Μάρκος

Γνώριζα τις συνέπειες των πράξεών μου πριν ακόμα της μιλήσω. Ήξερα ότι θα με σιχαινόταν και δεν θα ήμουν τίποτα πια για εκείνη, αλλά το σκέφτηκα πολύ. Ακόμα και αν τα βρίσκαμε και ήμασταν μαζί, όταν ο Θάνος της έλεγε για το στοίχημα δεν θα έφευγε από δίπλα μου; Και τότε θα πονούσε πιο πολύ. Τέτοια πεισματάρα που είναι δεν θα μου έδινε την ευκαιρία καν να της εξηγήσω. Είχα πάρει την απόφασή μου και είχα προετοιμάσει τα λόγια μου. Όταν όμως της μιλούσα και έβλεπα το πρόσωπό της να προδίδει τον πόνο που της προξενούσα, ένιωθα τον διπλάσιο μέσα μου. Έτσι ήταν παλιότερα ο εαυτός μου, πριν την γνωρίσω. Δεν ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί. Περίμενα να ξεσπάσει, να φωνάξει, να με χτυπήσει, να με κάνει ρεζίλι σε όλους για το τι καθίκι είμαι ή τουλάχιστον να κλάψει αλλά δεν αντέδρασε καθόλου, λες και δεν της είχα αφήσει ούτε την παραμικρή δύναμη να κάνει το οτιδήποτε. Αυτό ήταν το χειρότερο που περίμενα να συμβεί και αυτό συνέβη.

Το βρίσιμο που έφαγα και από τον Στέφανο αλλά και τον Γιώργο όταν το έμαθαν, ήταν απερίγραπτο. Μας άκουσε όλη η γειτονιά. Την επόμενη μέρα η Φαίη που ήρθε σπίτι να μου μιλήσει βρήκε την Άντα στην εξώπορτα και η δεύτερη είπε στην πρώτη ότι τα ξαναβρήκα μαζί της και ότι ήταν θέμα χρόνου. Μετά από λίγο όταν έφτασα κι εγώ επειδή τόση ώρα ήμουν έξω, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι είχε διαδραματιστεί και όσο και αν προσπάθησα να εξηγήσω στη Φαίη τα ψέματα της Άντας εκείνη δεν με πίστεψε. Η Ειρήνη από την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο θέατρο δεν έκανε τον κόπο να με ξανακοιτάξει. Αφότου όμως της μετέφερε η Φαίη αυτά που έμαθε για την Άντα και εμένα, με κοίταζε με τέτοια αηδία, που να μην με ξανακοίταζε. Με πόναγε που είχα πέσει τόσο χαμηλά στα μάτια της. Γιατί ενώ έκανα το σωστό, αισθανόμουν λες και κάποιος μου ξερίζωσε την καρδιά;

Πέρασαν περίπου δύο με τρεις εβδομάδες που δεν μιλούσαμε. Τα παιδιά και ιδιαίτερα οι φίλες της την κρατούσαν όλο και πιο μακριά μου. Δεν τους αδικούσα. Παρά τις πρόβες τις οποίες κάναμε μαζί, δεν μου μιλούσε πουθενά αλλού. Μάλιστα άκουσα ότι μια μέρα μετά το περιστατικό με τη Φαίη και την Άντα ζήτησε να παραιτηθεί από τον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά δεν την άφησε η Παπαδοπούλου. Πρώτη φορά που συμφωνούσα με καθηγητή.

Είχε φτάσει η ημέρα της παράστασης. Ήταν η Παρασκευή που έκλειναν τα σχολεία για λίγο καιρό μέχρι να ξεκινήσουν οι τελικές εξετάσεις. Είχα ένα ανεξήγητο άγχος. Μάλλον επειδή εκείνη βρισκόταν απέναντι μου και θα περνούσα δύο ώρες στην σκηνή μαζί της χωρίς να μπορώ να την αγγίξω. Τι βλακεία που κανείς δεν σκέφτηκε να προσθέσει ένα φιλί στο σενάριο. Όχι πως θα έπρεπε να είναι στο σενάριο για να τη φιλήσω. Είναι όμως στους κανόνες του σχολείου ότι δεν επιτρέπονται τα φιλιά αλλά οι κανόνες είναι για να παραβαίνονται σωστά;

Την κοίταξα από απόσταση. Φορούσε ένα γκρι φόρεμα που έπεφτε ακανόνιστα μέχρι το γόνατο και τα καστανοκόκκινα μαλλιά της έπεφταν ίσια μέχρι τα μέσα της πλάτης της. Τα κάστανά της μάτια έπιασαν τα δικά μου να την περιεργάζονται και κλειδώθηκαν οι ματιές μας για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να κάνει την εμφάνισή του ο πόνος και ο θυμός στο πρόσωπό της και να κοιτάξει πάλι αλλού. Εγώ φορούσα ένα απλό μαύρο σακάκι με άσπρο πουκάμισο και μαύρο λινό παντελόνι. Έμοιαζα με γαμπρός αλλά το πρόσωπό μου έδειχνε λες και μόλις γύρισα από κηδεία.

-"Πού είσαι βρε ταλέντο;" με πλησίασε ο Στέφανος. "Και μόνο που σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είμαι στη θέση σου αν δεν είχα αποφύγει την παράσταση..." γέλασε.

-"Λοιπόν εγώ φεύγω, έχω να συντονίσω τα σκηνικά, τα φώτα, τα εφέ και τον ήχο. Έχετε ιδέα ότι έκατσα όλη μέρα χθες και υπολόγιζα το δευτερόλεπτο στο οποίο θα έπρεπε να κάνω το κάθε τι; Καλή επιτυχία Μάρκο." μου ευχήθηκε ο Γιώργος πριν γυρίσει γρήγορα στο πόστο του.

-"Ζήτα αύξηση." του φώναξε ο Στέφανος.

-"Θα ξεχάσω τα λόγια μου." αναφώνησα.

-"Συγκεντρώσου Ρωμαίο." είπε στο άσχετο.

Μα Ρωμαίο;

-"Αυτός ο Αλέξης έχει σκοπό να μου πάρει την κοπέλα." πέταξε αγανακτισμένος. Δυσκολεύτηκα να ακολουθήσω τη ροή της συζήτησης.

-"Αυτός με τη Φαίη; Από που κι ως πού;" τον ρώτησα και γύρισα και κοίταξα στα καθίσματα της πρώτης σειράς. Ήταν εκεί καθισμένοι οι γονείς της Ειρήνης, που αμφέβαλλα αν χαίρονταν που συμμετείχα στην ίδια παράσταση. Παραδίπλα ήταν μια κενή θέση δίπλα στη Φαίη, προφανώς του Στέφανου και πιο δίπλα ο Αλέξης και η Χριστίνα αγκαλιά να φιλιούνται.

Πότε συνέβη αυτό;

-"Πες μου ότι εννοείς την Χριστίνα τόση ώρα." του είπα ενώ κοιτούσε στην ίδια κατεύθυνση με εμένα.

-"Ναι. Ποιος νομίζει ότι είναι;" απάντησε σαν ζηλιάρης γκόμενος.

-"Στέφανε εσύ ποιος νομίζεις ότι είσαι. Κοίτα λίγο. Η κοπέλα σου είναι αυτή εκεί που σε περιμένει να καθίσεις δίπλα της και να της φερθείς έστω και λίγο όσο της αξίζει αλλά εσύ κάθεσαι εδώ και ενδιαφέρεσαι για μια άλλη η οποία κάνει παρέα με την κοπέλα σου." τον "μάλωσα" δείχνοντάς του τη Φαίη.

-"Μιλάς εσύ που τα θαλάσσωσες με την Ειρήνη;" μου αντιμίλησε.

-"Εγώ το ξέρεις ότι δεν το ήθελα και αναγκάστηκα λόγω του Θάνου για να μην την πληγώσω χειρότερα. Εσύ πληγώνεις την Φαίη χωρίς κανέναν απολύτως λόγο." απάντησα. Μπορούσα να με περιγράψω με μία λέξη τώρα: νευριασμένος. Όσο απαίσια και αν φέρθηκα εγώ, είχα τους λόγους μου. Υπερασπίζομαι την Φαίη γιατί έχει σταθεί στον Στέφανο πάρα πολύ και είναι άδικο για μια κοπέλα σαν και εκείνη.

-"Δεν το κάνω επίτηδες απλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι την Χριστίνα. Για κάποιο λόγο την σκέφτομαι συνέχεια και δεν θέλω. Αλήθεια δεν θέλω γιατί η Φαίη είναι υπέροχη αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου." παραδέχτηκε.

-"Τότε χώρισε την Φαίη. Αλλά και πάλι, δεν μπορείς να κυνηγήσεις την Χριστίνα γιατί έκανε ήδη την επιλογή της." τον συμβούλευσα. Ο Στέφανος είναι όντως καλό παιδί αλλά όταν έχει να αντιμετωπίσει κάποιο εμπόδιο στα αισθηματικά του, πελαγώνει.

-"Θέσεις όλοι." τσίριξε η Παπαδοπούλου και έγνεψα στον Στέφανο που κατευθυνόταν προς τη θέση του.

Ξανακοίταξα τους γονείς της Ειρήνης. Για κάποιο λόγο στενοχωρήθηκα που οι δικοί μου δεν ήταν εδώ αλλά και σε πολλά άλλα πράγματα που είχα καταφέρει. Οι γονείς των συναθλητών μου στο ποδόσφαιρο ερχόντουσαν σε κάθε αγώνα, ακόμα και στην προπόνηση αραιά και που. Όμως η σκέψη μετρούσε. Θα προτιμούσα να είχα λιγότερα χρήματα και να έμεναν στην Ελλάδα οι γονείς μου μαζί μου.

Μόνο τους γονείς του Στέφανου τους αισθάνομαι περισσότερο σαν γονείς μου. Πριν μετακομίσουν η γιαγιά μου και ο παππούς μου στην Κόρινθό, έμεναν Αθήνα και έμενα μαζί τους. Οι γονείς του Στέφανου με φιλοξενούσαν συχνά και με θεωρούσαν ως μέλος της οικογένειάς τους. Με πρόσεχαν πολύ ιδιαίτερα την περίοδο που ξεκίνησα να μένω μόνος. Γι αυτό ότι και να κάνει ο Στέφανος δεν θα τον άφηνα ποτέ μόνο του.

Δύο ώρες μετά είχαμε ολοκληρώσει και την τελευταία σκηνή και στεκόμουν απέναντι της πιάνοντάς της το χέρι, έτσι όπως μας είχαν υποδείξει πως έπρεπε να σταθούμε μέχρι να σβήσουν τα φώτα και να κατεβεί η αυλαία. Τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν. Σκέφτηκα πως αυτή ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Με το χέρι μου στο πηγούνι της την ανάγκασα να με κοιτάξει μέσα στα μάτια.

-"Σε ικετεύω μην με αφήνεις να σε σπρώχνω μακριά μου." της ψιθύρισα στο στόμα της έχοντας σκύψει αρκετά κοντά και ένωσα τα χείλη μου με τα δικά της πριν προλάβει να αντισταθεί.

Φοβόμουν μην δεν αντιδράσει αλλά μετά από λίγο μου ανταπέδωσε το φιλί. Έφερε το χέρι της στα μαλλιά μου και με έφερε ακόμα πιο κοντά. Είχα αγκαλιάσει τη μέση της και φιλιόμασταν γλυκά. Τα χείλη μου ταίριαζαν υπέροχα με τα δικά της. Πέρασα τη γλώσσα μου στα χείλη της ζητώντας είσοδο στο στόμα της. Άνοιξε και αμέσως ενώθηκε η γλώσσα μου με τη δική της. Η γεύση της μου θύμιζε τόσο πολύ κεράσι. Συνεχίζαμε να φιλιόμαστε γλυκά και όχι παθιασμένα δείχνοντας το πόσο έλειψε ο ένας στον άλλον.

Τόση ώρα η αυλαία είχε πέσει και η Ειρήνη με έσπρωξε μακριά της όταν ξανάνοιγε για να υποκλιθούμε. Είχε παγώσει στη θέση της για λίγη ώρα ενώ τα μάγουλά της είχαν αποκτήσει ένα έντονο κόκκινο χρώμα. Ήταν δύσκολο να μην χαμογελάσω. Ήταν τόσο γλυκιά. Μπορεί να χρειαζόμασταν εβδομάδες αλλά και μήνες για να ξαναείμασταν όπως πριν αλλά θα προσπαθούσα υπομονετικά. Μέχρι στιγμής ήμουν ενθουσιασμένος που μου ανταπέδωσε το φιλί. Την είδα που παρατηρούσε τις χαρούμενες εκφράσεις του προσώπου μου και γέλαγε.

-"Αυτό το φιλί και αν ήταν υποκριτικό, Μάρκο. Όπως και όλη η συμπεριφορά σου. Δεν συμφωνείς;" μας διέκοψε μια φωνή που αντιλήφθηκα κατευθείαν σε ποιον άνηκε.

-"Θάνο τι θέλεις εδώ; τον ρώτησα. Γύρισα και κοίταξα την Ειρήνη που τον κοιτούσε χωρίς να αντιδράει. Αισθάνθηκα τόσο έντονα την ανάγκη να την προστατέψω και πέρασα το χέρι μου στους ώμους της και την έφερα πιο κοντά μου.

-"Ήρθα να σε καμαρώσω. Δεν χαίρεσαι κολλητέ;" ειρωνεύτηκε. Όταν είδε πως δεν μπήκα στον κόπο να του απαντήσω, έστρεψε την προσοχή του στην Ειρήνη. "Εσύ Ειρήνη δεν θα με χαιρετήσεις;" την ρώτησε.

-"Όχι και καλά θα κάνεις να φροντίσεις να μην σε ξαναδώ ποτέ." του απάντησε και την κοίταξα έκπληκτος. Ο τόνος της φωνής της ήταν χειρότερος από όταν μου είχε μιλήσει εμένα άσχημα στο θέατρο. Τότε πρόδιδε πόνο, τώρα καθαρό μίσος.

-"Ηρέμησε Ειρήνη. Θυμήσου πόσο ωραία περνούσαμε μαζί. Θυμήσου την τελευταία μέρα πριν φύγω για Κόρινθο." της απάντησε και μας πλησίασε πιο πολύ.

-"Ειδικά αυτό δεν θέλω να το θυμάμαι. Φύγε." του είπε. Είχα μπερδευτεί λίγο. Κανένας από τους δύο δεν μου είχε εξηγήσει ποτέ τι είχε πραγματικά συμβεί μεταξύ τους. Μέχρι να το καταλάβω η Ειρήνη είχε καταφέρει να ξεγλιστρήσει από τα χέρια μου και κατευθυνόταν προς την έξοδο τρέχοντας σχεδόν.

Οι γονείς της Ειρήνης, η Φαίη, η Ιωάννα, η Ντίνα, η Χριστίνα, ο Στέφανος και ο Γιώργος που είχαν έρθει μόλις στα παρασκήνια για να μας συγχαρούν, κοίταζαν έκπληκτοι μια εμένα και μια τον Θάνο ενώ η Ειρήνη μπορεί να είχε ήδη φύγει από το κτήριο.

ΧΑ! Ελπίζω να το ευχαριστηθήκατε αυτό το κεφάλαιο! Έτσι όπως υπολογίζω η ιστορία θα έχει ακόμη 10-15 κεφάλαια! Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα views σας, τα votes σας και τα comments σας. Χαίρομαι που στηρίζετε την ιστορία και με παροτρύνετε να γράφω όλο και περισσότερο! Τα λέμε με νέο κεφάλαιο την επόμενη εβδομάδα

~Μάρτζι