Η μέρα κύλησε χωρίς να το καταλάβουμε. Τι απίστευτη μέρα και αυτή! Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη! Τη μια στιγμή να λέμε πως έφτασε το τέλος και την άλλη στιγμή να έχουν πάει όλα ανέλπιστα καλά. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί, αν δεν εμφανιζόταν ο διοικητής. Αν δεν έβλεπε τα πράγματα με καθαρή ματιά και αν δεν έδινε τη λύση που έδωσε, συλλαμβάνοντας τον Στάνλεϋ.

Όποτε σκέφτομαι την εικόνα που αντίκρισα μόλις έφτασα στο ξύλινο κιόσκι...

Ο Τζέθρο δεμένος, το κεφάλι του να αιμορραγεί. Τα υπόλοιπα παιδιά δίπλα του στην ίδια κατάσταση και ο Στάνλεϋ να θέλει να τους αποκεφαλίσει. Η εικόνα δεν λέει να φύγει απ'το μυαλό μου και με κάνει να τρέμω ολόκληρη. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά, για να διώξω απ'το μυαλό μου τη φρικαλεότητα. 

Με τη Σίλια, και με τη βοήθεια πολλών γυναικών που έσπευσαν να συνδράμουν, συμμαζέψαμε όσο μπορούσαμε τους χώρους του πύργου. Κοντεύει να νυχτώσει πια και μπορώ να πω με μεγάλη ικανοποίηση, ότι καταφέραμε να σουλουπώσουμε τα κακοποιημένα δωμάτια και να τα κάνουμε πάλι βιώσιμα. Έχουν γίνει πολλές ζημιές και καταστροφές, αλλά τα περισσότερα  φτιάχνονται. Ακόμα και τα πορτραίτα των γονιών του Τζέθρο. Οι άθλιοι άνθρωποι που μπαινόβγαιναν στο κάστρο, έσκισαν τον καμβά με μαχαίρι, αλλά νομίζω ότι μπορώ να τα φτιάξω. Με λίγο γύψο από την πίσω μεριά του καμβά και μερικές πινελιές από μπροστά, θα καλύψω τη ζημιά και θα φαίνονται ολόκληρα και πάλι.

Ο Τζέθρο συγκέντρωσε όλο το χωριό και τους μίλησε. Δεν τον άκουσα τι τους είπε, αλλά όταν γύρισαν, φαίνονταν όλοι ιδιαίτερα συγκινημένοι. Μπήκαν στα δωμάτια του Τζέθρο και άρχισαν τους σχεδιασμούς. Όταν η Σίλια φώναξε τον Τζέισον και τον Ντέιβιντ για να μας βοηθήσουν με κάποιες μετακινήσεις που θέλαμε να κάνουμε, ήταν και οι δύο βουρκωμένοι. Τους ρώτησα τι έγινε και τι είπε ο Τζέθρο και η αντίδρασή τους με εξέπληξε. 

-"Ιζαμπέλα, έπρεπε να ήσουν εκεί. Ο τρόπος που μιλάει αυτός ο άνθρωπος, τα λόγια που λέει... Όλο το χωριό κρατούσε την ανάσα του για να τον ακούσει. Και όταν τελείωσε, όλοι ξέσπασαν σε επιδοκιμασίες και χειροκροτήματα." Μου απάντησε ο Ντέιβιντ κουνώντας το κεφάλι του εντυπωσιασμένος.

-"Εμ, αυτό θα πει να είσαι άρχοντας, Ντέιβιντ. Είδες τον κόσμο πώς τον κοίταζε? Λες και τους είχε μαγέψει. Όχι σαν εμάς που ανοίγουμε το στόμα μας και δεν μπορούμε να αρθρώσουμε μια σωστή κουβέντα. Τον καμάρωσα τον Τζέθρο σήμερα. Και πριν στο δωμάτιο, που ήρθε αυτός ο εργάτης απ' το τουβλάδικο να του μιλήσει. Έπρεπε να τον άκουγες Ιζαμπέλα!" Μου λέει ο Τζέισον όλο καμάρι για τον Τζέθρο.

Χαμογελάω. Ο υπέροχος άνδρας μου, κατάφερε και τους μάγεψε όλους!

Μαζευόμαστε στην τραπεζαρία να φάμε το υπέροχο φαγητό που έφτιαξε για όλους μας η Λούσι. Είμαστε όλοι εμφανώς ανακουφισμένοι απ'τις εξελίξεις και παρ'όλη την κούραση και την ένταση της ημέρας, έχουμε όλοι χαλαρώσει.

Ο Τζέθρο κάνει μια πρόποση και μας καλωσορίζει όλους στο σπίτι του, που πλέον θα γίνει ένα καινούργιο ξεκίνημα και ένα ζεστό σπιτικό για όλους μας, όπως μας λέει. Φάγαμε και ήπιαμε σε πολύ ευχάριστο κλίμα, όλοι χαρούμενοι και ξαλαφρωμένοι.

Μόλις τελειώσαμε το φαγητό, η Σίλια πήρε τους άνδρες να τους δείξει τα δωμάτιά τους. Έχουμε μείνει στην τραπεζαρία, ο Τζέθρο, εγώ και ο Άντονι.

-"Τώρα ένα πράγμα μόνο μένει για να ολοκληρωθεί το μεγαλείο της σημερινής μέρας Ιζαμπέλα." Μου λέει ο Τζέθρο, ενώ μου χαμογελάει και χαϊδεύει το πρόσωπό μου.

-"Θα μας πεις το μεγάλο σου μυστικό. Αυτό που σε βαραίνει και δεν θες να ξεστομίσεις. Σήμερα είναι μέρα που όλα μπαίνουν στη θέση τους. Ήρθε η ώρα αγάπη μου. Είπες ότι θα μας πεις. Σε μένα και τον Άντονι. Είμαστε εδώ και οι δύο και είμαστε έτοιμοι να σε ακούσουμε."

Το αίμα μου παγώνει. Τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια. 

-"Έλα Ιζαμπέλα, είμαστε εγώ και ο Άντονι. Ότι και να είναι αυτό που σου έχει συμβεί, πρέπει να μας το πεις. Είπαμε ότι δεν θα υπάρχει κανένα μυστικό μεταξύ μας, έτσι δεν είναι αγαπημένη  μου?"

Μένω σοβαρή και τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα που κάθε είδους σκέψη και εξέλιξη περνάει απ'το μυαλό μου. Αλλά έχει δίκιο. Το ότι κάτι συμβαίνει με εμένα, είναι εκεί έξω και αιωρείται ανάμεσά μας, δηλητηριάζοντας τα πάντα. Δεν γίνεται να κουκουλωθεί άλλο πια. Πρέπει να τα πω όλα και να αντιμετωπίσω τις συνέπειες, όποιες και να είναι αυτές. Θέλω να πιστεύω ότι η αγάπη του και η καλλιέργειά του, θα βοηθήσουν να ξεπεράσουμε αυτό το βουνό που έχει υψωθεί ανάμεσά μας. Κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω δαγκώνοντας τα χείλη μου. Εντάξει λοιπόν. Έφτασε η ώρα. Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω.

-"Εντάξει Τζέθρο, έχεις δίκιο, ήρθε η ώρα. Αλλά μετά από αυτά που θα σας πω, τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Ο μεγάλος φόβος μου είναι ότι θα αλλάξει τελείως η σχέση μας και δεν θα μπορέσετε να με ξαναδείτε ποτέ, όπως με βλέπετε τώρα. Όμως είναι κάτι που πρέπει να γίνει, έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν μπορώ να το κρατάω πια μέσα μου. Έχω όμως μια παράκληση προς τους δυο σας. Να με αφήσετε να ολοκληρώσω ότι έχω να πω και να με ακούσετε με ανοιχτό μυαλό. Γιατί αυτά που θα σας πω, είναι σχεδόν αδύνατο να τα αποδεχτεί ανθρώπινος νους."

Κοιτάζω τον Τζέθρο, που έχει σμίξει τα φρύδια του και με κοιτάζει προβληματισμένος. Μετά κοιτάζω τον Άντονι. Έχει πάρει το ερευνητικό του βλέμμα και με παρατηρεί έντονα. Ξεκινάμε λοιπόν. Μετά από αυτή την εξομολόγηση, όλα θα είναι διαφορετικά πια.

-"Θυμάσαι που μου είχες πει ότι ποτέ δεν σου συστήθηκα όπως θα έπρεπε? Πως χρειάστηκε να γεμίσεις εσύ τα κενά μου, δίνοντάς μου όνομα και τόπο?"

Ο Τζέθρο κουνάει το κεφάλι του θετικά, παρόλο που το ύφος του δείχνει να  ξαφνιάστηκε με τον πρόλογο που προσπαθώ να αρθρώσω, για να του πω την απίστευτη ιστορία μου. Αγαπημένε μου, ακόμα δεν έχω ξεκινήσει και δείχνεις να έχεις σαστίσει τελείως. Κάνοντας μια σιωπηλή ευχή να με ακούσουν με ανοιχτό μυαλό και να κατανοήσουν αυτά που θα τους πω, συνεχίζω.

 -"Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από κει. Να τα πιάσουμε απ'την αρχή και από εκεί που ξεκίνησαν όλα. Το όνομά μου είναι Ιζαμπέλα Τόμσον και είμαι απ'το Μπρίστολ. Ο πατέρας μου είναι έμπορος που έχει σταματήσει πια να εργάζεται και έχει ξαναπαντρευτεί μετά το θάνατο της μητέρας μου, με μια γυναίκα που ποτέ δεν μπορέσαμε να τα πάμε καλά. Αυτή ήταν η αιτία που επιδίωξα να φύγω μακριά απ'το σπίτι μου από πολύ νωρίς και αγωνίστηκα και κατάφερα να μπω ως φοιτήτρια στο Κολέγιο Τρίνιτι του Κέμπριτζ."

-"Φοιτήτρια είπες? Μα, στο κολέγιο δεν δέχονται γυναίκες. Μου είχες πει ότι έπιασες δουλειά ως βιβλιοθηκάριος." Μου λέει ο Τζέθρο έκπληκτος.

-"Ναι, έτσι σου είπα γιατί γνώριζα ότι στην εποχή σου δεν δέχονταν ακόμα γυναίκες στο Πανεπιστήμιο. Προσπάθησα να σου πω την αλήθεια Τζέθρο, αλλά έπρεπε να την τροποποιήσω ώστε να γίνει αποδεκτή και κατανοητή από σένα. Βλέπεις, στην δικιά μου εποχή, οι γυναίκες μπορούν πλέον να σπουδάσουν κανονικά, όπως και οι άντρες."

-"Στη δικιά σου εποχή? Ιζαμπέλα, τι λες?" Ρωτάει ο Άντονι κοιτώντας μια εμένα και μια τον Τζέθρο.

-"Σας παρακαλώ! Είναι ήδη αρκετά δύσκολο και πολύπλοκο αυτό που προσπαθώ να σας πω. Γι'αυτό σας παρακάλεσα να με αφήσετε να ολοκληρώσω. Το ξέρω ότι με κάθε κουβέντα που θα σας λέω, θα έχετε χιλιάδες ερωτήσεις, αλλά άμα με αφήσετε να σας πω όλη την ιστορία, πιστεύω ότι θα τα καταφέρω να σας εξηγήσω και οι απορίες που θα σας δημιουργηθούν καθ'όλη τη διάρκεια, θα καλυφθούν όλες στο τέλος."

Έχουν ήδη σαστίσει και οι δύο. Με κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια. Ω! Θεε μου! Πώς να συνεχίσω? Φρικάρανε και μόνο που τους είπα ότι ήμουν φοιτήτρια... Ο Τζέθρο μου κάνει νεύμα να συνεχίσω. Παίρνω βαθιά ανάσα και προχωράω. 

-"Ήμουν φοιτήτρια ήδη τρία χρόνια στο Τρίνιτι και εκείνη την ημέρα είχα καταφέρει μετά από πολύ αγώνα, να πάρω έγκριση να ελέγξω παλιά και σπάνια χειρόγραφα που κρατούνταν στη βιβλιοθήκη Ρεν. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Έβρεχε πολύ εκείνη τη μέρα, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Θα περνούσα όλο το υπόλοιπο της ημέρας μου, μέσα στον αγαπημένο χώρο της βιβλιοθήκης, ελέγχοντας και μελετώντας υπέροχα παλιά βιβλία. Βιβλία που χρονολογούνταν από το 1600 και μετά."

Κάνω μια παύση και τους κοιτάζω. Είναι φανερό ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτα από ότι τους λέω, αλλά επειδή τους παρακάλεσα να μην με διακόψουν, περιμένουν να δουν πού θα καταλήξω. Συνεχίζω.

-"Η μέρα της μεγάλης μου επιτυχίας να πάρω άδεια να μπω στη βιβλιοθήκη, αλλά και της μεγάλης ηλεκτρικής καταιγίδας που ξεκίνησε εκείνη τη ημέρα, ήταν Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου, τους έτους 2020."

Κοιτάζω τον Τζέθρο που πιέζεται να μην μιλήσει και με κοιτάζει βαθιά στα μάτια όλο απορία. Αντίθετα ο Άντονι, δείχνει να χάνει την υπομονή του. Με κοιτάζει με ένα περίεργο ύφος και μου λέει :

-"Ιζαμπέλα, όλο αυτό το παλαβό παραμύθι που μας διηγείσαι, θα καταλήξει κάπου?"

-"Άντονι, το ξέρω ότι όλο αυτό σου ακούγεται σαν ένα τρελό παραμύθι, αλλά σε παρακαλώ, άκουσε μέχρι το τέλος, πριν ξεκινήσεις να διαμαρτύρεσαι και να ζητάς εξηγήσεις." Τον κοιτάζω με ένα παρακλητικό ύφος και συνεχίζω.

-"Γεννήθηκα το έτος 1995 που τη στιγμή για την οποία σας μιλάω, σημαίνει πως ήμουν, είμαι, 25 χρονών. Εκείνη την ημέρα ενώ μελετούσα ένα δερματόδετο παλαιό βιβλίο του 17ου αιώνα, ένας εκκωφαντικός ήχος ακούστηκε από έναν κεραυνό που έπεσε πάρα πολύ κοντά και όλα τα φώτα έσβησαν. Η βιβλιοθήκη ταρακουνήθηκε και βυθίστηκε στο σκοτάδι. Εκτός από ένα περίεργο μπλε φως που στην αρχή σχηματίστηκε σαν σύννεφο που απλώθηκε στο χώρο και μετά άρχισε να πυκνώνει και να περιστρέφεται, μέχρι που έγινε μια δίνη από μπλε φως. Άρχισε να με πλησιάζει, λες και ήθελε να με καταπιεί, ενώ ένα βουητό που όλο και δυνάμωνε κάνοντας το κεφάλι μου να πονάει, με έκανε να πέσω στα γόνατα και να κλείσω σφιχτά τα αφτιά μου και τα μάτια μου. Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε, γιατί από κει και πέρα, αρχίζει η πιο τρελή, ακατανόητη και παράλογη ιστορία, που πλέον δεν μπορεί να εξηγηθεί. Η δίνη απ'το μπλε φως με κατάπιε και βρέθηκα να στροβιλίζομαι μέσα της, ενώ το φως και η ζέστη που δημιουργούσε, έκαιγε τα ρούχα μου και το δέρμα μου. Ο πόνος, ο πανικός και η απόγνωση με έκαναν να ουρλιάζω, μέχρι που προσγειώθηκα με ένα δυνατό τράνταγμα, πάνω σε υγρό χώμα και μουσκεμένα φύλλα ενός άγνωστου δάσους. Ήμουν πλέον τελείως γυμνή, αφού τα ρούχα μου είχαν καεί πάνω μου και τελείως πανικοβλημένη αφού δεν ήξερα καν τι μου είχε συμβεί. Το στομάχι μου έκανε συσπάσεις. Έπεσα στα γόνατα και έβγαλα ότι είχα φάει εκείνη τη μέρα στο έδαφος. Πριν καλά καλά καταλάβω τι μου συνέβη, ένας τρομακτικός άνδρας όρμησε πάνω μου και άρχισε να με χτυπάει με τις μπουνιές του, βρίζοντας και φωνάζοντας ότι είμαι δαίμονας και ότι ήρθα για να τον καταστρέψω. Με βούτηξε απ'τα μαλλιά και με έσυρε μέχρι έναν στύλο. Με έδεσε και φώναζε ότι θα με μαστιγώσει μέχρι να ξεψυχήσω."

Σταματάω να μιλάω και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου. Η απόγνωση που με είχε κυριεύσει εκείνες τις ώρες, έρχεται πάλι στη μνήμη μου, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει, λες και θέλει να βγει απ'το στήθος μου. Ανασηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τον Τζέθρο και τον Άντονι. Ο Τζέθρο έχει βάλει τα χέρια του πάνω στο στόμα του και με κοιτάζει έντρομος, ενώ ο Άντονι έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα.

-"Οι φωνές μου και τα ουρλιαχτά μου, έκαναν μια ομάδα έφιππων να πλησιάσει να δει τι συμβαίνει. Ένας άρχοντας έδωσε εντολή να με πάρουν στον πύργο του. Θυμάμαι να με σηκώνουν γεροδεμένα χέρια και να με μεταφέρουν πάνω σε ένα άλογο. Βρέθηκα σε ένα δωμάτιο, περιτριγυρισμένη από γυναίκες που με περιποιήθηκαν, με έπλυναν, με έντυσαν και μου έδωσαν ζεστό φαΐ να φάω. Γνώρισα τη Σίλια, μια γλυκιά κοπελίτσα που μου είπε ότι ο άρχοντας της ανέθεσε να με περιποιηθεί προσωπικά. Την ρώτησα σε ποια χρονιά βρισκόμαστε και μου είπε ότι είμαστε στο σωτήριο έτος 1642. Τότε ήταν που με κυρίευσε πραγματικός πανικός. Είχα βρεθεί χωρίς να ξέρω πώς, τριακόσια εβδομήντα οκτώ χρόνια πίσω από την εποχή που ζούσα. Η γλυκιά Σίλια βλέποντας τον πανικό μου, μου είπε να μην φοβάμαι και ότι μπορώ να την εμπιστευτώ, γιατί ήξερε από πού έρχομαι. Όταν τη ρώτησα να μου πει τι εννοεί, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήξερε από πού έρχομαι, αφού ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα τι μου είχε συμβεί, μου είπε για μια άμαξα, που της επιτέθηκαν και της βάλανε φωτιά. Μου μίλησε για τον φίλο της τον Ουίλ Ντον που είχε ανακατευτεί με ένα είδος αντίστασης, απέναντι στην καταπίεση και την ασυδοσία του στέμματος. Μετά ήρθες εσύ Τζέθρο και γνωριστήκαμε για πρώτη φορά. Με ρώτησες πώς βρέθηκα στα χέρια αυτού του τρελού ανθρώπου και εγώ χρησιμοποίησα την ιστορία που μου είχε πει η Σίλια, για να καλύψω την ακατανόητη δική μου ιστορία, για το πώς βρέθηκα εδώ. Από κει και πέρα, ξέρετε τι ακολούθησε. Ότι σας έχω πει, είναι γνώσεις που έχω για την εποχή που βρισκόμαστε, από το σχολείο. Γιατί στην δικιά μου εποχή, όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα, είναι κομμάτι της ιστορίας αυτής της χώρας και τα διδασκόμαστε σαν μάθημα. Είναι στο μυαλό μου σαν πληροφορίες απ'την πορεία της ανθρωπότητας. Όπως γνωρίζετε εσείς για την πανδημία πανώλης που έπεσε στην Ευρώπη το 1350 και σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους, για την άλωση της Κωνσταντινούπολης και το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1452 με την εξάπλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη και για την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο, το 1492."

Κάνω μια παύση και τους κοιτάζω κατάματα. Έχουν μείνει και οι δύο άφωνοι. Συνεχίζω να μιλάω.

-"Ο Κρόμγουελ, που με ρώτησες Τζέθρο πώς τον ήξερα, είναι ένας άνθρωπος που θα παίξει σημαντικό ρόλο στον εμφύλιο που έχει ξεκινήσει στη χώρα μας. Είναι αυτός που θα καταφέρει μετά από μερικά χρόνια να καταδικάσει το Βασιλιά για εσχάτη προδοσία και να οδηγήσει στην αποκεφάλισή του. Μετά θα αναλάβει ο ίδιος τη διοίκηση της χώρας."

Ξανασταματάω να μιλάω και τους κοιτάζω, περιμένοντας να μου πουν κάτι, μια κουβέντα, οτιδήποτε, να καταλάβω αν με πιστεύουν, αν παρακολουθούν τι λέω, ή αν θεωρούν ότι τρελάθηκα και λέω ότι μου κατέβει στο κεφάλι. Δεν μιλάει κανείς τους. Μόνο με κοιτάνε έντρομοι.

-"Καταλαβαίνω ότι αυτά που σας λέω, θα σας ακούγονται αδιανόητα. Πιστέψτε με, είναι το ίδιο και για μένα. Αλλά σας λέω όλη την αλήθεια." Τους κοιτάζω εκλιπαρώντας να με πιστέψουν. 

-"Πείτε κάτι, σας παρακαλώ..."

Οι δύο άνδρες κοιτάζονται μεταξύ τους. Πρώτος μιλάει ο Τζέθρο. 

-"Είπες ότι ο Βασιλιάς θα καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και θα αποκεφαλιστεί?"

Αφήνω την ανάσα που κράταγα, εκπνέοντας ηχηρά. Του χαμογελάω. 

-"Δηλαδή με πιστεύεις?"

Με κοιτάζει χωρίς να απαντάει. Δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία και έτσι συνεχίζω για να απαντήσω στην ερώτησή του.

-"Ναι! Θα συλληφθεί και θα αποκεφαλιστεί στο προαύλιο του Ουάιτ Πάλας, αλλά αυτό θα γίνει μετά από εννιά χρόνια και αφού ο εμφύλιος θα έχει γονατίσει όλη τη χώρα. Θα γίνουν μεγάλες μάχες μέχρι τότε και θα υπάρξουν χιλιάδες νεκροί. Είναι μια περίοδος στην ιστορία της χώρας αρκετά σκοτεινή και θλιβερή."

-"Ιζαμπέλα, μας μιλάς για το μέλλον, για πράγματα που δεν έχουν συμβεί. Καταλαβαίνεις πώς ακούγονται όλα αυτά που λες?" Μου λέει ο Άντονι σχεδόν εκνευρισμένος.

-"Καταλαβαίνω Άντονι. Καταλαβαίνω πολύ περισσότερο απ'ότι νομίζεις. Η περίοδος που ζείτε, που ζούμε τώρα, στο μέλλον, στη δικιά μου εποχή, θα ονομαστεί η περίοδος της πρώιμης αναγέννησης. Είναι η περίοδος που ακολούθησε τον Μεσαίωνα. Έτσι ονομάστηκε στο μέλλον η περίοδος των προηγούμενων χρόνων και είναι μια περίοδος που η ανθρωπότητα πέρασε την πιο σκοτεινή εποχή της. Περίοδος που η θρησκοληψία και η αγραμματοσύνη, οδήγησαν χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο. Ότι δεν μπορούσε να εξηγηθεί, καταδικαζόταν ως σατανικό, ή ως σχετικό με μαγεία. Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος φόβος μου, ότι μόλις σας πω τι μου έχει συμβεί, θα με περάσετε για μάγισσα, ή δαίμονα, όπως με κατηγορούσε εκείνος ο άνθρωπος που με βρήκε στο δάσος. Οπότε, πίστεψέ με, καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά πώς ακούγομαι και ελπίζω να καταλαβαίνεις κι εσύ, γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να σας πω τι μου είχε συμβεί."

Γυρίζω και κοιτάζω τον Τζέθρο.

-"Είναι τόσα πράγματα που δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γύρω μας αγαπημένε μου. Όπως στην αστρονομία που λατρεύεις. Εσύ με διάβασμα και ανοιχτό μυαλό, κατάφερες να κατανοήσεις την κίνηση της Γης, την περιστροφή γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον Ήλιο και ότι και άλλοι πλανήτες εκεί έξω, ακολουθούν την ίδια διπλή κίνηση. Υπάρχουν όμως πολλοί ακόμα, που δεν τα έχουν κατανοήσει όλα αυτά και πιστεύουν ότι η γη είναι το κέντρο του κόσμου. Θυμάσαι με τι ενθουσιασμό μου τα έλεγες? Και με τι απογοήτευση μου μιλούσες για τον Γαλιλαίο και το πώς τον καταδίκασε η Ιερά Εξέταση, γιατί η Εκκλησία αρνείται να αποδεχτεί ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος? Κάποια δύναμη που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, με έφερε απ'το μέλλον εδώ, στο δικό σας παρόν. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, ούτε να το κατανοήσω, αλλά είμαι εδώ και σας λέω όλη την αλήθεια. Πιστεύεις ότι πρέπει να με καταδικάσεις, όπως έκανε η Εκκλησία στον Γαλιλαίο, γιατί κανείς μας δεν μπορεί να κατανοήσει τι έχει συμβεί?"

Ο Τζέθρο σκέφτεται έντονα, ενώ δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω μου. Αντίθετα ο Άντονι, δείχνει έξαλλος με όσα άκουσε και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.

-"Άντονι, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σου είναι αδύνατο να πιστέψεις όσα σου λέω, όμως αυτή είναι όλη η αλήθεια. Μου ζητήσατε να σας πω το μυστικό μου. Τώρα δεν έχω πια τίποτα να κρύψω απέναντί σας." 

Σηκώνει τα χέρια του αγανακτισμένος και σηκώνεται να φύγει. 

-"Κάτσε κάτω Άντονι." Του λέει ο Τζέθρο κοφτά.

-"Μα Τζέθρο, είναι δυνατόν να καθόμαστε και να ακούμε τέτοια παραμύθια? Είπαμε, η Ιζαμπέλα είναι αξιοθαύμαστη και πανέξυπνη, αλλά αυτό ξεπερνάει κάθε όριο. Ας μας πει ότι δεν έχει πρόθεση να μας απαντήσει, όχι να μας κοροϊδεύει ότι ήρθε από το μέλλον. Άλλο να ξεγλιστράει και να μην μας δίνει απαντήσεις και άλλο να στήνει τέτοιο παραμύθι."

-"Αν η Ιζαμπέλα μεγάλωσε σε μιαν άλλη εποχή από τη δική μας και γνωρίζει τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην δική μας εποχή, είναι το πιο εύκολο πράγμα να μας το αποδείξει. Ήδη, μας έχει αναφέρει ένα όνομα, που εμείς δεν έχουμε ξανακούσει και μας είπε ότι θα έχει σημαντικό ρόλο στον πόλεμο. Δεν μένει παρά να δούμε αν θα έχει δίκιο."

-"Δηλαδή πιστεύεις αυτή την τρελή ιστορία που μας είπε?" Ρωτάει ο Άντονι, ενοχλημένος και έκπληκτος ταυτόχρονα.

-"Σκέψου Άντονι, όλα ταιριάζουν. Είναι ακριβώς ότι μας διηγήθηκε ο Μπιλ ο ταβερνιάρης ότι είδε. Και η Ιζαμπέλα, το ξέρεις πολύ καλά ότι δεν τον άκουσε ποτέ να μας περιγράφει τι είδε. Ούτε κανένας άλλος. Τα είπε σε μένα και σε σένα. Θυμάσαι τα λόγια του? Ήταν τρομοκρατημένος και μου έλεγε να μην κρατήσω αυτόν το δαίμονα στον πύργο μου, γιατί θα μας φέρει μεγάλες συμφορές, αλλά η περιγραφή που μας είπε, ήταν ακριβώς ότι μας διηγήθηκε η Ιζαμπέλα. Εμφανίστηκε από τον ουρανό μέσα σε ένα μπλε φως. Ούρλιαζε και έφτυνε χολή. Και ήταν θεόγυμνη. Ήταν φυσικό ο Μπιλ να δει ένα δαίμονα σε όλα αυτά, αλλά η περιγραφή είναι ακριβώς αυτό που μας περιέγραψε η Ιζαμπέλα."

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Πάω κοντά του και χώνομαι στην αγκαλιά του. Μου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά και ανασηκώνει το πρόσωπό μου να τον κοιτάξω στα μάτια. 

-"Έπρεπε να μου είχες μιλήσει νωρίτερα. Πώς κράταγες κάτι τέτοιο μέσα σου όλον αυτόν τον καιρό?" Μου λέει σιγανά.

-"Φοβόμουνα Τζέθρο, ότι θα με περνούσες για μάγισσα μόλις σου τα έλεγα. Συγχώρεσέ με αγάπη μου, σε υποτίμησα. Ο τρόπος που σκέφτεσαι... Η αναλυτική σκέψη σου... Το ανοιχτό  μυαλό σου... Με αφήνεις άφωνη και με ξαφνιάζεις όλο και περισσότερο κάθε φορά."

Χαμογελάει. 

-"Ο Άντονι απ'την αρχή το έλεγε ότι με έχεις μαγέψει, άρα κατά κάποιο τρόπο, είσαι μάγισσα!" 

Ο Άντονι ξεφυσάει δίπλα μας. 

-"Ωραία λοιπόν! Θα δεχτούμε αυτή την παλαβή ιστορία και θα περιμένουμε εννιά χρόνια να δούμε αν θα αποκεφαλίσουν το Βασιλιά! Τίποτα πιο παράδοξο θα μας πεις, Ιζαμπέλα? Για να ξέρω να προετοιμάζομαι." Λέει ο Άντονι με σαρκασμό και εκνευρισμό ταυτόχρονα.

-"Άκουσε Άντονι. Αν θυμάμαι καλά αυτά που είχα διδαχτεί, θα πειστείς πολύ νωρίτερα. Όντως ακούγεται τελείως παράδοξο να αποκεφαλιστεί ένας Βασιλιάς. Και είναι κάτι που συνέβη μία και μόνη φορά. Δεν ξανάγινε στην ιστορία της Αγγλίας, τουλάχιστον μέχρι εκεί που ξέρω εγώ. Όμως θα προηγηθούν μεγάλες μάχες, για τις οποίες μπορώ να σου πω πώς θα εξελιχθούν και ποιοι θα τις οδηγήσουν. Αυτή η μετακίνηση του στρατού στο Βορρά, γίνεται για να καταπνίξει ο Βασιλιάς τη θρησκευτική εξέγερση των Σκοτσέζων. Στην επιστροφή όμως του στρατού και του Βασιλιά πίσω στο παλάτι στο Λονδίνο, θα του ανακόψουν την πορεία ο Φέρφαξ και ο Κρόμγουελ και θα αναγκαστεί να δώσει μια μεγάλη μάχη."

Τους λέω για τη μάχη του Νάσμπι, για τους χιλιάδες νεκρούς, αλλά και για το πόσο σημαντική νίκη θα είναι για τους κοινοβουλευτικούς και για το μεγάλο πλεονέκτημα που θα αποκτήσουν, με τα έγγραφα που θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν, που θα είναι ουσιαστικά η αιτία να καταδικαστεί ο Βασιλιάς για εσχάτη προδοσία προς την χώρα του. Για τον Κρόμγουελ και το ρόλο του στον εμφύλιο και ένα σωρό άλλες πληροφορίες, που μου έρχονται στο μυαλό. Με κοιτάνε και οι δύο απορροφημένοι και προβληματισμένοι από αυτά που τους λέω.

-"Και σε αυτή την άλλη εποχή που ζούσες, δεν είχες δικούς σου ανθρώπους? Δεν θα σε αναζητά κανείς?" Με ρωτάει ο Τζέθρο, παρατηρώντας με έντονα.

-"Είχα φίλους, συμφοιτητές, τους καθηγητές μου, την συγκάτοικό μου στο σπίτι που νοικιάζαμε. Δεν ξέρω τι γίνεται. Φαντάζομαι θα με αναζητούν και θα έχουν τρελαθεί που εξαφανίστηκα έτσι ξαφνικά. Το έχω σκεφτεί αρκετές φορές και σκέφτομαι ότι πολλές φορές στην εποχή μου ακούγαμε για εξαφανίσεις ατόμων. Ποτέ όμως δεν είχε πάει το μυαλό μου, ότι κάποια στιγμή θα είμαι και εγώ ένα εξαφανισμένο άτομο και ότι θα εξαφανιζόμουν με τέτοιο τρόπο."

Ο Τζέθρο κουνάει το κεφάλι του προβληματισμένος ενώ σκέφτεται συνέχεια έντονα. Το βλέπεις στο βλέμμα του, στο ύφος και τον τρόπο που με κοιτάζει. Τελικά μου κάνει άλλη μιαν ερώτηση.

-"Πες μου κάτι ακόμα Ιζαμπέλα. Σε αυτή την άλλη εποχή που ζούσες, ήσουν παντρεμένη με κάποιον?"