεξή μου, θέλω να γράφω, μου έρχονται εμπνεύσεις είτε από μια κούπα αχνιστού καφέ, είτε από εικόνες, είτε από μουσική, είτε από άλλα βιβλία ή έργα, είτε από τη φύση, είτε ζωγραφίζοντας ή παίζοντας κάποιο μουσικό όργανο...Ο καθένας έχει τις δικές του πηγές ανατροφοδότησης κι έμπνευσης...θέλω να πιστεύω.

Συμφωνώ, ο καθένας έχει τις δικές του πηγές έμπνευσης κι όρεξης σε ό,τι αφορά τη συγγραφή και την τέχνη γενικότερα. Και πράγματι, κάποιες φορές, όταν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά, εννοείται ότι οφείλουμε να βάλουμε σε παύση τις συγγραφικές μας δραστηριότητες, εφόσον δεν μας δίνουν χαρά. Όμως υπάρχει δυστυχώς μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο 'δεν είμαι καλά, χρειάζομαι χρόνο' και στο 'λέω δικαιολογίες επειδή δεν θέλω να μπω σε κόπο'. Πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε αυτά τα δύο κατά τη γνώμη σου και πώς μπορούμε να αποτρέψουμε το δεύτερο;

Λοιπόν, αρχικά συμφωνώ στο ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στους δύο λόγους που έθεσες. Πιστεύω ότι μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε αν ρωτήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρώτα μαζί του. Νομίζω ότι κατά βάθος μπορούμε να το κάνουμε. Μπορούμε να καταλάβουμε πότε είμαστε καλά και πότε δεν είμαστε. Αν έχουμε σοβαρό πρόβλημα υγείας ή όχι κι αυτό φαίνεται από τα συμπτώματα. Αν για παράδειγμα δεν είμαι καλά, σίγουρα δεν έχω όρεξη για πολλά πράγματα, όπως να φάω, να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο, αρκεί να είμαστε αρκετά παρατηρητικοί και με "ανοιχτές κεραίες". Αν από την άλλη όμως λέμε ότι δεν μπορούμε ν' ασχοληθούμε με τη συγγραφή αλλά παράλληλα δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας αλλά αντιθέτως μπορώ κι έχω όρεξη και χρόνο ν' ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο, τότε μάλλον βρισκόμαστε στη δεύτερη κατηγορία της τεμπελιάς. Δεν είναι ντροπή να το παραδεχτούμε, ούτε θα πέσει το "γόητρό μας" το λέω γιατί έχω μαθητές και ξέρω ότι δυσκολεύονται να το παραδεχτούν. Προτιμούν να μου λένε χίλιες δυο δικαιολογίες τρελές από το να μου πουν ότι βαρέθηκαν να διαβάσουν ή να κάνουν την εργασία που τους έδωσα. Αφού έδωσα έναν τρόπο ν' αναγνωρίσουμε σε ποιά από τις δύο κατηγορίες ανήκουμε, αρκεί να είμαστε ειλικρινείς και να μη συνεχίζουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας, θα προχωρήσω στον τρόπο αποτροπής της τεμπελιάς και θα μιλήσω για μένα τί έχει πέραση γιατί δεν ξέρω τί μπορεί να ισχύει σε άλλους. Για να το κάνω αυτό, μπαίνω στη θέση του τεμπέλη γιατί τολμώ να παραδεχτώ ότι κι εγώ έχω τεμπελιάσει κατά καιρούς. Έτσι λοιπόν αυτό που πιστεύω ότι εμένα τουλάχιστον θα με "έβγαζε" από αυτή τη φάση της τεμπελιάς, είναι το δόλωμα με κάτι μικρό. Δηλαδή αν σκεφτόμουν πρέπει να γράψω ένα κεφάλαιο 3.000 λέξεων ενώ δεν έχω έμπνευση, σίγουρα θα το απέφευγα. Αν όμως ξεκινούσα με κάτι μικρό όπως: τί θέλω να συμβεί σε αυτό το κεφάλαιο; Ας γράψω μια μικρή περίληψη. Αυτό θα με ανάγκαζε να γράψω κάτι μικρότερο σε έκταση και να μη με τρόμαζε ή να μη με απωθούσε από το ν' ασχοληθώ.

Είναι σα να δίνω στους μαθητές μου αντί για πολλές εργασίες, μια μόνο εργασία. Όταν δίνω πολλές δεν κάνουν καμία ή αφήνουν κάποιες. Όταν όμως τους δίνω μια, την κάνουν πάντα.

Μάλιστα όταν είναι εύκολη και κατανοητή, πολλές φορές γίνεται το θαύμα και μου ζητούν και δεύτερη και τρίτη...Αυτό είναι το "δόλωμα" στο οποίο αναφερόμουν προηγουμένως.

Με το λίγο γλυκαίνεσαι και θες κι άλλο...

Σε μένα επίσης όπως είπα και σε άλλη ερώτηση παίζει ρόλο ο ενθουσιασμός, η έμπνευση, η όρεξη που τα αντλώ από διάφορες πηγές. Τέλος, κάποια αποφθέγματα ενθαρρυντικά από διάσημους συγγραφείς και μη, θα ήταν μια τελευταία πρότασή μου, καθώς διαβάζοντάς τα, πραγματικά βρίσκεις κουράγιο, δύναμη, όρεξη και φεύγουν κι οι ανασφάλειες κι η τεμπελιά.

Εξαιρετικές οι συμβουλές σου και πολύ ικανές να προσφέρουν σε κάποιον έμπνευση, θα έλεγα. Όσο για τα αποφθέγματα, μέσα στην συλλογή των δημοσιευμένων ιστοριών σου έχεις ένα βιβλίο με αποφθέγματα για αναγνώστες, συγγραφείς κι όχι μόνο, το οποίο έχω προτείνει και στο κεφάλαιο 1.3 Αυτοπεποίθηση - Εγώ, ο κριτής και θα το ξαναπροτείνω τώρα σε όσους διαβάζουν τη συνέντευξη, αν θέλουν να εμπνευστούν. Ας πάμε τώρα στην επόμενη ερώτηση:

Υπήρξε ποτέ κάποια στιγμή που να θέλησες να τα παρατήσεις; Γιατί; Τι σου άλλαξε γνώμη;

Ω σ' ευχαριστώ Στέλλα μου! Ναι, είδα την πρόταση και προώθηση του βιβλίου με τα αποφθέγματα και σ' ευχαριστώ κορίτσι μου! Μακάρι όποιος το διαβάζει να τον βοηθήσει πραγματικά!

Τώρα, σχετικά με την ερώτηση, ποτέ δεν μου ήρθε στο μυαλό να τα παρατήσω και συγκεκριμένα, ποτέ δε σκέφτηκα: "Φτάνει όσο έγραψες, τώα πρέπει να ασχοληθείς με κάτι άλλο!" Ποτέ, μα ποτέ.

Σίγουρα πέρασα δύσκολες φάσεις κι αυτές επηρέασαν τις συγγραφικές μου συνήθειες δηλαδή εξαιτίας κάποιων προσωπικών θεμάτων, να μην έχω προσωρινά διάθεση να γράψω εξαιτίας των προβλημάτων που είχα να αντιμετωπίσω, αλλά ακόμα και τότε ποτέ δε σκέφτηκα: "Αυτό ήταν, μπούχτισα! Τα παρατάω!" Απλά θεωρούσα ότι περνάω δύσκολα κι όταν νιώσω καλύτερα θα συνεχίσω να γράφω. Θεωρώ πως από τη στιγμή που ανοίχτηκε αυτός ο υπέροχος κόσμος της συγγραφής σε μένα, όπως προανέφερα, ήταν το κλειδί απόδρασής μου, η διέξοδος από προβλήματα της καθημερινότητας, το αντίβαρο που φέρνει ισορροπία στη ζωή μου αν θες. Αγαπώ τη συγγραφή και δε σκέφτομαι ποτέ να την παρατήσω. Πάντα θα γράφω, είτε σε εφαρμογή, είτε χειρόγραφα...Είναι το οξυγόνο μου. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς οξυγόνο; Τόσο απαραίτητη είναι στη ζωή μου. Όχι μόνο δε σκέφτηκα να την παρατήσω, αλλά χτυπάω το κεφάλι μου πως δεν άρχισα να γράφω νωρίτερα!

Είσαι πολύ τυχερή που το ανακάλυψες σε μικρή ηλικία και είναι πολύ θετικό το ότι δεν θέλησες ποτέ να το παρατήσεις, παρά τις αντιξοότητες.

Πώς νιώθεις όταν διαβάζεις ξανά τα παλιά σου κείμενα;

Όταν τυχαίνει και διαβάζω παλιά μου κείμενα, το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι είχα πολλή φαντασία τότε. Περισσότερη από ό,τι τώρα.😂Σίγουρα νιώθω μια νοσταλγία καθώς θυμάμαι τις συνθήκες στις οποίες έγραφα, πότε τα έγραφα και γιατί τα έγραφα...Επίσης, όταν βλέπω ορθογραφικά λάθη, λάθη που μου έχουν ξεφύγει και δεν τα έχω διορθώσει ακόμα, νιώθω μεγάλο εκνευρισμό καθώς είμαι τελειομανής κι επιπλέον φιλόλογος- ένας θανατηφόρος συνδιασμός για μένα σε αυτή την περίπτωση...!

Υπάρχει κάποιο κομμάτι της συγγραφής σου (πχ: διάλογοι, περιγραφές, υπόθεση κλπ) που να πιστεύεις ότι υστερούσες παλιά, αλλά τώρα να το έχεις βελτιώσει; Αν ναι, πώς έγινε αυτό;

Πολύ ωραία ερώτηση αυτή Στέλλα μου. Νιώθω προσωπικά ότι πάντα είχα θέμα με την περιγραφή εξωτερικών/εσωτερικών χώρων. Σίγουρα θα τα έβαζα όπου ήταν σημαντικό για την πλοκή ή όταν είχα έμπνευση, αλλά όχι πάντα. Η εστίασή μου γίνεται κυρίως στα συναισθήματα, στην πλοκή, στις σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους. Όχι ότι τώρα το βελτίωσα σε μεγάλο βαθμό, αλλά πλέον το έχω στο νου μου όταν γράφω βιβλίο και προσπαθώ να το κάνω συχνότερα, να βάζω περισσότερες περιγραφές τοπίου ώστε να υπάρχει μια ισορροπία. Αν η συχνότητα περιγραφών τοπίου/χώρου ήταν τότε 5% τώρα ίσως είναι 10%...Έτσι νομίζω...Δεν είναι μεγάλη βελτίωση, αλλά κάτι είναι...Ο τρόπος που βελτιώθηκε αυτό είναι το να το έχω στο νου μου, γνωρίζοντας αυτό στο οποίο υστερώ, οπότε προσπαθώ να διανθίζω με περισσότερες περιγραφές. Δεν είναι τόσο ότι δεν μπορώ να το κάνω αν καθίσω να σκεφτώ, όσο το ότι με παρασέρνει η πλοκή, η δράση και ο συναισθηματικός κόσμος των χαρακτήρων και δίνω προτεραιότητα σε αυτά. Ακόμα και στο είδος της φαντασίας και ιδίως στο "romantasy" αν και ανήκει στο είδος της φαντασίας, χαρακτηριστικό του είδους είναι ότι εστιάζει περισσότερο στους ήρωες και στη σχέση που αναπτύσσουν και λιγότερο στο world building...Δεν το λέω ως δικαιολογία για να απαλλαγώ από τη βελτίωσή μου σε αυτόν τον τομέα αλλά θεωρώ ότι παίζει ρόλο και το είδος βιβλίου που γράφει κάποιος και πού πρέπει να δίνει περισσότερη έμφαση...

Αν μπορούσες να γυρίσεις στο παρελθόν και να δώσεις στον εαυτό σου μία συγγραφική συμβουλή, ποια θα ήταν αυτή;

Άλλη μια πολύ ωραία ερώτηση! Σίγουρα θα ήταν να μην παρασύρομαι όταν γράφω και να έχω υπόψιν μου τον αριθμό λέξεων σε κάθε κεφάλαιο. Ομολογώ πως στα δύο πρώτα βιβλία που έγραψα εδώ στην εφαρμογή δεν ήξερα καν πως να χειριστώ αυτό το θέμα. Ίσως επειδή δεν είχα μάθει καλά την εφαρμογή, ίσως επειδή έγραφα για μένα και δε σκεφτόμουν ότι θα διαβάσει κάποιος αυτά που γράφω. Είχα δηλαδή το βιβλίο που έγραψα σαν σημειωματάριο και μάλιστα ηλεκτρονικό, όπου έγραφα όσο ήθελα και δεν τελείωνε κανένα χαρτί και κανένα μελάνι! 😂 Όταν έμαθα τη λειτουργία της εφαρμογής και πάτησα "δημοσίευση" κατάλαβα ότι αυτό που έγραψα θα μπορούν να το βλέπουν κι άλλοι. Επειδή όμως στην αρχή δεν είχα σχόλια, είχα επαναπαυτεί. Όταν σιγά-σιγά όμως άρχισε να διαβάζει κόσμος τα βιβλία κι άρχισα να μπαίνω στο νόημα, συνειδητοποίησα το μεγάλο λάθος που έκανα με τα τεράστια κεφάλαια των 5.000 λέξεων ανά κεφάλαιο κατά μέσο όρο! Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα τεράστιο κεφάλαιο 12.500 λέξεων!!! Όταν είχα δει τον αριθμό λέξεων είχα πάθει σοκ. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω την ανάγκη του να κάνω διόρθωση στα βιβλία αυτά, με έπιανε πονοκέφαλος. Φοβόμουν να κάνω αυτό το βήμα γιατί είχε τεράστια δουλειά. Για να μην τα πολυλογώ, ευτυχώς το έκανα και είμαι ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα! Οπότε σίγουρα η συμβουλή μου θα ήταν να προσέχω τον αριθμό λέξεων στα κεφάλαια. Έτσι θα γλίτωνα τεράστιο κόπο στη διόρθωση μετά.

Πολύ εμπεριστατωμένες απαντήσεις, Ελισάβετ μου!

Έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση σε σχέση με τα πρώτα σου βήματα; Πού οφείλεται αυτό;

Σ' ευχαριστώ Στέλλα μου! ☺️

Μπορώ να πω ότι δεν έχει αλλάξει κάτι στην αυτοπεποίθησή μου. Όταν πρωτοασχολήθηκα με τη συγγραφή στην εφαρμογή, όπως εξήγησα στην προηγούμενη ερώτηση, δεν είχα συνειδητοποιήσει τη φύση της εφαρμογής. Νόμιζα πως είχα ένα προφίλ κι έγραφα σε ηλεκτρονικό σημειωματάριο τις ιστορίες μου. Το ότι ήμουν καινούργια και δεν ήξερα κανένα, δεν ήξερα την κοινότητα κλπ, μου έδινε περισσότερο θάρρος να εκφράζομαι εφόσον ήμουν απλώς ένας κόκκος άμμου σε μια απέραντη έρημο. Είναι η ασφάλεια που σου δίνει η ανωνυμία αν θες. Νομίζω πως δεν έχω θέματα με την αυτοπεποίθησή μου. Ξέρω ποιά είμαι, τί μπορώ να γράψω και δεν επηρεάζομαι από αρνητικά σχόλια γιατί σε όλη μου τη ζωή τα έχω φάει με το τσουβάλι οπότε μπορείς να πεις ότι έχω πάθει ανοσία! 😂Δε με πήρε όμως από κάτω. Αυτό όμως με βοήθησε να κοιτάξω τον εαυτό μου βαθιά, να δω τι ικανότητες έχω και τί αδυναμίες και να τα αποδεχτώ και τα δύο, προσπαθώντας να γίνομαι καλύτερη.

Είναι πολύ σημαντικό να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου σε όλους τους τομείς και φυσικά για το κομμάτι της συγγραφής, όπου βγάζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Όταν κολλάς συγγραφικά και παθαίνεις αυτό που λέμε writer's block, τι κάνεις για να ξεκολλήσεις και να το ξεπεράσεις;

Λοιπόν, όταν παθαίνω το γνωστό "writer's block", κάνω ένα διάλειμμα! Προσωπικά, έχω συνειδητοποιήσει πρόσφατα ότι τα ταξίδια και η αποχή από το κινητό με βοηθούν τρομερά! Για παράδειγμα, πριν λίγες ώρες επέστρεψα από ταξίδι στην πανέμορφη Πόλη. Πήγα σε τόσο όμορφα μέρη κι ο καιρός βοήθησε αρκετά κι έτσι χαλάρωσα με την παρέα μου κάνοντας βόλτες, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα, τα σπίτια με την πανέμορφη αρχιτεκτονική, όλα αυτά ξεκουράζουν το μυαλό μου κι όλη αυτή η φυσική ομορφιά μου δίνει έμπνευση κι όρεξη! Φυσικά ο καλύτερος δυνατός συνδιασμός για μένα είναι να ακούω μουσική όσο ταξιδεύω. Τότε δημιουργεί το μυαλό μου αυτομάτως νέες ιστορίες! Μου έχει τύχει πολλές φορές την ώρα που ήμουν πάνω σε αυτοκίνητο ή πούλμαν να βγάλω σημειωματάριο και ν' αρχίζω να γράφω ιδέες για τη νέα μου ιστορία! Επίσης ο καφές είναι ο "μαγικός μου ζωμός", πάντα με εμπνέει!😎Φυσικά βοηθούν οι εικόνες που αποθηκεύω στο Pinterest από διάφορες κατηγορίες όπως φαντασία, χαρακτήρες, τοποθεσίες...καθώς κοιτάζοντας εικόνες, εκείνη τη στιγμή φαντάζομαι εξώφυλλα για νέα βιβλία μου...! 😂Σ' αυτό το κομμάτι θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το τί έχω κάνει με φακέλους και υποφακέλους, τί είδους κατηγορίες έχω στις εικόνες και πως βλέποντας όλα αυτά με βοηθούν σαν κομμάτια παζλ να δημιουργώ ιστορίες, δυστυχώς όμως θα σας κούραζα...! Θα αρκεστώ λοιπόν σε όσα προανέφερα!

Ποιο είναι το μήνυμά σου προς τους αναγνώστες αυτού του οδηγού;

Ένα βιβλίο είναι μια μαγική πύλη που οδηγεί σε μια άλλη διάσταση. Αυτοί που δεν πιστεύουν στη μαγεία, δεν θα τη βρουν ποτέ! Αυτοί όμως που πιστεύουν, τότε θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν ζουν απλώς μια ζωή, αλλά μπορούν να ζήσουν πολλές!

Μη μειώνετε τα όνειρά σας για να ταιριάξετε στην πραγματικότητα. Ανεβάστε την αυτοπεποίθησή σας για να ταιριάξει με το πεπρωμένο σας!

Αναφέρομαι είτε σε αναγνώστες, είτε σε συγγραφείς, όποιοι κι αν είναι οι αναγνώστες του Οδηγού αυτού!

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος της συνέντευξης! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, Ελισάβετ μου για το χρόνο σου και τις απαντήσεις σου! Ήταν μία πολύ εποικοδομητική και γεμάτη νόημα διαδικασία!

Εγώ σ' ευχαριστώ Στέλλα μου γι' αυτή την όμορφη συνέντευξη και τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις!

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε στην Ελισάβετ; Μοιραστείτε το με ένα σχόλιο εδώ:

📚✍️📚✍️📚✍️📚✍️📚✍️

Μην ξεχάσετε να προσθέσετε το βιβλίο αυτό στη βιβλιοθήκη σας, για να ενημερώνεστε κάθε φορά που ανεβαίνει καινούργιο κεφάλαιο! Κι αν έχετε σχόλια, απορίες ή συγκεκριμένα ζητήματα που θα θέλατε να λύσετε, γράψτε τα μου και θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω σε ένα μελλοντικό κεφάλαιο!

Μέχρι τότε, παραμείνετε δημιουργικοί!!! 💜