Ειρήνη

Ξύπνησα με την θύμηση της χθεσινής ημέρας και βρήκα τον Πάνο δίπλα μου στο κρεβάτι να με κρατάει αγκαλιά. Φαντάστηκα πως θα είχε ακόμα τύψεις από αυτά που μου είπε χθες. Με είχε μεταφέρει από τον δρόμο στο διαμέρισμά του όπως τότε στο νοσοκομείο αλλά εδώ ένιωθα πιο ψυχρή και απόμακρη την αγκαλιά του. Έχουν γίνει πάρα πολλά για να του κρατήσω και κακία. Τον έσπρωξα ελαφρά μιας και είχε πέσει όλος πάνω μου αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου. Άρχιζα να τον σπρώχνω με όλη μου τη δύναμη αλλά τίποτα.

-"Πάνο! ΠΑΝΟ! Ξύπνα!!" άρχιζα να φωνάζω μέσα στο αυτί του. Απλά δυσανασχέτησε και γύρισε από την άλλη παρασέρνοντάς με μαζί του.

-"Ρε Μάρκο ξύπνα!" άσπρισα μόλις συνειδητοποίησα πώς τον αποκάλεσα.

-"Πώς με είπες;" πετάχτηκε και αυτός πάνω. Τώρα ξυπνάμε ε;

-"Πλάκα έκανα, για να σηκωθείς." δικαιολογήθηκα αλλά δεν ξέρω αν τον κάλυψα.

Ετοιμαστήκαμε και μετά από λίγο πήγαμε στο νοσοκομείο όπως μου είχε υποσχεθεί. Η γιαγιά μου είχε ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις της αλλά ήταν ακόμα πολύ ταλαιπωρημένη και το εξιτήριό της θα ήταν σε δύο ημέρες. Δύο ημέρες ακόμα θα ζούσα με τον Πάνο. Ήταν τόσο περίεργο γιατί άρχιζα να το συνηθίζω. Έλαμψε το πρόσωπο της γιαγιάς μου μόλις είδε εμένα και τον Παναγιώτη, όπως τον αποκάλεσε. Μόνο εγώ τον φωνάζω Πάνο; Καθίσαμε καμιά ώρα περίπου για να της κάνουμε παρέα για να μπορέσουν οι γονείς μου να πάνε σπίτι λίγο για να ξεκουραστούν. Εμείς έχουμε την περίοδο των εξετάσεων που θα ξεκινήσουν σε δύο εβδομάδες άρα έχω ακόμα χρόνο να ξεκουραστώ ή καλύτερα να λύσω αυτά που με απασχολούν;

Έπρεπε ο Πάνος να πάει στο βιβλιοπωλείο σήμερα μιας και ήταν Δευτέρα και προθυμοποιήθηκα να έρθω μαζί του. Τι να έκανα μόνη μου; Είχε σχετικά αρκετό κόσμο και κατάφερα να βοηθήσω και εγώ στην εξυπηρέτηση των πελατών. Κάποια στιγμή που δεν υπήρχε κανένας πελάτης στο μαγαζί πήγα στον Πάνο που διάβαζε ένα βιβλίο. Του το άρπαξα και είδα ότι έλυνε κάτι ασκήσεις μαθηματικών της Γ' Λυκείου. Είχα ξεχάσει πως σε λίγο καιρό έδινε Πανελλήνιες.

-"Μην με προκαλείς. Φέρτο." είχε κέφια.

-"Θα σε προκαλέσω άμα θέλω." συνέχισα το παιχνίδι του.

Όσο με πλησίαζε τόσο απομακρυνόμουν. Έκανε ένα βήμα προς εμένα; Έκανα ένα βήμα πίσω. Κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω ακούμπησα σε τοίχο και με κοίταξε λέγοντας μου πώς δεν έχω διαφυγή. Ήρθε και κόλλησε πάνω μου ακουμπώντας το σώμα του πάνω στο δικό μου ενώ εγώ έκανα τεράστιες προσπάθειες να ηρεμήσω. Ακούμπησε το ένα χέρι του στον τοίχο και έσκυψε να με κοιτάξει ως πιο ψηλός. Ξεροκατάπια γιατί ήξερα τι θα ακολουθήσει και δεν ήμουν σίγουρη αν το ήθελα. Θα το ρίσκαρα. Έκανα μύτες για να τον φτάσω και με ακούμπησε στη μέση ενώ ταυτόχρονα έγερνε πάνω μου. Ακούμπησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου γλυκά και πάγωσα στη θέση μου επειδή δεν ήξερα αν πρέπει να του το ανταποδώσω ή όχι. Χτύπησε το κινητό μου που με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Αυτό μου θύμισε ακριβώς τη στιγμή που είχε πάει ο Μάρκος να με φιλήσει στο σπίτι του όταν κάναμε πρόβα και μας διέκοψε το κινητό του. Τραβήχτηκα και τον κοίταξα ανακουφισμένη ενώ εκείνος είχε σπαστεί που μας διέκοψε το τηλεφώνημα. Γιατί συνεχίζω να συγκρίνω ότι κάνει ο Πάνος με το ότι κάνει ο Μάρκος; Μόνο που τον Μάρκο δεν τον συγκρίνω με τον Πάνο.

Σήκωσα το τηλέφωνο και ήταν η Χριστίνα.

-"Χριστινάκι τι έγινε;" τη ρώτησα κεφάτη γιατί είχα καιρό να της μιλήσω. Ήμουν τόσο χαρούμενη που τα είχε με τον Αλέξη και δεν μου είχε ξαναπεί κουβέντα για τον Στέφανο.

-"Ειρήνη" ψέλλισε σιγανά το όνομά μου ενώ η φωνή της καλυπτόταν από δάκρυα και αναφιλητά.

-"Χριστίνα τι έγινε; Είσαι καλά; Μην με τρομάζεις. Είσαι σπίτι σου;" τη ρώτησα ανήσυχη.

-"Ναι. Μπορείς να περάσεις;" απάντησε με τον ίδιο τόνο.

-"Έρχομαι μείνε εκεί που είσαι, εντάξει;" έτρεξα γρήγορα και ενημέρωσα τον Πάνο πως συνέβη κάτι σοβαρό χωρίς να του αφήσω περιθώρια να με εμποδίσει. Ευτυχώς που και η Φαίη και η Ιωάννα και η Χριστίνα έμεναν κοντά στην περιοχή αυτή και μπορούσα να μετακινηθώ με τα πόδια. Ο λόγος που ανησύχησα τόσο πολύ είναι επειδή η Χριστίνα ποτέ δεν κλαίει. Είναι από τους πιο αισιόδοξους και χαρούμενους ανθρώπους που γνωρίζω και πρώτη φορά την ακούω έτσι.

Έστριψα στη μεγάλη γωνιακή πολυκατοικία και ετοιμάστηκα να χτυπήσω το κουδούνι.

-"Εδώ είμαι." άκουσα τη Χριστίνα και γύρισα να τη βρω ακουμπισμένη στον τοίχο σε άσχημη κατάσταση και τα μαύρα της μάτια γυάλιζαν από τα δάκρυα. Την αγκάλιασα και τη ρώτησα τι συνέβη. Σαν καταρράκτης τα έβγαλε όλα από μέσα της και σαν στήλη άλατος την άκουγα.

-"Ο Στέφανος." είπε και κατάλαβα ότι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα για την Φαίη. "Ήρθε εδώ χθες το βράδυ μεθυσμένος. Οι δικοί μου έλειπαν χθες και περίμενα να έρθει ο Αλέξης να δούμε ταινία. Όταν χτύπησε η πόρτα άνοιξα και είδα τον Στέφανο μπροστά μου σε απαίσια κατάσταση. Προσπάθησα να τον διώξω αλλά μπήκε μέσα και άρχισε να μου λέει πόσο με αγαπάει και να με ρωτάει γιατί δεν τον θέλω και με πλησίασε και... και άρχισε να με φιλάει ενώ εγώ τον έσπρωχνα από πάνω μου. Μου είχε πιάσει τα χέρια για να μην τον διώξω και με πονούσε ενώ είχε κολλήσει τα χείλη του πάνω μου και εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο Αλέξης καθώς ο Στέφανος είχε ξεχάσει την πόρτα ανοιχτή. Και άρχισαν να τσακώνονται αλλά έτσι όπως μας βρήκε ο Αλέξης ήταν λες και τον φίλαγα κι εγώ. Σηκώθηκε και έφυγε και τον παίρνω τηλέφωνο αλλά δεν το σηκώνει." μου εξήγησε.

Καημένη Φαίη.

Ήθελα να την παρηγορήσω, να της πω πως όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν αλλά δεν θα ξαναγινόταν τίποτα όπως πριν. Τι θα εξηγούσαμε στον Αλέξη και κυρίως στη Φαίη;

-"Πάρε τηλέφωνο τον Αλέξη και πες του να έρθει εδώ γρήγορα. Εγώ θα πάρω τον Στέφανο." σηκώσαμε κατευθείαν τα κινητά μας.

Αισθάνθηκα τρελό μίσος για τον Στέφανο. Δεν σκέφτηκε καθόλου τη Φαίη; Είναι τόσο καιρό ζευγάρι. Δεν σκέφτηκε πόσο θα την πλήγωνε; Καλά μου έλεγε εκείνη ότι κάτι περίεργο συνέβαινε.

-"Έλα." άκουσα τη φωνή του Μάρκου. Ξανακοίταξα την οθόνη του κινητού μου μήπως είχα καλέσει λάθος αριθμό. Σωστός ήταν.

-"Τον Στέφανο δώσε μου." του είπα θυμωμένα και περίμενα πως και πως να τον βρίσω.

-"Πίστεψε με ούτε αυτός βρίσκεται στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση τώρα." τον υπερασπίστηκε.

-"Τι έπαθε; Αισθάνεται τύψεις; Όταν απατούσε την κολλητή μου και φιλούσε τη φίλη μου που είναι σε σχέση ήταν καλά;" τον ειρωνεύτηκα ελπίζοντας πως θα τα άκουγε και ο Στέφανος αυτά που έλεγα.

-"Νομίζεις ότι πήγε στο σπίτι της Χριστίνας για να περάσει η ώρα; Ή μέθυσε επειδή το συνηθίζει; Τη γουστάρει αρκετά. Ή τουλάχιστον περισσότερο τώρα που έμαθε πως τα έφτιαξε με τον Αλέξη." μου επιτέθηκε.

-"Α τον υποστηρίζεις κιόλας; Αλλά φυσικά τι να περιμένω από κάποιον που μόλις με χώρισε πήγε και κοιμήθηκε με την Άντα;" αυτό και αν δεν θα το ξεχνούσα.

-"Δεν έχει καμία σχέση αυτό γιατί ποτέ δεν κοιμήθηκα με την Άντα. Ήταν ένα από τα ψέματά της αλλά σε είχα για πιο έξυπνη." μου απάντησε και κατά βάθος χάρηκα. Πολύ.

-"Τέλος πάντων να μιλήσει σύντομα στη Φαίη. Πρέπει να ξέρει." του είπα.

-"Θα το κάνει. Ξέρεις πρέπει να μιλήσουμε και εμείς. Θα έρθω να σε βρω." μου είπε και το έκλεισε. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Πού να έρθει να με βρει;

Ξαναγύρισα στην πραγματικότητα. Τώρα προείχε να τα ξαναβρεί η Χριστίνα με τον Αλέξη για να έχω ένα λιγότερο πρόβλημα να ασχοληθώ. Έγινα πολύ σκληρή. Είναι φίλοι μου και πρέπει να τους βοηθήσω.

-"Πήρα τον Αλέξη και μου είπε πως θα είναι εδώ σε λίγα λεπτά." μου απάντησε και της εξήγησα τι ειπώθηκε με τον Μάρκο.

Σε λίγα λεπτά τον είδα να στρίβει στη γωνία και να μπαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Φορούσε ένα μαύρο ξεπλυμένο τζιν και ένα σκούρο πράσινο μπλουζάκι. Εμείς καθόμασταν σε ένα πεζούλι και τον περιμέναμε. Ήταν ψυχρός και απόμακρος όπως φανταζόμουν ότι θα ήταν. Τη Χριστίνα ούτε που σήκωσε το βλέμμα του να την κοιτάξει ενώ εμένα με το ζόρι. Η απογοήτευση της Χριστίνας που δεν ήθελε ούτε να τη δει, ήταν γραμμένη στο πρόσωπό της. Και ο Αλέξης που παρατήρησα καλύτερα, πονούσε.

-"Τι με θέλετε;" ρώτησε αδιάφορα αλλά έδειχνε πως καιγόταν να μάθει.

-"Δεν αξίζει να χωρίσετε γι αυτό." πήρα το λόγο.

-"Για ποιο; Μπαίνω στο σπίτι της κοπέλας μου και τη βλέπω να φιλιέται με αυτόν που της άρεσε." είπε και έπεσα από τα σύννεφα.

-"Είπες στον Αλέξη ότι σου άρεσε ο Στέφανος;" ρώτησα τη Χριστίνα και έγνεψε καταφατικά.

-"Αλέξη είσαι με τα καλά σου;" φώναξα και με κοίταξε έκπληκτος. "Εδώ εμένα δεν μου το είπε που την ξέρω τρία χρόνια και το ανακάλυψα μόνη μου ενώ εσένα που τα έχετε και δύο μήνες σου το είπε κατευθείαν. Γιατί να σου το έλεγε αν έτρεχε ακόμα κάτι μεταξύ τους;"

-"Πίστεψα ότι τον ήθελε ακόμα." παραδέχτηκε.

-"Δεν τον θέλω." μίλησε επιτέλους η Χριστίνα. "Με σένα είμαι ερωτευμένη και δεν θέλω να χαθεί αυτό που έχουμε σε παρακαλώ." του εξομολογήθηκε και δάκρυσε πάλι.

-"Έλα εδώ και μην κλαις." την πήρε αγκαλιά και τη φίλησε.

-"Ως πολυάσχολη πρέπει να φύγω." τους χαιρέτησα και με ευχαρίστησαν. Έφυγα και όταν δεν με έβλεπε κανείς άφησα τα δάκρυα που κρατούσα τόση ώρα μέσα μου.

Γιατί να μην μπορούσα να είμαι έτσι με τον Μάρκο; Γιατί να μην κρατούσε η σχέση μας; Γιατί να μην μπορώ να του μιλάω, να τον αγκαλιάζω και να τον φιλάω δημόσια; έκλαιγα...

Μιας και ήταν μεσημέρι πια, κλείσαμε το μαγαζί και γυρίσαμε στο σπίτι. Θα έμενα μόνη μου μετά επειδή ο Πάνος έπρεπε να πάει στο φροντιστήριο. Αρκετά τον είχα αποσυντονίσει αυτές τις ημέρες. Φάγαμε και ενώ εκείνος πήγε να κάνει μπάνιο εγώ έπλενα τα πιάτα. Όταν εγώ ήμουν ακόμα με τις σαπουνάδες στα χέρια ακούστηκε το κουδούνι.

-"Πάνο άνοιξε την πόρτα." του φώναξα.

-"Γιατί εσύ δεν μπορείς;" ακούστηκε σχεδόν δίπλα μου η φωνή του.

-"Όχι γιατί πλ.." άρχισα να λέω αλλά όταν γύρισα να τον κοιτάξω έκοψα ξαφνικά την πρόταση. Εμφανίστηκε με την πετσέτα τυλιγμένη χαμηλά στη μέση του δείχνοντας τους κοιλιακούς του και το V του και με τα μαλλιά του βρεγμένα και ανακατεμένα. Μάσησα τα λόγια μου και μου έπεσε το πιάτο από το χέρι. Τον άκουσα να γελάει και κατάλαβα ότι το έκανε επίτηδες. Αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη μέση, κυριολεκτικά.

Έκλεισε δυνατά την πόρτα κάνοντας θόρυβο που με ξάφνιασε.

-"Ποιος ήταν;" τον ρώτησα έκπληκτη.

-"Για σένα." απάντησε καθαρά ενοχλημένος.

Σκούπισα τα χέρια μου και πήγα προς την πόρτα. Καθώς την άνοιγα ο Πάνος με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε:

-"Θα σας βλέπω."

Κατάλαβα γιατί νευρίασε όταν είδα τον Μάρκο να στέκεται στο κατώφλι ακουμπισμένος στον τοίχο φορώντας ένα σκούρο τζιν και μία ξεθωριασμένη κάπως πράσινη μπλούζα με V έχοντας το ύφος του καρδιοκατακτητή. Κόπηκαν τα πόδια μου περισσότερο απότι πριν που είδα τον Πάνο με πετσέτα και εδώ ο Μάρκος φορούσε και ρούχα. Ειλικρινά δεν ήθελα να φαντάζομαι πως θα έκανα αν εμφανιζόταν ο Μάρκος με πετσέτα.

Ειρήνη σύνελθε. Από πότε σκέφτεσαι εσύ έτσι; Ηρεμία.

-"Γεια." του είπα και προσπαθούσα να συγκρατήσω την αυτοκυριαρχία μου για να μην ορμήσω πάνω του και τον αρχίσω στα φιλιά. Οι ορμόνες της εφηβείας μου φταίνε...

-"Γεια." μου χαμογέλασε ήρεμα.

-"Πώς και από εδώ;" τον ρώτησα.

-"Ήρθα να δω τον νέο σου συγκάτοικο." απάντησε ειρωνικά και φαντάστηκα τι εικόνα θα δίναμε. Αυτός ημίγυμνος τυλιγμένος με μία πετσέτα και εγώ πιτσιλισμένη από τα νερά της βρύσης που δεν νομίζω να το σκεφτόταν κανείς ότι έπλενα πιάτα.

-"Εγκρίνεις;" ρώτησα ειρωνικά.

-"Όχι. Τρέχει κάτι μαζί του;" με ρώτησε.

-"Αναφορά θα σου δώσω;" πόσο το απολάμβανα να τον νευριάζω.

-"Ναι γιατί με νοιάζεις." με πλησίασε και άλλο αλλά δεν πισωπάτησα καθόλου.

-"Όταν ήσουν με την Άντα όμως ήταν καλά." του είπα.

-"Από τη στιγμή που αρχίσαμε να μιλάμε δεν έχω πάει με καμία κοπέλα ούτε καν έχω φιλήσει άλλη και όχι γιατί δεν έτυχε αλλά επειδή δεν θέλω." μου απάντησε και ένιωσα η καρδιά μου να χτυπάει τόσο γρήγορα.

-"Απότι φαίνεται δεν ήρθες εδώ για να μιλήσεις για τον Στέφανο. Τι θες;" διατήρησα την ψυχρή μου στάση αλλά το μετάνιωσα την ίδια στιγμή.

-"Εσένα." και πριν απαντήσω είχε βάλει τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού μου και με έφερε πάνω του κλείνοντας την απόσταση μεταξύ μας σε ένα πολύ παθιασμένο φιλί που το μόνο που έδειχνε είναι πόσο μας έχει λείψει όλο αυτό. Έβαλα τα χέρια μου πίσω στην πλάτη του και τον έσπρωξα ακόμα πιο κοντά μου μέχρι να ακουμπήσουμε πάνω στην πόρτα. Τα χείλη μας κινούνταν ρυθμικά και γρήγορα ενώ οι γλώσσες μας πάλευαν μεταξύ τους. Το φιλί μας ήταν τόσο δυναμικό που με είχε συνεπάρει και είχε θέσει στο έπακρον όλες μου τις αισθήσεις. Ο τρόπος που φιλάει ήταν λύτρωση για μένα. Του δάγκωσα το κάτω χείλος τραβώντας το προς τα έξω και άφησε έναν αναστεναγμό.

Μια στιγμή δεν ένιωσα την πόρτα πίσω μου και άνοιξα τα μάτια μου για να καταλάβω πως έπεφτα. Τα φιλιά του Μάρκου με έκαναν να χάνω πάντα τη γη κάτω από τα πόδια μου αλλά δεν το εννοούσα ποτέ κυριολεκτικά. Βρέθηκα έκπληκτη μέσα στην αγκαλιά του Πάνου ο οποίος με τη σειρά του έκλεισε την πόρτα στο πρόσωπο του Μάρκου. Εγώ είχα μείνει χωρίς οξυγόνο και προσπαθούσα να συνέλθω. Μόλις επανέκτησα λιγάκι τις αισθήσεις μου ο Πάνος το κατάλαβε και μου ψιθύρισε πάνω στα χείλη μου "Αυτό που αρχίσαμε μαζί θα το συνεχίσεις μόνο με εμένα." και πριν το καταλάβω με φιλούσε. Άνοιξα τα μάτια μου και πήγα να διαμαρτυρηθώ αλλά αισθάνθηκα λες και συνέχιζε να με φιλάει ο Μάρκος. Έκλεισα τα μάτια μου και συνέχιζα να τον φιλάω. Τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω από τον λαιμό του ενώ τα δικά του γύρω από τη μέση μου και κατέβηκαν πιο κάτω και πιάνοντάς με από τα πόδια με σήκωσε πάνω του. Τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του και με ακούμπησε στο κρεβάτι. Ξεκίνησα να σκέφτομαι το φιλί του Μάρκου στο διάδρομο και τον τρόπο που με φιλούσε λες και ήμουν αυτό που αναζητούσε. Τραντάχτηκα λες και με χτύπησε κεραυνός όταν κατάλαβα πως τα χέρια του Πάνου ξεκούμπωναν το τζιν μου.

Πόσο μου αρέσει να το αφήνω σε τέτοια σημεία ;3 Για πείτε τη γνώμη σας!!! <3

~Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο, Μάρτζι!!!