Ο Δράκοντας κοίταζε μελαγχολικά τον ουρανό εκείνο το βράδυ. Ένα ροζ και μωβ πέπλο απλωνόταν γύρω από τα άστρα της Ανδρομάχης, του πιο μικρού από τους χιλιάδες πλανήτες που βρίσκονταν στα Νέφη του Μαγγελάνου. Μπορεί η Ανδρομάχη να ήταν ασήμαντη για τους περισσότερους επιστήμονες, ακόμη και για πολλούς από τους κατοίκους της, για εκείνον όμως ήταν το σπίτι του. Το σπίτι που πολύ σύντομα θα έπρεπε να αποχωριστεί.

Είχε μετανιώσει χίλιες φορές που είχε αποφασίσει να συμμετάσχει σε αυτό το επιστημονικό πείραμα και να πάει να παρακολουθήσει τη ζωή στη Γη. Πώς θα μπορούσε να συνυπάρξει με αυτούς τους άγριους; Την τελευταία φορά που ένα σκάφος τους πλησίασε σχετικά κοντά στη Σελήνη, τους προειδοποίησαν να απομακρυνθούν γιατί βρίσκονταν εν τω μέσω αντιμετώπισης μιας κρίσης. Πώς την είχαν πει; Α, ναι! Τρομοκρατική ενέργεια.

Πήγαιναν χρόνια από τότε. Ήλπιζε πως μια χιλιετία μετά θα είχε αλλάξει αυτούς τους Γήινους προς το καλύτερο. Αν και τα όσα μάθαινε δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά. Ευχόταν τουλάχιστον πως η Λύρα θα τον βοηθούσε. Εξαιτίας της, ή μάλλον για χάρη της, θα πήγαινε στη Γη. Αυτή ήταν ό,τι πιο κοντινό είχε σε οικογένεια. Η καλύτερή του φίλη. Η αδελφή-ψυχή του. Η αγαπημένη του.

Καθισμένος όπως ήταν στην κορυφή της στέγης του σπιτιού του, δεν αντιλήφθηκε πως κάποιος είχε μπει μέσα στο δάσος με τις δράκαινες που περιέβαλε την αυλή του. Αυτά τα φυτά και το σημάδι σε σχήμα δράκου με το οποίο είχε γεννηθεί ήταν οι αιτίες του ονόματός του. Δεν ήξερε πολλά για τους γονείς του, ήξερε όμως πως αγαπούσαν δυο πράγματα: τις δράκαινες και το σύμπαν. Σε αυτό είχαν αφιερώσει τη ζωή τους και για αυτό είχαν πεθάνει.

Ο ήχος των βημάτων έγινε πιο έντονος όσο ο εισβολέας πλησίαζε. Ο Δράκοντας τεντώθηκε και ξαφνικά βρέθηκε σε στάση άμυνας. Μπορούσε να δει μόνο ένα κεφάλι με ξανθά, σχεδόν λευκά μαλλιά. Ο εισβολέας πλησίαζε όλο και περισσότερο, ταράζοντας την ηρεμία μέσα στην οποία ορθώνονταν επιβλητικές οι δράκαινες. Είχε σχεδόν φτάσει στην περίφραξη του σπιτιού. Ο Δράκοντας ήταν έτοιμος να πηδήξει από τη στέγη ανά πάσα στιγμή. Και τότε η Λύρα εμφανίστηκε στην πόρτα της αυλής.

"Δεν είναι και πολύ ευγενικό ξέρεις να στήνεις μια κοπέλα σε ραντεβού," του είπε χαμογελώντας.

Ο Δράκοντας της χαμογέλασε και με ένα άλμα βρέθηκε στο κέντρο της αυλής. Η αλτικότητα, η τέλεια ακοή και όσφρηση ήταν χαρακτηριστικά με τα οποία οι Ανδρομαχιανοί γεννιόντουσαν και τα εξέλισσαν στην πορεία της ζωής τους. Έτσι, ο Δράκοντας, ακόμη και από το κέντρο της αυλής του, μπορούσε να μυρίσει το γλυκό άρωμα της Λύρας. Σοκολατένιος κόσμος και καλλονή στο φεγγαρόφωτο, τα δυο αγαπημένα της λουλούδια. Αλλά και κάτι ακόμη. Κάτι σαν φωτιά. Που όμως έμοιαζε να είναι πολύ μακριά ακόμη.

"Και από πότε βγαίνουμε ραντεβού εμείς οι δύο;" τη ρώτησε ο Δράκοντας καθώς την πλησίαζε.

"Ω, ξέρεις τι εννοώ. Γιατί δεν ήρθες στο σταθμό;" του αντιγύρισε η Λύρα.

"Έπρεπε να μαζέψω τα πράγματα, να τακτοποιήσω το σπίτι... Είναι μεγάλη μέρα αύριο," της απάντησε.

"Και ακριβώς επειδή είναι μεγάλη μέρα αύριο έπρεπε να έρθεις και να γιορτάσεις παρέα με όλους τους υπόλοιπους τρελούς που θα πάνε μαζί μας σε αυτό τον άγριο πλανήτη," του είπε εκείνη.

"Νομίζεις ότι πήραμε τη σωστή απόφαση;" τη ρώτησε, ανακατεύοντας τα κόκκινα μαλλιά του. Ήταν μια αντανακλαστική κίνηση που έκανε πάντα όποτε ένιωθε νευρικός.

"Νομίζω ότι πήραμε τη σωστή για εμάς απόφαση," του απάντησε η Λύρα πιάνοντας το χέρι του και κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια. Σκούρο μπλε απέναντι σε πράσινο.

Ο Δράκοντας δεν πρόλαβε να απαντήσει. Ξαφνικά, ο ουρανός της Ανδρομάχης φωτίστηκε και η νύχτα έγινε μέρα. Πύρινες λάμψεις εμφανίστηκαν και έκρυψαν τα άστρα. Πύρινες λάμψεις που άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή.

"Τι είναι αυτά;" ούρλιαξε η Λύρα.

"Δεν ξέρω. Και δεν θέλω να μάθω," της απάντησε ο Δράκοντας και την άρπαξε από το χέρι, οδηγώντας την μέσα στο σπίτι.

Έφτασαν τρέχοντας στη βάση τηλεμεταφοράς. Με χέρια που έτρεμαν ανεξέλεγκτα ο Δράκοντας πληκτρολόγησε τις συντεταγμένες του σταθμού και τους κωδικούς των ονομάτων τους. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τις δράκαινές του να έχουν τυλιχθεί στις φλόγες. Δεν είχε καιρό για χάσιμο. Πάτησε το κουμπί εκτέλεσης και σε δευτερόλεπτα βρέθηκε δίπλα στη Λύρα.

© Victoria Moschou. All Rights Reserved 2016-2017.