Ειρήνη

Τα πόδια μου ήταν εμφανώς καλύτερα και δεν πονούσα τόσο πολύ όταν περπατούσα. Οι γονείς μου με άφησαν μπροστά στην πόρτα του σχολείου και από εκεί και μετά συνέχισα να προχωράω μαζί με τη Φαίη. Δεν δέχτηκα ούτε το αναπηρικό καροτσάκι ούτε τις πατερίτσες. Στο σχολείο μου όλοι σχολίαζαν το παραμικρό και προτιμούσα να μένω στην άκρη. Τουλάχιστον αυτήν την φορά να προσπαθούσα να μειώσω τον αριθμό των πραγμάτων για τον οποίο θα με σχολίαζαν. Μια ο Μάρκος, μια το πάρτι και έπειτα το ατύχημα...

-"Μπορείς να περπατήσεις;" με ρώτησε η Φαίη.

-"Όπως βλέπεις." Δεν μου αρέσει να την αποπαίρνω, μου έχει σταθεί τόσο πολύ που δεν της αξίζει. Το έχω καταλάβει πως έχει συμβεί κάτι με τον Στέφανο, τουλάχιστον κάτι που την προβληματίζει. Δεν μου το δείχνει όμως πως τα πράγματα δεν είναι καλά γιατί είναι πολλά αυτά που συνέβησαν και δεν θέλει να με φορτώσει με τα προβλήματά της. Την ξέρω αλλά βλέπω πως στενοχωριέται.

Μέχρι να μπούμε στην τάξη έχω χαιρετήσει το μισό σχολείο, άτομα τελείως άσχετα που δεν ξέρω καν το όνομά τους. Άλλοι με συγχαίρουν για το πάρτι, αλλά μου εύχονται να αναρρώσω γρήγορα ενώ άλλοι και τα δύο.

-"Θα μου πεις τώρα τι έχει συμβεί με τον Στέφανο;" ρώτησα την Φαίη όταν καταφέραμε να μείνουμε λίγο μόνες μας.

-"Δεν ξέρω. Ενώ ήμασταν όπως πριν αισθάνομαι ότι κάτι έχει αλλάξει πάνω του." Η φωνή της απέκτησε έναν μελαγχολικό τόνο όταν αναφέρθηκε σε αυτό το θέμα.

-"Μήπως άλλαξε άρωμα και δεν το πήρες χαμπάρι;" προσπάθησα μάταια να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.

-"Πες με ζηλιάρα αλλά είναι λες και όταν είμαστε μαζί θα ευχόταν να είχε κάποια άλλη στη θέση μου. Είναι πιο πολύ στον κόσμο του απότι παλιά και με απομακρύνει από δίπλα του. Και προχθές που είχα πάει στην τάξη του, τον είδα να αγκαλιάζει τη Χριστίνα."

-"Την Χριστίνα; Μα είναι φίλη του. Μάλλον έκανες κάποιο λάθος, απλά μπορεί να έχει πολλά στο κεφάλι του. Θυμάσαι το οικονομικό του πρόβλημα;" άρχιζα να προβληματίζομαι με αυτά που μου ανέφερε αλλά το έκρυψα.

-"Ειρήνη δεν δείχνει ούτε μπερδεμένος, ούτε λυπημένος. Αντιθέτως είναι χαρούμενος και ερωτευμένος." Είπε κοφτά.

-"Σιδερένια!" Πετάχτηκε η Ιωάννα να με αγκαλιάσει. Θα την κέρναγα αργότερα όσα γλυκά ήθελε που με απάλλαξε από τη συζήτηση με την Φαίη. Μπορεί εκείνη να υποψιαζόταν ότι έτρεχε κάτι, αλλά σύντομα θα καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι όντως μπορεί να έχει βρει άλλη και αυτό θα την πλήγωνε. Θα μάθαινα μόνη μου πρώτα τι συνέβαινε και μετά θα της το έλεγα.

-"Ευχαριστώ. Χίλια συγνώμη που σε έχω παραμελήσει τελευταία, απλά γίνονται όλα αυτά.." δικαιολογήθηκα στην Ιωάννα. Ναι μπορεί η κολλητή μου να είναι η Φαίη αλλά παλιότερα μιλούσα πολύ περισσότερο με την Ιωάννα και αισθανόμουν άσχημα.

-"Θες να έρθω σπίτι σου μετά;" με ρώτησε.

-"Ναι εννοείται. Φαίη;" τη ρώτησα.

-"Μην με υπολογίζετε εμένα, έχω φροντιστήριο." Μας απάντησε.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι, έτρεξα (μεταφορικά πάντα) να πάω για πρόβα. Αυτό ήταν μέχρι η καθηγήτρια να με δει και να με υποχρεώσει να παρακολουθήσω το μάθημα. Ο εκνευρισμός μου ήταν τεράστιος όσο σκεφτόμουν ότι θα ήταν ο Μάρκος μόνος του με την Άντα. Καλά θα ήταν και άλλος κόσμος γύρω αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μας.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα πήγα και βρήκα τη Χριστίνα να μιλάει με τον Αλέξη. Αυτό και αν ήταν έκπληξη. Φαινόντουσαν ωραίοι μαζί και γελάγανε συνέχεια. Τους πλησίασα και τους χαιρέτησα.

-"Πρέπει να μιλήσουμε." Της είπα.

-"Τι συνέβη;" με ρώτησε γιατί αντιλήφθηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

-"Θα σου πω. Αλέξη σε πειράζει να στην κλέψω λίγο;" τον ρώτησα και απομακρύνθηκε. Ξέρω ότι τον πείραξε αλλά είχα σκοπό να επανορθώσω.

-"Ας ξεκινήσω με το ότι σε είδα να κάνεις βόλτα με την Άντα στο εμπορικό κέντρο." της είπα. Δεν θα χρησιμοποιούσα ακριβώς την λέξη χλόμιασε αλλά σάστισε.

-"Μας είδες;" ρώτησε.

-"Προφανώς. Τι γύρευες μαζί της; Δεν είναι ότι κάνατε παλιά παρέα και μου το κρύβεις επειδή δεν την πάω."

-"Δεν είναι ότι την συμπαθώ αλλά... Πώς να το πω; Με κρατάει στο χέρι με κάτι που ξέρει για μένα και με ανάγκασε να της πω τι συμβαίνει με εσένα και τον Μάρκο. Εννοείται ότι δεν της είπα τίποτα παρά μόνο ότι μας βοηθούσε στο πάρτι-έκπληξη." μου απάντησε.

-"Με τι θα μπορούσε να σε κρατάει στο χέρι; Επίσης δεν ξέρω τι τρέχει με εσένα και τον Στέφανο αλλά κάτι έχει καταλάβει η Φαίη και δεν είναι καλά." της είπα αλλά δεν το αρνήθηκε, ούτε προσπάθησε να μου εξηγήσει.

-"Με αυτό δεν σε κρατάει στο χέρι; Σου αρέσει ο Στέφανος έτσι;" τη ρώτησα.

-"Ναι αλλά μου άρεσε καιρό πριν τα φτιάξει με την Φαίη και μετά απλά τα φτιάξαν και δεν έκανα καμία προσπάθεια μαζί του. Αλήθεια δεν έχω κάνει κάτι μαζί του και σέβομαι το γεγονός ότι είναι σε σχέση αλλά αυτός με πλησιάζει." μου απάντησε. Ειλικρινά τα πράγματα με όλους είναι τόσο μπερδεμένα.

-"Απλά κράτα την απόσταση σου. Άμα ο Στέφανος την χωρίσει καλύτερα να είναι δική του απόφαση." της είπα και την κοίταξα στα μάτια. Αισθανόταν τύψεις και ήταν πολύ λογικό.

-"Δεν είχα σκοπό να κάνω αλλιώς."

-"Γιατί δεν δοκιμάζεις να βγεις με κάποιον άλλον; Ποτέ δεν ξέρεις!" τη συμβούλευσα προσπαθώντας να στρέψω το θέμα στον Αλέξη.

-"Δεν υπάρχει κανείς που να δείχνει ενδιαφέρον." μου απάντησε.

-"Είσαι τυφλή έτσι δεν είναι;" γέλασα. "Τον Αλέξη που προσπαθεί σαν τρελός να σε πλησιάσει δεν τον βλέπεις;"

-"Μα όταν μου μιλάει, μου μιλάει γενικά και αόριστα σαν φίλος." απάντησε.

-"Ναι γιατί πιστεύει ότι δεν έχει καμία ελπίδα. Θα του δώσεις μια ευκαιρία; Του υποσχέθηκα ότι θα τον βοηθήσω."

Πες ναι, πες ναι...

-"Δεν ξέρω.."απάντησε.

-"Άστον να προσπαθήσει, ξέρεις ότι είναι καλό παιδί." της είπα.

-"Καλά. Που με μπλέκεις... Έχει διορία μέχρι το σχόλασμα να μου ζητήσει να βγούμε." απάντησε και την αγκάλιασα. Τόση ώρα ο Αλέξης μας κοίταζε από μακριά λες και μπορούσε να καταλάβει τι λέγαμε.

Μετά για τις επόμενες ώρες θα βρισκόμουν στο θέατρο. Ανέβηκα με το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο και μπήκα στην μεγάλη αίθουσα. Το χαμόγελό μου ξαναεμφανίστηκε στα χείλη μου όταν τον είδα. Πόσο μου έλειψε η φωνή του, πόσο θέλω να τον βλέπω συνέχεια. Μόλις συνειδητοποίησα πως και με το που απλά τον είδα, καλυτέρεψε η διάθεσή μου. Στεκόταν δίπλα στην Άντα και βρίσκονταν στην σκηνή που ο Ερμής (Μάρκος) εξομολογούταν στη Λίζα (προσεχώς Άντα) τον έρωτά του. Έβηξα δυνατά για να αντιληφθούν την παρουσία μου. Μου ερχόταν ναυτία και στην σκέψη να τον άκουγα να της έλεγε ότι την αγαπάει, ακόμα και στα ψεύτικα. Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν ενώ εγώ ανταπέδωσα το χαμόγελο στον Μάρκο.

Χαιρέτησα τους πάντες εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές. Ήθελα να περάσω ξεχωριστό χρόνο με τον Μάρκο. Δεν θα έλεγα το ίδιο και για την Άντα.

-"Κυρία Παπαδοπούλου θα ήθελα να σας μιλήσω." της είπα.

-"Περαστικά Ειρήνη μου έμαθα τι συνέβη" μου απάντησε.

-"Ναι. Θα μπορούσα τώρα να επανέλθω στον ρόλο μου τώρα που επέστρεψα έτσι;" ρώτησα και φάνηκε μπερδεμένη.

-"Δεν ξέρω αν πρέπει. Η Άντα τα πάει καλά και έχεις μείνει λίγο πίσω στις πρόβες." απάντησε.

-"Μα σας παρακαλώ τρία χρόνια τώρα δεν σας έχω απογοητεύσει ποτέ." την παρακάλεσα.

-"Εντάξει." είπε και χαμογέλασα. "Άντα μιας και επέστρεψε η Ειρήνη θα αναλάβει εκείνη τον ρόλο της. Ευχαριστούμε πολύ που βοήθησες." της είπε.

-"Ναι σε ευχαριστώ πολύ που με αντικατέστησες." της είπα με ψεύτικο χαμόγελο τονίζοντας την τελευταία λέξη. . Το πρόσωπό της ήταν ανεκτίμητο. Με κοιτούσε με τέτοια κακία λες και σκεφτόταν με ποιον τρόπο θα με δολοφονούσε. Ο Μάρκος που βρισκόταν από πίσω της μου έκλεισε το μάτι και αισθάνθηκα τα μάγουλά μου να γίνονται κόκκινα. Είχε τεράστια επιρροή πάνω μου.

-‘’Γεια.’’ Τον πλησίασα έπειτα από λίγο.

-‘’Πώς είσαι;’’ Με ρώτησε.

-‘’Πόσες φορές θα μου το ρωτάς αυτό;’’ Αστειεύτηκα. Δεν φάνηκε να το καταλαβαίνει. Είχε ένα ψυχρό ύφος και τα μάτια του δεν πρόδιδαν κανένα συναίσθημα.

-‘’Ο λόγος για τον οποίο δεν μου μιλάς;’’ Τον ρώτησα. Έχανα την υπομονή μου.

-"Δεν νομίζω ότι έχω κάτι να πω." μου απάντησε ψυχρά.

Όπα Όπα τι; Θα πεταχτώ πάνω του και θα αρχίσω να βαράω το όμορφο προσωπάκι του.

-"Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια για να θυμηθείς ότι εσύ μου είπες χθες στο τηλέφωνο ότι ήθελες να μου μιλήσεις;" κουνούσα νευρικά το πόδι μου όσο εκείνος απέφευγε την ματιά μου.

-"Το μετάνιωσα απλά. Πιστεύω πως δεν σου κάνει καλό να βρίσκεσαι κοντά μου και το καλύτερο είναι να απομακρυνθούμε για ένα διάστημα." μου απάντησε αλλά δεν μου θύμιζε τον πραγματικό Μάρκο. Είχε σοβαρέψει η φωνή του αλλά κάτι δεν μου κολλούσε.

-"Το για λίγο, σημαίνει για πάντα έτσι;" τον ρώτησα.

-"Είναι το καλύτερο." είπε μοναχά.

-"Για ποιον είναι το καλύτερο; Για μένα που δεν θέλω να φύγεις από δίπλα μου ή για σένα που ούτε να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου το πεις δεν μπορείς." φώναζα. Δεν ξέρω πόσοι μας άκουγαν και δεν νοιαζόμουν.

-"Δεν θέλω να συνεχίσει αυτό μεταξύ μας εντάξει;" μου απάντησε φωνάζοντας το ίδιο με εμένα. Φωνάζει ο κλέφτης...

-"Γιατί; Πριν μια βδομάδα άλλα μου έλεγες." δεν ξέρω κατά πόσο θα συγκρατούσα ακόμα τα δάκρια στα μάτια μου ή το χέρι μου από το να βρεθεί στο μάγουλό του.

-"Και τα μετάνιωσα. Δεν θέλω σχέση, θέλω να περνάω καλά. Και εσύ δεν μου κάνεις εντάξει;" μου απάντησε πιο ήρεμος από πριν, ακόμα ψυχρός και απόμακρος.

-"Ξέρεις τι; Είσαι για λύπηση. Απορώ πώς άφησα τον εαυτό μου να πέσει στην παγίδα σου. Είσαι ένα άτομο κενό χωρίς ουσία που δεν ενδιαφέρεται για τα αισθήματα των άλλων και ούτε πρόκειται να ενδιαφερθεί. Όταν έρθει η στιγμή που θα καταλάβεις πως δεν θα σου φτάνει μόνο το "να περνάς καλά", θα το μετανιώνεις πικρά αυτό που έκανες." απάντησα με το κεφάλι ψηλά και έφυγα. Όχι φασαρίες, όχι φωνές, όχι υστερίες, όχι βρίσιμο, όχι κλάματα. Έχασα τον Μάρκο δεν ήθελα να χάσω και την αξιοπρέπειά μου.

Έφυγα από δίπλα του αφήνοντάς τον να με κοιτάζει με μία θλίψη στο πρόσωπό του. Ένιωθα τα μάτια του να με ακολουθούν καθώς έφευγα αλλά δεν έπρεπε να με νοιάζει. Πόσο ήθελα να μην με νοιάζει και πόσο με έκαιγε που ενδιαφερόμουν τόσο πολύ.

Μόλις βγήκα από την αίθουσα έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό. Η όρασή μου είχε θολώσει πια από τα δάκρια που άφησα επιτέλους ελεύθερα να πέσουν από τα μάτια μου. Τα χέρια του ανθρώπου αυτού τυλίχτηκαν γύρω μου και μου έδωσαν μια παρηγορητική αγκαλιά.

-"Έλα ηρέμησε. Τα άκουσα όλα μην στενοχωριέσαι." μου είπε ο Αλέξης καθώς με έσφιγγε πάνω του. Πριν φύγουμε είδα την ματιά του Αλέξη να στρέφεται προς τα πίσω μου, στον Μάρκο μάλλον σαν να τον προειδοποιεί ή να τον απειλεί.

-"Ερχόμουν να σε ευχαριστήσω που βοήθησες με την Χριστίνα και δέχτηκε να βγει μαζί μου και σας άκουσα να φωνάζετε. Όλοι στον όροφο σας άκουσαν." μου είπε ενώ είχαμε ακουμπήσει σε έναν τοίχο και μου σκούπισε με τα δάχτυλά του τα δάκρια από το πρόσωπό μου. Ανάσαινα βαριά προσπαθώντας να ηρεμήσω και να πάρω δύναμη. Από τι όμως;

-"Καλά θα είμαι. Πες στα κορίτσια να έρθουν να με βρουν στο διάλειμμα, θα είμαι πάνω." του είπα και έκανα να φύγω.

-"Άκου με. Είσαι πολύ καλή κοπέλα και θα καταλάβει σύντομα τι έκανε. Μην του δώσεις την ικανοποίηση όμως να δει τι σου έκανε. Τόσα χρόνια κάνεις θέατρο, σου είναι δύσκολο να υποκριθείς μπροστά του ότι δεν σε νοιάζει; Θα δεις πόσο θα τον πειράξει." με συμβούλευσε.

-"Έχεις δίκιο δεν θα του δώσω τέτοια ικανοποίηση. Βοήθησε με να το βγάλω." του έδειξα το βραχιόλι του Μάρκου που βρισκόταν στον αριστερό καρπό μου. Ξαναμπήκα στην αίθουσα για να τους αντιμετωπίσω όλους και πιο συγκεκριμένα ΑΥΤΟΝ.

Ο καρπός μου ήταν τόσο άδειος εκείνη τη στιγμή όπως και η καρδιά μου θα μπορούσα να πω. Απέφευγα με κάθε τρόπο τα βλέμματά του που με τρυπούσαν.

-"Είσαι καλά; Μας τα εξήγησε όλα ο Αλέξης." είπε η Ντίνα που συνοδευόταν από τη Φαίη και την Ιωάννα.

-"Όχι δεν είμαι." τους απάντησα ενώ καθόμουν σε μία από τις θέσεις. Δεν ήξερα κατά πόσο θα με κρατούσαν τα πόδια μου ακόμα.

-"Θα ξαναείμαστε όπως παλιά, εμάς θα μας έχεις πάντα δίπλα σου" με αγκάλιασε η Φαίη.

-"Και δεν θα αφήσουμε κανέναν κάφρο να σε ξαναπληγώσει έτσι." φώναξε η Ιωάννα προς την μεριά του Μάρκου και του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα.

Χτύπησε το τελευταίο κουδούνι που σήμανε το τέλος αυτής της απαίσιας σχολικής ημέρας. Ξεκινήσαμε με την Ιωάννα για το σπίτι μου με την ελπίδα πως εκείνη θα μου έφτιαχνε τη διάθεση. Ευτυχώς που είχα και τους φίλους μου.

Ανέβηκε κεφάλαιο!!! λοιπόν ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ επειδή φαίνεται πως αγαπάτε αυτό το βιβλίο και με κάνει πολύ χαρούμενη! Spoiler~Στο επόμενο κεφάλαιο θα είναι η γιορτή και ένα πρόσωπο θα κάνει την (επαν)εμφάνισή του.! Επίσης θέλω να μάθω ποιος πρωταγωνιστής/στρια σας αρέσει πιο πολύ! 

~Bye, Margie~!