Πίνακας του Claude de Jongh (1600-1663) - Old London Bridge

Γυρίζουμε όλοι αμίλητοι και ανεβαίνουμε το λόφο με αργό βήμα, πατώντας στο αφράτο χιόνι που είναι απλωμένο ολόγυρά μας. Το κρύο αρχίζει να αγριεύει. Η ζεστή ανάσα των αλόγων αλλά και η δικιά μας, δημιουργεί λευκά συννεφάκια καθώς έρχεται σε επαφή με τον κρύο αέρα γύρω μας.

Η επίσκεψή μας στο Λονδίνο δεν ήταν τόσο διαφωτιστική όσο θα περίμενα. Γενικά, επικρατεί μια ένταση που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Όλοι είναι εναντίον όλων, υπάρχει έντονη καχυποψία, αλλά το κυριότερο, υπάρχει μεγάλος φόβος. Τρόμος θα έλεγα καλύτερα, βασιλεύει σε ολόκληρη την πόλη.

Παρ'όλα αυτά, μαζί με τον Ουίλ, καταφέραμε και μιλήσαμε με πάρα πολύ κόσμο. Κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφενός μεν γιατί έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί με ποιον μιλάμε και τι λέμε, αφού ο Ουίλ καταζητείται και αφετέρου δε γιατί ο φόβος έχει πνίξει τους πάντες και δύσκολα ανοίγονται.

Όμως, όπως γίνεται πάντα στις ταβέρνες, πίνοντας και κερνώντας κόσμο, οι γλώσσες λύνονται και οι άνθρωποι ανοίγονται, όπως ανοίγει ένα μπουμπούκι μέσα στο νερό. Χαλαρώνουν και αρχίζουν να μιλάνε.

Βοήθησε πολύ και το ότι εξασφαλίσαμε μια εφημερίδα, που έχει αρχίσει και κυκλοφορεί στο Λονδίνο μια φορά την εβδομάδα. Την Μπέροους Ουόρτσεστερ Τζούρναλ, μια φυλλάδα που τυπώνεται με μια μέθοδο, όπως αυτή που τυπώνονται τα βιβλία, με τη διαφορά ότι φτιάχνουν ένα φύλλο με τρέχουσες ειδήσεις. Ενώνουν ξύλινα ψηφία μέσα σε ένα τελάρο, περνάνε μελάνι πάνω τους και πιέζουν πάνω σε υφασμάτινα φύλλα με μια χειροκίνητη πρέσα, εξασφαλίζοντας έτσι τη δυνατότητα να φτιάξεις γρήγορα πολλά φύλλα. 

Τα αδέλφια Τζέισον και Ντέιβιντ, μάθανε γι'αυτή και την αναζήτησαν. Έχοντας την εφημερίδα στα χέρια μας μέσα στην ταβέρνα και διαβάζοντας διάφορα άρθρα δυνατά, προσελκύσαμε πολύ κόσμο, που σιγά σιγά με τη βοήθεια του αλκοόλ, λύθηκε η γλώσσα τους και άρχισαν να συμφωνούν, ή να διαφωνούν με τα γραφόμενα. Γρήγορα βρεθήκαμε πλαισιωμένοι από ένα σωρό κόσμο, που ήταν πρόθυμοι να μας πουν ένα σωρό πληροφορίες που είχαν μάθει από διάφορες πηγές.

 Το συμπέρασμα που βγάλαμε, είναι ότι όλα ξεκίνησαν από έντονη αντίδραση της Βουλής, στη θέση του Βασιλιά ότι είναι διορισμένος απ'τον ίδιο το Θεό και δεν δίνει λόγο σε κανέναν. Ο Βασιλιάς έξαλλος για τις αντιδράσεις, διέλυσε τη βουλή και έπαυσε τη λειτουργία του κοινοβουλίου και της Βουλής των Λόρδων. Το κοινοβούλιο και η Βουλή των Λόρδων, αντέδρασαν έντονα. Τα έσοδα του Στέμματος μειώθηκαν τραγικά, αφού οι ευγενείς σταμάτησαν να συγκεντρώνουν φόρους. Άρχισαν να γίνονται μάχες εδώ και κει, στην προσπάθεια του Βασιλιά να επιβληθεί ξανά, με αντίπαλα μέτωπα τους Βασιλικούς και τους Κοινοβουλευτικούς. Ο Βασιλιάς χρησιμοποίησε το στρατό, εναντίον όσων τόλμησαν να του εναντιωθούν. Αυτό έφερε ακόμα μεγαλύτερη αντίδραση. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος και η χώρα χωρίστηκε σε δύο μέτωπα. Και αυτή τη στιγμή, κανείς δεν ξέρει πώς να αντιδράσει και από πού να φυλαχτεί, αφού σε όλη τη χώρα γίνονται σφοδρές μάχες σε πόλεις και χωριά.

Όπως τα είχε πει η Ιζαμπέλα. Είχε αντιληφθεί την όλη εικόνα πριν από όλους μας.

Κοντεύει να νυχτώσει. Σε λίγο φτάνουμε στο Μπράτζε-ρέφιουτζ. Ανυπομονώ να τη δω. Να ξαναδώ το όμορφο πρόσωπό της, να ακούσω τη μελωδική φωνή της, να την σφίξω στην αγκαλιά μου.

Τι έχω πάθει με αυτή τη γυναίκα? Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι έτσι. Δεν μπορώ να τη βγάλω ούτε στιγμή απ'το μυαλό μου. Ξαφνικά ο μόνος σκοπός της ζωής μου, είναι να την προφυλάξω, να της προσφέρω ότι μπορώ, να την κάνω ευτυχισμένη.

Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι και η δική της ανταπόκριση, που με κάνει να αναθαρρεύω. Είναι ο τρόπος που ανταποκρίνεται στα φιλιά μου, ο τρόπος που κουλουριάζεται στην αγκαλιά μου. Όχι, δεν μπορεί να κάνω λάθος. Είμαι έτοιμος για το επόμενο βήμα. Γι'αυτό έχω τέτοια ταραχή. Γι'αυτό η καρδιά μου χτυπάει λες και θέλει να βγει μέσα από το στήθος μου.

-"Τζέθρο, σου ήρθε η μυρωδιά?"

Η φωνή του Ουίλ, με βγάζει απ'τις σκέψεις μου.

-"Ναι! Μυρίζω ξύλο που καίγεται. Η μυρωδιά απ'το τζάκι και τα ξύλα που καίγονται, έχει απλωθεί και ανακατευτεί στην πηχτή από την παγωνιά ατμόσφαιρα. Όπου να 'ναι φτάνουμε."

Πράγματι, δεν μας παίρνει πολύ ακόμα, να αντικρίσουμε το σπίτι μπροστά μας. Πυκνός άσπρος καπνός βγαίνει απ'την καμινάδα του, ενώ απ'τα παράθυρα, ένα αχνό φως απ'τη φωτιά και τα κεριά, που απλώνεται στην παγωμένη ατμόσφαιρα, δίνει την εντύπωση ότι το σπίτι περιβάλλεται από μια απαλή πορτοκαλί αύρα.

Με το που φτάνουμε μπροστά του και κατεβαίνουμε από τα άλογα, η πόρτα ανοίγει και βγαίνουν όλοι έξω ενθουσιασμένοι. Υποδοχή αγάπης που ζεσταίνει την καρδιά μου.

Ο Άντονι, αφού με κοιτάζει από την κορφή ως τα νύχια, να ελέγξει αν είμαι καλά, απλώνει το χέρι του και μου κάνει μια ζεστή χειραψία σφίγγοντας το χέρι μου ψηλά στον αγκώνα.

-"Καλώς όρισες φίλε." Μου λέει ζεστά και πιάνει να κατεβάσει τα πράγματα που έχω φορτωμένα στο άλογο.

Ο Ουίλ πιο πέρα πηδάει από το άλογο και τρέχει κατευθείαν στην Σίλια, που την πιάνει αγκαλιά και την σηκώνει στον αέρα. 

Οι υπόλοιποι άντρες ασχολούνται με τα άλογα, να τα ξεσελώσουν και να ξεφορτώσουν τα πράγματα που φέραμε από το Λονδίνο.

Γυρίζω το βλέμμα μου και η ανάσα μου κόβεται. Η Ιζαμπέλα! Στέκει ακίνητη μπροστά στην πόρτα και με κοιτάζει. Το φως που απλώνεται γύρω της μέσα από το σπίτι, την τυλίγει απαλά  δίνοντάς της όψη αγγέλου. Τα μάτια της γυαλίζουν και μου χαμογελάει γλυκά.

Η γνώριμη πια έλξη που νιώθω όταν βρίσκεται δίπλα μου, με τραβάει κοντά της.

Ορμάω πάνω της και την σφίγγω στην αγκαλιά μου. Φιλάω απαλά την κορυφή του κεφαλιού της. Η ιδιαίτερη μυρωδιά της, γεμίζει τα ρουθούνια μου και με γαληνεύει. Όλα μπαίνουν στη θέση τους τώρα που την κρατάω στην αγκαλιά μου.

-"Είσαι καλά?" Της λέω τρυφερά, ανασηκώνοντας το πηγούνι της για να δω τα όμορφα μάτια της.

-"Τώρα που σε είδα, είμαι." Μου λέει γλυκά.

-"Σου έλειψα?" Της χαμογελάω σεμνά. Της κάνω την ερώτηση που στην πραγματικότητα είναι η δικιά μου απάντηση. Μου έλειψε! Απίστευτα! Μου έλειψε από την ώρα που πέρασα το περβάζι του σπιτιού και ανέβηκα στο άλογο.

Δεν περιμένω την απάντησή της, κολλάω τα χείλη μου πάνω στα δικά της και τη φιλάω με πάθος. Η ανταπόκρισή της, ο θάνατός μου.

Βαστώντας την αγκαλιά, μπαίνουμε μέσα στο ζεστό χώρο. Βγάζουμε τα βρεμένα ρούχα και καθόμαστε γύρω από το τζάκι, που καίει μια μεγαλόπρεπη φωτιά. Η Σίλια μας σερβίρει ζεστό φαγητό και αρχίζουμε να μιλάμε.

Τους διηγούμαστε κάθε λεπτομέρεια από το ταξίδι μας στο Λονδίνο. Πώς φτάσαμε στην δυτική όχθη του ποταμού και σταματήσαμε στο σημείο που η στροφή της ροής του ποταμού, σου επιτρέπει να βλέπεις τη γέφυρα του Λονδίνου και το Ουάιτ Πάλας.  

Πως κάτσαμε αρκετή ώρα και παρατηρούσαμε την κίνηση γύρω απ'το Ουάιτ Πάλας. Ο Βασιλιάς βρισκόταν μέσα, καθώς η σημαία του κυμάτιζε πάνω στον ιστό, ανάμεσα από τις σημαίες του Βασιλείου της Αγγλίας, της Ιρλανδίας και της Σκωτίας και υπήρχε μεγάλος αριθμός ενστόλων, να φυλάνε σκοπιά, αλλά και να περιφέρονται γύρω από το παλάτι.

Η πύλη του προδότη (traitor's gate), ήταν πλήρως ορατή καθώς είχε άμπωτη και τα νερά του ποταμού είχαν κατέβει τουλάχιστον εικοσιδύο πόδια. Η περιβόητη πύλη για πρόσβαση στον πύργο από το νερό, είχε κίνηση λες και γινόταν κάποιο γεγονός. Μαούνες πήγαιναν και έρχονταν και μετέφεραν κρατούμενους, δεμένους χειροπόδαρα με αλυσίδες και με καλυμμένα τα κεφάλια τους με κουκούλες. Περνούσαν κάτω απ'τις καμπυλωτές πύλες της γέφυρας του Λονδίνου και οδηγούνταν στον πύργο, μέσα από την πύλη του ποταμού.

Πάνω στη γέφυρα και ακριβώς από πάνω απ'το σημείο που περνούσαν οι μαούνες με τους κρατούμενους, ήταν μια σειρά από κομμένα κεφάλια, μπηγμένα σε πασσάλους, που πρέπει να ανήκαν σε φυλακισμένους που οδηγήθηκαν σε εκτέλεση.

'Όλη η εικόνα μπροστά μας, σε συνδυασμό με τα μαύρα νερά του ποταμού και τα μουντά χρώματα της ημέρας από τα βαριά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό, θύμιζε ένα σκοτεινό και  ζοφερό πίνακα αυτού του ζωγράφου απ'το Λέιντεν της Ολλανδίας, του Ρέμπραντ.

Εν τω μεταξύ, όσο εγώ και ο Ουίλ παρατηρούσαμε την κίνηση γύρω από το παλάτι, ο Ντέιβιντ και ο Τζέισον, πήγαν και βρήκαν ένα αντίτυπο από μια εφημερίδα που έχει αρχίσει να κυκλοφορεί στο Λονδίνο, μια φορά την εβδομάδα.

Βγάζω μέσα από το σακάκι μου το διπλωμένο υφασμάτινο αντίτυπο.

Η Ιζαμπέλα δίπλα μου παίρνει μιαν απότομη εισπνοή και τεντώνει τα χέρια της να πιάσει την εφημερίδα. Την παίρνει και την κοιτάζει με δέος. Αυτό το κορίτσι έχει τόσο μεγάλη αγάπη στα γραπτά, είτε είναι βιβλία, είτε είναι εφημερίδα με ειδήσεις.

Τους διηγούμαστε πόσο μας βοήθησε αυτή η εφημερίδα να ανοίξουμε συζήτηση στην ταβέρνα που πήγαμε να φάμε και πώς ένα σωρό άντρες μαζεύτηκαν δίπλα μας και συμφωνούσαν, ή διαφωνούσαν με ειδήσεις που διαβάζαμε. Πώς μετά από τα τρίτα και τέταρτα κεράσματα από βαρελίσια μπύρα που τους προσφέραμε, λύθηκαν οι γλώσσες και οι συζητήσεις πήραν φωτιά.

Μάθαμε ότι εκτός από το μέτωπο με το κοινοβούλιο και τη βουλή των Λόρδων που έχει ανοίξει ο Βασιλιάς, μετά την αιφνίδια διακοπή που διέταξε, έχει ανοίξει και μέτωπο με τα Βασίλεια της Ιρλανδίας και της Σκωτίας. Ο λόγος, η προσπάθεια του Βασιλιά να επιβάλλει στα δύο Βασίλεια  ενιαία θρησκεία με αυτή της Αγγλίας. Αλλά οι βαθιά προτεστάντες Σκωτσέζοι και οι καθολικοί Ιρλανδοί, αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Η αντιπαράθεση με την Αγγλικανική εκκλησία παίρνει τεράστιες διαστάσεις.

Όλοι έκπληκτοι πετάνε σχόλια και ερωτήσεις σε μένα και στον Ουίλ, για αυτά που τους διηγούμαστε. Μόνο η Ιζαμπέλα δεν μιλάει. Κάθεται κολλημένη πάνω μου και παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον ότι λέμε, αλλά χωρίς να έχει πει κουβέντα.

Γυρίζω και της χαμογελάω.

-"Εσύ Ιζαμπέλα τι έχεις να πεις για το θέμα της Αγγλικανικής εκκλησίας? Όλα τα άλλα, για την αντιπαράθεση του Βασιλιά, για το διχασμό της χώρας, για τον εμφύλιο, τα έχουμε ξανασυζητήσει και είχες πει τα γεγονότα που διεξάγονται γύρω μας, πριν καν εμείς καταλάβουμε ότι συνέβαιναν. Για την αντιπαράθεση με τα Βασίλεια Σκοτίας και Ιρλανδίας τι έχεις να πεις?"

Με κοιτάει με ένα ύφος λες και την τρόμαξε η ερώτησή μου. Μετά γυρίζει και κοιτάζει τον Άντονι. Ο Άντονι της χαμογελάει και της κάνει νεύμα να μιλήσει.

Τι συνέβη μόλις τώρα? Δεν την κατάλαβα αυτή την ανταλλαγή βλεμμάτων.

Κοιτάζω τον Άντονι, που αμέσως σοβαρεύει και με κοιτάει ίσια στα μάτια.

Η Ιζαμπέλα δίπλα μου καθαρίζει το λαιμό της και αρχίζει να μιλάει.

-"Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που τα Βασίλεια Σκωτίας και Ιρλανδίας αντέδρασαν έτσι απέναντι στο Βασιλιά. Ίσα ίσα, το βρήκα αναμενόμενο."

-"Αναμενόμενο? Γιατί το λες αυτό Ιζαμπέλα? Εξήγησέ μου." 

Της λέω και της χαμογελάω, ενθαρρύνοντάς τη να μιλήσει.

-"Θα σου εξηγήσω το σκεπτικό μου. Ας πάρουμε με τη σειρά τα γεγονότα. Σκέψου κατ'αρχήν πώς γεννήθηκε η Αγγλικανική Εκκλησία.

Η Εκκλησία της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, ακολουθούσαν τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τον εκάστοτε Πάπα, μέχρι το 1534, που ο Βασιλιάς Ερρίκος ο Όγδοος, θέλησε να ακυρώσει τον γάμο του με την Αικατερίνη της Αραγονίας, επειδή δεν του έδινε διάδοχο, ώστε να μπορέσει να παντρευτεί την πολύ νεότερη Άννα Μπολέιν, με την ελπίδα ότι θα του φέρει διάδοχο. 

Ο Πάπας αρνήθηκε να ακυρώσει τον γάμο του και έτσι ο Ερρίκος αγανακτισμένος, αποφάσισε να αναλάβει την κεφαλή της Εκκλησίας της Αγγλίας και να μην υπακούει πια στον Πάπα. Μετά όρισε ως επικεφαλή αντίστοιχο του Πάπα της νέας Αγγλικανικής εκκλησίας, τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι, κάτι που συνεχίζεται ως σήμερα. 

Τα Βασίλεια της Σκωτίας και της Ιρλανδίας δεν ακολούθησαν αυτή την αλλαγή, αλλά συνέχισαν, οι Σκωτσέζοι την προτεσταντική τους πίστη και οι Ιρλανδοί την καθολική. 

Και έρχεται σήμερα, μετά από εκατό χρόνια ο Βασιλιάς Κάρολος, που πιστεύει πως μόνο ο Θεός είναι πάνω απ'αυτόν, μέσα σε όλα όσα έχει βαλθεί να κάνει, να ενώσει και τα Βασίλεια κάτω από μία ενιαία θρησκεία. Επόμενο να βρουν αιτία για αντίδραση τα άλλα δύο Βασίλεια. Μην ξεχνάτε ότι με την ένωση, τα δύο Βασίλεια δέχτηκαν κοινό ηγέτη το Βασιλιά της Αγγλίας, αλλά συνεχίζουν να θεωρούν εαυτούς ανεξάρτητα κράτη."

 Σταματάει να μιλάει και με κοιτάει μες τα μάτια. Της χαμογελάω γεμάτος περηφάνια. Ναι! Αυτό είναι το κορίτσι μου! Η πιο έξυπνη γυναίκα στον κόσμο! Γυρίζω το βλέμμα μου στην υπόλοιπη παρέα που έχουν μείνει όλοι με ανοιχτό το στόμα, να κοιτάνε σαν χαζοί την Ιζαμπέλα.

Πρώτος που επανέρχεται και μιλάει, είναι ο Άντονι.

-"Έχει απόλυτη λογική το σκεπτικό της Ιζαμπέλας. Η θρησκεία ενός λαού δεν αλλάζει έτσι απλά, επειδή ένας τύραννος το αποφάσισε. Ωραία λοιπόν! Μας μεταφέρατε όσα μάθατε στο Λονδίνο για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Το ζητούμενο όμως ήταν να βρείτε αν υπάρχει κάποιος που οργανώνεται ενάντια σε αυτή την κατάσταση. Καταφέρατε να βρείτε τίποτα?"

Ο Ουίλ παίρνει το λόγο.

-"Δυστυχώς Άντονι, όπως σου είπαμε, υπάρχει πολύ μεγάλος φόβος στον κόσμο. Ακόμα και αν μιλήσαμε με τον ίδιο τον αρχηγό της αντίστασης, δεν καταλάβαμε τίποτα. Όλοι είχαν άποψη, όλοι έλεγαν τη γνώμη τους, πολλές φορές και με έντονες διαφωνίες, αλλά κανείς δεν τολμούσε να πάρει ευθέως θέση ενάντια στην απάνθρωπη συμπεριφορά του Βασιλιά. Και απόλυτα λογικό. Η εικόνα με τους αλυσοδεμένους άντρες με καλυμμένο το κεφάλι να οδηγούνται στον πύργο του Λονδίνου, ή τα κομμένα κεφάλια των φυλακισμένων μπηγμένα σε πασσάλους, δεν ήταν μια εικόνα που είδαμε μόνο εμείς. Είναι κάτι που βλέπουν αδιάκοπα όλοι στο Λονδίνο. Ο τρόμος έχει κουκουλώσει κάθε προσπάθεια εναντίωσης."

-"Δηλαδή δεν έχουμε τίποτα?" Ρωτάει ο Τζον.

Η Ιζαμπέλα παίρνει πάλι το λόγο, ξαφνιάζοντας όλους μας.

-"Νομίζω ότι πρέπει να ηρεμήσουμε όλοι και να μην ψάχνουμε για άμεσες λύσεις. Αυτή τη στιγμή ο Βασιλιάς δείχνει τα δόντια του. Κάνει επίδειξη ισχύος προς πάσα κατεύθυνση και το να πας να του εναντιωθείς αυτή τη στιγμή, ισοδυναμεί με αυτοκτονία."

-"Να ηρεμήσουμε? Και τι προτείνεις δηλαδή? Να εγκαταλείψουμε? Να αποδεχτούμε αυτήν την εφιαλτική κατάσταση?" Ρωτάει ο Ουίλ ελαφρά εκνευρισμένος για αυτό που είπε η Ιζαμπέλα.

-"Όχι Ουίλ, δεν προτείνω να εγκαταλείψουμε. Απλά προτείνω να περιμένουμε λίγο. Είναι θέμα χρόνου ο Βασιλιάς να ξαναστήσει το κοινοβούλιο. Η έλλειψη πόρων θα τον φέρει πολύ σύντομα σε αδιέξοδο. Μόνο οι ευγενείς μπορούν να μαζέψουν νόμιμα φόρους και αυτό ο Βασιλιάς το ξέρει. Θα αναγκαστεί να ξαναστήσει το κοινοβούλιο, αλλά αυτή τη φορά οι ευγενείς θα διασφαλίσουν τη θέση τους. Δεν θα δεχτούν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά του Βασιλιά χωρίς διασφάλιση. Ο Βασιλιάς θα πιεστεί, το κοινοβούλιο θα κερδίσει δύναμη και τότε θα είναι η ώρα να αναζητήσετε συμμάχους."

Κοιτάζει γύρω της έναν έναν, που έχουν καρφώσει τα μάτια τους πάνω της. Μαζεύεται κοντά μου και συμπληρώνει. 

-"Αλλά πάλι, τι ξέρω εγώ από πολιτική? Απλά μου φαίνεται λογικό να συμβεί κάτι τέτοιο."

Μια ησυχία καλύπτει την ατμόσφαιρα, καθώς όλοι μας βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας. 

Μετά από μερικά λεπτά εκκωφαντικής ησυχίας, παίρνω πάλι το λόγο.

-"Νομίζω ότι όλοι μας είμαστε πολύ κουρασμένοι, για να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση. Προτείνω να πέσουμε για ύπνο και αύριο με το φως της ημέρας, ξανακάνουμε αυτή τη συζήτηση, αφού όμως θέσουμε πρώτα όλοι τα όριά μας."

Βλέπω τον Ουίλ να με κοιτάζει με απορία.   

-"Όρια? Για τι όρια μιλάς Τζέθρο?"

-"Άκουσε Ουίλ. Η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Όλοι μας ζήσαμε καταστάσεις που μας σημάδεψαν, μας καθόρισαν σαν ανθρώπους και ποτέ δεν θα είμαστε πάλι ίδιοι μετά απ'αυτό. Χάσαμε ανθρώπους που αγαπούσαμε, χάσαμε περιουσίες, σπίτια, κάναμε πράξεις που όσο δικαιολογημένες και αν φαίνονταν τη στιγμή που τις κάναμε, δεν παύουν να μας στοιχειώνουν τα βράδια όταν πέφτουμε για ύπνο. Είμαστε όλοι ξεσηκωμένοι και ζητάμε δικαίωση, εξιλέωση. Αλλά το θέμα δεν είναι τι λέμε μεταξύ μας σε μια έντονη συζήτηση, αλλά τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε."

Τους βλέπω όλους να με παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Ο Ουίλ μου κάνει νεύμα με το χέρι του να συνεχίσω.

-"Πρέπει να θέσουμε όρια φίλοι μου. Να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι είναι αυτό που θέλουμε και τι είναι αυτό που μπορεί να γίνει. Δυστυχώς όση αγανάκτηση κι αν έχουμε μέσα μας, όσο και αν το επιθυμούμε με το ίδιο μας το είναι, κάποια πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ όπως ήτανε. Γι'αυτό πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και να καταλήξουμε στο τι είναι αυτό που θέλουμε να πετύχουμε από δω και πέρα. Και αφού έχουμε θέσει τους στόχους μας, τότε να δούμε τι δυνάμεις έχουμε και τι δυνάμεις χρειαζόμαστε για να τους πετύχουμε. Όλες οι άλλες συζητήσεις, είναι περιττές και άσκοπες και το μόνο που θα καταφέρουμε συνεχίζοντας έτσι,  είναι να έρθουμε σε αντιπαράθεση, τη στιγμή που θα πρέπει περισσότερο από ποτέ να είμαστε ενωμένοι." 

Η Ιζαμπέλα με κοιτάζει με δέος στα μάτια. Μου χαμογελάει και μου ψελλίζει πως έχω απόλυτο δίκιο.

Ο Άντονι επίσης συμφωνεί μαζί μου ξαφνιάζοντάς με. Συνήθως ότι και να πω, αρχίζει τη γνωστή του γκρίνια. Αυτή τη φορά όμως με κοιτάζει και αυτός σοβαρά και λέει ότι μετά από πολύ καιρό, επιτέλους είπα και κάτι σωστό και ότι συμφωνεί να ξεκινήσουμε αύριο που θα είμαστε όλοι  ξεκούραστοι και με καθαρό μυαλό, να θέσουμε τους στόχους μας. 

Ένας ένας ακολουθούν και οι υπόλοιποι άντρες και σε λίγο καληνυχτίζουμε ο ένας τον άλλον και πηγαίνουμε στα κρεβάτια μας.

Ήταν μια δύσκολη μέρα για όλους μας. Όλοι μας χρειαζόμαστε έναν καλό ύπνο για να συνέλθουμε. Μια νέα μέρα θα ξημερώσει αύριο και θα έχουμε το χρόνο με καθαρό και ξεκούραστο μυαλό, να ξανασυζητήσουμε και να βάλουμε κάτω τους στόχους μας. 

Πρώτα όμως θα πρέπει να μιλήσω μαζί της. Η κουβέντα μας, το τι θα μου απαντήσει, θα καθορίσει τα πάντα. Ναι, έτσι πρέπει να γίνει. Αύριο λοιπόν...