Έστεκε αιώνες μόνο κι ερημικό
ίσως βλέμμα να του είχα ρίξει μόνο εγώ.
Έστεκε στην άκρη μιας ρεματιάς
κι έλεγα σε μένα"θα τολμήσεις προς τα κει να πας;"
Κι όμως με καλούσε το πηγάδι
κάθε μέρα κάθε βράδυ.
Είχε μια μιλιά κρυφή
έντονη και δυνατή.
Κι έτσι ένα βράδυ μες το καλοκαίρι
το πλησίασα εγώ κι ένα αστέρι.
Μου'πε για τα βάσανά του
και την δόλια την καρδιά του.
Έκλαψα κι εγώ μαζί του σαν παιδί μες την ορφάνια
κι οι λυγμοί μου δρόμο βρήκαν μέχρι τα ουράνια.
Το πηγάδι έχει γίνει πια δικό μου
χάδι και παρηγοριά και το φυλαχτό μου.....