«Ποτέ δεν αποθαρρύνουμε τους αρχάριους». -Ιωακείμ Αγιαννανίτης

1.3 Αυτοπεποίθηση – Εγώ, ο κριτής

«Τι; Θέλεις να γράψεις; Χαχαχαχαχα! Πλάκα κάνεις, έτσι;»

«Εσύ να γράψεις; Αποκλείεται!»

«Είσαι μεγάλο ψώνιο!»

«Σιγά μην τα καταφέρεις!»

«Οι άλλοι γράφουν καλύτερα! Ποιος θα κάτσει να διαβάσει εσένα;»

«Οι ιδέες σου είναι απαίσιες!»

«Δεν ξέρεις να εκφράζεσαι!»

«Αν το τολμήσεις, θα ψοφήσεις στην κούραση και δεν θα βγάλεις και τίποτα σπουδαίο! Τζάμπα ταλαιπωρία!»

«Δεν έχεις τρόπο να γράψεις, ούτε καν ελεύθερο χρόνο!»

«Πού να κάθεσαι τώρα ν' ασχολείσαι με ορθογραφία, σημεία στίξεως κι όλες αυτές τις βλακείες; Δες καλύτερα λίγη τηλεόραση ή κανένα βίντεο στο YouTube».

«Πού πας, ρε Καραμήτρο;»

«Δεν ξέρεις εσύ να γράφεις, μην μπεις καν στον κόπο να δοκιμάσεις. Ό,τι κι αν γράψεις θα βγει χάλια!»

Ρε, δεν με παρατάτε, λέω εγώ, που δεν αξίζει να προσπαθήσω κι ό,τι κι αν γράψω θα βγει χάλια; Πού το ξέρετε εσείς, ε; Και δεν με λένε Καραμήτρο, Στέλλα με λένε! Άι στα τσακίδια από 'κεί πέρα! Ξερόλες! Ε ξερόλες!

Με συγχωρείτε γι' αυτή την απότομη εισαγωγή, αλλά νομίζω πως ήταν ο πιο πρακτικός κι άμεσος τρόπος να σας εντάξω στο περιεχόμενο του σημερινού μας κεφαλαίου. Πόσες και πόσες φορές δεν έχετε σκεφτεί να ξεκινήσετε ή να συνεχίσετε μία ιστορία κι άρχισαν να πετάγονται φωνές στο μυαλό σας, αποθαρρύνοντάς σας με δηλώσεις όπως οι παραπάνω; Αν σας έχει συμβεί έστω μία φορά, καταλαβαίνω πώς νιώθετε, γι' αυτό θα δούμε μαζί πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτές τις ενοχλητικές φωνές ή έστω να τις 'χαμηλώσουμε' αρκετά ώστε να μην μας εμποδίζουν να γράψουμε. Η λέξη-κλειδί του παρόντος κεφαλαίου είναι η...

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ!!!
Η πίστη κάποιου στον εαυτό του, ότι μπορεί να καταφέρει κάτι. (ορισμός από το Βικιλεξικό)

Δύσκολο να την αποκτήσεις, ακόμα πιο δύσκολο να την διατηρήσεις, εύκολο να μετατραπεί σε έπαρση, αν δεν προσέξεις. Κι όμως, η αυτοπεποίθησή μας είναι σημαντική και μπορεί να αποτελέσει την κεντρική μας κινητήριο δύναμη, όχι μόνο στη συγγραφική μας πορεία, αλλά και σε όποιον στόχο θέτουμε στη ζωή μας! 

Κάτι που έχω καταλάβει για εμάς τους συγγραφείς ή έστω για μια μερίδα ημών, είναι πως αρκετοί είμαστε άτομα ευαίσθητα και χαμηλών τόνων, που προτιμούν την ησυχία και τη μοναξιά από το επίκεντρο της προσοχής. Άτομα που προτιμούν να εκφράζονται καλλιτεχνικά, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό τους, γι' αυτό και επιλέγουν τη γραφή αντί για τον χορό, το τραγούδι ή κάτι αντίστοιχο. Άτομα ντροπαλά και διστακτικά στην καθημερινότητά τους, που όμως έχουν τόσα να εκφράσουν κι όταν πιάνουν το χαρτί και το μολύβι, εξαπολύουν χειμάρρους και εκπλήσσουν τους πάντες με την ήρεμη δύναμή τους! Αυτά είναι υπέροχα και ιδιαίτερα στοιχεία, που μας κάνουν μοναδικούς! Ωστόσο, ο δισταγμός, η έλλειψη θάρρους και δυναμισμού που ενδεχομένως βγάζουμε ορισμένες φορές μπορούν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, χτυπώντας την αυτοπεποίθησή μας. Αν, λοιπόν, νιώσατε ή νιώθετε πως δεν αξίζει να προσπαθήσετε, πως ό,τι κι αν γράψετε δεν θα είναι καλό, ότι δεν θα αρέσει ή έχετε άλλες ανησυχίες σε αυτό το μήκος κύματος, διαβάστε τα παρακάτω...

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΟ:

Σας προτείνω να ρίξετε μία ματιά στο βιβλίο της φίλης μου και ταλαντούχας συγγραφέα DianaRay1, 'Book For Thought' και συγκεκριμένα στην ενότητα Β 'Αποφθέγματα για τον συγγραφέα'. Εκεί θα βρείτε πολλά σπουδαία αποφθέγματα που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε πόσο όμορφη και δυνατή είναι η τέχνη του συγγραφέα, την οποία ασκείτε και πόσο περήφανοι πρέπει να νιώθετε γι' αυτό.

Βρείτε το εδώ: https://www.wattpad.com/story/334124978?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=EstelleLuminesCent

ΩΡΑ ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ:

Πριν από λίγα χρόνια είχα τον ίδιο δάσκαλο μουσικής με έναν κύριο που μάθαινε μπουζούκι. Ο κύριος αυτός πρέπει να ήταν γύρω στα εξήντα: ήταν τυφλός και βαρήκοος. Κι όμως ήταν κάθε φορά εκεί, προσπαθούσε να ακούει τον δάσκαλο και τις οδηγίες του και να μιμείται τον τρόπο που έπαιζε το μπουζούκι. Κάποια μέρα, μετά το μάθημα του κυρίου, ήταν το δικό μου μάθημα κι ο δάσκαλος μου μίλησε γι' αυτόν: μου είπε πόσο δυσκολευόταν, αλλά ταυτόχρονα πόσο πολύ χαιρόταν με όσα μάθαινε κι όσα κατάφερνε, έστω με την μειωμένη ακοή που διέθετε. Χαρακτηριστικά μου είπε ότι γι' αυτόν αυτές οι λίγες νότες που κατάφερνε κάθε φορά να παίξει σωστά του δίνανε τέτοια μεγάλη χαρά, που ένιωθε σαν να ήταν ο Μπετόβεν, σαν να είχε καταφέρει κάτι τόσο σπουδαίο, όσο ένας μεγάλος συνθέτης!

Τι θέλω να πω; Πως ό,τι και να καταφέρουμε, όσο μικρό κι αν το νομίζουμε, είναι σπουδαίο κι εφ' όσον μας αρέσει και το αγαπάμε, οφείλουμε να είμαστε περήφανοι για την προσπάθειά μας. Κάτι που εμείς το βλέπουμε μικρό κι ασήμαντο, μπορεί για άλλους να είναι σπουδαίο! Επίσης, ο καθηγητής δημιουργικής γραφής που σας ανέφερα στον χαιρετισμό του βιβλίου, μας έλεγε ότι όσο 'χαζό', όσο 'κακό' κι αν βρίσκουμε αυτό που γράψαμε, οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε σαν το μεγαλύτερο αριστούργημα της λογοτεχνίας, γιατί είναι σαν παιδί μας, αφού εμείς το δημιουργήσαμε. Και στην τελική, από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσουμε. Δεν θα πάμε κατευθείαν από το Άλφα στο Ωμέγα, μεσολαβούν εικοσιδύο ολόκληρα γράμματα. Στην αρχή θα γράψουμε κάτι πολύ μέτριο, μετά κάτι λιγότερο μέτριο, μετά κάτι καλό και πάει λέγοντας. Είναι μία διαδρομή που καλούμαστε να ακολουθήσουμε. Αν μπορούσαμε να τα κάνουμε όλα τέλεια εξ αρχής, τότε δεν θα χρειαζόταν να μάθουμε τίποτα, ούτε να κάνουμε τίποτα κι η ζωή μας θα γινόταν μονότονη και πληκτική. Είναι ωραία η διαδικασία της εξέλιξης, έχεις πολλά να πάρεις και σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι κι όσα θα κερδίσουμε στην πορεία του, όπως λέει κι ο αγαπημένος μας Κ. Π. Καβάφης στο ποίημά του, 'Ιθάκη'.

Για την περίπτωση που σας αγχώνει το πώς θα πάρουν το έργο σας οι άλλοι, τι θα γίνει αν δεν τους αρέσει κλπ, θα σας πω άλλη μία ιστορία, αυτή τη φορά αλληγορική, που την διάβασα στο ίντερνετ...

ΩΡΑ ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ:

Ήταν κάποτε δύο άνθρωποι που είχαν ένα γαϊδούρι. Περπατούσαν στο δρόμο, ο ένας καβάλα στο γαϊδούρι κι ο άλλος με τα πόδια. Πέρασαν κάποια στιγμή κάτι περαστικοί και τους είδαν κι άρχισαν να μαλώνουν αυτόν που καβαλούσε το γαϊδούρι ότι είναι αναίσθητος που κάθεται, ενώ ο φίλος του αναγκάζεται να περπατάει. Τι να κάνουν οι δύο άνθρωποι, σταμάτησαν κι άλλαξαν θέσεις: κατέβηκε ο ένας από το γαϊδούρι κι ανέβηκε ο άλλος. Συνέχισαν να προχωράνε, ώσπου τους είδαν κι άλλοι περαστικοί κι άρχισαν να μαλώνουν αυτόν που ήταν στο γαϊδούρι, όπως ακριβώς μάλωναν πριν τον άλλο. Οι δύο άνθρωποι προβληματίστηκαν κι έτσι αποφάσισαν να ανέβουν και οι δύο στο γαϊδούρι. Συνέχισαν έτσι το δρόμο τους, ώσπου να σου κι άλλοι περαστικοί, να τους κάνουν παρατήρηση ότι έχουν φορτωθεί και οι δυο στο καημένο το ζωάκι, που πασχίζει να τους κουβαλήσει. Και πάλι οι φίλοι κοιτάχτηκαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν, ώσπου πήραν τελικά την απόφαση ν' αφήσουν το γαϊδούρι να πηγαίνει μόνο του και να περπατάνε και οι δύο δίπλα του με τα πόδια. Έτσι και κάνανε και συνέχισαν την πορεία τους... μέχρι να πέσουν πάνω και σε άλλους περαστικούς, που άρχισαν να τους κοροϊδεύουν ότι είναι χαζοί και δεν ξέρουν να καβαλήσουν ένα γαϊδούρι...

Συμπέρασμα: ό,τι κι αν κάνουμε, θα υπάρξουν κάποιοι που θα βρουν κάτι να το σχολιάσουν αρνητικά! Δεν θα το κάνουν απαραίτητα με κακό σκοπό, είναι πιθανό να προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να εμβαθύνουν ή να νοιαστούν για το βιβλίο μας όσο εμείς. Θα πουν μία γνώμη, αλλά είναι δική μας η απόφαση πόσο θα την υπολογίσουμε και πόσο θα αλλάξουμε το έργο μας με βάση αυτήν. Είναι αδύνατο να ικανοποιήσουμε τους πάντες κι αν το προσπαθήσουμε, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να χάσουμε χρόνο και να ταλαιπωρηθούμε ψυχικά. Αφήστε που υπάρχει περίπτωση άλλα αρνητικά να βρίσκει ο ένας και άλλα ο άλλος και αυτά τα αρνητικά να συγκρούονται μεταξύ τους. Μου έχει τύχει για το βιβλίο μου, 'Κρυστέλ: Η Δύναμη των Κρυστάλλων' να μου πει άτομο ότι δεν έχει αρκετά μεγάλες περιγραφές και άλλο άτομο να μου πει ότι έχει υπερβολικά μεγάλες περιγραφές. Τι να έκανα εγώ; Να έγραφα πιο πολλά ή να έγραφα πιο λίγα; Να σας ενημερώσω ότι εν τέλει δεν άλλαξα τίποτα, το άφησα έτσι όπως ήταν!

Θυμάστε που σας είπα ότι οφείλουμε να γράφουμε πρώτα για τον εαυτό μας; Ίσως τώρα καταλαβαίνετε γιατί το είπα... Κοιτάξτε πρώτα εσείς τι θέλετε, κοιτάξτε πρώτα εσάς τι σας εκφράζει! Αυτό πρέπει να είναι το κύριο μέλημά σας! Ίσως βρεθεί και κάποιος άλλος που θα το εκτιμήσει, αλλά και να μη βρεθεί, φτάνει να το εκτιμάτε εσείς και να προσπαθείτε να το κάνετε όλο και καλύτερο. Βέβαια, είναι απόλυτα λογικό να μη θέλουμε να ακούσουμε κάτι άσχημο για το έργο μας: κάποιοι από εμάς τρέμουμε στην ιδέα της αρνητικής κριτικής κι αν τύχει να δεχθούμε μία τέτοια, είμαστε ικανοί να στενοχωρηθούμε και να απογοητευτούμε τόσο πολύ, που να μην θελήσουμε να γράψουμε ξανά! 

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό έρχεται κατευθείαν από τα αρχέγονα ένστικτά μας. Στο υποσυνείδητό μας, η αρνητική κριτική έχει γίνει συνώνυμη της απειλής. Με άλλα λόγια, η αντίδραση του υποσυνειδήτου όταν λαμβάνουμε μία αρνητική κριτική, είναι πανομοιότυπη με την αντίδραση που θα είχε ο πρωτόγονος εαυτός μας αν βρισκόμασταν στο σκοτάδι κι ένα άγριο ζώο ερχόταν να μας επιτεθεί. 

Τρομακτικό, έτσι; Τώρα βλέπετε γιατί φοβόμαστε τόσο τα άσχημα σχόλια και γιατί πασχίζουμε να τα αποφύγουμε. Αλλά επειδή, σε αντίθεση με την επίθεση του άγριου ζώου, δεν κινδυνεύουμε να σκοτωθούμε από μια κακή κριτική, πρέπει σιγά-σιγά να την 'απομυθοποιήσουμε' στο μυαλό μας και να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με την ιδέα της. Δυστυχώς δεν θα λαμβάνουμε πάντα διθυράμβους για τη δουλειά μας, ούτε θ' αρέσει σε όλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα βάψουμε και μαύρα! Πολλά παίζουν ρόλο στο να πει κάποιος κάτι κακό γι' αυτό που γράψαμε: από τον τρόπο αντίληψής του, από τα βιώματά του, μέχρι την κακή διάθεση που ενδεχομένως έχει, γιατί τον εκνεύρισε κάτι άσχετο με εμάς, όλα είναι πιθανό να τον επηρεάσουν, αλλά δεν χρειάζεται να επηρεαστούμε κι εμείς.

Όπως λέει η Νταϊάν Φόξινγκτον στην ταινία 'Τα Κακά Παιδιά', «Η τέχνη αναδεικνύει περισσότερο τον θεατή, παρά τον καλλιτέχνη», που πάει να πει ότι αυτό που θα εκλάβει ο κάθε αναγνώστης από το εκάστοτε κείμενο είναι πιο πολύ δική του ευθύνη παρά δική σας. Υπάρχουν άνθρωποι που θα πάρουν καλό ακόμα κι από το πιο βρώμικο, το πιο κακοφτιαγμένο κείμενο κι άλλοι που θα πάρουν κακό ακόμα κι από το μεγαλύτερο και πιο όμορφο αριστούργημα. Δεν μπορούμε να τους επιβάλουμε τι θα πάρουν κι αν τελικά πάρουν αρνητικό, δεν είναι απαραίτητο να τους πείσουμε ότι το εξέλαβαν λάθος. Ελάχιστοι άνθρωποι παραδέχονται τα λάθη τους. Ακόμα κι αν από μέσα τους ξέρουν ότι είναι λάθη, δεν θα ρίξουν εύκολα τον εγωισμό τους και το πολύ-πολύ να πουν κάτι συμβιβαστικό και να αλλάξουν θέμα συζήτησης.

Το θέμα είναι να μην αφήσουμε τέτοια πράγματα να μας επηρεάσουν σε μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο χρειάζεται. Πάντα ακούμε προσεκτικά, με ανοιχτά αυτιά και κυρίως ανοιχτό μυαλό! Αν η κακή κριτική είναι καλοπροαίρετη κι όντως βλέπουμε ότι τα σημεία που μας τόνισαν χρήζουν βελτίωσης, ακολουθούμε τη συμβουλή τους, τα διορθώνουμε και τους είμαστε ευγνώμονες που μας βοήθησαν να καταλάβουμε κάτι που δεν καταλάβαμε εξ αρχής. Στην δε περίπτωση που έχει να κάνει με ορθογραφικά λάθη, τυπογραφικά λάθη κλπ, δεν τίθεται θεμα. Αυτά είναι ζητήματα που είναι στάνταρ σωστά ή λάθος. Αν όμως πουν κάτι υποκειμενικό κι εντελώς αντίθετο με αυτό που είχαμε κατά νου και που δεν πρεσβεύει το κείμενό μας, από τη στιγμή που δεν γράψαμε με σκοπό να τους θίξουμε κι αυτό είναι προφανές, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Είναι δικό τους πρόβλημα.

Έχετε δεχτεί ποτέ κακή κριτική σε κείμενό σας; Αν ναι, πώς αισθανθήκατε και τι κάνατε γι' αυτήν; Μοιραστείτε την εμπειρία σας σε ένα σχόλιο εδώ:

Εδώ μας είναι χρήσιμη η αυτοπεποίθηση, αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ! Η αυτοπεποίθηση που θα χτίσουμε πρέπει να είναι μια αυτοπεποίθηση υγιής! Να έχει γερές βάσεις και να μπορεί να σταθεί και στα δύσκολα! Είναι επίσης σημαντικό να έχουμε στο νου μας να μην πάει στο άλλο άκρο κι από ντροπαλοί καταλήξουμε επηρμένοι και με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Ποια είναι, επομένως, τα συστατικά της υγιούς αυτοπεποίθησης;

1) Αγάπη για τον εαυτό μας: να μην αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και το έργο μας με υπερβολική σκληρότητα, λες και θέλουμε να το κολλήσουμε στον τοίχο. Σκεφτείτε, τι θα λέγατε σε έναν φίλο που αγαπάτε και που γράφει; Δεν θα επαινούσατε την απόπειρά του κι όσα σας άρεσαν στο γραπτό του; Δεν θα τον παροτρύνατε να συνεχίσει; Δεν θα του λέγατε ότι αξίζει και δεν χρειάζεται να δίνει σημασία στα αρνητικά σχόλια των άλλων ή και του ίδιου του του εαυτού; Ε λοιπόν, το ίδιο να κάνετε και μ' εσάς! Να σας αντιμετωπίζετε σαν έναν αγαπημένο φίλο!

2) Κριτική σκέψη: δεν υπάρχει χειρότερο, ειδικά για έναν καλλιτέχνη, από το να μην έχει δική του γνώμη και να παπαγαλίζει όσα ακούει από τους άλλους. Αυτό φανερώνει ανθρώπους άβουλους κι επιφανειακούς, που μιλούν μόνο για να μιλήσουν. Είναι υψίστης σημασίας να έχετε δική σας γνώμη για τα ζητήματα των ιστοριών σας κι όχι μόνο. Να έχετε σχηματίσει τη γνώμη αυτή με βάση τα δικά σας επιχειρήματα, τη δική σας έρευνα και τις δικές σας σκέψεις! Να ψάχνετε εις βάθος κι από πολλές πλευρές ό,τι σας ενδιαφέρει, να αμφισβητείτε και να κάνετε ερωτήσεις, όχι από αντιδραστικότητα ή πρόθεση να το παίξετε έξυπνοι και να ενοχλήσετε τον άλλο, αλλά από πρόθεση να μάθετε και να καταλάβετε καλύτερα. Μέσω της κριτικής σκέψης κάνετε το μυαλό σας πιο ανοιχτό, εδραιώνετε σιγουριά προς εσάς και προς τις απόψεις σας και μπορείτε να υποστηρίξετε καλύτερα ό,τι κι αν κάνετε!

3) Αυτογνωσία: να βλέπουμε την αξία μας. Να είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας. γιατί μόνο έτσι θα τα ξεπεράσουμε! Η αυτογνωσία μάς δείχνει πού βρισκόμαστε, από πού ήρθαμε και πού πηγαίνουμε! Ο άνθρωπος που δεν έχει αυτογνωσία θα πετάξει στα καλά καθούμενα ότι γράφει, παριστάνοντας τον ειδήμονα επί του θέματος, ενώ στην πραγματικότητα έχει γράψει μόνο μία φορά ή λέει συνέχεια 'θα γράψω' και δεν γράφει ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος ψεύδεται, προσπαθεί να εντυπωσιάσει και κρέμεται από την εξασφάλιση ενθάρρυνσης από τους άλλους. Μην πέσετε σε αυτή την παγίδα! Θα κάνετε κακό στον εαυτό σας, σπρώχνοντάς τον να επαναπαυθεί με καλά λόγια τρίτων, μόνο που αντί να τα κερδίσει με τον κόπο του, θα τα κερδίσει με ψέματα και θα αποκτήσει την αίσθηση ότι δεν χρειάζεται να γράψει, απλά να λέει ότι γράφει. Αν όμως μπείτε στη διαδικασία να μάθετε καλά τον εαυτό σας και μπορείτε να αναγνωρίσετε και τα καλά του και τα κακά του, θα είστε σε θέση να είστε ειλικρινείς και με το έργο σας. Με τον τρόπο αυτό, θα βασιστείτε λίγο παραπάνω στη δική σας γνώμη, χωρίς να 'κρέμεστε' από αυτή των άλλων κι ακόμα κι αν η ιστορία σας έχει 'αδύνατα σημεία', δεν θα απογοητευτείτε. Διότι θα ξέρετε ότι με βάση τη δουλειά που έχετε ρίξει στο κομμάτι της αυτογνωσίας, θα είστε απολύτως ικανοί να διορθώσετε τα όποια 'αδύνατα σημεία'.

4) Ταπεινότητα: μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται πως η αυτοπεποίθηση και η ταπεινότητα είναι αταίριαστες, μα να είστε σίγουροι πως δεν είναι! Η ταπεινότητα είναι μια μεγάλη αρετή και δείχνει πως έχουμε την προαναφερόμενη αυτογνωσία και καταφέρνουμε με επιτυχία να διατηρούμε την ψυχική μας ισορροπία.  Ένας που θα πει "Είμαι καλός", "Είμαι σπουδαίος", "Είμαι έξυπνος", "Είμαι ταλαντούχος" κ. ο. κ., έχει αυτοπεποίθηση που 'μπάζει'. Ο καλός, ο έξυπνος, ο ταλαντούχος κι όλοι οι άλλοι δεν έχουν ανάγκη να αυτοχαρακτηριστούν ή να κερδίσουν 'χειροκροτήματα'. Φαίνεται αυτό που είναι! Είναι προφανές και από τη στάση τους και από τα έργα τους! Αν θέλεις να πεις τι είσαι με πομπώδη τρόπο για να τραβήξεις την προσοχή, πιθανότατα βαθιά μέσα σου δεν το πιστεύεις και το λες για να αποσπάσεις τον θαυμασμό των άλλων και να το πιστέψεις εσύ.

Επιπλέον σημείωση σχετικά με την ταπεινότητα: μην την μπερδέψετε με τη μιζέρια και την ηττοπάθεια που βγάζουν επίτηδες ορισμένοι, με απώτερο σκοπό να κάνουν τους άλλους να τους πουν καλά λόγια, μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αν η έπαρση πετάει στα σύννεφα, η ταπεινότητα πατά στο έδαφος, όμως δεν κρύβεται κάτω από αυτό. Ούτε το ότι μιλάμε για τον εαυτό μας κι αυτά που κάνουμε σημαίνει ότι δεν είμαστε ταπεινοί. Η τέχνη έχει να κάνει με κοινό κι έχει ανάγκη την προώθηση στο κοινό. Άλλο όμως να λες "Γράφω, αγαπώ πολύ αυτό που κάνω, έχω γράψει το και το" μετά από ερώτηση κάποιου ή μια σχετική συζήτηση κι άλλο να λες από μόνος σου σε άσχετο χρόνο "Είμαι ο καλύτερος συγγραφέας, είμαι μεγαλοφυής, τα βιβλία μου είναι σπουδαία και κάποτε όλοι θα μιλούν γι' αυτά" κλπ. Ελπίζω να είναι κατανοητή η διαφορά...

Αυτά είναι τέσσερα στοιχεία που ενωμένα μπορούν να μας προσφέρουν υγιή αυτοπεποίθηση! Θα χρειαστούμε κάποια στιγμή κι έναν beta-reader, έναν άνθρωπο που θα μας δώσει ανατροφοδότηση, αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε σ' ένα άλλο κεφάλαιο. Προς το παρόν, πάμε να αυξήσουμε λίγο την αυτοπεποίθησή μας και να εστιάσουμε στο κομμάτι της αγάπης για τον εαυτό μας, παίζοντας ένα μικρό παιχνίδι ρόλων στην παρακάτω άσκηση...

ΑΣΚΗΣΗ: Εγώ, ο κριτής

Σήμερα θα 'βγείτε' λίγο από αυτό που είσαστε και θα γίνετε από συγγραφείς, κριτές. Για να το δοκιμάσετε, πηγαίνετε και διαβάστε πρώτα ένα έντυπο βιβλίο ή μία ιστορία εδώ στο Wattpad που να σας αρέσει πολύ... Διαβάστε έστω ένα μικρό απόσπασμα (ένα κεφάλαιο, για παράδειγμα) και γράψτε ένα μικρό κειμενάκι για το τι σας αρέσει στο εν λόγω απόσπασμα. Είναι οι περιγραφφές; Είναι το λεξιλόγιο; Είναι οι χαρακτήρες ή η υπόθεση; Αναλύστε το! Αργότερα, αφού έχετε μπει στο κλίμα της καλής κουβέντας απέναντι στο κείμενο που επιλέξατε, πιάστε ένα δικό σας κείμενο. Εάν δεν έχετε μια ιστορία ή έστω κάποιο πρόχειρο, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα από τα κείμενα των προηγούμενων ασκήσεων που κάναμε εδώ. Διαβάστε το και προσπαθήστε να βρείτε τι σας αρέσει σε αυτό. Ας είναι κάτι μικρό, ας είναι έστω η χρήση μιας λέξης ή μιας φράσης. Κρατήστε το στο μυαλό σας και γράψτε ένα κείμενο ανατροφοδότησης, όχι σαν να είστε εσείς, αλλά σαν να είστε ένα άλλο άτομο που διαβάζει το κείμενό σας. Ένας κριτής! Δείτε το σαν μια ιστορία που σας έφερε κάποιος κι έχει μέσα όλα όσα θα θέλατε εσείς ως αναγνώστες ή γράψτε ακριβώς τα ιδανικά λόγια που θα περιμένατε να ακούσετε από έναν υποστηρικτικό κριτή! Ίσως το θεωρείτε ακόμα και πολύ κακό για το τίποτα, όμως δεν είναι! Με αυτόν τον τρόπο, θα δώσετε στο μυαλό σας να καταλάβει τι κάνετε σωστά, θα αναπτύξετε κι άλλο αυτό που κάνετε σωστά και θα αποκτήσετε λίγη ακόμη αυτοπεποίθηση, ώστε να συνεχίσετε!

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΣΚΗΣΗΣ:

Καλά, μιλάμε, έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό! Τι φοβερό κείμενο ήταν αυτό, παιδί μου!; Πόση πληροφορία, πόσα συναισθήματα, πόση επικούρα, πόσο παίζει να έγραψες;;; Αν η ιστορία μας ήταν σειρά, αυτό θα ήταν σίγουρα ένα δύωρο επεισόδιο, μη σου πω και παραπάνω. Σίγουρα άξιζε η αναμονή και ειλικρινά χαίρομαι, γιατί βλέπω ότι πραγματικά βάζεις τα δυνατά σου και συνεχώς ξεπερνάς τον εαυτό σου. Λοιπόν, ας πάρουμε τις σκηνές μία-μία (είναι και μπόλικες, ζωή να 'χουν :D)

Σκηνή πρώτη: Το κεφάλαιο ανοίγει με flashback, κάτι που ομολογώ ότι δεν περίμενα και με ξάφνιασε ευχάριστα. Βλέπουμε τη Ραβάννα ως απλή ιέρεια κι όχι Αρχιέρεια και κυρίως... βλέπουμε τον Ντάζυ μικρό!!! Είναι γλύκα!!! Ένιωσα άσχημα με τα παιδιά της ηλικίας του, που του κάνανε bullying. Βλέπω ότι, δυστυχώς, οι Νεράιδες δεν έχουν καθόλου ανοχή σε όποιον είναι διαφορετικός, πράγμα που περνάνε και στα παιδιά τους. Ρατσιστές! :/ (...) (δεν θα παραθέσω άλλο κείμενο, για να μην κάνω spoil στο βιβλίο μου σε εσάς που θέλετε να το διαβάσετε)

Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα πραγματικής ανατροφοδότησης που έγραψα εγώ στον εαυτό μου για ένα κεφάλαιο του βιβλίου μου 'Κρυστέλ: Η Δύναμη των Κρρυστάλλων'. Τότε έγραφα μαζί με μια άλλη κοπέλα και γράφαμε πάντα κριτικές η μία στην άλλη πριν συνεχίσουμε από εκεί που άφησε την ιστορία η προηγούμενη. Όταν της έστειλα τη συνέχειά μου στην ιστορία, ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, διότι το συγκεκριμένο κεφάλαιο ήταν το μεγαλύτερο που είχα γράψει έως τότε (περίπου 11.000 λέξεις), είχε μέσα δυνατές εξελίξεις κι ανυπομονούσα να διαβάσω τι θα μου πει και πώς θα συνεχίσει. Τα πράγματα ήρθαν έτσι που με άφησε να περιμένω τέσσερις μήνες τα σχόλιά της κι εν τέλει αυτά που μου έστειλε ήταν πολύ γενικά και λακωνικά. Δεν ένιωσα ικανοποιημένη ύστερα από τόσο σκληρή δουλειά και τόση αναμονή, θα μου άρεσε να είχε δώσει μεγαλύτερη προσοχή σε κάποια σημεία. Οπότε, μέσα στην απογοήτευσή μου, έκατσα και μου έγραψα εγώ κριτική, όπως θα έγραφα σε εκείνη. Όπως βλέπετε, έγραψα σε αρκετά ενθουσιώδες κι ενθαρρυντικό ύφος, δίνοντας εμφαση στις λεπτομέρειες κι αυτό τολμώ να πω ότι με βοήθησε στην φάση που ήμουν τότε. Δοκιμάστε το κι εσείς και πείτε μου πώς σας φάνηκε!

📚✍️📚✍️📚✍️📚✍️📚✍️

Μην ξεχάσετε να προσθέσετε το βιβλίο αυτό στη βιβλιοθήκη σας, για να ενημερώνεστε κάθε φορά που ανεβαίνει καινούργιο κεφάλαιο! Κι αν έχετε σχόλια, απορίες ή συγκεκριμένα ζητήματα που θα θέλατε να λύσετε, γράψτε τα μου και θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω σε ένα μελλοντικό κεφάλαιο!

Μέχρι τότε, παραμείνετε δημιουργικοί!!! 💜