Ειρήνη

Τρεις εβδομάδες έχουν περάσει από τότε που ήμουν σπίτι του και μου είπε την αλήθεια. Τρεις εβδομάδες μετά ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει να του δώσω μία ακόμη ευκαιρία ή όχι.

Τον πρώτο καιρό ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά και με έπιαναν τα κλάματα. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το παιχνίδι που μου έπαιξαν και ο Θάνος και ο Μάρκος. Αισθανόμουν με κάθε τρόπο προδομένη. Δύο φορές συνεχόμενα και τις δύο φορές ευθυνόταν ο Θάνος. Τον λυπόμουν όμως λίγο, βαθιά μέσα μου. Τον Μάρκο όμως όχι. Δεν είχε κανέναν λόγο να θέλει να παίξει μαζί μου μιας και με το ζόρι με γνώριζε. Δεν είχε κανένα προηγούμενο μαζί μου και όμως θεώρησε σωστό να προσπαθήσει να με ρίξει για την πλάκα του. Από τη μία αισθανόμουν μίσος για τη συμπεριφορά του αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να εμποδίσω το μυαλό μου να τον σκέφτεται ούτε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά όταν τον έβλεπα. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω δυστυχώς. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να ακούσω το μυαλό ή την καρδιά μου;

Ενώ είχα αυτό το δίλημμα ταυτόχρονα είχαν ξεκινήσει οι εξετάσεις του Μαΐου και είχα ακόμα 5 μαθήματα να δώσω για να τελειώσει το σχολείο και να ξεκινήσουν οι διακοπές. Για να ξεφεύγουμε από τα προβλήματά μας εγώ και η Φαίη το είχαμε ρίξει στο διάβασμα. Εγώ για να μην σκέφτομαι τον Μάρκο, όμως δεν βοήθησε και η Φαίη για να μην σκέφτεται τον Στέφανο. Απέφευγαν σαν τρελοί ο ένας τον άλλον και δεν βοηθούσε το γεγονός ότι κάτι ακόμα έτρεχε μεταξύ εμένα και του Μάρκου. Φυσικά και αυτή ήταν η δική μου θεωρία μιας και η Φαίη δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον Μάρκο.

Στεκόμουν στον κεντρικό δρόμο και περίμενα να περάσει το σχολικό. Σήμερα γράφαμε άλγεβρα. Μιας και θέλω να ασχοληθώ με τα οικονομικά δεν έχω κανένα πρόβλημα και τα βρίσκω πανεύκολα.

Μια γνωστή μηχανή σταμάτησε μπροστά μου και όταν ο οδηγός της έβγαλε το κράνος του αντίκρισα το πρόσωπο του Μάρκου. Το ότι ήταν ακόμη υπό δοκιμή, δεν σημαίνει ότι δεν έκανε τεράστιες προσπάθειες να με προσεγγίσει. Και το εκτιμούσα πάρα πολύ.

-"Τι κάνεις εδώ;" τον πλησίασα και τον καλημέρισα.

-"Είπα μιας και περνάει αρκετά νωρίς το σχολικό σου, αντί να κάθεσαι στο προαύλιο και να μην κάνεις τίποτα γιατί να μην πάμε να πιούμε έναν καφέ πρώτα;" ρώτησε και έμεινα να τον κοιτάζω. Τον γλυκό μου.

-"Εντάξει." προσπάθησα να κρατήσω χαρακτήρα αλλά γρήγορα αποδείχθηκε αδύνατο.

-"Ανέβα." μου έδωσε το κράνος του, το φόρεσα και ανέβηκα στη μηχανή του. Μου άρεσε ο αέρας που χτυπούσε στο πρόσωπό μου και αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που είχα κάθε φορά που ανέβαινα.

-"Φτάσαμε." μου είπε και κατευθυνθήκαμε σε ένα μικρό μαγαζί-καφέ. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο και μετά από λίγο γύρισε ο Μάρκος με έναν δίσκο γεμάτο ντόνατ, μπισκότα και κρουασάν. Και δύο μεγάλες κούπες καφέ. Προτίμησε να τα πληρώσει όλα αυτός. Έδιωξα στην άκρη τις σκέψεις μου για την απόφαση που έπρεπε να πάρω και προτίμησα να ηρεμήσω για λίγη ώρα.

-"Λοιπόν, πώς ήξερες ότι δίνω μάθημα σήμερα;" τον ρώτησα και πήρα μια μπουκιά από το κρουασάν μου.

-"Ρώτησα τη Φαίη." μου απάντησε και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του.

-"Εσύ τι δίνεις σήμερα;" τον ρώτησα.

-"Τίποτα. Αύριο γράφω Φυσική." μου απάντησε και έμεινα να τον κοιτάζω.

-"Αλήθεια; Και γιατί ήρθες σήμερα τότε;" τον ρώτησα.

-"Ήθελα να πάρω ένα καλό πρωινό και προτίμησα να το κάνω με μία καλή παρέα." μου απάντησε και μου χαμογέλασε.

-"Ευχαριστώ. Τι θα κάνεις το καλοκαίρι;" τον ρώτησα και ευχόμουν να μην πήγαινε πουθενά διακοπές και τους τρεις μήνες.

-"Εδώ Αθήνα θα είμαι, γιατί θα έχω πολλά φροντιστήρια και πολύ διάβασμα." στραβομουτσούνιασε και γέλασα.

-"Εγώ θα ευχαριστιέμαι τις διακοπές μου όσο εσύ τυραννιέσαι." τον κορόιδεψα.

-"Αα ώστε έτσι ε; Περίμενε." είπε και τεντώθηκε προς τη μεριά μου μιας και καθόμασταν απέναντι και με μια χαρτοπετσέτα μου σκούπισε το μέρος αριστερά από τα χείλη μου που μάλλον είχε γεμίσει με γλάσσο από το ντόνατ. Ήμασταν τόσο κοντά και είχα την ανάγκη να με φιλήσει. Μόλις είδε ότι η ματιά μου είχε καρφωθεί στα χείλη του γύρισε πίσω στη θέση του καθώς η κατάσταση έγινε λίγο άβολη.

Πόσο ήθελα να με φιλήσει.

Φρίκαρα κατευθείαν με τη σκέψη αυτή, υποτίθεται πως τον μισούσα. Ή τουλάχιστον πως ακόμη αποφάσιζα και το γεγονός ότι τον είχα μερικά εκατοστά απέναντι από το πρόσωπό μου, δεν βοηθούσε καθόλου.

Η επόμενη μισή ώρα πέρασε γρήγορα και γρήγορα βρέθηκα πίσω στο σχολείο. Τον χαιρέτησα και κατευθύνθηκα στο κτήριο με καθυστέρηση πέντε λεπτών. Όπως το περίμενα τα θέματα ήταν πανεύκολα και πολύ γρήγορα ήμουν έξω από την τάξη. Μου ήταν δύσκολο όμως να συγκεντρωθώ μιας και τον σκεφτόμουν συνέχεια.

-"Μόνο εμένα μου φάνηκαν δύσκολα;" με πλησίασε η Ντίνα μετά από λίγο, με την οποία είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε πολύ παρέα.

-"Ναι." την ειρωνεύτηκα.

-"Πώς και άργησες το πρωί; Εσύ έρχεσαι πάντα πρώτη." με ρώτησε και κοκκίνισα.

-"Με πήρε το πρωί ο Μάρκος από το σπίτι μου και πήγαμε κάπου να φάμε πρωινό." της απάντησα χαμογελώντας.

-"Τον έχεις ακόμα υπό δοκιμή;" με ρώτησε και αμέσως το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη μου.

-"Ναι και δεν ξέρω τι να κάνω." απάντησα.

-"Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να τον συγχωρήσεις, αν τώρα..." δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή της και εμφανίστηκε η Φαίη.

-"Καλέ τι πανεύκολα ήταν αυτά;" ρώτησε.

-"Έμαθα ότι ο Στέφανος του χρόνου θα αλλάξει σχολείο." είπα στη Φαίη ότι μου είπε ο Μάρκος.

-"Καλύτερα. Προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να τον αποφύγω." μας απάντησε και έκανε ένα βήμα πίσω και έπεσε πάνω σε κάποιον.

-"Πρόσεχε." της είπε ο Γιώργος που ήταν και αυτός κολλητός του Μάρκου και πήγαινε Γ' Λυκείου.

-"Καλά ντε, συγνώμη." απάντησε με νεύρα η Φαίη. Μάλλον έφταιγε το γεγονός ότι της μίλησα πριν λίγο για τον Στέφανο. Εκείνος έφυγε και μας κοίταξε η Φαίη, ενώ η Ντίνα γέλαγε.

-"Μην τον αποπαίρνεις τον άνθρωπο. Εσύ έπεσες πάνω του." της είπε.

-"Τέλος πάντων πού ήσουν εσύ το πρωί;" με ρώτησε με ενδιαφέρον η Φαίη ενώ της έκλεισε το μάτι η Ντίνα. Άρχισα να τους λέω αναλυτικά για ότι συνέβη σήμερα.

-"Τελικά τι θα κάνεις μαζί του;" με ρώτησε η Ντίνα καθώς απομακρυνόμασταν από το σχολείο για να πάμε σπίτι μας.

-"Δεν ξέρω. Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να κάνω." της απάντησα σκεπτόμενη για το αν έπρεπε να του δώσω μία ακόμη ευκαιρία ή όχι.

-"Συγχώρεσε τον. Αν δεν του άρεσες πραγματικά δεν θα προσπαθούσε ακόμη." εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου και ήταν εκείνος. Έδειξα την οθόνη του κινητού μου στην Ντίνα και είπε:

-"Χίλια χρόνια θα ζήσει. Λοιπόν άντε τα λέμε και καλή τύχη." με φίλησε σταυρωτά και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της.

-"Γεια." του είπα μόλις αποχαιρέτησα την Ντίνα και σήκωσα το τηλέφωνο.

-"Πώς έγραψες;" με ρώτησε χαρούμενος. Μάλλον είχε κέφια.

-"Μια χαρά. Εσύ σπίτι είσαι; Διαβάζεις;" τον ρώτησα μιας και ακουγόταν φασαρία από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου λες και βρισκόταν στο δρόμο.

-"Εεε.. Ναι σπίτι είμαι." απάντησε περίεργα και κατάλαβα με τη μία πως έλεγε ψέματα και αναρωτήθηκα γιατί;

-"Εντάξει.. Εγώ πάω στη γιαγιά μου τώρα και αργότερα σπίτι. Τα λέμε." του το έκλεισα βιαστικά. Δεν ανέχομαι τα ψέματα ειδικά από έναν άνθρωπο που μου έκανε τόσα...

Άρχισα να περπατάω προς το σπίτι της γιαγιάς μου ενώ ο καιρός αντί για ήλιο αντικαταστάθηκε από σύννεφα. Επιτάχυνα το βήμα μου και έφτασα στο σπίτι της. Χτύπησα το κουδούνι αλλά αντί για τη γιαγιά μου να μου ανοίγει την πόρτα, την άνοιξε ο Πάνος. Αισθάνθηκα αμέσως εντελώς άβολα μιας και είχα να τον δω από το συμβάν στο σπίτι του. Είχα μαζέψει γρήγορα τα πράγματά μου και έφυγα για τη Φαίη μιας και δεν ήμουν καθόλου έτοιμη να προχωρήσω με κάποιον που με το ζόρι ξέρω.

-"Γεια." μου απάντησε και φάνηκε πως αισθανόταν και αυτός περίεργα όπως εγώ.

-"Γεια." του απάντησα και μπήκα στο σπίτι.

-"Η γιαγιά μου που είναι;" τον ρώτησα μόλις μπήκα στο σαλόνι και δεν την βρήκα εκεί.

-"Πάνω και κοιμάται. Μου ζήτησε να της φέρω κάποια βιβλία να διαβάσει." μου απάντησε και στάθηκε δίπλα μου.

-"Τότε να φεύγω. Δεν θέλω να την ξυπνήσω." είπα και προσπάθησα να φύγω από αυτήν την κατάσταση.

-"Θες να σε πάω; Ο καιρός είναι έτοιμος να βρέξει." μου είπε και το σκέφτηκα. Αν και Μάιος φαινόταν πως θα ακολουθούσε καταιγίδα και μέχρι να φτάσω Παγκράτι...

-"Ναι πάμε." του είπα και βγήκαμε από το σπίτι. Ανέβηκα πάνω στο μηχανάκι του και μου έδωσε το κράνος του να φορέσω. Κρατήθηκα από πάνω του και έβαλα τα χέρια μου γύρω του αλλά όχι πολύ σφιχτά.

Μετά από ένα τέταρτο φτάσαμε έξω από την πολυκατοικία μου και κατέβηκε μαζί μου.

-"Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για αυτό που πήγα να κάνω. Δεν ξέρω τι συνέβη και αντέδρασα έτσι. Δεν μου έδωσες την ευκαιρία να σου ζητήσω συγνώμη. Απλά ζήλεψα που είδα να σε φιλάει ο Μάρκος." μου είπε και τον άκουγα προσεκτικά.

-"Δεν πειράζει αλήθεια, το έχω ήδη ξεχάσει." του απάντησα.

-"Με τον Μάρκο τι γίνεται;" με ρώτησε πιο πολύ σαν φίλος.

-"Έμαθα ότι με είχε βάλει στοίχημα με τον κολλητό του και από τότε προσπαθεί να τον συγχωρήσω." του απάντησα με λίγα λόγια.

-"Τον θες αλλά δεν ξέρεις αν πρέπει να τον συγχωρήσεις;" με ρώτησε και έγνεψα καταφατικά. "Ακολούθα την καρδιά σου. Μπορεί να είναι χειρότερα αν τον διώξεις από δίπλα σου. Για να επιμένει ακόμα σημαίνει ότι αξίζει και δεν ήταν για αυτόν μόνο ένα στοίχημα."

-"Ουάου. Έχεις δίκιο. Σε ευχαριστώ πολύ και ελπίζω πραγματικά να βρεις μια κοπέλα με την οποία να είσαι ευτυχισμένος." του απάντησα και τον αγκάλιασα ενώ εκείνος με χαιρέτησε και έφυγε. Πήγα να γυρίσω ενώ ένα χέρι με έπιασε από το μπράτσο.

-"Μάρκο;" ρώτησα με απορία.

-"Τα κατάλαβα όλα." μου είπε και δεν μπορούσα να διακρίνω αν ήταν φανερά αναστατωμένος ή εκνευρισμένος.

-"Ποια όλα;" ρώτησα μιας και δυσκολευόμουν να τον παρακολουθήσω.

-"Είσαι με τον Πάνο πια. Φάνηκε. Γι αυτό ήσασταν μαζί ενώ υποτίθεται ότι θα ήσουν στη γιαγιά σου. Το καταλαβαίνω ότι σου φέρθηκα απαίσια αλλά προσπαθώ αυτόν τον τελευταίο μήνα όσο τίποτα άλλο να επανορθώσω και να σε κάνω να με ερωτευτείς για αυτόν που πραγματικά είμαι. Έπρεπε όμως να μου ξεκαθάριζες από την αρχή ότι δεν..." βαρέθηκα να ακούω τον αβάσιμο μονόλογό του και προτίμησα να τον κάνω να σταματήσει να μιλάει με ένα φιλί. Μόλις τον φίλησα έτσι ξαφνικά εκείνος πάγωσε στη θέση του. Τραβήχτηκα και είδα στο πρόσωπό του την έκπληξη.

-"Άκου με καλά. Δεν έχω κάτι με τον Πάνο αλλά με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ θέλω να είμαι μαζί σου." του απάντησα και μου χαμογέλασα ενώ εγώ ξαναέφερα τα χείλη μου πάνω στα δικά του!

Ταράν!!! Τελευταίο κεφάλαιο...! Πώς σας φάνηκε; ♥ Στενοχωριέμαι τόσο πολύ που τελειώνει η ιστορία γιατί δέθηκα πολύ μαζί της αλλά και με εσάς που με στηρίζετε :') Μην ξεχάσετε πως ακολουθεί επίλογος και ένα ακόμα κεφάλαιο! Σας αγαπώ πάρα πολύ και ευχαριστώ για τη στήριξή σας! 30000+ views:O απλα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!? Περιμένω σχόλια για το αν σας άρεσε το κεφάλαιο ♥

~Μάρτζι~