Μάρκος

Άλλη μία μέρα που αποφάσισα να μην πάω σχολείο. Πέρασα πάλι από το εμπορικό μήπως και την ξαναέβλεπα αλλά τίποτα. Δεν ήξερα γιατί ήθελα να την ξαναδώ, μιας και άνετα θα μπορούσα αν πήγαινα σχολείο αλλά είπαμε... παρά το ηλίθιο στοίχημα του θάνου, μου άρεσε που την προκαλούσα χθες.

Το κινητό μου χτύπησε για να δω πάνω στην οθόνη τον αριθμό του Στέφανου.

-"Που είσαι πάλι;" Η φασαρία που ακουγόταν παράλληλα με τη φωνή του έδειχνε πως ήταν στο σχολείο.

-"Έξω. Τη Δευτέρα θα με ξαναδείς δίπλα σου στο θρανίο." του είπα ενώ έκανα μία τελευταία βόλτα στο εμπορικό.

-"Αύριο θα βγω με τη Φαίη, αν είναι έλα και θα πω και σε καμιά φίλη της να έρθει. Καμία προτίμηση;" ρώτησε.

Πόσο θα καρφωνόμουν αν έλεγα να φέρει την Ειρήνη;

-"Μπα.. όποια να ναι. Βασικά μία που να μπορώ να περάσω καλά την ώρα μου μαζί της χωρίς να αναγκάζομαι να σε βλέπω να σαλιαρίζεις."

-"Χαχα πολλά ζητάς. Κρίμα που θα αφήσεις τον κολλητό σου μόνο του στο θρανίο." Είπε.

-"Και ελπίζω να μείνεις έτσι. Μην μάθω ότι έκατσες με τη Χριστίνα μου υποσχέθηκες κάτι.." είπα θυμίζοντάς του την υπόσχεσή μας.

'"Ναι ναι ξέρω" απάντησε αλλά για να το είπε τόσο χαρούμενα, κάπου εκεί γύρω θα ήταν η Φαίη.

Το αιώνιο κόλλημα του Στέφανου: Η Χριστίνα. Γαμάτη κοπέλα δεν λέω. Δεν την είδα ποτέ αλλιώς, καμιά κοπέλα που άρεσε σε φίλο μου δεν έβλεπα αλλιώς. Παρόλα αυτά έκανε τη μαλακία και δεν της είπε ποτέ τι νιώθει, ενώ εγώ ακόμα βάζω στοίχημα ότι τη γουστάρει. Αντιθέτως πήγε και τα φτιαξε με τη Φαίη, που επίσης τη συμπαθώ αλλά είμαι σίγουρος πως θα κάνει καμιά στραβή και θα τις χάσει και τις δύο.

Εγώ πάλι δεν θέλω τις σχέσεις. Η τελευταία ήταν με μία τρελή από το σχολείο που ακόμα με κυνηγάει. Καμία φορά ενδίδω στα παραπάνω που θέλει και το μετανιώνω.

Μετά από την εμφανή απογοήτευσή μου που δεν βρήκα κανένα ίχνος Ειρήνης εκεί κοντά, επιστρέφω σπίτι και πέφτω για ύπνο τουλάχιστον μέχρι το απόγευμα.

Μία τρελή φωνή μέσα στο κεφάλι μου όμως μου λέει να σταματήσω αυτό το στοίχημα όσο είναι νωρίς. Την παραβλέπω...