Το πέτρινο εκκλησάκι του Αγίου Παύλου, είναι πανέμορφο! Οι αψιδωτές πύλες του και τα πράσινα και μπλε βιτρό στα παράθυρα, αφήνουν το φως του ήλιου να περνάει, δημιουργώντας χρωματισμούς που δίνουν μια ουράνια υπόσταση στο χώρο. 

Η επιβλητική φωνή του ιερέα, αντηχεί μέσα στο πέτρινο εκκλησάκι. 

-"Ο γάμος είναι μια από τις πιο όμορφες και πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Είναι η στιγμή που αναλαμβάνουμε την ιερή δέσμευση για απόλυτη αφοσίωση προς τον άνθρωπο που επιλέξαμε για σύντροφό μας, αλλά και η στιγμή που δεχόμαστε ειλικρινείς ευχές από αγαπημένα πρόσωπα. Είναι στιγμή γιορτής και χαράς.

Ο Άγιος Ιωάννης μας λέει πώς ο Ιησούς μοιράστηκε μια τέτοια στιγμή στην Κανά και έδωσε εκεί το μήνυμα της νέας αρχής, μετατρέποντας το νερό σε κρασί.

Ο γάμος είναι η ευλογία του Θεού προς μια νέα σχέση που ξεκινάει. Η ευλογία Του,  καθοδηγεί τον άντρα και τη γυναίκα που ενώνονται κάτω από τα ιερά δεσμά, να αγαπούν και να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον σε καλές και κακές περιόδους και να μοιράζονται τη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών που θα φέρουν στον κόσμο. Ο γάμος είναι πρόσκληση να μοιραστεί το νέο ζευγάρι τη νέα κοινή ζωή του, στο πνεύμα αγάπης που μας δίδαξε ο Ιησούς Χρηστός. Είναι μια ιερή, δημόσια και δια βίου συμφωνία ενός άνδρα και μιας γυναίκας, παρουσία Θεού και ενώπιον μαρτύρων." 

Ο ιερέας μιλάει αργά, με βαθιά και ήρεμη φωνή, απευθυνόμενος όχι μόνο σε εμένα, τον Τζέθρο, τη Σίλια και τον Ουίλ, αλλά σε όλους τους παρευρισκόμενους. Δίπλα στον Τζέθρο, στέκεται ο Τζον και ο Άντονι, με μάτια που γυαλίζουν. Ενώ δίπλα στον Ουίλ, στέκονται περήφανοι και καμαρωτοί, με ένα λαμπρό χαμόγελο από το ένα αυτί ως το άλλο, ο Τζέισον με τον Ντέιβιντ.

Ο Τζέθρο δεν έχει ξεκολλήσει τα μάτια του από τα μάτια μου και εγώ από τα δικά του.

Ο όμορφος άντρας μου! Βαστάει και τα δύο χέρια μου, μέσα στα δικά του και μου χαμογελάει.

Ο ιερέας συνεχίζει : 

-"Η αγάπη είναι υπομονή, είναι ευγένεια. Η αγάπη δεν έχει ζήλια, δεν καυχιέται, δεν είναι αλαζονική, ούτε αγενής. Η αγάπη θέλει αλήθεια, πίστη και ελπίδα. 

Υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας, που γνωρίζει οποιοδήποτε λόγο που αυτά τα δύο ζευγάρια δεν πρέπει να παντρευτούν? Αν ναι, να το δηλώσει τώρα."

Γυρίζει με αυστηρό ύφος και κοιτάζει έναν έναν όλους όσους βρίσκονται γύρω μας.

Κοιτάζω τον Άντονι που στέκεται πίσω απ'τον Τζέθρο. Μου χαμογελάει.

Η βαθιά φωνή του ιερέα ακούγεται ξανά.

-"Σας υπενθυμίζω ότι οι όρκοι που θα δώσετε, πρόκειται να γίνουν παρουσία Θεού, ο οποίος είναι κριτής όλων και γνωρίζει τα μυστικά της καρδιάς μας."

Κοιτάζω τον Τζέθρο κρατώντας την αναπνοή μου.

-"Τζέθρο, δέχεσαι την Ιζαμπέλα για γυναίκα σου? Να την αγαπάς, να την τιμάς και να την προστατεύεις και εγκαταλείποντας όλους τους άλλους, να της είσαι πιστός για την υπόλοιπη ζωή σου?"

Τα μάτια του Τζέθρο καίνε. Χωρίς να παίρνει το βλέμμα του απ'το δικό μου, λέει με δυνατή και καθαρή φωνή:

-"ΔΕΧΟΜΑΙ!"

Ο ιερέας γυρίζει προς εμένα.

-"Και συ Ιζαμπέλα, δέχεσαι τον Τζέθρο για σύζυγό σου? Να τον αγαπάς, να τον τιμάς και να τον προστατεύεις και εγκαταλείποντας όλους τους άλλους, να είσαι πιστή σε αυτόν για την υπόλοιπη ζωή σου?"

-"ΔΕΧΟΜΑΙ" Λέω με βουρκωμένα μάτια και αφήνω την ανάσα που κράταγα.

Ο ιερέας συνεχίζει :

-"Και εσείς, φίλοι και συγγενείς του Τζέθρο και της Ιζαμπέλας, θα είστε στήριγμα στο γάμο τους, από σήμερα και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν?"

-"Θα είμαστε!" Λένε όλοι μαζί ταυτόχρονα.

-"Ελάτε όλοι μαζί να προσευχηθούμε. Θεέ και πατέρα μας, εσύ που μας ευλόγησες δημιουργώντας ζωή, δώσε τις ευλογίες Σου στον Τζέθρο και την Ιζαμπέλα, να ενωθούν με αμοιβαία αγάπη και σεβασμό ο ένας για τον άλλον, για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Και τώρα σας καλώ να ενώσετε τα χέρια σας και να δώσετε τους όρκους σας, παρουσία Θεού και ανθρώπων."

Ο Τζέθρο γυρίζει και με κοιτάζει όλο αγάπη. Παίρνει το χέρι μου μέσα στο δικό του.

-"Εγώ, ο Τζέθρο,  παίρνω εσένα Ιζαμπέλα για γυναίκα μου, να σε έχω και να σε κρατώ από αυτή τη μέρα και για όλες τις υπόλοιπες, στα καλύτερα και στα χειρότερα, σε πλούτη και σε φτώχεια, σε ασθένεια και σε υγεία, να σε αγαπώ και να σε τιμώ, μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος."

Είναι η σειρά μου να πω τους όρκους μου. Γυρίζω, τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια, βαστώντας το χέρι του στο δικό μου.

-"Εγώ, η Ιζαμπέλα, παίρνω εσένα Τζέθρο για σύζυγό μου, να σε έχω και να σε κρατώ από αυτή τη μέρα και για όλες τις υπόλοιπες, στα καλύτερα και στα χειρότερα, σε πλούτη και σε φτώχεια, σε ασθένεια και υγεία, να σε αγαπώ και να σε τιμώ, μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος."

Ο ιερέας ζητάει τα δαχτυλίδια μας. Ο Άντονι του τα δίνει.

-"Ουράνιε Πατέρα μας, δώσε την ευλογία Σου σε αυτά τα δαχτυλίδια, ώστε να γίνουν σύμβολο ατελείωτης αγάπης και πίστης για τον Τζέθρο και την Ιζαμπέλα και να τους θυμίζουν τον όρκο και τη δέσμευση που έδωσαν σήμερα ενώπιόν Σου και ενώπιον των ανθρώπων."

Ο Τζέθρο παίρνει το δαχτυλίδι, μου το περνάει στο δάχτυλο, λέγοντάς μου ότι αυτό το δαχτυλίδι είναι το σύμβολο του γάμου μας.

-"Ότι είμαι στο προσφέρω. Ότι έχω το μοιράζομαι μαζί σου. Μέσα απ'την αγάπη Του. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα δίπλα μας."

Ο ιερέας μου δίνει το δαχτυλίδι. Επαναλαμβάνω τα ίδια λόγια και με χέρια που τρέμουνε, περνάω το δαχτυλίδι στο δάχτυλο του Τζέθρο.

-"Παρουσία Θεού και μέσα σε αυτή την εκκλησία, δώσατε σήμερα όρκους γάμου και αιώνιας πίστης ο ένας στον άλλον. Σας ανακηρύσσω συζύγους. Και όποιους ο Θεός ένωσε, άνθρωπος να μην χωρίσει."

.

.

Είμαστε έξω εγώ και η Σίλια στον περίβολο της εκκλησίας. Ο ιερέας έχει κρατήσει μέσα τους άντρες, να υπογράψουν ως μάρτυρες του γάμου μας. 

Η Σίλια δίπλα μου, μου χαμογελάει και μου στρώνει το φόρεμα που μου έραψε. Ένα λιτό λευκό φόρεμα, με λεπτομέρειες από λευκή δαντέλα στις ράντες και το μπούστο.

Νιώθω ότι ζω ένα όνειρο. Κοιτάζω πέρα, εκεί που τελειώνει ο περίβολος και περνάει το ποτάμι, δίπλα απ'το εκκλησάκι. Ένα καταπράσινο χαλί στρωμένο ως την όχθη του ποταμού. Το νερό στο ποτάμι κυλάει αργά, λαμπυρίζει και σκορπίζει ασημοχρυσαφιές αντανακλάσεις. 

Κοιτάζω το δαχτυλίδι που είναι περασμένο στο δάχτυλό μου. 

Κυρία Ιζαμπέλα Ταλ... Υπέγραψα πρώτη φορά με το νέο μου όνομα.

-"Ιζαμπέλα..." Η φωνή του Τζέθρο ακούγεται πίσω μου.

Γυρίζω και τον βλέπω. Έρχεται κοντά μου και με πιάνει στην αγκαλιά του.

-"Γυναίκα μου!" Μου ψιθυρίζει και μου χαμογελάει. 

Τα μάτια του λάμπουν! Μπλε θάλασσες που σε υπνωτίζουν, που μπορείς μέσα τους να χαθείς! Μαύρα μαλλιά πλαισιώνουν το όμορφο πρόσωπό του. Ανακατεμένα απ'το αεράκι που φυσάει, πέφτουν ατημέλητα μπροστά στο μέτωπό του. 

Με πιάνει αγκαλιά και προχωράμε κοντά στους υπόλοιπους.

-"Λοιπόν, τι λέτε? Ξεκινάμε?" Ρωτάει ο Άντονι και όλοι συμφωνούν. 

.

Η μέρα κύλησε χωρίς να το καταλάβω. Όλα είναι τόσο όμορφα σήμερα. Εδώ, απομονωμένοι στο Μπράτζε ρέφιουτζ, επικρατεί μια γαλήνη απίστευτη.

Όλα μοιάζουν παραμυθένια! Μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά εδώ. Περιτριγυρισμένη από αγαπημένους φίλους, με μόνη έννοια μας, να διατηρήσουμε τη φωτιά, να μαγειρέψουμε, να πλύνουμε ρούχα, οι άντρες να κυνηγήσουν, να ψαρέψουν, να κόψουν ξύλα...

Φάγαμε και ήπιαμε μέχρι σκασμού. Τα δύο αδέλφια, ο Ντέιβιντ και ο Τζέισον, μας τραγούδησαν και χόρεψαν πάνω στον πάγκο, ξεσηκώνοντας θύελλα από γέλια και πειράγματα από όλους τους υπόλοιπους. Τώρα καθόμαστε χαλαροί όλοι γύρω απ'το τζάκι.

Έχει αρχίσει να νυχτώνει. Ο Τζέθρο σκύβει και μου ψιθυρίζει στο αφτί:

-"Ανυπομονώ να πάμε πάνω."

Ένα ρίγος με διαπερνά. Σε λίγο θα βρεθούμε μαζί στο ίδιο κρεβάτι. Θα κάνουμε έρωτα για πρώτη φορά. Χώνομαι στην αγκαλιά του και του ψιθυρίζω:

-"Κι εγώ το ίδιο."

Με κοιτάζει και τα μάτια του πετούν φωτιές. Με σφίγγει πάνω του και σηκώνεται απότομα  όρθιος. 

-"Κύριοι, για μας η μέρα τελείωσε. Πάμε να ξαπλώσουμε. Σας ευχαριστώ όλους για την υπέροχη μέρα." Με πιάνει απ'το χέρι και προχωράει προς τη σκάλα.

Ακούω πίσω μου κάτι γελάκια και κάτι ψιθύρους. Εντάξει, τώρα πραγματικά νιώθω σαν μαθητριούλα στο πρώτο της ραντεβού.

Μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο και νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν.

Τα παιδιά έχουν στρώσει το κρεβάτι μας και έχουν σκορπίσει πάνω του λουλούδια. Πλησιάζω δίπλα στο κρεβάτι, παίρνω ένα κλαδί με άνθη βιολέτας στα χέρια μου και εισπνέω βαθιά το άρωμά τους. Πίσω μου, ακούω τον Τζέθρο να κλείνει απαλά την πόρτα. 

Γυρνάω και τον κοιτάζω. Στέκει ακίνητος μπροστά στην κλειστή πόρτα και με κοιτάζει σιωπηλός. Ξαφνικά, λες και κάποιος τον έσπρωξε με δύναμη, διασχίζει το δωμάτιο με τρεις δρασκελιές και με παίρνει στην αγκαλιά του. 

Τα χείλη του βρίσκουν τα δικά μου με τέτοια ορμή, που νομίζω ότι θα ματώσουν. Η γεύση του, γεύση λιακάδας και πόθου! Η λαχτάρα που νιώθω για τα χείλη του, τα χέρια του, το κορμί του, μου κόβουν την ανάσα. Χωρίς να δώσει καμία σημασία στα στρωμένα λουλούδια, τραβάει το κάλυμμα με ορμή και τα πετάει όλα κάτω. Με σηκώνει στην αγκαλιά του και με απαλές κινήσεις,  με ξαπλώνει στο κρεβάτι.

-"Άσε με να σε γδύσω." Μου λέει με σιγανή φωνή. Γονατίζει από πάνω μου, περνώντας ένα πόδι από κάθε πλευρά μου και αρχίζει με σχεδόν τελετουργικές κινήσεις να λύνει την δαντέλα στο μπούστο μου. Περνάει τα δάχτυλά του κάτω απ'τις ράντες στους ώμους μου και κατεβάζει το φόρεμα μέχρι τη μέση μου. 

Κοιτάζει το γυμνό στήθος μου και ξεροκαταπίνει. Περνάει τα δάχτυλά του απαλά πάνω απ'τις ρόγες μου. Σκύβει και φιλάει γλυκά πρώτα τη μια και μετά την άλλη, σχεδόν με ευλάβεια.

-"Τζέθρο..."

-"Σσσσς, μη φοβάσαι. Θα τα κάνουμε όλα σιγά-σιγά. Δεν θα σε πονέσω, στο υπόσχομαι."

Η φωνή του σαν προσευχή. 

Μου βγάζει με απαλές κινήσεις τελείως το φόρεμα και το πετάει στο πάτωμα. Ανοίγει με το γόνατό του τα πόδια μου και ξαπλώνει ανάμεσα. Νιώθω το χέρι του να κατεβαίνει χαϊδεύοντας ανάμεσα στα πόδια μου. Αρχίζει να με χαϊδεύει, να με τρίβει, να φέρνει κύκλους με τα δάχτυλά του και να με προετοιμάζει.

Το σώμα μου τρέμει. Ένα βογκητό ξεφεύγει βαθιά μέσα απ'το στήθος μου.

-μη φοβάσαι... -Δεν θα σε πονέσω...-

Ξαφνικά συνειδητοποιώ για τι πράγμα μιλάει. Δεν είναι δυνατόν! Ούτε που πήγε το μυαλό μου...

Μα πόσο ανόητη είμαι! Φυσικά και περιμένει να είναι η πρώτη μου φορά. Αλλιώς θα κοιμόμαστε μαζί εδώ και καιρό. Σκέψου Ιζαμπέλα...

Τα χέρια του συνεχίζουν να κάνουν τα μαγικά τους. Νιώθω τα χείλη του στις ρόγες μου. Καυτά χείλη τυλίγουν απαλά, η γλώσσα του φέρνει κύκλους, με τρελαίνει, τα δάχτυλά του δεν σταματάνε το γλυκό τους βασανιστήριο. Τρίβει, χαϊδεύει, πιέζει...

Βογκάω δυνατότερα. Είναι αδύνατον να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Αφήνομαι στα χέρια του, στο στόμα του, στο σκληρό κορμί του που πιέζει το σώμα μου. Νιώθω το όργανό του να πάλλεται, να σκληραίνει και  να πιέζει την κοιλιά μου.

Νιώθω το σώμα μου να τρέμει. Βάζω τα χέρια μου πάνω στην πλάτη του και τον τραβάω πάνω μου. Το ανάγλυφο των μυών του, που σφίγγουν και χαλαρώνουν με κάθε του κίνηση, μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο την ανάγκη μου γι'αυτόν.

-"Τζέθρο, σε παρακαλώ..."

-"Όχι ακόμα αγάπη μου, δεν θέλω να σε πονέσω..." Μου ψιθυρίζει.

Κατεβάζει το όργανό του και το τρίβει πάνω μου. Δεν αντέχω άλλο...

-"Σε παρακαλώ..."

Τον νιώθω να μπαίνει αργά, κάνοντας μαλακές κυκλικές κινήσεις. Τα χείλη του βρίσκουν τα δικά μου και αρχίζει να με φιλάει με πάθος. Ξεκινάει να κινείται αργά στην αρχή και μετά επιταχύνει. Το στόμα του καταπίνει τα βογγητά μου. Τα χέρια του είναι παντού! Τρίβει, χαϊδεύει... Περνάει την παλάμη του πίσω από το σβέρκο μου και ανασηκώνει το κεφάλι μου για να βαθύνει το φιλί του. Και είναι ολόκληρος μέσα μου! Ένα βογκητό βγαίνει βαθιά μέσα απ'το στήθος του και πνίγεται μέσα στα στόματά μας, που είναι σφραγισμένα το ένα πάνω στο άλλο.

Τυλίγω τα πόδια μου γύρω απ'τη μέση του και τον σφίγγω πάνω μου. Κατεβάζει το δεξί του χέρι στο πόδι μου και το ανασηκώνει ακόμα περισσότερο. Η κίνησή του επιταχύνεται. Η ανάσα του γίνεται πιο γρήγορη. Νιώθω πως ανασηκώνομαι στον αέρα. Η όρασή μου θολώνει. Το σώμα μου κάνει σπασμούς. Το στομάχι μου σφίγγεται. Η κορύφωση έρχεται, σαν δυνατό κύμα και με παρασύρει. Τελειώνω, σφίγγοντάς τον στην αγκαλιά μου. Συνεχίζει να κινείται μερικές φορές ακόμα, μέχρι που τον νιώθω να πάλλεται μέσα μου. Μένει τελείως ακίνητος πάνω μου. 

Το σώμα του βαρύ, η ανάσα του γρήγορη. Ανασηκώνεται στα χέρια του και με κοιτάζει στα μάτια με έγνοια. 

-"Είσαι εντάξει?" Μου λέει σοβαρός.

Του χαμογελάω και χαϊδεύω το όμορφο πρόσωπό του με τα χέρια μου. 

Τραβιέται από πάνω μου και ξαπλώνει δίπλα μου. Γυρίζω και ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του. Ο ήχος της καρδιάς του, που επιβραδύνει σιγά σιγά και γυρίζει στον φυσιολογικό ρυθμό της, είναι σχεδόν υπνωτιστικός. Μένω χωμένη στην αγκαλιά του. Το χέρι του χαϊδεύει με αργές κινήσεις την πλάτη μου. Τα βλέφαρά μου βαραίνουν. Βυθίζομαι σε έναν ήρεμο και γαλήνιο ύπνο.

.

Μια ηλιαχτίδα φωτός, περνάει απ'το φεγγίτη στον πλαϊνό τοίχο, ντύνοντας με πορτοκαλί  χρώματα το δωμάτιο. Ανοίγω τα μάτια μου. Βρίσκομαι ακόμα στην αγκαλιά του, στην ίδια στάση που ήμουνα όταν με πήρε ο ύπνος. Ακούω τον σταθερό χτύπο της καρδιάς του και νιώθω το απαλό ανεβοκατέβασμα του στήθους του. Τα δάχτυλά του κινούνται απαλά, χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. Είναι ξύπνιος! Χαμογελάω και ανασηκώνω το κεφάλι μου.

Με κοιτάζει σοβαρός.

-"Καλημέρα! Κοιμήθηκες καλά?" Με ρωτάει με σιγανή φωνή.

-"Κοιμήθηκα υπέροχα! Εσύ?" Δεν μου απαντάει. Συνεχίζει να με κοιτάζει σοβαρός, χαϊδεύοντάς μου τα μαλλιά.

Ανασηκώνομαι στο πλάι και τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια.

-"Κοιμήθηκες καθόλου?" Τον ρωτάω.

Χαμογελάει, αλλά το γέλιο δεν φτάνει στα μάτια του. Δείχνει προβληματισμένος. Η καρδιά μου βυθίζεται. Δεν περίμενα έτσι το πρώτο μας πρωινό. 

-"Τζέθρο, τι συμβαίνει?"

Μου χαϊδεύει το πρόσωπο, σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στα χείλη.

-"Πέσε και κοιμήσου λίγο ακόμα. Θα κατέβω κάτω να κάνω κάτι ζεστό να πιω. Νιώθω το λαιμό μου ξερό." Μου λέει και σηκώνεται απ'το κρεβάτι. 

-"Να κατέβω να σου φτιάξω κάτι εγώ." Του λέω.

-"Όχι! Μείνε στο κρεβάτι Ιζαμπέλα." Μου λέει με επιτακτικό τόνο. Μετά μαλακώνει αμέσως και συμπληρώνει :

-"Δεν χρειάζεται να σηκωθείς, θα το φτιάξω μόνος μου. Κοιμήσου λίγο ακόμα. Θα ξαναγυρίσω, δεν θα αργήσω."

Φοράει τα ρούχα του και φεύγει απ'το δωμάτιο.

Μένω μόνη μου να κοιτάζω την κλειστή πόρτα με παγωμένο βλέμμα. 'Ένα ρίγος με διαπερνά. Μαζεύω τα πόδια μου ψηλά και τυλίγω τα χέρια μου γύρω τους. 

Τι γίνεται τώρα?