Μάρκος

Από τη στιγμή που της τηλεφώνησα βάλθηκα να πηγαίνω πάνω κάτω στο δωμάτιο χωρίς σταματημό. Είχα διώξει τον Στέφανο για να μπορέσω να μιλήσω άνετα μαζί της. Είχα αγχωθεί πάρα πολύ για το πώς θα αντιδρούσε όταν της τα έλεγα όλα αυτά. Δεν ήξερα και από που να αρχίσω. Το άλλο που με ανησυχούσε ήταν ο τρόπος που μου μίλησε στο τηλέφωνο, λες και με μισούσε. Τόσο απότομα είχε μιλήσει στον Θάνο στην παράσταση. Ήμουν τόσο αγχωμένος. Πρώτη φορά ήμουν έτσι με κοπέλα.

Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ από τις σκέψεις μου που ο ήχος του κουδουνιού με έκανε να αναπηδήσω αλλά και να φρικάρω ακόμα πιο πολύ.

Άνοιξα την πόρτα και στην όψη της χαμογέλασα. Ναι μου είχε λείψει. Πολύ.

-"Έλα πέρνα." της άνοιξα την πόρτα να μπει μέσα. "Είσαι καλά;" τη ρώτησα καθώς παρατηρούσα ότι συμπεριφερόταν πολύ περίεργα. Απέφευγε να με κοιτάζει, δεν μιλούσε πολύ και είχε μια θλιμμένη αύρα. Ξαφνικά αισθάνθηκα απαίσια που θα την έκανα χειρότερα.

-"Ναι. Λέγε γρήγορα γιατί είμαι κουρασμένη." απάντησε αλλά έλεγε ψέματα. Η φωνή της έτρεμε.

-"Κάτσε." της έδειξα τον καναπέ και κάθισε ακόμα αμίλητη. Ανησυχούσα επειδή δεν την είχα δει σε τέτοια κατάσταση. Ήθελα να την αγκαλιάσω αλλά ήταν τόσο απόμακρη που δεν ήξερα αν έπρεπε.

-"Δεν ξέρω και πώς να αρχίσω." έσπασα τη σιωπή. "Θα τα πω με τη μία και μην με διακόψεις αν γίνεται, δεν θέλω να βγάλεις γρήγορα συμπεράσματα." έγνεψε απλά και είδα ότι δεν είχε σκοπό να μου μιλήσει και απόρησα γιατί. Δεν είχε μάθει τίποτα ακόμα.

-"Εγώ έκανα παρέα με τον Θάνο εδώ και πολύ καιρό και θυμόμουν ότι τα είχατε αλλά ποτέ δεν σε είχα γνωρίσει πραγματικά. Και μετά ο Θάνος αποφάσισε να φύγει για Κόρινθο και όταν τον είχα ρωτήσει τι έγινε μεταξύ σας μου είπε ότι απλά σε πλήγωσε. Συνέχιζε να έρχεται στην Αθήνα και να πηγαίνουμε σε μπαράκια. Κάποια από αυτές τις φορές είχα μεθύσει πολύ και άρχισα να λέω βλακείες ότι μπορώ να έχω όποια κοπέλα θέλω και το εκμεταλλεύτηκε αυτό και μου ζήτησε να βάλουμε στοίχημα με το να ρίξω εσένα και επειδή ήμουν μεθυσμένος δέχτηκα. Στο ορκίζομαι αν ήμουν νηφάλιος δεν θα συμφωνούσα. Μάλιστα το είχε προτείνει και στον Στέφανο πριν καιρό. Τέλος πάντων από τότε μου έλεγε συνέχεια να σε πλησιάσω και το έκανα όταν βγήκαμε τετράδα στην καφετέρια. Και από τότε το χρησιμοποιούσα ως αφορμή για να σε βλέπω συνέχεια και να μην έχω τον Θάνο να με πρήζει. Την ημέρα των γενεθλίων σου του τηλεφώνησα και του ξεκαθάρισα πως δεν θα συνεχίσω άλλο αυτό το πράγμα γι αυτό μετά σου ζήτησα να τα φτιάξουμε. Δεν σου λέω ψέματα. Μετά συνέβη το ατύχημα και αισθάνθηκα πως ήταν δικό μου το φταίξιμο. Με επηρέασε και ο Θάνος λέγοντας πως θα σου έλεγε τα πάντα και πως θα με μισούσες χειρότερα γι αυτό σου μίλησα τόσο απαίσια στο θέατρο. Δεν εννοούσα λέξη. Όμως δεν άντεξα άλλο μακριά σου γαμώτο γι αυτό σε φίλησα στην παράσταση αλλά εμφανίστηκε μετά ο Θάνος, έγινε αυτό με τη γιαγιά σου και ποτέ δεν βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία να σου μιλήσω. Σε παρακαλώ πες κάτι." είπα κυριολεκτικά με μία ανάσα ενώ οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει και κοίταζα οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ειρήνη.

-"Τι να πω;" απάντησε έτσι απλά και όταν γύρισα να την κοιτάξω δεν είδα μέσα στα μάτια της κανένα συναίσθημα.

-"Πες κάτι, βρίσε με, χτύπα με, οτιδήποτε απλά μην κάνεις λες και δεν σου είπα τίποτα το σημαντικό." της είπα.

-"Δεν μου είπες τίποτα που να μην έχω ξανακούσει." απάντησε και έμεινα να την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό. Προσπαθούσα ακόμα να επεξεργαστώ τα λόγια της. Ήξερε;

-"Τι εννοείς;" ψέλλισα μετά από λίγο.

-"Μου τα πρόλαβε όλα ο Θάνος πριν. Φυσικά όχι με τόσες λεπτομέρειες." δεν ξέρω αν το τελευταίο που είπε ήταν ειρωνικό ή όχι.

-"Και τι έχεις να πεις;" τη ρώτησα. Καλά είχα καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Της μίλησε πρώτος έτσι ώστε να μην προλάβω να της εξηγήσω όπως εγώ ήθελα.

-"Σίγουρα θες να μάθεις;" ρώτησε και έγνεψα καταφατικά. "Ότι είσαι ένα τέρας και ότι δεν ξέρω ποιον από τους δυο σας να μισήσω πιο πολύ. Αυτόν που έβαλε το στοίχημα ή εσένα που τον ακολούθησες πιστά σαν σκυλάκι; Βασικά τον εαυτό μου μισώ που αντί το πάθημα να μου γίνει μάθημα με τον Θάνο, πήγα και έμπλεξα μαζί σου. Δεν έπρεπε ποτέ να σε εμπιστευτώ ούτε να σου ανοιχτώ. Όσο και να το αρνείσαι είσαι ίδιος με τον Θάνο, γι αυτό και κάνετε παρέα." κατέληξε και ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Μάλλον έτσι αισθανόταν και εκείνη τώρα ή και χειρότερα. Έβρισα τον εαυτό μου που πίστευα ότι θα με συγχωρούσε κιόλας.

-"Όχι δεν έχεις δίκιο. Ζήτησα από τον Θάνο να σταματήσει όλο αυτό το πράγμα πολλές φορές. Εγώ βασικά είχα υποχωρήσει, εκείνος δεν παραιτήθηκε τόσο εύκολα από αυτό." της απάντησα και την είδα να κλαίει.

-"Το κατάφερες αυτό που ήθελες, μπορείς να χαρείς τώρα." μου είπε όσο σκούπιζε τα δάκρυά της από τα μάτια της.

-"Όχι δεν είναι έτσι και το ξέρεις." της είπα αλλά δεν με άφησε να προχωρήσω παρακάτω.

-"Και πώς είναι; Γιατί συνεχίζεις; Έτσι και αλλιώς με πλήγωσες και τότε μετά το ατύχημα όταν με χώρισες. Ήθελες να το συνεχίσεις για να με κάνεις χειρότερα;" μου επιτέθηκε.

-"Θα μπορούσα κάλλιστα να το είχα τελειώσει όλο αυτό μαζί σου μετά το ατύχημα όπως σου ζήτησα αλλά δεν άντεξα πάνω από ένα μήνα μακριά σου." της εξομολογήθηκα. "Ποτέ δεν νοιάστηκα για το στοίχημα, ήθελα μόνο να σε γνωρίσω."

-"Ωραίο τρόπο προσέγγισης βρήκες." με ειρωνεύτηκες.

-"Γιατί είσαι ακόμα εδώ; Γιατί δεν με βρίζεις ή μου το τελειώνεις εδώ και μου λες να μην σε ξαναπλησιάσω;" τη ρώτησα.

-"Δίκιο έχεις. Ώρα να φεύγω." σηκώθηκε εκνευρισμένη από τον καναπέ και κατευθύνθηκε στην πόρτα. Την έπιασα από το χέρι και την έφερα κοντά μου.

-"Μέσα σου ξέρεις πως άμα ήταν όλα ένα παιχνίδι δεν θα καθόμουν εδώ να σου ζητάω να με συγχωρήσεις." της απάντησα και έδειξε να το σκέφτεται.

-"Ναι το πιστεύω αλλά τι περιμένεις; Να πέσω μέσα στην αγκαλιά σου και να σου πω ότι δεν πειράζει;" μου είπε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της. Έπιασα το πρόσωπό της με τα χέρια μου και της σκούπισα τα δάκρυα. Δεν άξιζα τα δάκρυά της γαμώτο.

-"Δώσε μου μια ευκαιρία. Να δεις πως είμαι πραγματικά σαν άτομο. Χωρίς όλους τους άλλους να ανακατεύονται στη ζωή μας." την παρακάλεσα.

-"Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει." μου απάντησε και την αγκάλιασα. Αισθανόμουν απαίσια και πως θα ήταν καλό για εκείνη να απομακρυνόμουν από δίπλα της αλλά από την άλλη μόνο και στην σκέψη δεν άντεχα.

-"Ξέρεις." της απάντησα.

-''Όχι δεν ξέρω. Μόλις έμαθα ότι όλα ήταν ένα ψέμα αυτούς τους τέσσερις μήνες. Έπαιξες με τα αισθήματά μου λες και ήμουν καμία κοπελίτσα από αυτές που τρέχουν από πίσω σου και δεν σε ενδιαφέρουν. Μπορεί να λες πως είμαι διαφορετική αλλά μου συμπεριφέρθηκες ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφερόσουν σε όλες τις άλλες. Και γιατί να σου δώσω και άλλη ευκαιρία; Ήδη πήγα να σου δώσω στο θέατρο αλλά για άλλη μια φορά τα έκανες μαντάρα. Αυτό νομίζεις ότι θα γίνεται κάθε φορά; Εσύ θα τα θαλασσώνεις και εγώ θα είμαι κάθε φορά εδώ να σε περιμένω και να συγχωρώ; Ή πρέπει να σου πω ότι δεν πειράζει; Πειράζει και μάλιστα πολύ.'' κατέληξε και αισθάνθηκα ακόμα πιο απαίσια.

-''Μα προσπαθώ, θα προσπαθήσω κι άλλο.'' της είπα ελπίζοντας πως κάποτε θα μπορέσει να με συγχωρήσει.

-''Κι άμα δεν θέλω να προσπαθήσεις;'' μου απάντησε και έμεινα κάγκελο να την κοιτάζω ενώ εκείνη έφυγε από το διαμέρισμά μου.

Αισθάνομαι περίεργα που τελειώνει η ιστορια :( ♥ Θα τον συγχωρήσει η Ειρήνη ή θα γυρίσει πίσω στον Πάνο; :/ Θα μαθετε ♥ 3 κεφάλαια ακόμα!!! Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την τεράστια στήριξή σας!!!

~Μάρτζι ♥