Είκοσι δύο χρόνια μετά...

Κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέπτη. Ο πατέρας λέει πως κάθε φορά που με κοιτάζει, νομίζει πως βλέπει αυτήν! Τη μητέρα μου! Σηκώνει κάθε φορά το χέρι του και το περνάει απαλά πάνω στα μαλλιά μου και μετά πάντα μια θλίψη σκοτεινιάζει το πρόσωπό του. Της μοιάζω πολύ λέει. Έχω τα μάτια της και το χρώμα των μαλλιών της μου λένε όλοι, αλλά εγώ βλέπω μόνο τα χείλια μου, που είναι ίδια με του πατέρα μου. 

Δεν τη γνώρισα ποτέ τη μητέρα μου. Πόσο ήθελα να την είχα γνωρίσει. Να ήξερα τη μορφή της, να είχα ακούσει τη φωνή της. Ήμουν τεσσάρων, ή πέντε μηνών όταν την πήραν με τόση βία από κοντά μου. Πόσο ξεχωριστός άνθρωπος πρέπει να ήταν... Όλοι όταν αναφέρονται σε αυτήν, μιλάνε με τόση αγάπη και μετά όλοι γυρνάνε και κοιτάζουν αλλού, για να μην τους δω να βουρκώνουν.

Είμαι εικοσιπέντε χρονών, όσο ήταν η μητέρα όταν τη βρήκε ο πατέρας στο δάσος του Χάνγκερφορντ. Ο πατέρας δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει γι' αυτήν. Με μεγάλωσε λέγοντάς μου υπέροχα παραμύθια, για φανταστικούς κόσμους, που συνέβαιναν μαγικά πράγματα και τους οποίους είχε πλάσει η μητέρα, μου έλεγε, για να μου τους διηγείται κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Γιατί ακόμα και όταν με έβαζε για ύπνο ο πατέρας, για τη μητέρα μου μίλαγε. Μου διηγούνταν τις υπέροχες φανταστικές ιστορίες του, που πάντα μου τόνιζε ότι ήταν ιστορίες της μητέρας και πάντα με έκανε να νιώθω λες και ήταν και εκείνη δίπλα μας. 

 Έμαθα να την αγαπώ και να την θαυμάζω, και ας μην τη γνώρισα ποτέ, μέσα από τα μάτια του και την χωρίς τέλος αγάπη του γι' αυτήν. Όχι μόνο του πατέρα, αλλά και του θείου Άντονι και όλων όσων είχαν γνωρίσει τη μητέρα. Ο πατέρας έλεγε πως ήταν η πιο έξυπνη και όμορφη γυναίκα που υπήρχε στον κόσμο και επειδή είμαι κόρη της, έχω πάρει κι εγώ την εξυπνάδα, την ομορφιά και το πνεύμα της και γι' αυτό πρέπει να τα καλλιεργήσω ανάλογα.

Έφερνε τους καλύτερους δασκάλους για μένα ο πατέρας και ποτέ δεν λυπήθηκε έξοδα, σε ότι αφορούσε τη μόρφωσή μου. Μου εξασφάλιζε ότι βιβλίο κυκλοφορούσε, είτε είχε να κάνει με λογοτεχνία, είτε με επιστήμη. Λάτρευα το διάβασμα και ρουφούσα ότι μου παρείχε, με λαχτάρα. Ένιωθα όμορφα κάθε φορά που αφού μου έλεγε λόγια υπερηφάνειας για την πρόοδό μου, μετά μουρμούριζε σχεδόν από μέσα του : "Σαν τη μητέρα σου! Είδες Ιζαμπέλα μου πόσο έξυπνη είναι η κόρη μας?"  

Όταν έγινα εικοσιένα, ο πατέρας μου είπε ότι είχε έρθει η ώρα, να μάθω όλη την αλήθεια για το πόσο ξεχωριστή γυναίκα ήταν η μητέρα μου. Θυμάμαι πως ο θείος Άντονι ήταν πολύ αγχωμένος για αυτά που επρόκειτο να μου πει ο πατέρας και όλο μου έλεγε να έχω ανοιχτό το μυαλό μου και την καρδιά μου γι' αυτά που θα άκουγα. 

Και δεν είχε άδικο! Αυτά που μου είπε ο πατέρας την ημέρα των γενεθλίων μου, με συγκλόνισαν! Μου αποκάλυψε το πιο εκπληκτικό πράγμα που είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου! Η μητέρα είχε έρθει απ' το μέλλον! Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μιαν άλλη εποχή, τριακόσια ογδόντα χρόνια μετά από τη δική μας! Όλες αυτές οι μαγευτικές ιστορίες που μου διηγούνταν ο πατέρας τα βράδια, ήταν η πραγματική ζωή της, μέχρι που μια χρονική δίνη την ρούφηξε και την έφερε κοντά του.

Ο καημένος ο πατέρας δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τον άδικο χαμό της μητέρας μου. Για χρόνια είχε εφιάλτες στον ύπνο του. Ξύπναγε μούσκεμα στον ιδρώτα φωνάζοντας : 

-"Ιζαμπέλα! Μωρό μου! Αγάπη μου! Μη τολμήσεις και με αφήσεις! Κοίτα με Ιζαμπέλα μου! Κοίτα με μωρό μου!"

Πήγαινα στο δωμάτιό του και τον έβρισκα να βαριανασαίνει, έχοντας πάντα τα χέρια του στο πρόσωπό του, λες και έκλαιγε με αναφιλητά. Μόλις όμως πήγαινα δίπλα του, σκούπιζε πάντα τα μάτια του, μου χαμογελούσε και σκαρφιζόταν μια δικαιολογία να μου πει, ή κάτι αστείο για το τί συνέβη και τον άκουσα να φωνάζει. Για αρκετό καιρό νόμιζα ότι ήταν ένα βραδινό παιχνίδι μας. Μου πήρε χρόνια, αφού μεγάλωσα αρκετά, να καταλάβω το δράμα που ζούσε ο αγαπημένος μου πατέρας.

Σήμερα όμως είναι μεγάλη μέρα για μένα. Σήμερα εκδίδεται το βιβλίο μου! Ένα μυθιστόρημα που έγραψα με ψευδώνυμο ανδρικό όνομα, γιατί αλλιώς θα ήταν σχεδόν αδύνατο να το προωθήσω. 

Ο πατέρας έκανε μεγάλο αγώνα για το βιβλίο μου και ξόδεψε αρκετά χρήματα, για να πιέσει να προχωρήσει η διαδικασία που ορίζεται. Να πάρει δηλαδή την έγκριση του Στέμματος, για να προχωρήσει στην εκτύπωση και την έκδοσή του. Απευθύνθηκε στην ίδια την εταιρία βιβλιοπωλών, για να πετύχει την συνεργασία με το μεγαλύτερο τυπογραφείο του Λονδίνου που είναι εγκεκριμένο από το παλάτι και θα ενέκρινε ότι το υλικό δεν περιέχει προσβλητικό, ή επικίνδυνο περιεχόμενο για την Αυτού Μεγαλειότητά του.

Ήθελε να έχει ολοκληρώσει τη διαδικασία πριν αλλάξει η χρονιά. Η επόμενη χρονιά θα είναι μια ζοφερή χρονιά για την Αγγλία, καθώς θα ξεσπάσει μια μεγάλη επιδημία πανώλης, που θα σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους. Μια επιδημική ασθένεια που μεταδίδεται από τσίμπημα ψύλλου, που έχει πιει αίμα από ποντίκι. Γι' αυτό ο πατέρας έχει μια εμμονική μανία με την καθαριότητα στα κτήματα και στα ζώα, κάτι που κάνει πολλές φορές τον κόσμο να τον κοροϊδεύει. Όμως ο πατέρας δεν πτοείται και έχει πετύχει, το αγρόκτημα και η φάρμα μας να συναγωνίζονται σε καθαριότητα το εσωτερικό του κάστρου. Φυσικά δεν μπορεί να τους πει ότι ξέρει τι έρχεται και γιατί επιμένει έτσι και τους πιέζει τόσο. Είναι ένα μυστικό που μοιραζόμαστε μόνο τρεις άνθρωποι. Ο πατέρας, ο θείος Άντονι κι εγώ. 

Και σήμερα είναι η μέρα που ολοκληρώνεται η εκτύπωση. Το βιβλίο θα διανεμηθεί μέσω του μεγαλύτερου βιβλιοπωλείου του Λονδίνου, του Στέισονερς Χολ και εμείς θα πάρουμε στα χέρια μας το πρώτο τυπωμένο δερματόδετο βιβλίο.

Ακούω τον πατέρα να φωνάζει ενθουσιασμένος έξω απ' το παράθυρο, ότι έρχεται η άμαξα. Κατεβαίνω τρέχοντας τη σκάλα. Η καρδιά μου πάει να σπάσει! Θα δω το βιβλίο μου τυπωμένο, δεμένο και ολοκληρωμένο!

Πρώτα αντικρίζω τον θείο Άντονι, που με κοιτάζει με μάτια βουρκωμένα. Δίπλα του ο πατέρας βαστάει το βιβλίο στα χέρια του λες και είναι ιερό. Έρχεται προς το μέρος μου με ένα πελώριο χαμόγελο και μάτια που γυαλίζουν.

-"Το βιβλίο σου αγάπη μου!" μου λέει με φωνή που τρέμει και το αφήνει στα χέρια μου. Σκουπίζει ένα δάκρυ του και μονολογεί όπως κάνει πάντα. -"Η μητέρα σου θα ήταν τόσο περήφανη...".

Κοιτάζω το βιβλίο που κρατάω στα χέρια μου. Η μυρωδιά του δέρματος, του χαρτιού και του φρέσκου μελανιού κατακλύζει τις αισθήσεις μου. Πάνω στο δερμάτινο εξώφυλλο με καλλιτεχνικά γράμματα, ο τίτλος του : ~Ψυχή ποτισμένη με αγάπη~

Και από κάτω, με μια λιτή γραμματοσειρά το ψευδώνυμό μου : 

Τζάστιν Τζέιζ

Το μικρό όνομα από το όνομα του αγαπημένου μου αλόγου Τζάστιν και το επίθετο, από τα ονόματα των γονιών μου, Τζέθρο και Ιζαμπέλα. 

Το σφίγγω στην αγκαλιά μου και κλείνω τα μάτια μου. Πόσο θα ήθελα να μπορούσε να το διαβάσει η μητέρα...

-------------------------------------------------------------------------------------------

Φεβρουαρίου 24η, 2020.

Η Ιζαμπέλα περιμένει έξω από το γραφείο του συμβούλου της, να της δώσει την πολυπόθητη επιστολή που θα της επιτρέψει να μπει και να μελετήσει τα υπέροχα παλιά βιβλία της βιβλιοθήκης Ρεν, του Κολεγίου Τρίνιτι. Είναι πολύ αγχωμένη αλλά και κατενθουσιασμένη! Σε λίγο θα βρίσκεται μέσα στο χώρο της βιβλιοθήκης!

Η πόρτα ανοίγει και η ευγενική γραμματέας την καλεί να μπει στο γραφείο.

-"Δεσποινίς Ιζαμπέλα Τόμσον, η επιμονή σας έδωσε καρπούς. Μετά από πίεση εβδομάδων, με καταφέρατε να σας δώσω την έγκρισή μου. Είστε επαρκώς εξοπλισμένη? Γνωρίζετε πόσο πολύτιμα και εύθραυστα είναι τα βιβλία της βιβλιοθήκης μας."

-"Είμαι πανέτοιμη κύριε Σταρκ. Έχω την αίτησή μου με τη φωτογραφία μου, τα ειδικά γάντια, λαβίδα και μια λαχτάρα που δεν λέει να σβήσει. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε. Είναι πολύ σημαντικό για μένα."

Ο σύμβουλος χαμογελάει, σηκώνεται από τη θέση του και πάει κοντά της, βαστώντας την επιστολή στα χέρια του. 

-"Την αξίζεις την εμπιστοσύνη μου Ιζαμπέλα. Έχεις δείξει εξαίρετη επίδοση και αγάπη για το αντικείμενό σου. Δεν είσαι τυχαία με υποτροφία κοντά μας. Για κανέναν άλλο δεν θα το έκανα, αλλά εσύ το αξίζεις πραγματικά." Της δίνει την επιστολή.

Τα μάτια της λάμπουν. Παίρνει την επιστολή στο χέρι, λέει τις ευχαριστίες της και τρέχει με λαχτάρα προς τη βιβλιοθήκη.

Ο βιβλιοθηκάριος την συνοδεύει στα ράφια στο βάθος της βιβλιοθήκης. Αφού της επαναλαμβάνει τις οδηγίες για το πώς να χειριστεί τα πολύτιμα βιβλία, την αφήνει και φεύγει.

Έξω βρέχει καταρακτωδώς! Αστραπές φωτίζουν τη σκοτεινιασμένη περιοχή, στο βάθος της βιβλιοθήκης.

Φοράει τα γάντια της και κατευθύνεται στη θέση XVII. Περνάει το δάχτυλό της από τη ράχη των απόλυτα στοιχισμένων βιβλίων, διαβάζοντας και αναζητώντας αυτό που ψάχνει.

Νάτο! Βρίσκεται στη μέση στο προτελευταίο ράφι. Το παίρνει στα χέρια της. Όταν το διάβασε από τα σκαναρισμένα αντίγραφα του ηλεκτρονικού αρχείου της βιβλιοθήκης, η καρδιά της χτύπησε τόσο δυνατά, που νόμιζε ότι θα βγει έξω από το στήθος της.

Ένα βιβλίο τόσο καλογραμμένο, με τόση ευαισθησία και αγάπη, που την έκανε να κλαίει για μέρες και να το σκέφτεται συνέχεια. Ήταν η αιτία που της καρφώθηκε η ιδέα να ζητήσει άδεια να μελετήσει τα πολύτιμα αυτά βιβλία. Έπρεπε να το πιάσει στα χέρια της! Να νιώσει την ψυχή αυτού του βιβλίου, που την μάγεψε τόσο και άγγιξε την καρδιά της!

Το παίρνει στα χέρια της, λες και είναι κάτι ιερό. Περνάει με στοργή τα δάχτυλά της πάνω από τον χαραγμένο τίτλο του, πάνω στο φθαρμένο δέρμα.

~Ψυχή ποτισμένη με αγάπη~

Ένα μυθιστόρημα του Τζάστιν Τζέιζ.

Όσο και να έψαξε, δεν βρήκε στοιχεία για αυτόν τον συγγραφέα, ούτε άλλο βιβλίο του. Ποιος ξέρει τι να έγινε. Έζησε σε μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της Ευρώπης. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1664, μια χρονιά πριν τη μεγάλη επιδημία πανώλης που αποδεκάτισε την Αγγλία, που ήταν έτσι κι αλλιώς τσακισμένη από τον εμφύλιο πόλεμο που κράτησε σχεδόν εννέα χρόνια. 

Το σφίγγει στην αγκαλιά της. Είναι λες και νιώθει την ψυχή του βιβλίου, την ψυχή του συγγραφέα, μια ψυχή ποτισμένη με αγάπη...

Ένας δυνατός κεραυνός πέφτει, κάνοντας το κτίριο να σειστεί! Τα φώτα σβήνουν! Ένα απόκοσμο μπλε φως απλώνεται στο χώρο, ενώ ένα βουητό που όλο και δυναμώνει, κάνει τα αυτιά της να πονάνε. 

Πέφτει στα γόνατα τρομαγμένη, βλέποντας το φως μπροστά της να μετατρέπεται σε μια μπλε δίνη που απλώνεται στο χώρο και όλο την πλησιάζει, μέχρι που νιώθει να την καταπίνει μέσα της.

--------------------------------------------------------------------------------------------

-ΤΕΛΟΣ-

---------------------------------------------------------------------------------------------

Και αυτό είναι το τέλος της ιστορίας μου αγαπημένοι μου φίλοι. Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία της Ιζαμπέλας μου και του Τζέθρο μου και να τους αγαπήσατε, όσο τους αγάπησα κι εγώ.

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας, για το αν σας άρεσε το βιβλίο μου.

Με αγάπη,

katerinabunny, ή απλώς Κατερίνα.