Ειρήνη

Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που κόντευα να κλάψω. Φαίνεται πως το κανόνισαν η Ιωάννα, η Χριστίνα και κυρίως η Φαίη. Πώς μπόρεσα να τις αμφισβητήσω που νόμιζα πως ξέχασαν τα γενέθλιά μου;

-‘’Χρόνια σου πολλά’’ είπαν ταυτόχρονα και οι τρεις τους και με αγκάλιασαν.

-‘’Πίστευα πως με ξεχάσατε.’’ Τους παραπονέθηκα.

-‘’Υπήρχε περίπτωση να συμβεί αυτό;’’ Μίλησε η Φαίη.

-‘’Μόνο εσύ ξεχνάς τα ίδια σου τα γενέθλια.’’ Πετάχτηκε η Ιωάννα και ξεσπάσαμε σε γέλια.

-‘’Μην ξεχαστείς. Θέλουμε και λεπτομέρειες μετά για το τι έγινε με τον Μάρκο’’ είπε η Χριστίνα. Δεν ξέχασα το σκηνικό με την Άντα χθες αλλά είπα να μην το αναφέρω σήμερα.

-‘’Σήμερα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που είστε κολλητές μου και πιστέψτε με έχω πολλά να σας πω’’ απάντησα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Απομακρύνθηκα λίγο από τα κορίτσια για να χαιρετήσω και κάτι άλλους καλεσμένους που στο σχολείο δεν λέμε ούτε ‘’γεια’’. Παρόλα αυτά το μυαλό μου βρισκόταν συνέχεια αλλού, στον Μάρκο.

Κρίμα κιόλας που δεν πρόλαβα να ενημερώσω τα κορίτσια πως κάνω παρέα με την Ντίνα για να την είχαν καλέσει. Πήγα να βρω τους γονείς μου που μου είχαν λείψει τόσο καιρό.

-‘’Μαμά, μπαμπά ευχαριστώ πολύ’’ είπα και τους αγκάλιασα όταν τους είδα.

-‘’Χρόνια πολλά αγάπη μου’’ μου απάντησαν.

-‘’Πήγαινε να διασκεδάσεις τώρα’’ μου είπε ο μπαμπάς μου.

-‘’Και μην πας στο δωμάτιό σου γιατί σου το κρατάμε έκπληξη.’’ Μου είπε τέλος η μαμά.

Συμφώνησα και πήγα στο σαλόνι. Οι περισσότεροι χορεύανε ενώ κάποιοι άλλοι μιλούσαν σε μεγάλες παρέες. Αυτό έδειχνε πως το πάρτι μου είχε επιτυχία. Σε μία από αυτές τις παρέες βρισκόταν και ο Μάρκος με τον Στέφανο και κάτι άλλα αγόρια. Αμέσως διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας και μου έκλεισε το μάτι.

Εκείνη τη στιγμή προφανώς βρισκόταν κάποιος από πίσω μου ο οποίος μου έκλεισε τα μάτια για να μαντέψω ποιος ήταν.

-‘’Αλέξη!’’ είπα όταν γύρισα.

-‘’Χρόνια πολλά’’ με αγκάλιασε.

Ο Αλέξης είναι ο κολλητός μου από πέρυσι. Δεν έτυχε να τον αναφέρω τόσο καιρό επειδή είχαμε χαθεί. Δεν κάνω πάρα πολύ παρέα με αγόρια αλλά ο Αλέξης είναι η εξαίρεση. Είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου και τυχαία ξεκινήσαμε την παρέα. Είναι αρκετά ψηλός, ξανθός με σκούρα μπλε μάτια. Πάντα τον έβλεπα σαν αδερφό μου, φυσικά σε φιλικό επίπεδο και τον βοηθούσα αρκετές φορές με τα προσωπικά του.

-‘’Αυτό είναι για σένα.’’ Είπε και μου έδωσε έναν φάκελο.

Τον άνοιξα κατευθείαν αφού δεν μπορούσα να περιμένω. Ξέρω πως είναι ο μοναδικός στο πάρτι που θα μου έκανε το πιο πρωτότυπο δώρο.

-‘’Αυτό είναι το καλύτερο δώρο’’ αναφώνησα χαρούμενη όταν άνοιξα τον φάκελο και είδα πως περιείχε δύο VIPεισιτήρια για τη συναυλία χρονιάς των ArcticMonkeys.

-‘’Το δεύτερο εισιτήριο είναι για όποιον θελήσεις να πάρεις μαζί σου.’’ Μου απάντησε.

-‘’Λες και δεν ξέρεις’’ του είπα και τον αγκάλιασα. Πάντα με εκείνον πήγαινα σε οποιαδήποτε συναυλία.

-‘’Απλά σε δοκίμαζα.’’ Μου απάντησε και με γαργάλησε.

-‘’Σταμάτα, ξέρεις ότι γαργαλιέμαι πολύ.’’ Είπα καθώς χτυπιόμουν από τα γέλια μέσα στην αγκαλιά του.

Τότε πρόσεξα τον Μάρκο που είχε γυρίσει και μας κοίταζε εμένα και τον Αλέξη λες και… ζήλευε. Χαμογέλασα και κάθισα στον καναπέ μαζί με τον Αλέξη.

-‘’Έχουμε καιρό να τα πούμε. Τι νέα; Έχεις βάλει κανέναν στο μάτι;’’ Με ρώτησε με πονηρό ύφος.

-‘’Μπορεί και ναι’’ του απάντησα με τον ίδιο τρόπο.

-‘’Άντε λέγε. Τον ξέρω;’’ Με ρώτησε.

-‘’Τον Μάρκο.’’

-‘’Τον γνωστό; Έχεις υψηλούς στόχους μικρή.’’

-‘’Παραλίγο να φιληθούμε πριν.’’

-‘’Αλήθεια;’’ Ρώτησε και γούρλωσε τα μάτια του. ‘’Βασικά έπρεπε να το καταλάβω αφού σε έφερε αυτός εδώ και τώρα με κοιτάζει λες και θέλει να με σκοτώσει.’’ Μου είπε και κοίταξε προς τη μεριά του.

-‘’Το φαντάζομαι. Για πες μου εσύ, σου αρέσει καμία;’’ Τον ρώτησα.

-‘’Από την αρχή της χρονιάς μου αρέσει μία αλλά παίζει να μην ξέρει καν ότι υπάρχω.’’ Είπε και κατευθείαν χάθηκε το χαμόγελο από τα χείλη του.

-‘’Και γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;’’ Τον ρώτησα.

-‘’Γιατί ντρεπόμουν επειδή την ξέρεις.’’

-‘’Ποια είναι;’’

-‘’Η Χριστίνα’’ μου ξεφούρνισε.

-‘’Η φιλενάδα μου;’’ Ρώτησα γεμάτη χαρά αφού έτσι θα ήταν πιο εύκολο να τον βοηθήσω.

-‘’Ναι..’’ απάντησε απελπισμένα.

-‘’Μα γιατί δεν το προσπαθείς;’’ Τον ρώτησα.

-‘’Δεν μου δίνει την παραμικρή σημασία, μόνο αν είχα φτερά και πέταγα μπορεί να με πρόσεχε πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γίνει άρα δεν έχω ούτε μία πιθανότητα μαζί της.’’

-‘’Θα της μιλήσω εγώ και αρχικά ξεκινήστε ως φίλοι και βλέπετε.’’ Τον συμβούλευσα.

-‘’Επειδή όμως την θέλω την ζωή μου και ο Μάρκος φαίνεται αρκετά γυμνασμένος, λέω να αποχωρήσω σιγά σιγά μην βρεθώ με καμιά σπασμένη μύτη στο τέλος.’’ Είπε ο Αλέξης και έσκασα στα γέλια.

-‘’Εντάξει αλλά μην χαθούμε όμως, εντάξει;’’ Τον αγκάλιασα.

-‘’Στο υπόσχομαι.’’ Είπε και μου έκλεισε το μάτι.

Σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να ήμασταν όλοι ζευγάρια. Η Φαίη με τον Στέφανο, η Χριστίνα με τον Αλέξη, εγώ με τον Μάρκο.. το τελευταίο ήταν λιγάκι δύσκολο. Η μόνη που ήταν απέξω από όλο αυτό ήταν η Ιωάννα. Συνέχεια μου έλεγε ότι δεν της άρεσε κανέναν αλλά δεν την πιστεύω. Έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές στο παρελθόν αυτό το ψέμα για να αποφύγω να πω ποιος πραγματικά μου άρεσε. Όταν μου το λένε όμως, το καταλαβαίνω.

Το πάρτι τελείωσε κατά τις 1. Ενδιάμεσα όλα κύλησαν ήρεμα. Όλοι μου οι καλεσμένοι μου είπαν πως διασκέδασαν πολύ και πέρασαν υπέροχα. Εγώ διηγήθηκα στα κορίτσια ότι συνέβη με τον Μάρκο αλλά με τον ίδιο δεν βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω σχεδόν καθόλου. Ο Αλέξης μετά από παρακίνηση δική μου μίλησε λίγο με την Χριστίνα αλλά θα βάλω κι εγώ το χεράκι μου για να τον βοηθήσω. Στο τέλος έβαλα αρκετούς φίλους του Μάρκου να μιλήσουν με την Ιωάννα αλλά τίποτα. Και κάποιοι ήταν ΠΟΛΥ ωραίοι. Τελικά θα ήταν πιο δύσκολο από ότι φανταζόμουν.

Περίπου στη μέση της βραδιάς έκοψα και την τούρτα μου που είχε δεκαέξι κεράκια. Επειδή υπήρχαν πολλοί καλεσμένοι η τούρτα ήταν διώροφη λες και ήταν γαμήλια. Καθώς έσβηνα τα κεράκια έκανα την παρακάτω ευχή, ή μάλλον καλύτερα να μην την αποκαλύψω για να πραγματοποιηθεί.

Στο τέλος έμεινα εγώ και οι γονείς μου για να καθαρίσουμε. Όλοι έφυγαν εκτός από ένα άτομο που ήλπιζα να έμενε τελευταίος.

-‘’Ωραίο πάρτι!’’ με πλησίασε ο Μάρκος.

-‘’Χάρη σε εσάς.’’ Του απάντησα και χαμογέλασα.

Ήμασταν μόνοι μας σε ένα χώρο που πριν λίγο είχε 50 άτομα. Ήταν τόσο άδειος ο χώρος αλλά ταυτόχρονα τόσο γεμάτος που βρισκόταν εκεί μπροστά μου επιβλητικός ο Μάρκος. Μου κόπηκε η ανάσα καθώς τον κοιτούσα. Ήταν τόσο όμορφος, λάτρευα τα πάντα πάνω του. Και ειδικά τον τρόπο που με κοίταζε, αχ πόσο λάτρευα τον τρόπο που με κοίταζε.

-‘’Πάμε μια βόλτα;’’ Με ξύπνησε η φωνή του από τις σκέψεις μου.

-‘’Τέτοια ώρα;’’ Τον κοίταξα περίεργα.

-‘’Ναι, να περπατήσουμε και να μιλήσουμε.’’

Μετά από μεγάλη πίεση που δέχτηκαν οι γονείς μου και έναν μικρό τσακωμό μου επέτρεψαν επιτέλους να βγω. Για μισή με μία ώρα φυσικά, όχι παραπάνω. Αν ήταν να βγω τέτοια ώρα με φίλη μου, δεν θα το σκεφτόντουσαν καν. Κατευθείαν η απάντηση θα ήταν όχι κι ας γνώριζαν τη φίλη μου εδώ και χρόνια ενώ με αγόρι που γνώρισαν εκείνη την ημέρα δεν είχαν πρόβλημα γιατί θα με ‘’προστάτευε’’ καλύτερα. Κάποιες φορές αδυνατούσα να τους καταλάβω.

Τελικά βγήκαμε από την πολυκατοικία και αρχίσαμε να περπατάμε στα διάφορα στενάκια. Επικρατούσε ησυχία ενώ ο ουρανός ήταν καθαρός γεμάτος αστέρια.

Στην αρχή δεν μιλούσαμε. Περπατάγαμε σιωπηλά πλάι πλάι. Όμως έκανε κρύο εκείνη την ώρα και άρχισα να κρυώνω και μαζεύτηκα.

Μπράβο Ειρήνη, βγήκες τέτοια ώρα έξω μόνο με το τιραντέ φόρεμα.

-‘’Κρυώνεις;’’ Το αντιλήφθηκε και έσπασε τη σιωπή.

-‘’Λιγάκι.’’ Του απάντησα. Δεν φορούσε και μπουφάν…

-‘’Κοίτα δεν είμαι ο πρίγκιπας που θα σου δώσει το μπουφάν του για να μην κρυώνεις γι’αυτό προτιμώ κάτι πιο ουσιαστικό.’’ Είπε και με αγκάλιασε. Παραξενεύτηκα στην αρχή αλλά αφέθηκα στην αγκαλιά του.

-‘’Ξέρεις, οι πρίγκιπες δεν φοράνε μπουφάν’’ του είπα και γέλασα.

-‘’Μην καταστρέφεις τη στιγμή’’ μου είπε και με έσφιξε ακόμα πιο πολύ πάνω του. Η μυρωδιά του αρώματός του ήταν τόσο έντονη που έκανε όλες μου τις αισθήσεις να παραλύουν.

-‘’Προσπαθώ.’’ Του απάντησα.

-‘’Δεν αναρωτήθηκες..’’ πήγε να πει αλλά τον έκοψα.

-‘’…γιατί κάποιες φορές φέρεσαι σαν μαλάκας; Πολλές φορές.’’ Είπα και έμεινα να κοιτάζω το έκπληκτο πρόσωπό του. Προσπάθησα να κρύψω το γέλιο μου αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

-‘’Δεν φέρομαι σαν μαλάκας.’’ Μου απάντησε μετά από ώρα.

-‘’Φέρεσαι.’’ Του απάντησα και τον ξανακοίταξα.

-‘’Αφού δεν με ξέρεις καλά.’’ Μου είπε.

-‘’Ναι αλλά ξέρω τι έχω ακούσει, δηλαδή ότι παίζεις με όλες, τις πληγώνεις και απλά συνεχίζεις να προσθέτεις κοπέλες στη λίστα σου.’’ Του είπα ειλικρινά.

-‘’Κάποιες φωνάζουν από μακριά με τα ρούχα τους και τη συμπεριφορά τους πως θέλουν να τις εκμεταλλευτώ." Μου απάντησε.

-"Εδώ δεν έχεις άδικο. Αλλά πώς και δεν τα έχεις φτιάξει ποτέ με καμία;" Η ανάκριση πρώτου βαθμού συνεχιζόταν.

-"Δεν έτυχε. Αλλά έχω τα μάτια μου σε κάποια αυτήν την περίοδο." Μου απάντησε.

-"Τότε τι περιμένεις;" τον ρώτησα ενώ η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

-"Τα γενέθλιά της" είπε και χαμογέλασε.

-"Αργούν;" τον ρώτησα ξανά.

Τον παρατηρούσα να κοιτάζει το ρολόι του και να λέει: "Μην σου πω ότι έχουν δύο ώρες που πέρασαν."

Δύο ώρες που πέρασαν; Μα.. τα δικά μου ήταν. Ο ΜΑΡΚΟΣ ΜΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ!!!! Εγώ του αρέσω!!!!!!!!

Προσπάθησα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου και την επιθυμία να αρχίσω να χορεύω ουρλιάζοντας ότι του αρέσω.

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από τον Μάρκο ο οποίος με έβγαλε από την αγκαλιά του και με έφερε ακριβώς μπροστά του. Τα μελί του μάτια κοίταζαν σταθερά τα καστανά μου μάτια καθώς πλησίαζε το πρόσωπό του στο δικό μου. Αυτα τα δευτερόλεπτα πριν κάποιος σε φιλήσει είναι τα καλύτερα. Έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει. Έκλεισα τα μάτια μου μόλις ένιωσα τα χείλη μας να ενώνονται. Η γεύση από τα χείλη του τόσο ωραία που σου κόβει την ανάσα όπως έκοψε και τη δική μου. Όσο περνούσε η ώρα το ήρεμο αρχικά φιλί μετατράπηκε σε παθιασμένο και σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας με τις γλώσσες μας. Με τράβηξε ακόμα πιο πάνω του έχοντας τα χέρια του στη μέση μου. Ενώ εγώ είχα τα χέρια μου τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό του.

Διέκοψα το φιλί για να ανασάνω και κοιταχτήκαμε και οι δύο λες και επιτέλους έγινε αυτό που περιμέναμε. Συνεχίσαμε αμίλητοι να περπατάμε ενώ ακόμα συνειδητοποιούσα τι συνέβη.

-"Λοιπόν σε έφερα εδώ γιατί ήθελα να σου δώσω το δώρο σου." Έσπασε τη σιωπή όταν καθίσαμε σε ένα παγκάκι.

Έβγαλε από το παντελόνι του ένα μικρό κουτάκι και μου το έδωσε. Το άνοιξα και κοίταξα έκπληκτη το βραχιόλι με τα charms που μου είχε αγοράσει. Είχε τέσσερα μενταγιόν: ένα Ε(ιρηνη), ένα Μ(άρκος), μια καρδούλα και ένα φιλί.

Τον αγκάλιασα σφιχτά.

-"Είναι τέλειο" του είπα αφού περίμενε την αντίδρασή μου.

-"Ήξερα ότι θα σου άρεσε." Μου φόρεσε το βραχιόλι και με κοίταξε στα μάτια. "Κοίτα είναι δύσκολο αλλά.. πώς να το πω; Θέλω.. θέλω να γίνεις το κορίτσι μου." Είπε και ανάσανε βαριά. Είχε τόσο πλάκα το άγχος που ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του που αποφάσισα να το διασκεδάσω ακόμα λίγο.

-"Θα σου απαντήσω στο τέλος της βόλτας μας." Απάντησα και γέλασα. Το ύφος του; Ανεκτίμητο.

Συνεχίσαμε να περπατάμε. Κάποια στιγμή γύρισα πίσω το κεφάλι μου και τα μάτια μου τυφλώθηκαν από τα δυνατά φώτα ενός αυτοκινήτου. Ούρλιαξα αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε. Μετά όλα σκοτείνιασαν, αφήνοντας εκεί ένα αναπάντητο ερώτημα.

Επ! Θέλω να σας ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά και θέλω να σας ευχαριστήσω που διαβάζετε την ιστορία μου ♥ Είναι πολύ σημαντικό για μένα! Σας ευχαριστώ όλους και Vote ή Comment για να μου πείτε τη γνώμη σας!!
~Μάρτζι ♥