Ειρήνη

Η Κυριακή πέρασε χωρίς πολλές εκπλήξεις. Όχι τουλάχιστον τις εκπλήξεις που εγώ θα ήθελα. Ήταν η τελευταία μέρα του Μαρτίου, η ημέρα που η Φαίη έκλεινε τα 16. Είχα προμηθευτεί το δώρο της εδώ και δύο εβδομάδες. Ένα λιπγκλος που είχε σταμπάρει εδώ και καιρό και κάτι αρώματα μάρκας. 6 ημέρες μετά είχα εγώ τα δικά μου γενέθλια. Δεν είχα ούτε σκεφτεί να οργανώσω κάτι, σε αντίθεση με την εορτάζουσα η οποία το διοργάνωνε εδώ και 4 μήνες. Μαζί με την Ιωάννα, τη Χριστίνα και άλλα κορίτσια που δεν γνώριζα προσωπικά αρχίσαμε να περπατάμε χωρίς να ξέρουμε που, επειδή το μέρος ήταν έκπληξη. Φυσικά εγώ γνώριζα αλλά έκανα την ανίδεη.

-‘’Κινούμαστε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα..’’ μονολόγησε η Ιωάννα.

-‘’Με βάρκα την Φαίη θες να πεις’’ τη διόρθωσα πειράζοντάς την.

-‘’Μπα… με βάρκα την ελπίδα πιο γρήγορα και ασφαλή θα φτάναμε’’ είπε η Ιωάννα και σκάσαμε όλες στα γέλια. Περπατάγαμε για τουλάχιστον σαράντα λεπτά αλλά σε περίπου μία ώρα είχαμε φτάσει.

Πέσαμε ταλαίπωρες πάνω στους αναπαυτικούς πολύχρωμους καναπέδες χωρίς προοπτική να σηκωθούμε. Οι υπόλοιπες τουλάχιστον γιατί εγώ δεν χρειαζόμουν τόση πολλή ώρα. Κοίταξα γύρω μου το μαγαζί. Μικρό και μακρόστενο γεμάτο χρώματα και μικρούς πίνακες της εποχής. Άλλοι απεικόνιζαν κάτι γλυκά και άλλοι διάφορα χρώματα. Έμοιαζε πιο πολύ με μικρό καθιστικό ενός σπιτιού βγαλμένο από ταινία της Disney. Άξιζε το περπάτημα.

-‘’Ώρες ώρες απορώ πού τα βρίσκεις αυτά τα μαγαζιά’’ της είπα κοιτάζοντάς τη.

Οι υπόλοιπες μόλις με άκουσαν σηκώθηκαν από τους καναπέδες και έριξαν μια προσεκτική μάτια γύρω τους. Η Φαίη μετά από όλα τα παράπονα είχε ακούσει, δέχτηκε με χαρά τα συγχαρητήρια όλων μας. Η ώρα περνούσε πολύ ωραία. Σήμερα το πρωί βγήκε για να γιορτάσει τα γενέθλιά της ενώ το απόγευμα θα το περνούσε με το αγόρι της. Δεν υπήρχε τούρτα αλλά ένας γιγαντιαίος λόφος από cupcakes που έγραφαν πάνω με γλάσο τα ονόματά μας και στην κορυφή το όνομα της Φαίης.

Όταν γύρισα σπίτι, χτύπησε κατευθείαν το κινητό μου.

-‘’Έλα Ιωάννα. Σου έλειψα ε;’’ τη ρώτησα γελώντας.

-‘’Ναι αυτά τα πέντε λεπτά μου φάνηκαν αιώνας μακριά σου’’ απάντησε και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια.

-‘’Είσαι ακόμα νευριασμένη με τη Δήμητρα;’’ Ανέφερα για την κοπέλα που βρισκόταν στην παρέα μας και έλεγε συνέχεια πως τα έφτιαξε με τον Αντώνη τον πρώην της Ιωάννας.

-‘’Δεν νευρίασα απλά φαντάστηκα πόσο ωραίο θα φαινόταν το γλάσσο από τα cupcakesστη μούρη της’’

-‘’Απορώ γιατί την κάλεσε η Φαίη..’’

-‘’Στοίχημα πώς δεν θα την ξανακαλέσει;’’ μου είπε.

-‘’Εμάς βλέπω καλεσμένες στην κηδεία της’’

-‘’Θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα μην ανησυχείς’’ με διαβεβαίωσε.

-‘’Ακόμα σου αρέσει ο Αντώνης;’’ σοβάρεψα.

-‘’Δεν ξέρω, δεν νομίζω.’’ Απάντησε και άλλαξε θέμα. ‘’Για πες μου τώρα για τις νέες φήμες που θέλουν εσένα και τον Μάρκο ζευγαράκι..’’

Πώς το μαθε το ότι είμαστε… βασικά δεν είμαστε… αλλά….

-‘’Μην αλλάζεις θέμα και θα σου πω αύριο στο σχολείο. Έχω ανάγκη ένα ντους μιας και με πονάει όλο το σώμα μου από το περπάτημα’’.

Έκανα το μπάνιο μου, ξάπλωσα και αργότερα μίλησα με τους γονείς μου στο τηλέφωνο. Ακούγονταν ευχαριστημένοι και προφανώς το επόμενο σαββατοκύριακο θα μπορούσα και εγώ να εγκατασταθώ εκεί.

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στην κουζίνα. Η γιαγιά μου έλειπε για κάτι εξετάσεις όπως μου είχε πει, αλλά δεν γνώριζα παραπάνω. Είχα όλο το σπίτι στη διάθεση μου και το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να κοιμηθώ. Με τα χίλια ζόρια ετοιμάστηκα και έφυγα για το σχολείο. Είχα συνηθίσει να πηγαίνω με τα πόδια αλλά τώρα αυτό θα άλλαζε. Είμαι λάτρης του περπατήματος και το να πηγαίνω κάθε μέρα με το σχολικό μου φαινόταν αφόρητο. Συν το ότι θα έπρεπε να ξυπνάω και νωρίτερα..

Γκαντεμιά.

Η μέρα δεν περνούσε. Μετά από κάτι χαρτάκια που αντάλλασα με τα κορίτσια τίποτα άλλο που να μου φτιάξει το κέφι δεν συνέβη.

Στο διάλειμμα κατευθύνθηκα προς την καντίνα με την Ιωάννα.

-‘’…και αυτά.’’ Είπα αφού της είχα εξιστορήσει ότι ακριβώς είχε συμβεί τις τελευταίες μέρες με τον Μάρκο.

-‘’Δεν το πιστεύω, όντως αληθεύουν αυτά που άκουσα’’ είπε έκπληκτη. ‘’Να και μια φορά που οι φήμες αληθεύουν’’

-‘’Εννοείς άλλες, εκτός από αυτές που βγάζεις εσύ;’’ την πείραξα.

Γύρισα με τα μάτια μου το προαύλιο για να τον εντοπίσω. Καθόταν κοντά στο γήπεδο του μπάσκετ μαζί με μία μεγάλη παρέα και από αγόρια και από κορίτσια. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και έκανα να τον χαιρετήσω. Λες και δεν με ήξερε γύρισε από την άλλη εντελώς απότομος και ψυχρός.

-‘’Τι ήταν αυτό τώρα;’’ Έκανα.

-‘’Δεν έχω ιδέα… αν ισχύουν όλα αυτά που μου είπες τότε ο άνθρωπος είναι διχασμένη προσωπικότητα.’’

-‘’Πάμε πάνω’’ της είπα ‘’Μου χάλασε όλη τη διάθεση.’’

Όλη την υπόλοιπη μέρα ήμουν μέσα στα νεύρα. Αφορμή έψαχνα για να ξεσπάσω κάπου. Ούτε να συγκεντρωθώ μπορούσα, ούτε να διαβάσω κι ούτε να ηρεμήσω. Πήρα τηλέφωνο τη Φαίη, η οποία δεν είχε παρακολουθήσει τίποτα από όλα αυτά αλλά επειδή το σήκωσε ο Στέφανος και δεν θα μπορούσε να μιλήσει μπροστά του, της είπα να με πάρει αργότερα.

Τελικά μετά από μεγάλες προσπάθειες που έκανα να συγκεντρωθώ, τελείωσα άρον άρον τα μαθήματα μου και πήγα να κάτσω με τη γιαγιά μου που είχα να την δω μια ολόκληρη μέρα. Όμως όταν την πλησίασα για έναν περίεργο λόγο την είδα να κλαίει. Ξαφνιάστηκα πολύ και έτρεξα κοντά της:

-‘’Γιαγιάκα μου είσαι καλά; Τι έχεις;’’ της είπα. Δεν την είχα δει ποτέ ξανά να κλαίει μετά τον θάνατο του παππού μου και δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοια ξεσπάσματα.

Σκούπισε τα μάτια της και συνήλθε κάπως.

-‘’Μην ανησυχείς αγάπη μου. Μια χαρά είμαι, εσύ συγκεντρώσου στα διαβάσματά σου και όταν έρθει η ώρα θα σου πω’’ μου απάντησε και πρόσθεσε ‘’Πάω να κοιμηθώ εγώ, είμαι κουρασμένη. Καλύτερα να κάνεις κι εσύ το ίδιο.’’

Δεν σκόπευα να την αφήσω μόνη της. Τη νύχτα την πέρασα κοιμισμένη στην αγκαλιά της αγαπημένης μου γιαγιάς, όπως όταν ήμουν μικρή. Ήταν η μόνη που μου είχε απομείνει ούτως ή άλλως. Δεν θα ησύχαζα αν δεν μάθαινα τι της είχε συμβεί. Δεν σκεφτόμουν κανέναν ή τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή. Μόνο η γιαγιά μου να είναι καλά στην υγεία της. Δυστυχώς, σκέφτηκα, αυτό θα είχε κάποια σχέση με τις εξετάσεις που έκανε σήμερα και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό.

Άργησα πολύ να κοιμηθώ αφού κακές σκέψεις στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό μου για την υγεία της γιαγιάς μου και φοβήθηκα. Μακάρι να μην ήταν κάτι σοβαρό. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω άλλο τα δάκρυά μου. Εκεί μέσα στη νύχτα και στο σκοτάδι άρχισα να κλαίω σιωπηλά. Η γιαγιά μου που απότι φάνηκε δεν μπορούσε ούτε εκείνη να κοιμηθεί, με έσφιξε πιο σφιχτά στην αγκαλιά της, καταλαβαίνοντας τους φόβους μου και μου είπε πως δεν θα με άφηνε ποτέ μόνη και ότι πάντα θα βρισκόταν δίπλα μου να με στηρίζει ότι κι αν συνέβαινε. Και την πίστεψα. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;

Το πρωί που ξύπνησα για το σχολείο, η γιαγιά μου είχε σηκωθεί ήδη από νωρίτερα και είχε ετοιμάσει τηγανίτες. Όλο το σπίτι μοσχομύριζε. Πρώτα ετοιμάστηκα γρήγορα και έπειτα άνοιξα το κινητό μου.

‘’1 νέο μήνυμα: Μάρκος’’

Αυτός μου έλειπε τώρα.

20:38

‘’Συγχώρεσε με για τη συμπεριφορά μου το πρωί. Δεν μπορούσα να μιλήσω και πολύ.’’

Ούτε καν μου εξήγησε γιατί συμπεριφέρθηκε έτσι. Το τελευταίο που με ένοιαζε ήταν να του απαντήσω. Και δεν το έκανα.

Πήγα στην κουζίνα και άφησα κάτω την τσάντα μου. Άρχισα γρήγορα να τρώω και για να μην αργήσω και γιατί οι τηγανίτες της ήταν απλά υπέροχες. Παρόλο που ήθελα πολύ να μου εξηγήσει καλύτερα για τα χθεσινοβραδινά, δεν το ανέφερε καν λες και δεν συνέβη τίποτα. Κρατιόμουν αρκετή ώρα προσπαθώντας να παίξω την αδιάφορη.

-‘’Γιαγιά.. πες μου σε παρακαλώ τι συνέβη. Στενοχωριέμαι χειρότερα όταν δεν ξέρω’’ της είπα χωρίς να αντικρίζω το βλέμμα της. Έπαιζα με το πιρούνι μου έχοντας προσηλωμένα τα μάτια μου στο πιάτο.

-‘’Πιστεύω πως είσαι αρκετά μεγάλη και πως δεν πρέπει να σου κρύβομαι λες και είσαι μικρό κοριτσάκι. Χθες πήγα για τις εξετάσεις που σου έλεγα που κάνω κάθε χρόνο. Φέτος όμως είναι αλλιώς. Παρότι μεθαύριο θα έχω τα αποτελέσματα άκουσα κάποια πράγματα από το γιατρό που δεν μου άρεσαν. Άκουσα καταλάθως ότι είμαι πολύ άρρωστη και ότι έπρεπε να μου το πουν. Δεν ξέρω με τι έχει να κάνει, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι καλό’’ μου απάντησε.

Σήκωσα τα μάτια μου για να την κοιτάξω. Τα πράσινα μάτια της δεν είχαν αυτήν την σπίθα όπως πάντα, αλλά ήταν εξαντλημένα και πρησμένα από το κλάμα.

-‘’Δεν ξέρω… μπορεί να έγινε και κάποιο λάθος. Μην στενοχωριέσαι γι αυτό. Θα το μάθουμε μαζί και ό,τι κι αν συμβεί θα είμαι δίπλα σου’’ είπα προσπαθώντας να μην προδώσω το πώς ένιωθα μέσα μου. ‘’Πρέπει να πηγαίνω γιατί θα αργήσω’’ πρόσθεσα.

Τη φίλησα βιαστικά και έφυγα. Της φάνηκα πολύ αισιόδοξη αλλά στην πραγματικότητα ήμουν το αντίθετο. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου πριν ξεσπάσω σε αναφιλητά. Μόλις έστριψα στη γωνία, τα άφησα σαν χείμαρρος να πέσουν από τα μάτια μου. Δεν ήθελα να τη χάσω. Φοβόμουν. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελα να χάσω.

Λες και κανείς θέλει να χάνει κάποιον συγγενή του.

Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν σε δύο μέρες και έπρεπε να κάνω υπομονή και πάνω από όλα να μην δείχνω το ότι με επηρέασαν τα λόγια της. Πρέπει να είμαι φυσιολογική όπως πριν και… και αν δεν μπορούσα; Και αν απλά όσο την έβλεπα σκεφτόμουν πως μπορεί σε λίγο καιρό να μην την ξαναδώ; Δυνατότερο κλάμα.

Με τα χίλια ζόρια σκούπισα τα δάκρυα μου και περπάτησα προς το σχολείο. Με το ζόρι έσερνα τα πόδια μου προσπαθώντας να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.

Βγάζοντας το δίωρο της γυμναστικής, μας απόμεναν μόνο 4 ώρες διδασκαλίας. Γνώριζα οτιδήποτε κι αν με ρωτούσαν αλλά η διάθεση μου δεν είχε φτιάξει και πολύ. Συνέχιζα να είμαι σε κατάθλιψη. Κοίταξα τα σχέδια της διπλανής μου. Κάτι ακαθόριστα σχήματα που πρόδιδαν ότι κι αυτή βαριόταν το ίδιο όπως όλη η τάξη. Με την Εύα δεν ανταλλάσσαμε την παραμικρή κουβέντα. Μόνο για να ρωτήσουμε η μία την άλλη που βρισκόμαστε στο μάθημα, όταν δεν παρακολουθούσαμε. Δική μου επιλογή ωστόσο ήταν να καθίσω μαζί της μιας και ήθελα να προσέχω περισσότερο στο μάθημα. Αν καθόμουν με τη Φαίη ή με την Ιωάννα… Κίνδυνος-Θάνατος. Όχι πως εγώ δεν ήθελα αλλά μετά δεν ήθελα καθόλου να ακούω παράπονα από τους καθηγητές και κατ’επέκτασην τους γονείς μου.

Όσο και αν προσπαθούσα να παρακολουθήσω την παράδοση σχετικά με τον μυκηναϊκό πολιτισμό, έμεινα μόνο στην προσπάθεια.

Η εμπορική ανάπτυξη, ιδιαίτερα μετά το 1500 π.Χ., ακολούθησε γρήγορους ρυθμούς και είχε ως επακόλουθο την έξοδο των Μυκηναίων στο Αιγαίο. Μια σειρά από μέγαρα, οικοδομημένα σε οχυρωμένες ακροπόλεις, επιβεβαιώνουν την οικονομική ανάπτυξη του μυκηναϊκού κόσμου.

Και η ίδια ακατάπαυστη και εκνευριστική φωνή της καθηγήτριας συνέχιζε επαναλαμβάνοντας διαρκώς όλο και πιο πολλά διαφορετικά λόγια.

Ένα χαρτάκι προσγειώθηκε στο θρανίο μου. Έτσι όπως ήμουν στον κόσμο μου, ήταν αρκετό για να με κάνει να πεταχτώ όρθια.

1.Είσαι καλύτερα από χθες;

2.Ετοιμάζουμε φάρσα στη Φωτίου. Είσαι μέσα;

Ιωάννα.

Πώς ξέρει η Ιωάννα για το τι συνέβη χθες με τη γιαγιά μου; Ακριβώς δεν ξέρει.. τότε για ποιο πράγμα ρωτ… Ααα ναι για τον Μάρκο.

Της απάντησα:

1.Πολύ καλύτερα, ούτε καν με νοιάζει.

2.Εννοείται. Με σένα εγκέφαλο!

Ο Μάρκος ούτε καν να μου περάσει από το μυαλό. Καλύτερα από τη μία αλλά από την άλλη μακάρι να ήταν το μόνο με το οποίο είχα να ασχοληθώ. Με τη σειρά της, η Φωτίου ήταν η χειρότερη καθηγήτρια αρχαίων που θα έχει περάσει από το σχολείο μας κι όχι μόνο. Όλη τη χρονιά μας έσπαγε τα νεύρα με τα απροειδοποίητα διαγωνίσματά της κάθε δύο βδομάδες και μάλιστα ασχολιόταν και σχολίαζε ό,τι έκανε ο καθένας. Χωρίς να της δίνουμε δικαιώματα. Σήμερα θα παίρναμε το αίμα μας πίσω με πρωταγωνίστρια την επαναστάτρια την Ιωάννα. Λόγω του ότι ήταν κάπως αντιδραστικός χαρακτήρας, η Φωτίου της πήγαινε όλο και πιο πολύ κόντρα και το αποτέλεσμα ήταν ξεκαρδιστικό. Αυτή τη φάρσα της την ετοιμάζαμε από την αρχή της χρονιάς.

Ήταν και Πρωταπριλιά άρα γιατί όχι; Μόλις άλλαξε η ώρα, η Ιωάννα μας εξήγησε το σχέδιο της. Μέχρι τα τελευταία 5 λεπτά του μαθήματος όλη η τάξη ήταν άψογη. Δεν ακουγόταν κανείς παρά μόνο η Φωτίου καθισμένη στην έδρα  και όλοι κάναμε ότι την προσέχαμε. Στην πραγματικότητα όμως το ωραίο θα άρχιζε όταν σηκωνόταν από την καρέκλα. Την ώρα που παρέδιδε τη μετάφραση ένα παιδί από πίσω μου έβγαλε ένα πακέτο με τσιγάρα, το πέταξε στο πάτωμα και όλοι αρχίσαμε να φωνάζουμε πως βρέθηκαν εκεί. Εκείνη πετάχτηκε από την καρέκλα της και η συνέχεια είναι η γνωστή… Η φούστα της σκίστηκε, έβαλε σε όλους απουσία σε όσα ονόματα χωρούσαν στο απουσιολόγιο με πρώτη πρώτη την Ιωάννα.

Δεν πείραξε κανέναν όμως. Μάλιστα άξιζε και ο κόπος.

-‘’Καλά να πάθει η ξινή’’ μου είπε η Ιωάννα μόλις βγήκαμε έξω.

-‘’Συμφωνώ απόλυτα’’ απάντησα.

-‘’Η φάτσα της όμως ήταν όλα τα λεφτά. Θα ήθελα να την είχα βιντεοσκοπήσει και να την έβλεπα κάθε μέρα.’’

Με την άκρη του ματιού μου προσπάθησα να βρω τη Φαίη. Φυσικά περικυκλωμένη από άλλα δέκα άτομα. Γρήγορα όμως τους έδιωξε για να μπορεί να μείνει μόνη της με τον Στέφανο.

-‘’Δεν είναι πολύ ωραίο ζευγάρι;’’ Με ρώτησε η Ιωάννα που είδε ότι τους κοίταζα.

-‘’Πολύ. Αα! Χθες το βράδυ μου έστειλε μήνυμα ο Μάρκος ζητώντας απλώς συγνώμη’’ της είπα μιας και τον θυμήθηκα.

-‘’Χωρίς να σου εξηγήσει γιατί φέρθηκε έτσι;’’

-‘’Ακριβώς.’’

-‘’Δεν πιστεύω να του απάντησες..’’

-‘’Όχι κάλε. Αν θέλει να έρθει να μου μιλήσει’’ της είπα.

-‘’Γεια’’ άκουσα τη φωνή του από πίσω μου.

Γούστο έχει να με άκουσε..

-‘’Εμ.. εγώ πρέπει να.. φεύγω εγώ’’ είπε η Ιωάννα χαμογελώντας μου.

-‘’Γεια’’ του είπα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ακουμπώντας στον τοίχο.

-‘’Πήρες το μήνυμά μου έτσι;’’ Ρώτησε.

-‘’Ναι αλλά συνέβησαν διάφορα και δεν μπόρεσα να απαντήσω’’ είπα.

Δεν μπόρεσα.. δεν ήθελα.

-‘’Συγνώμη και από κοντά τότε. Φεύγω γεια’’

ΤΙ;

‘’Περίμενε’’ του κάνω. Γυρνάει και με κοιτάζει λες και δεν ήξερε τι άλλο θα μπορούσαμε να πούμε. ‘’ Έρχεσαι και μου ζητάς συγνώμη που φέρθηκες απότομα και ξαναφεύγεις το ίδιο απότομα;’’

-‘’Δεν το σκέφτηκα έτσι να σου πω την αλήθεια’’ και χαμογέλασε κοιτάζοντας κάτω.

-‘’Άμα βιάζεσαι όμως φύγε’’

Γέλασε. ’’Εντάξει θα μείνω’’ απάντησε.

Επιτέλους.

Καθίσαμε στην τάξη μου και αρχίσαμε να μιλάμε. Ήξερε ήδη για τη Φωτίου και είχαμε σκάσει στα γέλια. Αισθανόμουν πολύ άνετα μαζί του, χωρίς καν να το επιδιώξω. Πέντε λεπτά κάθισε γιατί χτύπησε το κουδούνι. Με αγκάλιασε και έφυγε.

-‘’Πες τα όλα’’ πετάχτηκε από πίσω μου η Ιωάννα.

-‘’Λες και δεν άκουγες..’’ είπα μιας και την ήξερα καλά.

-‘’Τι ξαφνικά ήταν αυτά;’’ Με ρώτησε η Φαίη που ήρθε κι αυτή στην παρέα.

-‘’Απλά μιλήσαμε’’ της απάντησα.

-‘’Μίλησα με τον Στέφανο και απλά μου είπε να σου πω να προσέχεις. Είναι ο κολλητός του και τον ξέρει καλύτερα. Όχι πως δεν τον συμπαθεί αλλά ξέρει τη συμπεριφορά του. Το μόνο που κάνει είναι να τα φτιάχνει με άλλες και μετά από λίγο τις παρατάει. Και ότι θα μπλέξεις γιατί τα είχε με την Άντα. Ξέρεις πώς είναι αυτή, δεν θα τον αφήσει στην ησυχία του. Επίσης έμαθα πώς θα πάρει μέρος στο θέατρο φέτος. Αυτό δεν έχω ιδέα πως συνέβη αλλά μάλλον το επιδίωξε.’’

-‘’Δηλαδή θα είμαστε φέτος και στην ίδια παράσταση τώρα;’’ Είπα χωρίς να έχω συνέλθει ακόμα από το σοκ.

-‘’Ωραία θα περάσετε..’’ είπε γελώντας η Ιωάννα αλλά σταμάτησε μόλις είδε τον τρόπο που την κοίταξα.

-‘’Θες να μου πεις ότι με βλέπει ως τρόπαιο;’’ Ρώτησα τη Φαίη.

-‘’Δεν ξέρω στα σίγουρα αλλά ο Στέφανος αυτό έδειξε να εννοεί’’ μου απάντησε.

Σαν μαχαίρι καρφώθηκε αυτό στην καρδιά μου.

-‘’Τι ήθελα και έμπλεκα;’’ Είπα δυνατά στον εαυτό μου. ‘’Μια χαρά ήμουν πριν’’

-‘’Με τι βρε Ειρήνη; Με την ανάμνηση του Θάνου;’’ Νευρίασε η Φαίη.

-‘’Ναι. Δεν είχα τόσα μπλεξίματα.’’

-‘’Ζωή δεν είχες..’’ είπε η Ιωάννα.

-‘’Εγώ ήμουν μια χαρά όμως.’’ Τους απάντησα.

-‘’Έλα εντάξει μην τσαντίζεσαι. Θα δούμε τι θα γίνει δεν χρειάζεται να τσακωνόμαστε’’ είπε η Φαίη και με αγκάλιασε.

-‘’Δίκιο έχεις. Ομαδική αγκαλιά;’’ Είπα και τις αγκάλιασε με τη σειρά μου.

Η μέρα πέρασε έτσι χωρίς κάτι άλλο ιδιαίτερο. Με γύρισαν σπίτι ο Στέφανος με τη Φαίη αλλά δεν αναφέραμε τίποτα για τον Μάρκο. Το μεσημέρι κάθισα μαζί με τη γιαγιά μου για να φάμε και απότι μου είπε πρέπει να κάνουμε υπομονή για τα αποτελέσματα. Φαινόταν πως δεν ήταν πολύ σίγουρη όμως. Πήγα στο δωμάτιό μου. Μαζί με τα βιβλία του σχολείου δίπλα είχα ανοιχτό και το ημερολόγιό μου και έγραφα για το τι συνέβη σήμερα.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τι χαζή προσφώνηση. Δεν υπάρχει κόσμος που να μην το λέει. Τέλος πάντων έχω μπερδευτεί αρκετά τελευταία. Πάλι το θέμα περιστρέφεται γύρω από τον Μάρκο. Όχι μόνο το θέμα, αλλά και το μυαλό μου όλη την ημέρα. Καθίσαμε λίγο και μιλήσαμε σήμερα αν και στην αρχή ήταν πάλι κάπως ψυχρός. Όμως η Φαίη ήταν αυτή που μου είπε πως είναι άτομο που του αρέσει να παίζει με τις κοπέλες. Αλλά απότι φαίνεται όλο και κάπως πιο κοντά θα έρθουμε καθώς θα πάρει μέρος στην φετινή παράσταση που διοργανώνει το σχολείο, της οποίας οι πρόβες έχουν αργήσει και πολύ. Ως γνωστόν όμως (όχι σε σένα) παίρνω πάντα κι εγώ μέρος άρα σίγουρα θα είμαστε μαζί. Που πάω και μπλέκω… Θα δούμε τι θα συμβεί από αύριο που είναι η πρώτη συγκέντρωση του θεατρικού συλλόγου.

Προσπαθώ να ανεβάζω κάθε μέρα!!! Αν σας αρέσει σχολιάστε ή ψηφίστε για να ξέρω ♥♥♥ Άμα σας αρέσει στείλτε το κι αλλού :$ Σας Ευχαριστώ ♥ kisses, Margie!