Μάρκος

Το φως που έμπαινε από το παράθυρο με τύφλωνε. Ξύπνησα σε έναν διαφορετικό χώρο. Χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να τα θυμηθώ όλα. Κάπως έτσι είχα έρθει Κόρινθο, στον παππού μου και στην γιαγιά μου. Σηκώθηκα και παρατήρησα πως ακόμα φορούσα τα χθεσινά ρούχα.

-''Ξύπνησες παιδάκι μου;'' Με ρώτησε η γιαγιά μόλις εμφανίστηκα στο σαλόνι.

-''Όχι ακόμα κοιμάται.'' Απάντησε από την άλλη άκρη του σαλονιού ο παππούς μου.

-''Καλημέρα'' απάντησα απλά.

-''Και για πες πώς και από εδώ; '' με ρώτησε ο παππούς μου.

-''Μου λείψατε κα ήθελα να σας δω.'' Του απάντησα. Δεν ήταν και ψέμα, ήθελα να ξεφύγω λίγο από την κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.

-''Εδώ έρχεσαι συνήθως όταν κάτι δεν πάει καλά.'' Παρατήρησε η γιαγιά μου.

-''Μην αρχίζετε ήρθα για την ησυχία μου.'' Τους είπα και ξαναγύρισα στο δωμάτιό μου. Άνοιξα το κινητό μου και κοίταξα τις κλήσεις μου. Κάποιες από τον Στέφανο και από έναν άγνωστο αριθμό. Ξαναπήρα αυτόν τον άγνωστο αριθμό ελπίζοντας πως θα είχα με κάποιον τρόπο νέα της Ειρήνης.

-''Ναι; Με είχατε καλέσει πριν.'' Είπα όταν αντιλήφθηκα πως αυτός ο κάποιος σήκωσε το τηλέφωνο.

-''Μάρκο; Η κ.Παπαδοπούλου είμαι, πήρα να σε ενημερώσω πως πρέπει να έρθεις σχολείο για να συνεχίσουμε τις πρόβες.''

Χωρίς να απαντήσω, τερμάτισα την κλήση. Ο καθένας στον κόσμο του..

Τηλεφώνησα αμέσως στη Φαίη.

-''Έλα Φαίη έμαθες τίποτα;'' Περίμενα να μου πει πως όλα ήταν καλά.

-''Δεν έχω ιδέα. Η κατάσταση παραμένει σοβαρή, είμαι ακόμα στο νοσοκομείο. Εσύ που είσαι;'' Με ρώτησε.

-''Κόρινθο.'' Απάντησα.

-''Κόρινθο;'' Ούρλιαξε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου.

-''Ναι.'' Είπα και το έκλεισα.

Δεν πρόλαβα να κάνω ούτε ένα βήμα μέχρι να ακούσω τη φωνή της γιαγιάς μου.

-''Μάρκο, είναι εδώ ο Θάνος με τη Δέσποινα.'' Φώναξε και έμεινα στήλη άλατος. Έπρεπε να το περιμένω πως θα εμφανιζόταν ο Θάνος. Έμενε πια Κόρινθο και τα νέα διαδίδονταν γρήγορα. Σίγουρα θα είδε τη μηχανή μου καθώς περνούσε από εδώ.

Μπήκαν όλοι μαζί στο δωμάτιό μου. Ο Θάνος έδειχνε νευριασμένος και είχε αγκαλιά του την Δέσποινα. Μια κοπελίτσα που έμενε απέναντι από το σπίτι μου και δεν ήταν και καμία καλή. Την ουρά της κούναγε μπροστά στα αγόρια, και όχι μόνο...

-''Τι θες; Μεταβολή και έφυγες.'' Γύρισα και κοίταξα τον Θάνο.

-''Την πέθανες την Ειρήνη και τώρα ήρθες εδώ;'' Με ρώτησε. Πού ήξερε;

-''Δεν την πέθανα. Πού το ξέρεις;'' Τον ρώτησα.

-''Έχω κι εγώ τις πηγές μου.'' Μου έκλεισε το μάτι και έφυγε.

Πέρασαν τρεις μέρες. Εγώ είχα ήδη επιστρέψει στην Αθήνα και στον καθημερινό τρόπο ζωής μου. Περίπου δηλαδή μιας και είχα συνηθίσει την Ειρήνη δίπλα μου.

Νέα της δεν είχα μάθει καθόλου. Είχε βουίξει όλο το σχολείο πως εκείνη βρισκόταν στο νοσοκομείο αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι παραπάνω. Ανέβηκα στην τάξη μιας και ήταν δύσκολο να συνεχιστεί το θεατρικό χωρίς εκείνη.

-"Πάλι τα χάλια σου έχεις;" με ρώτησε ο Στέφανος όταν κάθισα στη θέση μου δίπλα του.

-"Δεν έχω μάθει και τίποτα, να σταματήσεις να ανησυχείς" απάντησε η Χριστίνα από μπροστά.

-"Πότε θα ξέρουμε αν είναι καλά;" ρώτησα.

-"Συγνώμη δεν ξέρω" μου είπε η Χριστίνα και ο Στέφανος της χάιδεψε τα μαλλιά και την αγκάλιασε από πίσω για να "μην ανησυχεί". Εκμεταλλεύεται καταστάσεις κι αυτός..

Εκείνη τη στιγμή στο μάθημα, που κανείς δεν παρακολουθούσε άνοιξε η πόρτα και μπήκε η Φαίη μέσα.

-"Συγνώμη αλλά ο Μάρκος θα πρέπει να παρευρεθεί στο γραφείο του διευθυντή" ζήτησε από τον καθηγητή που μας έκανε φυσική εκείνη την ώρα.

-"Ναι, πήγαινε" μου είπε ο καθηγητής.

Παραξενεύτηκα γιατί αυτήν την εβδομάδα δεν είχα κάνει τίποτα, εκτός και αν παραξενεύτηκε και ο διευθυντής με αυτό. Προχώρησα προς την πόρτα αλλά τα μάτια της Φαίης ήταν καρφωμένα στον Στέφανο ο οποίος λες και δεν είχε αντιληφθεί την κοπέλα του, συνέχιζε να έχει τα χέρια του γύρω από τη Χριστίνα. Είχε παγώσει στη θέση της και φαινόταν να έκανε προσπάθειες να μην δακρύσει.

Όσο και αν αγαπούσα τον κολλητό μου ήταν φανερό πως δεν συμπεριφερόταν καλά στη Φαίη. Μα ποιος κάνει λες και η κοπέλα του δεν υπάρχει; Και η συγκεκριμένη άξιζε σεβασμό. Με είχε βοηθήσει και με το παραπάνω ενώ θα μπορούσε κι εκείνη να με απομάκρυνε από την Ειρήνη. Είχε δει όλες αυτές με τις οποίες ήμουν τόσο καιρό.

-"Σου είπε ο διευθυντής τι με ήθελε;" τη ρώτησα μόλις βγήκαμε από την τάξη.

-"Δεν σε θέλει απλά βρήκα δικαιολογία για να σου μιλήσω." Μου είπε. Υποψιάστηκα πως κάτι σοβαρό θα ήταν.

-"Πες μου ότι ξέρεις κάτι για την Ειρήνη. Αυτή η αναμονή με σκοτώνει." Της απάντησα.

-"Ήμουν χθες στο νοσοκομείο μαζί της όταν ξύπνησε. Είναι καλά Μάρκο!" Μου είπε χαμογελαστή και την αγκάλιασα.

-"Έχει χτυπήσει πολύ; Πονάει;" τη ρώτησα. Πόσο χαιρόμουν που ήταν ζωντανή.

-"Εδώ αρχίζει το άσχημο μέρος. Έχει πρόβλημα στα πόδια της. Δεν μπορεί να σταθεί καλά, ούτε καν να τα κουνήσει." Μου είπε με φωνή που μαρτυρούσε την ανησυχία της.

-"Δηλαδή έχει μείνει παράλυτη;" ρώτησα σοκαρισμένος.

-"Όχι ακριβώς αλλά θα χρειαστεί περίπου μισό μήνα για να ξανασταθεί στα πόδια της." Μου απάντησε.

-"Ευτυχώς! Ρώτησε καθόλου για μένα; Πότε θα ξανάρθει;" είπα και ακούμπησα στον τοίχο.

-"Συνέχεια ρωτούσε και μάλλον από Δευτέρα"

-"Σε ευχαριστώ πολύ. Είναι τυχερός ο κολλητός μου που σε έχει" της είπα για να ξεχάσει αυτά που είδε πριν με την Χριστίνα.

-"Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι ο ίδιος το πιστεύει" είπε σιγανά αλλά εγώ την άκουσα.

-"Το ξέρει, μην ανησυχείς" την καθησύχασα.

Κατευθύνθηκα προς στην τάξη τόσο χαλαρός και ανακουφισμένος από ποτέ. Όλο αυτό το άγχος και τα νεύρα μου έφυγαν μια και καλή από πάνω μου. Ευτυχώς που ήταν καλά και ας μην ήθελε να με ξαναδεί. Πριν ανοίξω την πόρτα, είχε ήδη βγει από μέσα η Άντα και ερχόταν προς το μέρος μου. Ούτε αυτή θα μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση.

-"Έλα συμπρωταγωνιστή πρέπει να πάμε πάνω" είπε όταν με πλησίασε. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε ψηλή αλογοουρά και τα ρούχα της μικρά και κοντά όπως πάντα. Αυτά με είχαν κάνει να τρέχω από πίσω της πριν λίγο καιρό. Όλα αυτά μου φαίνονταν τόσο μακριά από τότε που γνώρισα την Ειρήνη.

-"Τι εννοείς;" τη ρώτησα όταν κατάλαβα τι μου είχε πει.

-"Η Παπαδοπούλου μας ζήτησε πάνω, στο θέατρο. Βρε αγάπη μου τι έπαθες;" με πλησίασε και άλλο.

-"Πρώτον μην με λες έτσι" είπα και απομάκρυνα το χέρι της από πάνω μου. "Δεύτερον τι σχέση έχεις εσύ με το θεατρικό;" τη ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

-"Η Παπαδοπούλου με επέλεξε ως αντικαταστάτρια της κοπελίτσας όσο αυτή είναι στο νοσοκομείο. Κρίμα ε; Μέχρι να γυρίσει θα της έχω πάρει τη θέση και όχι μόνο" μου έκλεισε το μάτι και ύστερα έφυγε.

Έκανα λάθος. Όντως μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση.

Η Ειρήνη καλά είναι, δεν σκόπευα να την αφήσω να πάθει κάτι! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο!!! Το επόμενο θα είναι από την πλευρά της Ειρήνης και προβλέπονται μπλεξίματα...! Ψηφίστε και σχολιάστε αν θελετε♥