Ημέρα του χορού....

"Σταχτοπούτα θα αργήσουμε να γυρίσουμε σήμερα. Θα είμαστε πίσω το αργότερο μέχρι τα μεσάνυχτα. Θέλω να σε βρω σπίτι όταν θα επιστρέψουμε και να μην έχεις κάνει καμία ζημιά." η μητριά στάθηκε στην πόρτα της εισόδου. Έστρωσε καλύτερα πάνω της το πράσινο φόρεμά της, που ήταν σε ίσια γραμμή, ότι χρειαζόταν για να κολακεύει το σώμα μιας γυναίκας στην ηλικία της.

" Κορίτσια ελάτε επιτέλους ο Χούλιο περιμένει! " η μητριά φώναξε εκνευρισμένη πλέον και ο ήχος βημάτων γέμισε τον χώρο. Η Λυδία έκανε την εμφάνισή της και ακριβώς από πίσω της η αδερφή της Σοφία. Η Λυδία φορούσε ένα απαλό κίτρινο φόρεμα σε ίσια γραμμή, όπως ακριβώς της μητέρας της, ενώ η Σοφία ένα ροζ φόρεμα με χρυσά κεντήματα στις άκρες του που είχε ελάχιστο όγκο από την μέση και κάτω.

"Αντίο, Σταχτοπούτα!" η Σοφία φώναξε χαρούμενη, καθώς έφευγαν. Η άμαξα απομακρύνθηκε και τότε η Ελλα ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες που οδηγούσαν στο δωμάτιό της.

Έσυρε κάτω από το κρεβάτι της το φόρεμα που της είχε πάρει ως δώρο η Σαρλότ. Ήταν τυλιγμένο μέσα σε ένα καφέ χάρτινο περιτύλιγμα. Έβγαλε το κουρέλι που φορούσε και έβαλε το πανέμορφο μπλε φόρεμα. Το ίδιο κάλυψε τα καλλίγραμμα και αδύνατα πόδια της, προσθέτοντας όγκο στο κάτω μέρος. Η μέση της τονιζόταν όσο έπρεπε και οι ώμοι της ήταν γυμνοί, καθώς τα λεπτά μανίκια του έπεφταν ελαφρά στα χέρια της.

Έπιασε τα μαλλιά της ψηλά έναν όμορφο και σφιχτό κότσο. Άφησε έτσι τα πανέμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της να φανούν και τον μακρύ, λεπτό λαιμό της εκτεθειμένο.

Στα πόδια της βρίσκονται οι παλιές μπαλαρίνες της. Δεν είχε σκοπό να τις βγάλει άλλωστε το φόρεμα τις καλύπτει.

Πλησίασε το μπαούλο όπου είχε φυλάξει πριν από λίγες μέρες την πρόσκληση. Το άνοιξε με αργές κινήσεις και πείρε την πρόσκληση. Μαζί με αυτήν γλίστρησε και το γράμμα που της είχε γράψει ο Λουκ. Δεν τον είχε διαβάσει. Δεν είχε τον χρόνο με την μητριά και τις αδερφές της να μην την αφήνουν σε ησυχία. Δεν είχε χρόνο τώρα όμως. Έπρεπε να φύγει γρήγορα για να μην χάσει περισσότερο χρόνο.

Όταν πήγε να φυλάξει το γράμμα πίσω στο μπαούλο το βλέμμα της έπεσε στην αντανάκλαση του φεγγαριού, του οποίου το φως περνούσε μέσα από το μικρό παράθυρο του δωματίου, πάνω σε μια γυαλιστερή επιφάνεια. Έσκυψε και έβγαλε μέσα από το μπαούλο ένα ζευγάρι κρυστάλλινα γοβάκια.

Τα γοβάκια της μαμάς, σκέφτηκε και κάθισε πάνω στο κρεβάτι της. Έβγαλε τις παλιές μπαλαρίνες της και φόρεσε τα γοβάκια. Εφαρμοζόνταν ακριβώς στα λεπτά πόδια της.

Σηκώθηκε απότομα μόλις συνειδητοποίησε πως έχανε χρόνο. Είχε λιγότερο από δύο ώρες.

~

Το παλάτι είναι γεμάτο με αμέτρητες νεαρές στην μεγάλη σάλα του χορού, οι οποίες γλυκοκοιτάζουν τον πρίγκιπα και ψιθυρίζουν ασταμάτητα. Ο ίδιος στέκεται ακριβώς δίπλα στον Βασιλιά, φορώντας ένα μαύρο κομψό κοστούμι που κολάκευε το γυμνασμένο σώμα του. Την έψαχνε με το βλέμμα του ασταμάτητα χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Ένα απαλό σκούντημα τον ξύπνησε από τον λύθαργό του. "Λούκας, δεν θα έρθει. Γιατί δεν ζητάς μια από όλες αυτές τις νεαρές να χορέψει μαζί σου;" ο πρίγκιπας τον αγνόησε πεισματικά. Ήθελε να ελπίζει πως θα έρθει.

Αν όμως διάβασε το γράμμα και έμαθε την αλήθεια; Δεν θα θέλει να με ξαναδεί μπροστά της, συνειδητοποίησε και το βλέμμα του από σοβαρό και μετρημένο μετατράπηκε σε λυπημένο,απογοητευμένο.

Ο Βασιλιάς τον κοίταξε εξοργισμένος. "Λούκας επιτέλους πάρε την πριγκίπισσα Τατιάνα και ξεκινά τον χορό" ο τόνος του επιβλητικός. Ο πρίγκιπας υποκλίθηκε μπροστά του και γύρισε να κοιτάξει το πλήθος. Πλέον είναι πεπεισμένος πως δεν θα έρθει στον χορό μετά από την αποκάλυψη που έκανε στο γράμμα του.

Δεν ήξερε βέβαια πως η Έλλα δεν είχε διαβάσει ποτέ το γράμμα.

Με ένα νεύμα του τα βιολιά ξεκίνησαν να παίζουν και ο ίδιος πλησίασε το πλήθος γυναικών που τον κοιτούσαν ανυπόμονες. Πέρασε μπροστά από την μητριά και τις κόρες της αλλά δεν τους έδωσε σημασία.

Έφτασε μπροστά από την πριγκίπισσα Τατιάνα και έπιασε στοργικά το χέρι της. Το βλέμμα του κενό, άδειο, χωρίς συναίσθημα. "Μου χαρίζετε αυτό τον χορό πριγκίπισσα;" υποκλίθηκε μπροστά της και η Τατιάνα προσπάθησε να κρύψει την χαρά της. Όλες η νεαρές την κοίταξαν εχθρικά, απογοητευμένες.

Ο πρίγκιπας Λούκας και η πριγκίπισσα Τατιάνα προχώρησαν στο εσωτερικό της σάλας και ξεκίνησαν να χορεύουν. Έπιασε γερά την μέση της, έβαλε το χέρι της στον ώμο του και με πλεγμένα τα δάχτυλά τους άρχισαν να χορεύουν στον ρυθμό των βιολιών.

Υπόλοιποι ευγενείς τον ακολούθησαν και άρχισαν να χορεύουν γύρω τους. Ο Μάικ πληριασε την Σοφία και υποκλίθηκε μπροστά της. Η Λυδία και η μητέρα της τον κοίταξαν παραξενεμένες. "Θα ήταν τιμή μου εάν δεχόσασταν να χορέψετε μαζί μου, δεσποινίς μου. " η Σοφία τον κοίταξε έκπληκτη και το χαμόγελό της έφτασε μέχρι τα αφτιά. "Φυσικά!" τον έπιασε από το χέρι και άρχισαν να χορεύουν. "Από ότι φαίνεται δεν είσαι ο πρίγκιπας τελικά. " συνειδητοποίησε η Σοφία καθώς στροβιλίζονταν." Δυστυχώς όχι. " ο Μάικ κοίταξε αλλού ελάχιστα ντροπιασμένος και την έσφιξε πάνω του. 

Ξαφνικά πάνω από την μουσική ο ήχος από γοβάκια γέμισε την αίθουσα και όλοι γύρισαν να κοιτάξουν στα σκαλιά της σάλας. Ο πρίγκιπας Λούκας κοίταξε προς τα εκεί και μόλις τα μάτια του ενώθηκαν με τα δικά της σταμάτησε να χορεύει. Ο Βασιλιάς σηκώθηκε απότομα από την θέση του φανερά εκνευρισμένος.

Το μπλε φόρεμά της κινούνταν ανάλαφρα, καθώς κατέβαινε αργά τις σκάλες. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω της, ενώ τα βιολιά δεν σταμάτησαν ποτέ να παίζουν. Ο πρίγκιπας άφησε από το κράτημα του την πριγκίπισσα Τατιάνα και πλησίασε την σκάλα σπρώχνοντας ελαφρά όσους βρίσκονταν στο διάβα του. Ένα μικρό χαμόγελο χαράχθηκε στο όμορφο πρόσωπο της Έλλα όταν πλέον βρισκόταν απέναντι από τον Λουκ.

Ο Λουκ έπιασε το λεπτό χέρι της μέσα στο δικό του και το έφερε στο ύψος του προσώπου του. Τα χείλη του ακούμπησαν την επιφάνεια του γλυκά και σήκωσε ξανά το βλέμμα του στο δικό της. "Χορεύετε;" ρώτησε με ευγένεια και χαμογέλασε. Προχώρησαν προς το εσωτερικό της σάλας, ενώ όλοι όσοι βρίσκονταν στον δρόμο τους έκαναν στην άκρη δημιουργώντας έναν διάδρομο.

Πέρασε το χέρι του γύρω από την λεπτή μέση της και την έφερε κοντά του. Η Έλλα έβαλε απαλά το χέρι της στον ώμο του. Έπλεξαν τα δάχτυλα τους και άρχισαν να χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής. Η Έλλα άρχισε να τον παρατηρεί. Τα μαύρα μαλλιά του ήταν περιποιημένα και μόνο μικρές τούφες έπεφταν μπροστά στα όμορφα μάτια του. Ήταν τόσο διαφορετικός από όταν τον συναντούσε στην αγορά.

"Λουκ," αναφώνησε και ο πρίγκιπας χαμογέλασε αχνά "Γιατί μας κοιτάζουν όλοι;" είπε την ερώτηση που είχε στο μυαλό της εδώ και τόση ώρα. Ο πρίγκιπας σμίγει τα φρύδια του. Δεν περίμενε αυτή την ερώτηση. "Είμαστε το επίκεντρο του σημερινού χορού. Πάντως χαίρομαι τόσο που είσαι εδώ νόμιζα πως αφού διάβαζες το γράμμα και ανακάλυπτες πως είμαι ο πρίγκιπας δεν θα ερχόσουν..." ο πρίγκιπας ξεκίνησε να μονολογεί και η Έλλα σταμάτησε να χορεύει.

"Τι;" η έκπληκτη έκφραση της φανέρωνε πως δεν γνώριζε την αλήθεια μέχρι τώρα. Αποτραβήχτηκε από την αγκαλιά του και έτρεξε μακριά από όλο τον κόσμο.

Δεν μπορεί...

Συγνώμη που δεν ανέβασα εδώ και τόσο καιρό ήθελα να ανεβάσω αλλά η έμπνευση με είχε εγκαταλείψει.

Ελπίζω να σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο. Ήμουν πολύ αγχωμένη και ήθελα να έχει ένα όμορφο αποτέλεσμα.

Τέλος θα ήθελα να σας ενημερώσω. Ξεκίνησα μια καινούργια ιστορία που λέγεται Love Lasts αν θέλετε μπορείτε να μπείτε στο προφίλ μου να της ρίξετε μια ματιά.