Στ' άδειο ποτήρι
τα μάτια σου να με κοιτάζουν
σκόρπια γυαλιά, δάκρυα που στάζουν
ξημερώνει.
Ότι απέμεινε σιγά σιγά δες λιώνει
Μ' έχει απαρνηθεί και ο πιο καλός μου φίλος.
Στον δικό σου το γκρεμό έφτασα ως το χείλος.

Κι είναι αυτή η μοναξιά
που κάθε μέρα πιο πολύ επιμένει
και σκοτώνει στα τυφλά
σαν λογική που πάντα σε τρελαίνει.
Χτύπα πιο βαθιά στο σώμα
αυτό το "σ'αγαπώ" να με πεθαίνει
φταίω που δεν στο είπα ακόμα
μα η φωνή μου είναι χρόνια  ραγισμένη.

Που είναι οι φίλοι
είπαν θα μείνουν κι έχουν φύγει
άραγε η αγάπη λήγει
σαν κι εσένα;
Πρέπει πια να κοιτώ με μάτια σβησμένα.
Μ'έχει απαρνηθεί και ο πιο καλός μου φίλος
στον δικό σου τον γκρεμό έφτασα ως το χείλος.