Μη με ρωτάτε για τον πόνο

δεν ξέρω, δεν είδα κάτι.

Ούτε για το αίμα δεν γνωρίζω.

Κάποιος στο χιόνι άφησε ίχνη απ' την ψυχή του.

Να 'μουν εγώ;

Όχι, μη με ρωτάτε την αλήθεια!

Θέλω να ζω στο ψέμα μου, να κάνω πως δεν ξέρω.

Χθες, έξω απ' το σπίτι, είδα ένα πτώμα.

Κι έμοιαζε τόσο σ' εμένα.

Μα τώρα στο δωμάτιο ποιος είναι;

Κλείνω την πόρτα, τον νεκρό να μην κοιτάζω

και βλέπω στα χέρια μου ένα κόκκινο μαχαίρι.

Πως με κοιτούσε ο καθρέφτης και γελούσε;

Πως το μαχαίρι ήταν στο σώμα μου στραμμένο;

Απ' το δωμάτιο ένας γέρος σιγοκλαίει,

κι εγώ φοβήθηκα να δω πόσο μου μοιάζει.

Ποιος είσαι εσύ και δεν σε ξέρω;, με ρωτούσε.

Ήταν ο όρκος της σιωπής φονιάς μέσα στον χρόνο

και τώρα πια ούτε και 'γω δεν με θυμάμαι...