Μια ανάσα παίρνω,
για όσο ζήσαμε μαζί,
για τη σβησμένη ελπίδα.
Τώρα πια σωπαίνω
παγώνει μέσα μου η ψυχή
κι η αγάπη σου είναι σπίθα.
Μα δεν σε βλέπω, δεν σε βλέπω
μέσα στις εικόνες του μυαλού και
πάλι μπλέκω.
Εσύ κοιμάσαι τώρα αλλού. Που πας;

Στης μοναξιάς τον δρόμο πάντα περπατάς
και το εγώ σου δεν χωράει το 'για μας'
εγώ όμως ξέρω πια τι θέλω.
Πες το απλά πως μ' αγαπάς
πως πάντοτε θα μ' αγαπάς
και ας το χάσαμε το τρένο.

Τα καταφέρνω
να σε ξεχνάω που και που
να ζω ξανά όπως πρώτα.
Και ας περιμένω
στο πίσω μέρος του μυαλού
να σε δω στη πόρτα.
Μα δεν σε βλέπω, δεν σε βλέπω
μέσα στις εικόνες του μυαλού και
πάλι μπλέκω.
Εσύ κοιμάσαι τώρα αλλού. Που πας;