Είναι τόσο όμορφο το Χάνγκερφορντ το καλοκαίρι!

Περπατάω στην όχθη του ποταμού Κέννετ, δίπλα στον πέτρινο νερόμυλο και απολαμβάνω το δροσερό αεράκι του απογεύματος. Ο καιρός είναι γλυκός και έχει ζεστάνει αρκετά, παρόλο που  ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και δείχνει έτοιμος να ξεσπάσει σε βροχή. 

Το ποτάμι είναι φουσκωμένο και κατεβαίνει με ορμή, γυρίζοντας με ταχύτητα την ξύλινη ρόδα του νερόμυλου, που τρίζει και βογκάει δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες απ'το ένα σκαλοπάτι της στο άλλο. Απομακρύνομαι απ'το νερόμυλο με τις πάπιες, που χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές τους και προχωράω προς το δάσος. Οι μυρωδιές της φύσης σε αυτή την περιοχή, εκεί που το ποτάμι περνάει και χάνεται μέσα στο δάσος, με τρελαίνουν. Παίρνω βαθιά εισπνοή απολαμβάνοντας την υγρή μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, των μουσκεμένων φύλλων και των αρωμάτων που αναδύουν οι κέδροι, οι βελανιδιές, οι καρυδιές και οι καστανιές. Οι σκέψεις μου τρέχουν σε όσα έζησα αυτά τα δύο χρόνια, από τότε που βρέθηκα σε αυτήν εδώ την εποχή.  

Ο τρόμος και ο πανικός που βίωσα, μέχρι να καταλάβω τι μου συνέβη, όταν η δίνη του παρελθόντος με κατάπιε. Η πρώτη συνάντηση με τον Τζέθρο και ο τρόπος που με φρόντισε από την πρώτη στιγμή. Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, που με μάγεψε από την πρώτη φορά που συναντήθηκαν τα μάτια μας. Ένα είδος άνδρα που στην εποχή μου, δεν υπάρχει πια. Έχει μια ευγένεια, μια ποιότητα, αρχές και καλοσύνη, ενώ ταυτόχρονα είναι έξυπνος, διορατικός και ανοιχτόμυαλος. Και στις ιδιαίτερες στιγμές μας, η τρυφερότητά του, τα λόγια του, η αγάπη του και ο τρόπος που μου τη δείχνει... Στην εποχή μου, οι άνδρες δεν είναι πια ρομαντικοί. Οι σχέσεις έχουν γίνει πολύπλοκες και οι άνδρες φοβούνται να εκφράσουν τα αισθήματά τους, να δείξουν την αγάπη τους, να μιλήσουν με λόγια που θα μπορούσαν να είναι και ποίηση. Ο Τζέθρο όμως είναι όλα αυτά και άλλα τόσα!

 Είναι πολλές φορές που σκέφτηκα προσπαθώντας να εκλογικεύσω αυτό που μου συνέβη, πως υπήρχε λόγος που άνοιξε εκείνη η δίνη και με κατάπιε πριν δυο χρόνια. Και ο λόγος ήταν ο Τζέθρο! Το σύμπαν ήθελε να μας κάνει να βρεθούμε, παρόλο που μας χώριζαν τριακόσια ογδόντα χρόνια, γιατί είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Γιατί αν δεν τον είχα γνωρίσει, θα ζούσα μια ανούσια ζωή, μια ζωή χαμένη! 

Το πιθανότερο είναι να είχα αφήσει το δωμάτιο που νοίκιαζα μαζί με τη Στέλα τη συμφοιτήτριά μου και να είχα πάει να μείνω με τον Πίτερ, όπως μου είχε ζητήσει άπειρες φορές να κάνω. Θα συζούσαμε, γιατί αυτό θα ήταν το λογικό να κάνουμε κι ας μην υπήρχε αγάπη και σπίθα ανάμεσά μας, παρά μόνο συνήθεια και βολή. 

Αναρωτιέμαι τι να έκαναν όλοι οι φίλοι μου, όταν εξαφανίστηκα. Φαντάζομαι θα δήλωσαν την εξαφάνισή μου στην αστυνομία. Θα προβλήθηκε και κανένα σποτάκι με τη φωτογραφία μου στην τηλεόραση. 

-'Ηλικία εικοσιπέντε ετών. Γαλαζοπράσινα μάτια, καστανοκόκκινα μαλλιά.Την ημέρα που χάθηκε, φορούσε τζην παντελόνι και κροπ μπλουζάκι στο χρώμα της άμμου.' - 

Μπορεί να ειδοποίησαν και  τον πατέρα μου, αν και δεν θα ασχολήθηκε πολύ. Θα αναρωτήθηκε πού να χάθηκα και μετά θα γύρισε στη ζωή του. Το ίδιο και ο Πίτερ. Θα με αναζήτησε για λίγο και μετά θα προχώρησε. Τώρα ούτε που θα με θυμάται πια. Γιατί ποτέ δεν είχαμε ούτε για ένα λεπτό, αυτό που έχω με τον Τζέθρο. Τον υπέροχο άνδρα μου, που τώρα περιμένω το παιδί του.

Το πρωί που ξυπνήσαμε, με τράβηξε στην αγκαλιά του και με φίλησε γλυκά. Τα χείλη του καίγανε όπως πάντα και το κορμί του, σκληρό και μυώδες, με τύλιξε και με έκανε να χάσω τον κόσμο γύρω μου, όπως κάνει πάντα. Ο έρωτας μαζί του είναι κάτι που δεν πίστευα ότι μπορεί να συμβεί. Δεν μπορώ να χορτάσω το κορμί του, τα φιλιά του, τα χέρια του... Μετά, αφού έσκασε ένα πεταχτό φιλί στην κοιλιά μου που έχει ήδη  αρχίσει να φουσκώνει ελαφρά, με άφησε μισοζαλισμένη στο κρεβάτι και έφυγε να ξεκινήσει τη μέρα του.

Ο Τζέθρο έκανε πάρα πολλά έργα για να οχυρώσει την πόλη του και να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον κίνδυνο από επιθέσεις και επιδρομές. Με τη βορειοανατολική μεριά περιστοιχισμένη από τον ποταμό Κέννετ και νοτιοανατολικά το μεγάλο δάσος, έδωσε βάρος περιμετρικά από τη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης, φτιάχνοντας πέτρινο τοίχο και μια μεγάλη αψιδωτή πύλη, επενδυμένη με μπρούτζο και σίδερο. Ένα αριστουργηματικό έργο των αδελφών Ντέιβιντ και Τζέισον, που πρέπει να είναι οι καλύτεροι σιδεράδες που γνώρισε ποτέ το Βόρειο Ουέσεξ.

Η πόλη έχει μεταμορφωθεί! Ο ολοκαίνουριος φούρνος που χτίστηκε στη μέση της πόλης και τον δουλεύει η Γκέηλ με τις κόρες της, απλώνει κάθε μέρα τις μυρωδιές του από φρεσκοψημένο ψωμί και από τις πεντανόστιμες πίτες της Γκέηλ. 

Πολλά σπίτια που είχαν καταστραφεί, με πολλή προσωπική εργασία, φροντίδα και αγάπη από όλο το χωριό, αλλά και με τη γερή οικονομική συνεισφορά του υπέροχου άνδρα μου, χτίστηκαν  από την αρχή και η όψη της πόλης ομόρφυνε.

Η πόλη, αν και αρκετά στενάχωρα, καταφέρνει και επιβιώνει. Αν δεν ήταν σε εξέλιξη ο εμφύλιος πόλεμος και η εξουθενωτική φορολογία, η πόλη θα άνθιζε και θα ευημερούσε. 

Ο Τζέθρο έβαλε ένα τεράστιο ποσό από την προσωπική του περιουσία για να κάνει επανεκκίνηση της πόλης του, δημιουργώντας μια καλή βάση για να ξεκινήσουν όλα να λειτουργούν, μετά την σχεδόν ολική καταστροφή που έγινε πριν δυο χρόνια, με το πέρασμα του στρατού και την καταπάτηση των κτημάτων από τον Στάνλεϋ. Και αυτή η κίνησή του έχει αποδώσει καρπούς.  

Όλοι δουλεύουν ώρες, χωρίς κανείς να παραπονιέται. Και πώς θα μπορούσαν, όταν ο ίδιος ο άρχοντας Τζέθρο, δουλεύει από τα ξημερώματα μέχρι αργά το βράδυ χωρίς σταματημό. Τρέχει παντού! Μέσα στην πόλη, στα κτήματα, ακόμα και στο νερόμυλο. Παρακολουθεί και ελέγχει τους εμπόρους που μπαινοβγαίνουν στην πόλη, φέρνοντας λινάρι, γούνες και δέρματα, κρασί και μπαχαρικά. Κάθε μέρα περνάει σχεδόν από όλους και  ενημερώνεται για τυχόν προβλήματα και ανάγκες. Περνάει από τον παπουτσή, τον χασάπη, το μαραγκό, το μανάβη, το ραφτάδικο, και το φούρνο της Γκέηλ, πριν καταλήξει στο σιδεράδικο, για να πει μια κουβέντα με τον Ντέιβιντ και τον Τζέισον.

Ο Ουίλ και ο Τζον που είναι πλέον και οι δύο τιτλούχοι Σερ, οργάνωσαν και πάλι μια στοιχειώδη φρουρά για τον πύργο κι έναν μικρό στρατό για την προστασία της πόλης, εκπαιδεύοντας οι ίδιοι, νέα παιδιά από το μηδέν. 

Ο Τζέθρο σε μια λιτή τελετή, τους έχρισε υπεύθυνους του στρατού και της φρουράς, απονέμοντάς τους τον τίτλο του Σερ. Οι δύο άνδρες, φανερά συγκινημένοι, έδωσαν όρκους πίστης και αφοσίωσης στον Τζέθρο και στην πόλη και ότι θα την υπερασπιστούν με τη ζωή τους. 

-"Μόνο παρουσία άλλων θα με αποκαλείτε 'άρχοντα'. Όταν είμαστε μεταξύ μας, θα συνεχίσουμε να μιλάμε όπως τώρα, σαν να είστε αδέλφια μου." Τους είπε ο Τζέθρο μετά την τελετή, κάνοντάς τους να βουρκώσουν και να τον σφίξουν και οι δυο τους, σε μια δυνατή ανδρική αγκαλιά.

Και ενώ το Χάνγκερφορντ δείχνει να επουλώνει τις πληγές του, όλη η υπόλοιπη χώρα καταρρέει. Μάχες μαίνονται σε πόλεις και χωριά. Οι στρογγυλοκέφαλοι όλο και ισχυροποιούνται μεγαλώνοντας τον στρατό τους και καταλαμβάνουν τις πόλεις που θεωρούνται φιλοβασιλικές, τη μία μετά την άλλη. 

Στα τελευταία νέα που μάθαμε, ο επικεφαλής του νέου μοντέλου στρατού που δημιουργήθηκε από τους κοινοβουλευτικούς, ο Τόμας Φέρφαξ, απέσυρε τα στρατεύματά του από την πολιορκία της Οξφόρδης, και μεταφέρεται βόρεια. Σκοπός του να ανακόψει την επιστροφή του Βασιλικού στρατού, που γυρίζει από τη μάχη που έδωσε στη Σκοτία, για να πνίξει την επανάσταση που ετοίμαζαν εκεί. Τα γεγονότα όπως τα έχω εξιστορήσει στον Τζέθρο και τον Άντονι, καθημερινά ξετυλίγονται μπροστά μας. Η μάχη του Νάσμπι πρόκειται να ξεκινήσει από μέρα σε μέρα. 

Χαμένη στις σκέψεις μου και ενώ έχω προχωρήσει αρκετά βαθιά μέσα στο δάσος, ακούω πίσω μου ποδοβολητά αλόγου να με πλησιάζουν. Γυρίζω και τον βλέπω. Τον Τζέθρο μου! Να έρχεται καλπάζοντας κοντά μου. Το αίμα στις φλέβες μου αρπάζει φωτιά και απλώνεται όπως απλώνεται η φωτιά που κατατρώει τα δέντρα σε δάσος που καίγεται.

Σταματάει δίπλα μου, πηδάει από το άλογο, έρχεται κοντά μου και με τυλίγει στην αγκαλιά του.

-"Μου είπαν πως πήγες προς το νερόμυλο. Δεν σε βρήκα και ανησύχησα. Γιατί απομακρύνθηκες έτσι μωρό μου? Στην κατάστασή σου..."

-"Είμαι μια χαρά Τζέθρο, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Μου κάνει καλό το περπάτημα και τώρα που ζέστανε ο καιρός, όλα γύρω είναι τόσο όμορφα... Χάθηκα στις σκέψεις μου και η αλήθεια είναι πως ούτε που κατάλαβα πώς απομακρύνθηκα, αλλά είμαι μια χαρά." Του λέω κοιτώντας τον στα μάτια. 

-"Έλα, πάμε πίσω στο κάστρο. Σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει." Μου λέει κοιτώντας τον ουρανό. Μετά, χαϊδεύοντας απαλά την κοιλιά μου, με σηκώνει με μεγάλη προσοχή στην αγκαλιά του και με ανεβάζει πάνω στο άλογο.

 Είμαστε στα μέσα του Ιούνη και ο καιρός είναι αρκετά βροχερός αυτές τις μέρες. Κάτι που όλοι χαρήκαμε, καθώς είναι ακριβώς ότι χρειάζονται οι καλλιέργειες πατάτας αυτή τη στιγμή, αφού πλησιάζουμε στο όργωμα και τη συγκομιδή τους.

Κοντεύει να σουρουπώσει και είναι η ώρα που μαζευόμαστε όλοι στην τραπεζαρία, για να απολαύσουμε το φαγητό μας.

Καθόμαστε όλοι γύρω απ'το τραπέζι και κάνουμε χαλαρή κουβέντα με τα νέα της ημέρας.

Ένα νέο παλικάρι από τους φύλακες του κάστρου, μπαίνει μέσα στην αίθουσα της τραπεζαρίας και αφού κάνει τον τυπικό χαιρετισμό χτυπώντας τη γροθιά του στο στήθος του, λέει προς τον Τζέθρο ότι ο απεσταλμένος στο Λονδίνο μόλις επέστρεψε και ζητάει ακρόαση από τον άρχοντα και τον Σερ Ουίλ.

-"Να περάσει" λέει ο Τζέθρο, σκουπίζει το στόμα του και σηκώνεται από το τραπέζι. Ακολουθούν ο Ουίλ ο Τζον και ο Άντονι, κάνοντας την ίδια κίνηση.

Ο απεσταλμένος, ένα νεαρό παιδί που εκπαίδευσε προσωπικά ο Ουίλ, μπαίνει στο δωμάτιο όλος έξαψη και αφού χτυπάει τη γροθιά του στο στήθος του, χαμηλώνοντας κοφτά το κεφάλι του προς τους ανωτέρους του, αρχίζει να μας λέει με ενθουσιασμό:

-" Έχουμε μεγάλες εξελίξεις άρχοντά μου. Ο κόσμος στο Λονδίνο είναι ανάστατος. Στα βόρεια, στην επαρχία του Νορθάμπτον, έγινε μεγάλη μάχη! Ο Βασιλιάς Κάρολος έχασε επτά χιλιάδες άνδρες, είπαν. Πεζικό, ιππικό, αλλά και το πυροβολικό του, αποδεκατίστηκαν! Μια φοβερή νίκη των κοινοβουλευτικών! Ο Σερ Τόμας Φέρφαξ μαζί με τον Όλιβερ Κρόμγουελ,  κατάφεραν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα στο στρατό του Βασιλιά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Κατάφεραν και τον έτρεψαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω του όλη τη συνοδεία από άμαξες με το προσωπικό του αρχείο. Του απέσπασαν όλα τα προσωπικά του αρχεία, καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό? Λένε και από αυτά που βρήκαν, προκύπτει ένα τεράστιο ηθικό θέμα από μεριάς του Βασιλιά. Λένε ότι τίθενται θέματα μέχρι και εσχάτης προδοσίας προς τη χώρα από το Βασιλιά. Οι στρογγυλοκέφαλοι πανηγυρίζουν, θεωρώντας τη νίκη τους τεράστια." Μας λέει κάνοντας έντονες κινήσεις με τα χέρια του, ενώ τα μάτια του γυαλίζουν από ενθουσιασμό.

Ο Άντονι με κοιτάζει και κουνάει το κεφάλι του. Μου σπάει ένα χαμόγελο και γυρίζει προς το παλικάρι.

-"Είπες στο Νορθάμπτον έγινε η μάχη?"

-"Ναι, δίπλα στο χωριό Νάσμπι. Ο πρίγκηπας Ρούπερτ που ηγήτω του Βασιλικού στρατού, έχασε σχεδόν όλο του το στράτευμα, βαρύ οπλισμό και τα βαγόνια με τα προσωπικά αρχεία του Βασιλιά. Ο κόσμος στο Λονδίνο έλεγε, πως μετά από αυτή την ήττα, ο στρατός του Βασιλιά δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει όπως ήταν." Μας λέει ενθουσιασμένος.

-"Άρχοντα, πάμε να μιλήσουμε και με την υπόλοιπη ομάδα και θα σε ενημερώσουμε αμέσως μετά." Λέει ο Ουίλ τυπικά προς τον Τζέθρο, κάνει τον επίσημο χαιρετισμό του και βγαίνει απ'το δωμάτιο μαζί με τον Τζον, ενώ το παλικάρι που μας ενημέρωσε, χαιρετάει και αυτό τον Τζέθρο και ακολουθεί τους ανωτέρους του.

Μένουμε οι τρεις μας στο δωμάτιο. Ο Τζέθρο, ο Άντονι και εγώ. Ο Άντονι κουνάει το κεφάλι του δεξιά αριστερά.

-"Είναι απίστευτο αυτό που βιώνουμε. Το ζω και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι τόσο εντυπωσιακό, που επισκιάζει ακόμα και τα ίδια τα γεγονότα, που είναι συνταρακτικά από μόνα τους! Ιζαμπέλα, το ξέρω ότι στο λέω κάθε φορά που κάτι που μας είπες ότι θα γίνει, το βλέπω και ξετυλίγεται μπροστά μας, αλλά θα στο ξαναπώ. Συγνώμη που δεν σε πίστεψα! Ήμουν όλο καχυποψία απέναντί σου και σου έκανα τη ζωή δύσκολη, ενώ εσύ πέρναγες ήδη τον Γολγοθά σου." Το ύφος του Άντονι, δέος και ενοχή ταυτόχρονα.

Του χαμογελάω γλυκά.

-"Ναι, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσεις πια να μου ζητάς συγνώμη. Δεν φταις σε κάτι, ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να το πιστέψω, στο έχω πει πολλές φορές. Όσο περνάει ο καιρός, είναι στιγμές που νομίζω ότι έζησα ένα παλαβό όνειρο. Μετά σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή στο μέλλον όλα αυτά θα εξηγηθούν. Η επιστήμη θα βρει πώς λειτουργεί ο χρόνος και ότι ήταν αυτό που με έφερε σε αυτή την εποχή και ίσως και να το ελέγξει κιόλας. Φαντάζεσαι να μπορείς να μετακινείσαι στο χρόνο και να επιλέγεις σε ποια εποχή θα πας?"

Γουρλώνει τα μάτια του και με κοιτάζει έντρομος.

-"Να χαρείς, σταμάτα! Δεν το αντέχω! Με πόνεσε το κεφάλι μου! Δεν μπορώ να διαχειριστώ εσένα, το ότι το ζω και το βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου. Μην μου προσθέτεις και άλλες παραμέτρους τώρα..."

-"Έλα Ιζαμπέλα, σταμάτα να πειράζεις τον καημένο τον Άντονι. Αφού ξέρεις πόσο δυσκολεύεται να πιστέψει, ότι δεν μπορεί να εξηγήσει." Λέει ο Τζέθρο γελώντας.

-"Αυτό που δεν μπορώ να πιστέψω, είναι πως θα αποκεφαλίσουν το Βασιλιά σε μερικά χρόνια. Αυτό μου φαίνεται αδιανόητο." 

-"Κι όμως θα συμβεί. Και μετά θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ο ίδιος ο Όλιβερ Κρόμγουελ. Δυστυχώς όμως θα χάσει τον έλεγχο προσπαθώντας να εφαρμόσει μια σκληρή πολιτική. Το κοινοβούλιο θα αποφασίσει να επαναφέρει τη Βασιλεία, στο πρόσωπο του γιου του Κάρολου, όμως ο Βασιλιάς δεν θα μπορεί να είναι πλέον ανεξέλεγκτος. Οι αποφάσεις του θα πρέπει να εγκρίνονται και από το κοινοβούλιο. Το πρώτο βήμα για τη Βασιλευομένη Δημοκρατία θα είναι πια πραγματικότητα." Τους λέω με σοβαρό ύφος.

-"Ποιος είναι ο Βασιλιάς στην εποχή σου Ιζαμπέλα? Πρέπει να είναι πολύ διαφορετικός στην συμπεριφορά του από τους δικούς μας." Με ρωτάει ο Τζέθρο.

-"Έχουμε βασίλισσα Τζέθρο και ναι, είναι πολύ διαφορετική. Είναι μια ευφυής και μορφωμένη γυναίκα, πολύ γλυκιά και αγαπητή σε όλους. Τη λένε Ελισάβετ Β΄και είναι η Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου και επικεφαλής της Κοινοπολιτείας, εδώ και εξηνταοκτώ χρόνια. Ανέβηκε στο θρόνο το 1952 και μέχρι τη χρονιά που εξαφανίστηκα, το 2020 ήταν 94 χρονών. Αποτελεί τη μακροβιότερη μονάρχη στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου και τη μακροβιότερη βασίλισσα στην παγκόσμια ιστορία."

Ο 'Αντονι σφυράει με θαυμασμό! 

-"Τι λες τώρα! Τόσο μεγάλη? Και βασιλεύει ακόμα?"

-"Ναι! Και είναι και πολύ καλή μάλιστα! Και όταν τελειώνει τα καθήκοντά της, της αρέσει να βγάζει βόλτα τα σκυλιά της."

-"Βγάζει βόλτα τα σκυλιά της? Άλλο και τούτο πάλι!" Λέει ο Τζέθρο γελώντας. Και συνεχίζει : 

-"Ας αφήσουμε όμως τη Βασίλισσα του μέλλοντος και ας ασχοληθούμε με τον δικό μας. Τι θα γίνει τώρα Ιζαμπέλα?" Ρωτάει ο Τζέθρο μου.

-"Όπως σας είπα, μετά από αυτή τη μάχη και την συντριπτική ήττα που υπέστη ο βασιλικός στρατός, ο Βασιλιάς δεν θα μπορέσει να ανακάμψει. Μέσα σε ένα χρόνο θα παραδοθεί σε Σκοτσέζικη στρατιωτική δύναμη, που τελικά θα τον παραδώσουν στους Κοινοβουλευτικούς. Ο Βασιλιάς θα αρνηθεί τους όρους που θα του θέσει το Κοινοβούλιο, για να κυβερνήσει με συνταγματική μοναρχία και θα καταφέρει να δραπετεύσει, αλλά για πολύ λίγο, αφού θα τον ξαναπιάσουν και θα φυλακιστεί στο νησί Ουάιτ, στο Ίνγκλις Τσάνελ. Τελικά θα δικαστεί, θα καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και θα αποκεφαλιστεί στην αυλή του Ουάιτ Πάλας, τον Ιανουάριο του 1649. Δηλαδή σε τέσσερα χρόνια από σήμερα."

-"Όμως τα πράγματα πάλι δεν θα ηρεμήσουν." Λέει ο Τζέθρο προβληματισμένος.

-"Δυστυχώς όχι! Θα αναλάβει ο Κρόμγουελ τη διοίκηση της χώρας και θα εφαρμόσει μια σκληρή συντηρητική πολιτική. Θα προσαρτήσει στην κοινοπολιτεία τη Σκοτία και την Ιρλανδία, αλλά θα ξεκινήσει και πόλεμο με τους Ολλανδούς για τις αποικίες στην Ινδονησία. Αν θυμάμαι καλά, χάνουμε τα περίφημα νησιά των μπαχαρικών και τα κερδίζουν οι Ολλανδοί, αλλά ο Κρόμγουελ πετυχαίνει και εξασφαλίζει αποικίες στην Αμερική, όπως το αρχικά Ολλανδικό Μανχάταν, την Βιρτζίνια και το Μαίριλαντ. Και αυτά είναι όλα που κατάφερα να θυμηθώ, μην με ρωτήσετε περισσότερα, γιατί δεν μου έρχεται τίποτα άλλο στη μνήμη μου. Αλλά εσύ Τζέθρο γιατί ανησυχείς τόσο? Η πόλη σου κατάφερε και στήθηκε πάλι στα πόδια της. Ο κόσμος έχει φαΐ να βάλει στο πιάτο του και οι ταραχές έχουν φύγει από την περιοχή και έχουν μεταφερθεί βόρεια. Η σκληρή φορολογία, πάντα υπήρχε και αν θυμάμαι καλά, η πόλη σου είχε πολύ μεγαλύτερη φτώχεια και πείνα, απ' ότι έχει αυτή τη στιγμή. Έχεις πετύχει το ακατόρθωτο αγάπη μου. Εν μέσω πολέμου και ταραγμένων χρόνων, κατάφερες να κάνεις την πόλη σου να ευημερεί."

Με κοιτάζει στενοχωρημένος. 

-"Ανησυχώ για πάρα πολλά πράγματα Ιζαμπέλα. Ανησυχώ για σένα και για το μωρό που πρόκειται να φέρεις στον κόσμο. Αν ένιωθα μια φορά υπεύθυνος απέναντί σου, τώρα νιώθω το βάρος της ευθύνης αβάσταχτο! Μου είπες πως οι γυναίκες στην εποχή σου, όταν φτάσει η ώρα τους να γεννήσουν, πάνε σε ειδικά νοσοκομεία, με ειδικούς γιατρούς και ένα σωρό μέσα για να παρακολουθήσουν τη μητέρα και το μωρό. Εγώ δεν έχω παρά να σου προσφέρω τη μαμή της πόλης. Αν κάτι πάει στραβά..."

Κλείνει σφιχτά τα μάτια του. Σηκώνομαι απ'τη θέση μου και πάω κοντά του. Του χαϊδεύω απαλά το μάγουλο και του λέω καθησυχαστικά: 

-"Τζέθρο αγάπη μου, οι γυναίκες γεννάνε παιδιά με τον ίδιο τρόπο εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Όλα θα πάνε καλά, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Η φύση έχει τον τρόπο και βρίσκει το δρόμο της πάντα. Σκέψου τη γάτα στην αυλή.  Εχθές καθόμαστε και τη χαζεύαμε. Το ξέχασες? Γέννησε τελείως μόνη της, έξι πανέμορφα γατάκια. Τα έβλεπες να θηλάζουν τη μαμά τους και μάλιστα σχολίασες για το θαύμα της γέννησης και της καινούργιας ζωής. " 

Του απαντάω γλυκά, χαμογελώντας του και προσπαθώντας να δείχνω ξέγνοιαστη. Η αλήθεια όμως είναι, ότι και εγώ είμαι τρομοκρατημένη. Βρίσκομαι σε μια εποχή, που ο τοκετός είναι ένα από τα πολύ επικίνδυνα πράγματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα. Κοιτάζει το θάνατο στα μάτια, κατά τη διάρκειά του. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση αν θα ζήσει η μητέρα, ή το μωρό, αν παρουσιαστεί κάποια επιπλοκή. Και υπάρχει και πολύ μεγάλη βρεφική θνησιμότητα στην εποχή, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα τα μέσα και τις γνώσεις, να βοηθήσουν σε μια εγκυμοσύνη που κάτι πάει στραβά. Το βάρος που έχει ο Τζέθρο, το νιώθω κι εγώ να με πλακώνει. Νιώθω υπεύθυνη απέναντι σε αυτή την καινούργια ζωούλα που μεγαλώνει μέσα μου, αλλά και απέναντι στον Τζέθρο, που παλεύει για όλους μας και για όλα! Μου έχει προσφέρει τα πάντα και δεν του έχω προσφέρει τίποτα. Ο τρόμος ότι μπορεί να πάει κάτι στραβά και να μην καταφέρω να του προσφέρω την οικογένεια που ονειρεύεται, αλλά να του φορτώσω κι άλλο πόνο απ' όσο έχει ζήσει, έρχεται να με πνίξει.