Πάντα ήθελα να γράψω την ιστορία του Πάνου επειδή ήταν το μόνο από τα καλά πρόσωπα που άφησα μπουκάλα. Και τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία μιας και γνώρισα από κοντά ένα παιδί που τον λένε Πάνο, είναι 18, δουλεύει σε βιβλιοπωλείο και έχει γαμάτα γαλαζογκρί μάτια. Πολλές συμπτώσεις ε; Τα γεγονότα που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αληθινά και είναι στιγμιότυπα από τους τελευταίους τρεις μήνες της ζωής μου ;)

Αρχές Σεπτέμβρη

-"Μαργαρίτα, η μάνα σου!" Αναφώνησε η κολλητή μου η Έφη και μου πέταξε το κινητό μέσα στο δοκιμαστήριο την ώρα που προσπαθούσα να βρω που να βάλω το κεφάλι μου σε ένα περίεργο φόρεμα που ήθελα χωρίς λόγο να δοκιμάσω.

Αυτή η γυναίκα παίρνει πάντα τηλέφωνο τις πιο άκυρες στιγμές.

-"Έλα μαμά. Τι έγινε;" Την ρώτησα. Την είχα στείλει στο φροντιστήριο να με γράψει να πηγαίνω για έκθεση ενώ εγώ είχα βγει για βόλτα στην Ερμού.

-"Πήγα και συμφωνήσαμε με την διευθύντρια να παρακολουθήσεις και τα τέσσερα μαθήματα που θα δώσεις του χρόνου στις Πανελλήνιες από φέτος. Είναι συνολικά δέκα ώρες την εβδομάδα."

-"ΠΟΣΕΣ;" Φώναξα. Αυτή η γυναίκα δεν είναι να κάνει κάτι μόνη της.

-"Ναι είναι για το καλό σου." Αυτό λέει τα τελευταία 16 χρόνια αλλά δεν έχω δει προκοπή. "Άκου το ενδιαφέρον τώρα. Έτσι όπως μιλούσα με τη διευθύντρια μπαίνει μέσα ένα ωραίο παιδί ξανθό να κεράσει γλυκά επειδή πέρασε πρώτος στη σχολή του. Ναυτιλιακά, εκεί που θες και εσύ. Πολύ ευγενικό παιδί και πολύ ωραίος. Μιλήσαμε κιόλας, με κέρασε γλυκό και του είπα ότι έχω μία κόρη που θέλει να σπουδάσει το ίδιο."

-"Ευτυχώς που του το είπες. Μην έμενε με την απορία ο άνθρωπος." Την ειρωνεύτηκα ενώ η Έφη από δίπλα είχε βάλει τα γέλια.

-"Μην με ειρωνεύεται Μαργαρίτα. Θα σου άρεσε και εσένα πολύ, έπρεπε να είχες έρθει."

-"Ξέρουμε πολύ καλά το γούστο σου, άστο. Θα τα πούμε σπίτι. Ακούς εκεί 10 ώρες φροντιστήριο..." Άρχισα να της λέω αλλά μου το έκλεισε επειδή σίγουρα δεν θα την συνέφερε η κουβέντα.

-"Πες μου ότι σου βρήκε και γαμπρό." Γέλασε η Έφη.

-"Έναν ξανθό, γαλαζομάτη, πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο." Της απάντησα και εκεί τελείωσε η συζήτηση.

Μία εβδομάδα μετά

-"Απορώ πώς με κατάφερες να με φέρεις στο φροντιστήριο. Ακούς εκεί 10 ώρες.." Συνέχιζα εγώ το τροπάριό μου μόλις είχαμε βγει από το φροντιστήριο. Η διευθύντρια σίγουρα το είχε με την πειθώ. Με είχε κάνει να αισθάνομαι άχρηστη στα μαθήματα που δεν είχα ήδη αρχίσει να διαβάζω και ότι χρειαζόμουν οπωσδήποτε τη βοήθεια του φροντιστηρίου.

-"Αμάν πια σταμάτα τη γκρίνια. Πάμε λίγο στο βιβλιοπωλείο να πάρω κάτι πράγματα που χρειάζομαι για το σχολείο." Είπε η μαμά μου. Εδώ να αναφερθώ στο ότι είναι δασκάλα και ότι δεν έχει κάποιο κόμπλεξ με τα σχολικά είδη. Το βιβλιοπωλείο άνηκε στην καθηγήτρια που μου έκανε ιδιαίτερα στα μαθηματικά και γνώριζα όσους δούλευαν εκεί από πολύ μικρή.

Μπήκαμε μέσα και είχε αρκετή δουλειά το βιβλιοπωλείο. Χαιρετήσαμε τις κοπέλες στο ταμείο και όπως προχωρούσα μπροστά πέφτει το βλέμμα μου σε έναν πανέμορφο ξανθό με γυαλιά πίσω από το φωτοτυπικό να παλεύει να βγάλει φωτοτυπίες με μία έκφραση απορίας για το μηχάνημα. Εγώ να φρενάρω απότομα από το σοκ (πρέπει να βάλουν μία φωτεινή επιγραφή όπως στην εθνική οδό που λέει "Προσοχή! Σε δέκα μέτρα γίνονται ατυχήματα" ένα αντίστοιχο "Προσοχή! Ωραίος σε δέκα μέτρα. Κίνδυνος σε καρδιοπαθείς ή λιγούρες κοπέλες") και κάπου εκεί η μάνα μου που βρισκόταν πίσω μου και δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι κεραυνοβολήθηκα, έπεσε πάνω μου.

-"Καλά κοπέλα μου τι έπαθες;" Αναφώνησε και προχώρησα κοιτάζοντάς τον που δεν με είχε πάρει χαμπάρι. Τρεις ερωτήσεις έπαιζαν στο μυαλό μου: Γιατί είναι τόσο ωραίος; Τι κάνει πίσω από το φωτοτυπικό; Γιατί είναι τόσο ωραίος; (εντάξει δύο ερωτήσεις...)

-"Εσύ.. με θυμάσαι; Με κέρασες γλυκό την προηγούμενη εβδομάδα!" Άκουσα τη μάνα μου όταν είχα ήδη ανεβεί τις σκάλες για τον πάνω όροφο. Έμεινα κόκκαλο και γύρισα να τους κοιτάξω. Ναι, μιλούσε στον ξανθό! Αυτόν γνώρισε στο φροντιστήριο; Είμαι γκαντεμόσπορος πανάθεμά με. Άλλη φορά όπου πάει η μανούλα μου κι εγώ δίπλα!

-"... και από εδώ η κόρη μου που θέλει να σπουδάσει και εκείνη το ίδιο." Του είπε και με έδειξε όπου μέχρι στιγμής δεν είχε αντιληφθεί την ύπαρξή μου. Του χαμογέλασα και τον χαιρέτησα. Παράλληλα όμως σκέφτηκα πως είχε τα πιο υπέροχα μάτια που είχα δει, γαλαζογκρί. Για το υπόλοιπο μισάωρο μας εξυπηρετούσε αλλά έμεινα με το παράπονο. Δεν με κοιτούσε. Μιλούσα και είτε κοιτούσε το πάτωμα ή τη μάνα μου. Κρατήθηκα να του πω κανένα "Φιλαράκι είμαι και εγώ εδώ. Δεν έχω τρελαθεί το τελευταίο μισάωρο να ρίχνω όσα αστεία δεν έχω πει ξανά σε όλη μου τη ζωή για να κοιτάς το πάτωμα." Σε εκείνο το σημείο πλησίασε μία κοπέλα από το μαγαζί και μου είπε με νόημα κοιτάζοντας τον ξανθό που ακόμα δεν είχα μάθει το όνομά του.

-"Μαργαρίτα έχεις ομορφύνει πολύ ε;" Είπε και γέλασα. Γύρισα για να τον βρω να με παρατηρεί και αμέσως έστρεψε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοκκίνισε. Εδώ να αναφερθώ ότι έχασα 10 κιλά το καλοκαίρι. Δεν ήμουν χοντρή απλά είχα κάποια κιλάκια παραπάνω τα οποία ίδρωσε να ξεφορτωθώ. Δεν είναι ότι δεν μπορούσα να τα χάσω αλλά τα είχα εκπαιδεύσει καλά τα άτιμα και με ξανάβρισκαν. Όμως παράπονο δεν είχα. Ήμουν μοντελάκι χωρίς όμως να έχω γίνει και στέκα.

Και για να μην παραπονιέται κανείς εδώ να πω ότι οι σκέψεις του, όπως έμαθα και αργότερα ήταν οι εξής: "Ναι όντως ομόρφυνε πολύ και ας μην την ήξερα πιο παλιά. Τώρα είναι κούκλα, Ώπα! Πάνο μην την κοιτάς είναι πελάτισσα. Είναι πελάτισσα! Όμορφη μεν αλλά πελάτισσα δε."

Και κάπου εκεί εγώ έφυγα από το μαγαζί χωρίς να μάθω το όνομά του. Όπως έμαθα αργότερα όμως τον φώναζαν Παναγιώτη. Η αλήθεια είναι ότι επί δύο εβδομάδες που με χάνετε που με βρίσκατε !τσουπ! στο βιβλιοπωλείο. Είχε γίνει στέκι. Με αναγνώριζε, με χαιρετούσε, παρέμενε κούκλας αλλά δεν λέγαμε κάτι παραπάνω.

Μέχρι που μια Παρασκευή βράδυ αποφάσισα να το κάνω το ψυχικό και να ξανάπάω. Τα σχολεία είχαν αρχίσει και πηγαινοερχόμουν για τετράδια. Με μισή καρδιά μπήκα μέσα. 8ωρο στο σχολείο και μετά συνεχόμενα 3ωρο στην έκθεση. Είχα τα μαύρα μου τα χάλια, απορώ πώς δεν τρόμαξε ο άνθρωπος. Πίστευα μάλιστα ότι θα είχε και δουλειά και ούτε θα με πρόσεχε. Ούτε που θα με ήξερε. Αργότερα έμαθα όμως ότι και με περίμενε πότε θα έρθω και ότι είχε ρωτήσει τα κορίτσια στο μαγαζί το όνομά μου και ότι με είχε αναφέρει στους φίλους του και με έλεγε "ματάρες" ή "μικρή" ενώ εμένα το code name του ήταν "Ο βιβλιοπώλης".

Και όμως εκείνη την Παρασκευή μιλήσαμε για κανένα εικοσάλεπτο. Είκοσι λεπτά ψάχναμε τετράδιο για τη βιολογία. Του έλεγα να μου βρει κάποιο και εκείνος έπιανε στην τύχη κάτι άκυρα με τον Καραγκιόζη ή με τον Αρκά και γελούσαμε.

-"Άσε τι τραβάω εδώ με τους πελάτες. Φαντάσου ότι έχει πάει 9 το βράδυ, έχουμε κλείσει, έχω σφουγγαρίσει και κάθομαι και με θαυμάζω γιατί ούτε σπίτι μου δεν σφουγγαρίζω και έρχεται ο άλλος τελευταία στιγμή να πάρει τετράδια." Μου έλεγε και δώστου γέλαγα εγώ. Όταν με έπιανε αυτή η παντελής έλλειψη χιούμορ μου θα μπορούσε εκείνος να αναπληρώσει. Και ένα χαμόγελο άλλο πράγμα!

Γύρισα σπίτι και σαν τρελή άρχισα να ανακαλώ οποιαδήποτε πληροφορία ανέφερε για εκείνον για να προσπαθήσω να τον βρω στο Facebook. Τίποτα στο "Παναγιώτης"... αν δεν βρω και κάτι στο "Πάνος" τότε θα αρχίζω να ψάχνω στο "Τάκης" από το "Παναγιωτάκης." Τρελή απελπισία και τρελή καψούρα.

Τελικά τον βρήκα αλλά που τα κότσια για να του στείλω αίτημα. Αντιθέτως αρχίζω να τον εκθιάζω σε όλες μου τις φίλες όταν μία από αυτές μου στέλνει το ακόλουθο μήνυμα:

-"Ρε συ κάντον αντ. Πάντως εγώ τον έκανα, είχαμε κάποιους κοινούς." Ναι, τον Χάρο που θα έρθει να σε πάρει. Κάτω τα χέρια σου από το υποτιθέμενο αγόρι μου. Τελικά εκείνος την αποδέχτηκε και όπως έψαχνε στις φωτογραφίες της, πέφτει φάτσα φόρα σε μία με εμένα. Και κάπου εκεί έρχεται το αίτημά του. (Μεταξύ μας ακόμα πιστεύει ότι ήταν τυχαίο όλο αυτό και ότι αλλιώς δεν θα με έβρισκε. Πού να του πω ότι έστησα ολόκληρο σενάριο για να τον κάνω να μου μιλήσει.)

Και κάπου εκεί έρχεται η κορυφαία ειρωνεία. Του στέλνω μήνυμα να τον ρωτήσω από πού με βρήκε. Είμαι ύπουλη εγώ όχι αστεία. Το διαβάζει. Περνάνε δύο λεπτά... πέντε... δέκα... δώδεκα! Απελπίστηκα και εγώ ότι έμπλεκε με καμία σνομπαρία και τσουπ μου έρχεται ολόκληρο κατεβατό. Μετά από τα τυπικά αρχίσαμε κανονικά την κουβέντα ενώ είχα το χαμόγελο του Τζόκερ.

-"Εδώ είμαι στο κέντρο και πίνω το ποτό μου με τους φίλους μου. Το ξέρεις ότι σήμερα έχει κόκκινο φεγγάρι; Δεν είναι τέλειο; Να σε ρωτήσω κάτι; Τα μάτια σου είναι μαύρα ή φταίει ο φωτισμός του μαγαζιού;" Μου έρχεται αυτό το μήνυμα και μένω κόκαλο. Σιγουρεύομαι πρώτα ότι δεν ονειρεύομαι και αρχίζω να ουρλιάζω. Παρόλα αυτά η κουβέντα συνεχίστηκε κανονικά μέχρι να έρθει το επόμενο καρδιακό:

-"Εγώ είμαι από την Κέρκυρα ξέρεις και πηγαίνω συχνά." Μου απάντησε.

-"Εγώ έχω ρίζες από τη Σμύρνη αν το πάρεις από την προγιαγιά μου." Του απάντησα. Είμαι σοβαρή; Τι λέω;

-"Αα έτσι εξηγείται το βλέμμα σου. Λίγες κοπέλες που έχω γνωρίσει έχουν το δικό σου βλέμμα και όλες είναι από αυτόν τον τόπο. Είναι χάρισμα αν θες να ξέρεις."

Το 166 μια στιγμή...

Οι μέρες κυλούσαν και δεν περνούσε μία μέρα χωρίς να μιλάμε. Μου είχε πει πολλά όταν μιλούσαμε:

-"Δεν ήσουν στο φροντιστήριο όταν είχα πάει έτσι; Βασικά θα το θυμόμουν δεν ξεχνιέται τέτοιο βλέμμα."

-"Είσαι τόσο πανέμορφη και δεν χρειάζεται καν να βαφτείς πώς γίνεται να σε κορόιδευαν οι άλλες;" Μου απάντησε όταν του είπα για κάποιες που μου έλεγαν για τα κιλά μου.

-"Χάρηκα που έπεσα πάνω σου όταν έφευγα από το μαγαζί. Αν και δεν ήξερα αν έπρεπε να σου μιλήσω γιατί δεν ήθελα να σου κάνω χαλάστρα με το άλλο το παιδί που ήσουν μαζί." Μου έστειλε όταν είχα διάλειμμα από το φροντιστήριο και είχα κατέβει με τον συμμαθητή μου τον οποίο χωρίς λόγο ακόμα ζηλεύει και το διασκεδάζω τρελά.

-"Μόνο τρόμο δεν νιώθω όταν σε βλέπω." Με είχε αφήσει στήλη άλατος όταν του παραπονιόμουν πως θα τρόμαζε αν με έβλεπε μετά από συνεχόμενο ωράριο.

Είχαμε βγει τέσσερις φορές μέσα σε δύο εβδομάδες. Η μία ήταν τυχαία και τη δεύτερη φορά του ζήτησα εγώ να βγούμε. Πλήρωσε εκείνος και μου συμπεριφέρθηκε σαν κύριος. Κάναμε πλάκα, γελούσαμε, αναλύαμε τα πάντα για τους πρώην, κράζαμε κόσμο λες και γνωριζόμασταν καιρό και δεν είχα ξαναβρεί τον εαυτό μου να ταιριάζω τόσο πολύ στις απόψεις με κάποιον. Λες και έβλεπα τον εαυτό μου. Σε ξανθό, γαλανομάτη και πιο όμορφο εαυτό μου. Μου άνοιγε τις πόρτες, με άφηνε να περάσω μπροστά, με γύριζε στην ώρα μου και δεν με έφερε σε καμία άσχημη θέση. Μου έλεγε αν είμαι όμορφη και πάντα σχολίαζε κάτι θετικό.

Το πέμπτο μας ραντεβού είχε φτάσει. Ή τώρα ή θα μείνω για πάντα γεροντοκόρη. Μα ούτε να κάνει κίνηση μέχρι τώρα; Μου έτρωγε το μυαλό αυτό. Ντύθηκα, βάφτηκα και έγινα μια θεά και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό και ο Πάνος το είπε τρεις φορές. Όπως περπατάγαμε μου κάνει:

-"Κρατάς λίγο;" Και βγάζει από το μπουφάν του ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και μου το δίνει.

-"Για μένα;" Τον ρώτησα έκπληκτη.

-"Καλά μην το πάρεις πάνω σου. Στο δρόμο το βρήκα και το μάζεψα." Απάντησε ειρωνικά.

-"Αφού είναι σε περιτύλιγμα." Γέλασα εγώ.

-"Μπορεί και να το πλήρωσα και να είπε στον ανθοπώλη να κόψει τα αγκάθια αλλά δεν σε νοιάζει αυτό." Μου απάντησε και γελάγαμε. Όλη την υπόλοιπη ώρα αναλύαμε τα πάντα για τη μουσική, τις ταινίες, τις σειρές και γενικά τα γούστα μας. Βρήκα το άλλο μου μισό! (Να φανταστείτε του πρότεινα να δει μία ταινία του Νίκολα Σπαρκς και όχι μόνο την είδε αλλά είπε ότι και η ταινία είναι υπέροχη αλλά και εγώ που του την πρότεινα!!!) (ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ!)

-"Το ξέρεις ότι με έχεις μπερδέψει; Είσαι πολύ Πυθεία." Μου είπε καθώς με συνόδευε σπίτι μου.

-"Τι εννοείς;" Τον ρώτησα.

-"Δεν μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις σου. Δηλαδή τώρα αν αρπάξει και σε φιλήσω δεν ξέρω τι θα κάνεις. Θα με σπρώξεις, θα φωνάξεις βοήθεια, θα με φιλήσεις και εσύ τι;" Με ρώτησε και απλά χαμογέλασα χωρίς να του πω κάτι.

-"Ειλικρινά πιστεύεις πώς θα σε χαστουκίσω;" Γέλασα και επειδή έβλεπα πως δεν έλεγε να κάνει κάτι τον καληνύχτησε και έκανα να φύγω.

Εκείνη τη στιγμή με πιάνει από το χέρι όπως του έχω γυρίσει πλάτη και με τραβάει με δύναμη ώστε να πέσω πάνω στο στήθος του και να με φιλήσει. Πέρασε το χέρι του πίσω απο το κεφάλι μου και με έφερε πιο κοντά του και ένιωθα τη θέρμη των χειλιών του στα δικά μου ενώ τα πόδια μου έτρεμαν σαν τρελά. Πυροτεχνήματα και απίστευτη χημεία. Όταν τελείωσε αυτό και τον φίλησα άλλες δύο φορές έστριψα να φύγω ενώ είχα αργήσει και είχε ένα εντελώς χαζό χαμόγελο. Γύρισα το κεφάλι μου για να τον δω να με κοιτάζει και να χαμογελάει καθώς απομακρύνομαι και !τσουπ! σκοντάφτω. Και μετά λένε ότι αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες.

-"Ήσουν πανέμορφη σήμερα. Δεν ξέρω πως το έκανες αυτό αλλά πάντα με κάνεις να σε κοιτάζω καθώς φεύγεις. Ελπίζω να είσαι καλά γιατί είδα πως κάπου σκόνταψες..."

Έχει φτάσει τρεις και δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω. Ακούστε λίγο: Εγώ τελικά με αυτό το παιδί είμαι τους τελευταίους τρεις μήνες και είναι υπέροχος. Συνεχίζει να μου κάνει κάτι άκυρες εκπλήξεις, να με κάνει να αισθάνομαι μοναδική και να με αγγίζει λες και πρόκειται να σπάσω.

Ήθελα απλά να σας δείξω πως όχι όλα όσα ανεβαίνουν εδώ είναι προϊόν μυθοπλασίας και μπορείτε να βρείτε κάποιον που είναι καλύτερος και από ήρωα βιβλίου! Όλα αυτά μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα και να σας συμπεριφερθεί τόσο καλά κάποιος.

Καλά Χριστούγεννα ελπίζω να σας άρεσε αγάπες μου <3