Θυμάσαι;

Υπήρχαν νύχτες που ο πλανόδιος έρωτας ζούσε στα σοκάκια.

Στα πυροτεχνήματα του ουρανού.

Στα χρώματα της φωτιάς.

Στα μάτια της ή στα δικά του.

Συνήθιζε να αλητεύει, νύχτες δίχως τελειωμό, με ένα τσιγάρο στο στόμα.

Βλέμμα απλανές, θολό.

Κι ήταν τότε που ξυπνούσε η φωτιά μέσα μου και σ' έκαιγε.

Σ' έκαιγε όπως μ' έκαιγε η δική σου.

Μέσα από τις στάχτες μου γεννήθηκε ο πόνος, τόσο γλυκός.

Οι νύχτες μύριζαν καπνό κι εγώ κοιμόμουν με το όνειρο σου.

Αν αγαπάς κι εσύ κάποιον, μην του το πεις.

Κράτα το για σένα χωρίς να περιμένεις κάτι.

Κι αν καταλάβει, θα το νιώσετε μαζί.

Θα υπάρχει στον αέρα.

Τις νύχτες της φωτιάς, άκου, θέλω να με ονειρεύεσαι.

Γιατί εγώ έτσι επιλέγω να πονάω, μέσα απ' τις φλόγες μας.

Κι αν είναι να καώ μαζί σου, τότε ας καώ μέχρι το τέλος...