Οπλίστηκε με υπομονή και θάρρος, έσφιξε το κράτημα της στην τσάντα της και προχώρησε προς το σπίτι. Το να αφήσει τον  Γιώργο να της χαλάσει την έξοδο, ήταν ένα σενάριο που δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσει να εξελιχθεί. Ήταν πιο δυνατή απ'αυτό που την έκανε να νιώθει, απ'όλον αυτόν τον θυμό και δεν θα άφηνε την αξιοπρέπεια της να κατακερματιστεί άλλο. 

Έφτασε μπροστά στην μεγάλη μαύρη πόρτα της εισόδου του σπιτιού και φορώντας το πιο πλατύ της χαμόγελο, χτύπησε το κουδούνι. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο Πέτρος φορώντας ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι με γιακά και μια απλή τζιν βερμούδα και τους χαμογέλασε.

«Καλημέρα κορίτσια.» 

«Είμαι και εγώ εδώ σε περίπτωση που δεν το είδες.» τον κορόιδεψε ο Έκτορας και στάθηκε στηρίζοντας το σώμα του στην πόρτα με σταυρωμένα χέρια. Η διάθεση του ήταν στα ύψη και η περιπαικτική διάθεση του φίλου του, βοηθούσε πολύ.

«Είπα, καλημέρα κορίτσια.» απάντησε ο Πέτρος και ανασήκωσε τους ώμους του.  «Πέτρος.» συστήθηκε στην κολλητή της Αθηνάς και της έδωσε το χέρι του.

«Ασημίνα. Χρόνια πολλά.» απάντησε η κοπέλα με τα μακριά ξανθά μαλλιά και τα καστανά μάτια. Το βλέμμα της μαρτυρούσε τον θαυμασμό που την κατέκλυσε μόλις τον αντίκρισε. Ήταν ένας αντικειμενικά πολύ όμορφος άντρας και σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος. Ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει αισθητά πιο δυνατά και αναστέναξε ελαφρά.

«Ευχαριστώ πολύ, περάστε.» είπε χωρίς να χάσει το χαμόγελο του και έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στα μάτια της Ασημίνας. Του άρεσε...του άρεσε πολύ!

«Πάντα σαν μωρά κάνετε;» ρώτησε η Αθηνά χαμογελώντας και έδωσε στον Πέτρο ένα μπουκάλι κρασί που έφερε. Ήταν το αγαπημένο της και για κάποιον λόγο αισθανόταν ότι ήταν η καλύτερη μέρα για να το έχει μαζί της.

«Μπράβο Βρε Αθηνά. Ωραίο κρασί.» 

«Πέτρο!» φώναξε ο Χάρης και λίγο αργότερα μπήκε στο σαλόνι φορώντας μια ποδιά στην μέση, ενώ το μαύρο μπλουζάκι του διέγραφε απόλυτα τα γυμνασμένα χέρια του. «Την κόκκινη την πιάστρα θέλω!» 

Η Αθηνά αμέσως απόρησε με την διάθεση που είχαν όλοι. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται να ήταν όλοι τόσο ευδιάθετοι ενώ το μαύρο Audi στο γκαράζ μαρτυρούσε την παρουσία κάποιου καθόλου ευχάριστου.

«Οο καλημέρα. Συγγνώμη δεν σας είδα. Πέτρο! Την πιάστρα! » είπε μόλις αντίκρισε τους καλεσμένους τους και πλησίασε να τους χαιρετίσει.  Η ματιά του έπεσε απευθείας πάνω στην Ασημίνα και αμέσως χαμογέλασε πλατιά όντας εντυπωσιασμένος απ'την ομορφιά της. Η συμπεριφορά του δεν πέρασε απαρατήρητη απ'την Αθηνά, η οποία μόλις τους είδε ξεφύσηξε ελαφρά.

Του έτρεφε μια συμπάθεια, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι έβρισκε καλή ιδέα το να δημιουργηθεί κάποια σχέση μεταξύ τους. Θεωρούσε το επάγγελμα και τις συναναστροφές του Χάρη, αρνητικό στοιχείο για έναν άντρα. Ειδικά όσον αφορά τις συναναστροφές, είχε έναν  πολύ συγκεκριμένο ως παράδειγμα και πιθανότατα αυτός να είναι και η χειρότερη εξ αυτών. 

«Έλα, πάρε. Κανόνισε μη μου κάψεις τις μπριζόλες βλαμμένε!» διέκοψε τη σκέψη της ο Πέτρος και έδωσε στον αδελφό του αυτό που ζήτησε. Εκείνος με τη σειρά του, κάνοντας μια χειρονομία προς το μέρος του, γύρισε την πλάτη του και έφυγε. 

«Λοιπόν; Να σας φτιάξω καφεδάκια;» ρωτάει ο οικοδεσπότης και η Αθηνά ένιωσε πως ήταν η ώρα της να λάμψει. Αν μη τι άλλο, έφτιαχνε τρομερούς καφέδες και όλοι είχαν να το λένε. Μάλιστα, οι φίλοι της την πείραζαν λέγοντας της πως θα έπρεπε να είχε ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό, μιας και ένας καφές είναι καλύτερος από ένα διαζύγιο ή έναν εγκληματία. Εκείνη όμως, δεν θα άλλαζε τη δουλειά της με καμία άλλη προτεινόμενη. Η νομική ήταν το παιδικό της όνειρο και παρά τις όσες αντιξοότητες αντιμετώπισε, κατάφερε να δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά σε αυτόν τον δύσκολο τομέα.

«Α όχι όχι...Αν δεν σε πειράζει, θα τους φτιάξω εγώ. Είμαι εξπέρ στον καφέ!» απάντησε και ο Πέτρος χαμογέλασε πλατιά και της έκανε νόημα με το χέρι του να μπει στην κουζίνα. Πριν βγει στην αυλή να συναντήσε τους υπόλοιπους, ρώτησε έναν έναν όλους τους παρευρισκόμενους τι ήθελαν να πιουν, της τα έγραψε σε ένα χαρτί με το όνομα του καθενός δίπλα και της το έδωσε χωρίς να χάσει στιγμή το χαμόγελό του.

Με το που τα αγόρια βγήκαν έξω και έμεινε η Αθηνά μόνη της με την κολλητή της, η δελυτερη την κοίταζε με συνομωτικό και πονηρό ύφος που προϊδέαζε την δικηγόρο για το τι θα άκουγε. Καλώς ή κακώς, είχε μάθει να σκιαγραφεί χαρακτήρες από το βλέμμα και μόνο και είχε καταλάβει τι θα έλεγε η φίλη της. Βέβαια, υπήρχαν και φορές που σε κάποιες υποθέσεις είχε πέσει έξω, αλλά ως επί το πλείστον κατάφερνε φυσιογνωμικά να καταλάβει τους άλλους.

«Ρε αυτός είναι πολύ πιο όμορφος από κοντά!» επιβεβαίωσε την σκέψη της η Ασημίνα και αναστέναξε στρέφοντας το βλέμμα της προς την αυλή. Ήταν αυταπόδεικτο πως αναφερόταν στον Χάρη, καθώς ήταν ο μόνος που ήξερε εκ των προτέτρων και μπορούσε να κάνει μια σύγκριση των φωτογραφιών ή των βίντεο με την πραγματική εικόνα.

Αντί για απάντηση, η Αθηνά ανασήκωσε τους ώμους της και συνέχισε να φτιάχνει τους καφέδες. Λίγα παγάκια και μερικές σταγόνες γάλα αργότερα, οι δύο πρώτοι ήταν έτοιμοι και τους έδωσε στην Ασημίνα να τους πάει έξω για να ελευθερώνεται ο χώρος.

«Βρε βρε! Καλώς την!» άκουσε την φωνή του και ένιωσε σαν να την τρύπησε κάποιος με μια λεπτή βελόνα. Ανατρίχιασε. Αναρωτήθηκε αν το ότι μπήκε με το που έφυγε η κολλητή της, ήταν μια κακή τυχαία συγκυρία ή επιτιδευμένη πράξη για να την πετύχει μόνη της. 

«Κακώς σε βρήκα.» απάντησε και χαμογέλασε ειρωνικά, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει ούτε μια ένα δευτερόλεπτο. Δεν είχε αντιληφθεί ακριβώς που βρισκόταν, όμως το άρωμα του είχε τρυπήσει τα ρουθούνια της προκαλώντας της ενός είδους δυσφορία. Όμως, δεν είχε επιλογή. Δεν μπορούσε παρά να αποδεχθεί την παρουσία του, ακόμη κι αν αυτό ήταν το χειρότερο σενάριο εκείνης της ημέρας.

Ο Γιώργος, την πλησίασε με γρήγορα βήματα, τοποθέτησε τα χέρια του αριστερά και δεξιά της και την εγκλώβισε ανάμεσα στο σώμα του και τον πάγκο. Η κοπέλα, ένιωσε σαν να έχασε κάποιους χτύπους η καρδιά της και αναρίγησε, προσπάθησε όμως να πάρει μικρές και σύντομες ανάσες προκειμένου να μη του δείξει την ανησυχία της. Η πλάτη του ακουμπούσε το στέρνο της και η ανάσα του χάιδευε το αυτί της με το ρίγος να διαπερνά πλέον όλο της το κορμί. Το μυαλό της δούλευε σε τρελές ταχύτητες και δύο ήταν οι αντιδράσεις που σκεφτόταν...από τη μια ήθελε να γυρίσει να τον χαστουκίσει και να φύγει τρέχοντας και απ'την άλλη ένιωθε σαν να έπρεπε να μείνει εκεί.
Λίγα έντονα χτυποκάρδια αργότερα, αποφάσισε πως καμία από τις προηγούμενες αντιδράσεις δεν της ταίριαζαν και αποφάσισε απλά να προσπαθήσει να ξεφύγει κουνώντας το σώμα της. Ο άντρας όμως δεν την άφησε και με ένα βήμα έκανε την επαφή τους ακόμα πιο στενή. Ξαφνικά, την γύρισε προς το μέρος του και η πλάτη της χτύπησε στον μαρμάρινο πάγκο κάνοντας την να βγάλει ένα επιφώνημα έκπληξης.  Βρισκόταν πολύ...πολύ κοντά της!

«Αυτό που έκανες χθες θα το μετανιώσεις, να είσαι σίγουρη! Δεν θα περάσει έτσι.» ψιθύρισε και την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν τόσο διαπεραστικό, που θαρρείς διάβαζε την ψυχή της. Αν όντως τα μάτια μαρτυρούν τις βαθύτερες σκέψεις μας, όπως ισχυρίζεται ο σοφός λαός, η Αθηνά είχε μπλέξει στα δίχτυα του Γιώργου.

Ωστόσο, δεν είχε σκοπό να τον αφήσει να θεωρεί πως μπορούσε να ασκεί έλεγχο πάνω της. Ήταν ξεκάθαρο το γεγονός πως προσπαθούσε να τις αποδώσει αποκλειστικές ευθύνες για όσα διαδραματίστηκαν μεταξύ τους και η κοπέλα δεν μπορούσε να το δεχτεί.

«Το ποιος θα μετανιώσει τι, θα το δούμε!» απάντησε και φάνηκε πως η απάντηση της τον σόκαρε , γιατί χαλάρωσε το άγγιγμά του και μπόρεσε να ξεφύγει. Τον κοίταξε και θα ορκιζόταν πως τα μάτια του πέταγαν φλόγες. Η φλέβα στο μέτωπό του είχε πεταχτεί και ήταν ξεκάθαρο πως είχε νευριάσει. Μάλλον δεν είχε συνηθίσει να τον προκαλεί κάποιος, να μη δέχεται την...υπεροχή του. Νόμιζε πως λόγω επαγγέλματος μπορεί να επιβάλλεται πιο εύκολα και η απόρριψη τον ενοχλούσε πολύ. 

Την ίδια στιγμή, μπήκε η Ασημίνα στην κουζίνα και η έντονη συζήτηση των δύο σταμάτησε. Η κοπέλα, μόλις είδε τον Γιώργο, ήθελε αμέσως να σχολιάσει την εντυπωσιακή εμφάνιση του αλλά το βλέμμα της κολλητής της, της έκοψε τη φόρα. Δεν ήθελε να την εκνευρίσει παραπάνω, ήταν φανερό πως η συνάντηση της με τον όμορφο ποδοσφαιριστή, δεν είχε εξελιχθεί καλά. 
Η Αθηνά, ετοίμασε και τους άλλους καφέδες και σιγά σιγά τους πήγαν στην αυλή και το πάρτι ξεκίνησε με χαλαρούς ρυθμούς. 
Η υπόλοιπη μέρα συνεχίστηκε με την μουσική να εναλλάσσεται, το κρασί να ρέει άφθονο και το φαγητό να προστίθεται συνεχώς στα πιάτα. Ο Χάρης αποδείχθηκε πολύ καλός ψήστης και το κάθε κομμάτι ήταν πιο νόστιμο απ'το άλλο με όλους τους παρευρισκόμενους να απολαμβάνουν κάθε μπουκιά. 
Ο ήλιος είναι έντονα παρόν και σε συνδυασμό με το ελαφρύ αεράκι, δημιουργεί την ιδανική ατμόσφαιρα για να περάσεις καλά και να απολαύσεις την ημέρα σου. Η παρέα είναι ευχάριστη και παρόλο που η Αθηνά δεν το περίμενε, ο Γιώργος έλεγε κάποια πετυχημένα αστεία και η νεαρή δικηγόρος γελούσε συχνά μαζί του. Παρόλο που κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του δεν της άρεσαν και τον θεωρούσε αχρείο, ψώνιο και γενικά μπορούσε να τον χαρακτηρίσει με πολλά επίθετα, δεν μπορούσε παρά να του αναγνωρίσει το ότι είχε χιούμορ και ήξερε πότε και τι να πει. 

Η Ασημίνα, ούσα πλήρως προσκολλημένη στον Χάρη, δεν είχε δώσει βάση σε όσα διαδραματίζονταν γύρω τους και σίγουρα αν τη ρωτούσε κάποιος τι ειπώθηκε καθ' όλη την παραμονή τους εκεί, θα απαντούσε «Χάρης». Η επιρροή του πάνω της ήταν εμφανής και σίγουρα θα αποτελούσε θέμα συζήτησης για αρκετές ημέρες μετά τη συνάντηση εκείνη. 

Η Αθηνά, έκλεισε στιγμιαία τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ήταν η πρώτη φορά μετά απο αρκετό καιρό που καθόταν ήρεμη, ξέγνοιαστη και χαλαρή απολαμβάνοντας την βόλτα της. Είχε ξεχαστεί εντελώς και δεν σκεφτόταν καθόλου τα προβλήματα της δουλειάς της. Γνώριζε βέβαια πως την επομένη θα ήταν εκεί και θα την περίμεναν, χρειαζόταν όμως λίγες ώρες ηρεμίας και τις αποζητούσε καιρό. Θα έλεγε κανείς πως είχε χαθεί για λίγο και μετέβη σε έναν δικό της κόσμο.

«Ρε 'συ Αθηνά, να σε ρωτήσω κάτι.» είπε ο Χάρης διακόπτοντας το χάσιμο της. Σηκώθηκε από τη θέση του, κάθισε δίπλα της και έτεινε το ποτήρι του προς το μέρος της. Αφού τσούγκρισαν, ήπιαν από μια γουλιά και χαμογέλασαν.

«Ό,τι θέλεις.» απάντησε χαμογελαστή και περιμένοντας με αγωνία να μάθει τι ήταν αυτό που ήθελε να της πει. Έριξε μια γρήγορη ματιά γύρω της και αντιλήφθηκε πως όλοι τον κοίταζαν με περιέργεια και κανείς δεν φαινόταν να έχει καταλάβει τι είναι αυτό που θέλει να πει. 

«Άκουσα τις προάλλες τον Αντώνη...εε τον κύριο Κυριακόπουλο, να λέει ότι ψάχνει δικηγόρο για την ομάδα γιατί ο Καλλέργης πρέπει να φύγει για το εξωτερικό. Θα σε ενδιέφερε; Να του πω για εσένα;» ολοκληρώνει τη φράση του και πίνει μονομιάς το υπόλοιπο κρασί του. Αυτόματα, η νεαρή δικηγόρος γούρλωσε τα μάτια και ξερόβηξε. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενε ότι αυτό που ήθελε να της πει,είναι να δουλέψει στην ομάδα που αγαπούσε απ'όταν ήταν ακόμα παιδάκι. Ήταν τρελό...

«Να πεις τι;» άκουσε καιν γύρισε αστραπιαία το κεφάλι της. Δεν πρόλαβε να επεξεργαστεί καλά καλά την ιδέα και να σκεφτεί μια σωστή απάντηση και ο Γιώργος πετάχτηκε κόβοντας κάθε σκέψη της και προκαλώντας της εκνευρισμό για μια ακόμα φορά.

«Να έρθει να δουλέψει μαζί μας. Δικηγόρο ψάχνουμε, δικηγόρος είναι.» απάντησε ο Χάρης και ανασήκωσε τους ώμους του κάνοντας ξεκάθαρη την απορία του προς την ένταση του Γιώργου. Του φαινόταν εντελώς παράλογο και ήταν σίγουρος πως είχε κάνει μια πολύ σωστή πρόταση και πίστευε πως αν οι συνθήκες βόλευν και τις δύο πλευρές, θα μπρούσαν να μιλάνε για μια εξαιρετικά αποδοτική συνεργασία. Στο μυαλό του βέβαια, ο Χάρης ίσως το έβλεπε και σαν μια ευκαιρία για να είναι πιο κοντά στην κολλητή της κοπέλας που είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του όλο το απόγευμα . 

«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεί να το κάνει;» ρώτησε όντας στραμμένος προς τον φίλο του και ήπιε λίγο από το κρασί του. Ο τόνος του ήταν ξεκάθαρα ειρωνικός και υποτιμητικός, γεγονός που έκανε την Αθηνά να ανεβάσει παλμούς και να μετατραπεί σε ταύρο βλέποντας τον άντρα σαν κόκκινο πανί.

«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν μπορώ;» πήρε τον λόγο και για μια ακόμη φορά ο Γιώργος, που προφανώς δεν περίμενε τέτοια απάντηση, σοκαρίστηκε και την κοιτούσε αποσβολωμένος . Ήταν εμφανές, δεν είχε συνηθίσει να του αντιτίθενται και όταν αυτό συνέβαινε δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί και πως να αντιδράσει. 

Η Αθηνά όμως, είχε μάθει να απαντάει σε προκλήσεις και προσβολές και να βάζει στη θέση του τον οποιονδήποτε την υποτιμούσε. Ήταν σίγουρη για τις δυνάμεις της και είχε παλέψει πολύ για να ξεπεράσει τα αναρίθμητα εμπόδια που είχαν παρουσιαστεί στον δρόμο της, γι'αυτό και δεν είχε δεχτεί ποτέ και από κανέναν να υπονομεύει τους κόπους της. 

«Μίλησε του, είμαι μέσα!» απάντησε στον Χάρη χωρίς να αφήσει κανένα περιθώριο στον Γιώργο να πει οτιδήποτε άλλο. Δεν είχε νόημα εξάλλου, σε καμία περίπτωση δεν θα έδινε σημασία στα λεγόμενα του. Η κοπέλα, έστρεψε το βλέμμα της προς τον αδελφό της και απ'το ύφος του κατάλαβε πως ήταν σύμφωνος με την απόφαση που είχε πάρει.

Φυσικά, είχε τις αμφιβολίες και τους φόβους της καθώς επρόκειτο για ένα νέο και μεγάλο βήμα, όμως δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να την αφήσει να πάει χαμένη. Θα προσπαθούσε με όλες τις δυνάμεις της να τα καταφέρει και ήταν βέβαιη πως στο τέλος θα κατάφερνε να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Εξάλλου, αυτό που έχει σημασία είναι να καταβάλλεις κάθε φορά τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια ασχέτως αποτελέσματος. Αποτυχία, είναι το να παρατήσεις την όποια προσπάθεια και όχι το απλά να μην πετύχει κάτι όπως το θέλεις. Σίγουρα, όταν κάνεις ένα νέο μεγάλο βήμα  είναι πολλοί οι παράγοντες που μπορεί να σε δυσκολέψουν. Όση περισσότερη προσπάθεια καταβάλεις όμως, τόσο καλύτερο θα είναι και το αποτέλεσμα που θα έχεις. 

Ο Χάρης, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του, σηκώθηκε και απομακρύνθηκε προκειμένου να κάνει το επίμαχο τηλεφώνημα. Στο μεταξύ, η υπόλοιπη παρέα βρισκόταν σε μια αμηχανία και κανείς δεν ήξερε ποια ήταν η κατάλληλη κουβέντα να πει. Ο Γιώργος ήταν φανερά ενοχλημένος με την απερίσκεπτη πρόταση του φίλου του, ενώ ο Έκτορας, ο Πέτρος και η Ασημίνα, φαίνονταν να είναι υπέρ του δέοντος χαρούμενοι με την εξέλιξη αυτή.
Η Αθηνά βέβαια, παραξενεύτηκε και απόρρησε με το πως και ποιόν παίρνει τέτοια ώρα τηλέφωνο, αλλά ο Πέτρος της εξήγησε πως σε τέτοιες περιπτώσεις μιλούσαν με τη γραμματέα του, την Δέσποινα.

Λίγο αργότερα, επέστρεψε και την ενημέρωσε πως ο πρόεδρος θα την περίμενε την επόμενη μέρα στις 10 το πρωί. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, η Αθηνά ούσα πιο χαρούμενη από ποτέ, στράφηκε προς τον Γιώργο και ανασήκωσε τους ώμους της. Εκείνος, που για μια ακόμη φορά δεν περίμενε να λάβει τέτοια απάντηση, ρουθούνισε έντονα και κατέβασε με μιας το κρασί του.

Η συνεργασία τους, θα ήταν αναμφίβολα πρόκληση...

[...]

Η επόμενη μέρα, βρήκε την Αθηνά άυπνη αλλά ενθουσιασμένη για το ραντεβού της, να φτιάχνει τον καφέ της στην κουζίνα του σπιτιού της. Δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί πολύ, αλλά δεδομένου του ότι αυτό συνέβαινε κάθε φορά πριν από ένα σημαντικό ραντεβού , το αντιμετώπισε σαν μια άκρως φυσιολογική συνθήκη. Η συγκεκριμένη πρόταση , ήταν από τις καλύτερες που της είχαν κάνει και δεν θα επέτρεπε τίποτα να πάει στραβά.  Δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως θα της δινόταν η ευκαιρία να δουλέψει στην ομάδα της καρδιάς της, στην ομάδα που λάτρευε και ακολουθούσε από παιδί, στον Ολυμπιακό. 

Κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη και χαμογέλασε. Η στενή μαύρη φούστα της και το άσπρο πουκάμισο, σε συνδυασμό με το μαύρο σακάκι της, την έκαναν  να δείχνει σοβαρή και σίγουρη για τον εαυτό της. Τα μαλλιά της, ήταν πιασμένα σε κότσο και δύο τούφες κρέμονταν μπροστά δίνοντας της ένα νεανικό στυλ που ήταν ταυτόχρονα κομψό και άνετο. 
Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της από την θήκη τους πάνω από το τραπέζι και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού.

Η διαδρομή δεν θα διαρκούσε πολύ, όμως η διαδικασία που ακολουθούσε η Αθηνά κάθε φορά, παρέμεινε η ίδια. Μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο της, έβαλε τη ζώνη της και ενεργοποίησε το bluetooth του, συνδέοντας το με το spotify. Μόλις ακούστηκε η φωνή του Οικονομόπουλου, δυνάμωσε την ένταση και ήταν έτοιμη να φύγει.
Λίγη ώρα αργότερα, πάρκαρε σε ένα στενό δίπλα στο γήπεδο και βγήκε από το αυτοκίνητο γεμάτη με αυτοπεποίθηση και θάρρος. Πήρε την τσάντα της και περπάτησε προς το γήπεδο χαζεύοντας την απαράμιλλη ομορφιά του από κοντά πλέον. Το έντονο κόκκινο κυριαρχούσε, ενώ οι διάφορες λεπτομέρειες έκαναν τη διαφορά. Έφτασε στην είσοδο και αφού είπε το όνομα της στον φρουρό και περίμενε λίγο, πήρε το ειδικό καρτελάκι που έγραφε «επισκέπτης» και προχώρησε προς τα μέσα. Από την είσοδο και μετά, υπήρχαν παντού επεξηγηματικές πινακίδες και βελάκια που έδειχναν ακριβώς το που έπρεπε να πάει και δεν χάθηκε στιγμή. Οι φύλακες, κάθονταν στις γωνίες τους και επικοινωνούσαν μεταξύ τους με ασύρματους γεγονός που ενέπνεε ασφάλεια στον κάθε παρευρισκόμενο.

Λίγα βήματα αργότερα, έφτασε μπροστά σε μια πόρτα που έγραφε «ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Α.» και χτύπησε διακριτικά παίρνοντας μια πολύ βαθιά ανάσα. 
Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μια ψηλή κοπέλα με κοντά μαύρα μαλλιά πιασμένα σε μια ψηλή κοτσίδα και φορούσε ένα κόκκινο πουκάμισο και μαύρο τζιν παντελόνι. Το χαμόγελο της ήταν εκθαμβωτικό και φώτιζε τα μελί μάτια της.

«Πρέπει να είσαι η Αθηνά.» είπε και μέριασε προκειμένου να περάσει, χωρίς να χάσει στιγμή το χαμόγελο της. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και πήγε προς το γραφείο της. «Δέσποινα Καραγιάννη» συμπλήρωσε και της έδωσε το χέρι της.

«Ναι, εγώ είμαι...Χαίρω πολύ.» απάντησε η νεαρή δικηγόρος και έτεινε το χέρι της προς το μέρος της ανταποδίδοντας την χειραψία. Η κοπέλα, την είχε κάνει να νιώσει πολύ ευπρόσδεκτη και ένα μέρος του άγχους της είχε φύγει χάρις σε εκείνη. 

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω και ελπίζω να τα λέμε συχνά. Δώσε μου λίγο χρόνο να τον ενημερώσω ότι ήρθες και θα περάσεις.» της είπε και κατευθύνθηκε προς μια άσπρη πόρτα που βρισκόταν πίσω δεξιά από το γραφείο της, χτύπησε και μόλις άκουσε την θετική απάντηση, μπήκε μέσα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και η πόρτα άνοιξε ξανά. 

«Μπορείς να περάσεις...» της είπε και έκανε χώρο προκειμένου να μπει. Η Αθηνά, σηκώθηκε φανερά αγχωμένη, ίσιωσε τη φούστα της και κατευθύνθηκε προς το μέρος της. Χαμογέλασε και μπήκε στο γραφείο ευχαριστώντας την.

Μόλις η πόρτα έκλεισε, το βλέμμα της έπεσε απευθείας πάνω στον γοητευτικό άντρα που βρισκόταν πίσω από το μεγάλο γυάλινο γραφείο και δεν μπορούσε παρά να παρατηρήσει την απαράμιλλη ομορφιά του. Ήταν τουλάχιστον 1.90, με κοντά μαύρα μαλλιά και έντονες γωνίες στο πρόσωπο. Φορούσε σκούρο μπλε παντελόνι και μια απλή αλλά σικάτη μαύρη μπλούζα με γιακά και η Αθηνά παρατήρησε ένα μεσαίου μεγέθους τατουάζ στο εσωτερικό του μπράτσου του δεξιού του χεριού. Ήταν πανέμορφος...

«Καλημέρα σας. Αθηνά Μαρκάκη.» παρά το άγχος της, προσπάθησε να φαίνεται ήρεμη, σίγουρη και σκεφτόταν την κάθε της κίνηση προκειμένου να μην κάνει κάποιον λάθος που πιθανότατα θα της στοίχιζε την δουλειά που τόσο ήθελε. 

«Καλημέρα, Αντώνης Κυριακόπουλος. Κάθισε.» 

Κάθισε στην καρέκλα απέναντι του και πριν προλάβει καν να σταυρώσει τα πόδια της και να βολευτεί, μπήκε μέσα η Δέσποινα και της άφησε ένα ποτήρι κρύο νερό μπροστά της. Την ρώτησε αν χρειάζεται κάτι άλλο και μόλις έλαβε αρνητική απάντηση, αποχώρησε ενημερώνοντας και τους δύο πως ήταν στη διάθεση τους για οτιδήποτε χρειάζονταν. 

«Λοιπόν Αθηνά...Ο Χάρης μου είπε ότι είσαι ό,τι πρέπει για τη δουλειά εδώ γιατί έχεις όσο θάρρος και θράσος χρειάζεται και ξέρεις τι κάνεις. Ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση λόγω της ηλικίας σου και έψαξα για εσένα.» είπε σοβαρά ο άντρας και άνοιξε τον κόκκινο φάκελο που είχε μπροστά του. Έπιασε κάποια χαρτιά και έριξε μια γρήγορη ματιά πριν στρέψει ξανά το βλέμμα του πάνω της. «Βρήκα ότι παρόλο που δεν έχεις μακροχρόνια εμπειρία, έχεις χάσει ελάχιστες δίκες, έχεις κερδίσει πάρα πολλές δύσκολες και σε σέβονται στον χώρο σου. Αληθεύει ότι όσον αφορά τη δουλειά σου είσαι...πως να το πω, απόλυτη;»

«Ναι, αληθεύει. Μπορεί να είμαι νέα και να μην έχω δεκαετίες προϋπηρεσία στην πλάτη μου, αλλά δεν παίζω με τη δουλειά μου. Έχω παλέψει πάρα πολύ για να φτάσω εδώ που είμαι και δεν τα παρατάω ποτέ.» 

«Αυτό ακριβώς ψάχνω εδώ για να είμαι ειλικρινής. Το ζήτημα είναι, αν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο να ασχοληθείς με όλο αυτό. Απαιτεί πάρα πολλές ώρες και σίγουρα έχεις και άλλα να κάνεις.» 

«Όλα χωράνε στο πρόγραμμα αν αγαπάς αυτό που κάνεις.» απάντησε σίγουρη για τον εαυτό της και ούσα απόλυτα βέβαιη πως μπορούσε να υποστηρίξει τα λεγόμενά της. Όταν αναφερόταν στη δουλειά, προσπαθούσε πάντα να είνα λιτή και κατανοητή και να κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις της.

«Δηλαδή, μπορείς να ξεκινήσεις από...αύριο;» ρώτησε και ακούμπησε την πλάτη του πίσω στην καρέκλα του, δίνοντας μια πιο ανάλαφρη χρειά στη συζήτηση τους. Φαινομενικά, είχε αποφασίσει πολύ γρήγορα να της προτείνει τη θέση και όποιος τον άκουγε θα απορρούσε. Η αλήθεια ήταν όμως πως ο Αντώνης, από την προηγούμενη κιόλας μέρα, είχε κινήσει τα απαραίτητα νήματα και είχε μάθει όλα όσα χρειαζόταν για εκείνη. Είχε μάθει κάθε τι για την επαγγελματική της πορεία και είχε περάσει όλη την ημέρα μέχρι τη συνάντησή τους, μελετώντας το βιογραφικό της. Για έναν λόγο που δεν μπορούσε να εξηγήσει, ήταν σίγουρος πως θα μπορούσαν να συνεργαστούν, πριν ακόμα τη συναντήσει, από όσα είχε μάθει και μόνο. 

«Όλα τα μπορώ στη δουλειά μου.» απάντησε χωρίς να το σκεφτεί και ήπιε λίγο από το νερό της. Ο Αντώνης , κούνησε το κεφάλι του εντυπωσιασμένος και χαμογέλασε. 

«Μ'αρέσει ο τρόπος σου, συγχαρητήρια.» είπε και σήκωσε το ακουστικό για να φωνάξει την Δέσποινα να φέρει το συμβόλαιο. «Παρεμπιπτόντως, λέγε με Αντώνη. Τα κυριλίκια όταν δεν είναι κόσμος μπροστά, τα βαριέμαι.»

«Θα...θα προσπαθήσω.» απάντησε αμήχανα και πέρασε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της. «Τώρα σας...εε...σε γνώρισα.»

«Έλα εντάξει, δεν είμαι και τόσο μεγάλος για να μου μιλάς στον πληθυντικό.»

«Όχι όχι καμία σχέση...Είναι από ευγένεια.» απάντησε χωρίς να το σκεφτεί, απορρώντας μέσα της για το πόσων χρόνων είναι ο άντρας απέναντι της. Φαίνεται να είναι γύρω στα 30 αλλά αυτό δεν συνάδει με τα χρόνια προϋπηρεσίας του.

«Παρεπιπτόντως, είμαι 42. Ξέρω, δεν φαίνεται. Είχα την τύχη να μπω σε αυτή τη θέση στα 28 γι'αυτό τώρα έχω 14 χρόνια στην πλάτη μου.» της απάντησε σε αυτό που σκεφτόταν πριν καν η ίδια προλάβει να το σκεφτεί καλά καλά. Δεν είχε πρόθεση να τον ρωτήσει, αλλά το ότι της απάντησε ήταν ένα στοιχείο που βοηθούσε την περιέργεια της να ηρεμήσει τουλάχιστον προσωρινά.

Την -ευχάριστη αλλά αμήχανη- συζήτηση τους διέκοψε η Δέσποινα, η οποία μπήκε μέσα καιν της έδωσε το συμβόλαιο της. Η Αθηνά, το διάβασε γρήγορα αλλά προσεκτικά και χαμογέλασε. Ήταν αρκετές σελίδες, αλλά δε χρειάστηκε πάνω από 20 λεπτά δεδομένου ότι είχε συντάξει και διαβάσει δεκάδες συμβόλαια στην καριέρα της. 

«Είμαι σύμφωνη με τους όρους.» απάντησε μόλις τελείωσε την ανάγνωση και ακούμπησε τα χαρτιά πάνω στο γραφείο. Ο Αντώνης, άνοιξε το συρτάρι του και της έδωσε ένα μαύρο μακρόστενο κουτί, κάνοντας της νόημα να το ανοίξει. Ήταν ένα κατακόκκινο στυλό που έγραφε με άσπρα γράμματα "OLYMPIACOS FC".

«Καλή αρχή λοιπόν. Αυτό είναι το δώρο μας για 'σένα.»

«Σας ευχαριστώ πολύ, είναι πανέμορφο.» απάντησε και το έβγαλε προσεκτικά από την θήκη του. Άνοιξε προσεκτικά την κάθε σελίδα και έβαλε υπογραφή στο κάθε σημείο με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. Το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη της και αισθανόταν πραγματική ευτυχία...

Μόλις υπέγραψε όλες τις σελίδες, του το έδωσε να το υπογράψει και εκείνος. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Αντώνης τακτοποίησε τα χαρτιά, τα έβαλε μέσα στον φάκελο και της τα έδωσε. 

«Καλή αρχή λοιπόν!» είπε και έτεινε το χέρι του προς το μέρος της. Εκείνημ, ανταπέδωσε την χειραψία και αποχώρησε χαμογελαστή, αφού πρώτα είχε ενημερωθεί ότι η γραμματέας του θα την οδηγούσε στο γραφείο της.

"Καλή αρχή" ψιθύρισε στον εαυτό της και ακολούθησε την Δέσποινα.
Η νέα αρχή αυτή, την ενθουσίαζε και ανυπομονούσε όσο τίποτα να το ζήσει.
Θα έκανε οτιδήποτε μπορούσε για να επιτύχει τον κάθε στόχο της.

Όλα θα πήγαιναν καλα...

******************************************************

Ναι...γεια σας.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΛΕ.

Δεν ξέρω αν και πόσοι είστε εδώ αλλά εμείς επιστρέψαμε.

Άργησα πααααρα πολύ να ανεβάσω και το ξέρω, αλλά life sucks πολλές φορές και τα πράγματα δεν πάνε κατ'ευχήν. 

Παρ'όλα αυτά, επιστρέψαμε με έναν Γιώργο που δεν λέει να καταλάβει ότι πλέον υπάρχει άνθρωπος που θα του πηγαίνει κόντρα και δεν θα του λέει μόνο «ναι»...

Η δε Αθηνά...πείσμα κρητικό ρε παιδί μου! Εκεί, να του σπάσει τον τσαμπουκά! Μεταξύ μας, καλά κάνει. Όχι επειδή είναι κούκλος ο άλλος να μας διαλύσει το νευρικό μας σύστημα! Έλα αγάπη όχι.

Ήρθε και ο Αντώνης εν τω μεταξύ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ θα ήθελα να μάθω το τι γνώμη έχετε για εκείνον. Και για τη Δέσποινα βέβαια, αλλά περισσότερο εκείνον.

Υπόσχομαι το επόμενο να μην αργήσει τόσο.

Σας ευχαριστώ όσους είστε ακόμα εδώ.

Τα ξαναλέμε^^