Ο Γιώργος έτριψε το μάγουλο του προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει από που του είχε έρθει το χαστούκι. Η απρόβλεπτη αυτή κίνηση, έκανε όλο του το σώμα να τρέμει από θυμό και η χαρακτηριστική φλέβα στον μέτωπο του παλλόταν πιο έντονη από ποτέ.
Αναθεμάτισε τον εαυτό του που έδωσε θετική απάντηση στο να τη γυρίσει σπίτι της και επιβεβαίωσε στο μυαλό του πως η ιδανική επιλογή, ήταν να μην επιτρέπει σε καμία να μπαίνει στο αμάξι του.

Φευγαλέα, σκέφτηκε να τρέξει πίσω της, να βρει το διαμέρισμα της και να την αναγκάσει να του μιλήσει για να του δώσει εξηγήσεις για αυτό που έκανε. Γρήγορα όμως επανήλθε στην πραγματικότητα και σκέφτηκε πως αφού δεν είχε τρέξει ποτέ πίσω από γυναίκα, δεν θα το έκανε εκείνη τη φορά. Ο εγωισμός του είχε πληγωθεί τόσο βαθιά που δεν μπορούσε να διανοηθεί να επιστρέψει πίσω.

Κοπάνησε δυνατά την πόρτα της εισόδου και πήγε προς το αυτοκίνητο του όντας πιο εκνευρισμένος από ποτέ.  Περπατούσε τόσο νευρικά που θα ορκιζόταν ότι πονούσαν τα πόδια του αν και ήταν το πιο γυμνασμένο κομμάτι πάνω του. Η ένταση του ήταν ολοφάνερη και αν τον έβλεπε κάποιος από τη γειτονιά, θα μπορούσε εύκολα να τον περάσει για παρανοϊκό ή σχιζοφρενή.

Μόλις σήκωσε το βλέμμα του από το έδαφος και αντίκρυσε το γυαλιστερό μαύρο χρώμα του αυτοκινήτου του, ένιωσε αμέσως καλύτερα. Το «θηρίο» του, όπως συνήθιζε να το αποκαλεί, ήταν ο μεγάλος του έρωτας και δεν έβαζε τίποτα πάνω από αυτό. Τα 380 άλογα και τα 2000 κυβικά, ήταν η παρέα του, ο τρόπος να ξεχνιέται και να ηρεμεί.
Του άρεσε πολύ η ταχύτητα, αλλά είχε μάθει τον σωστό τρόπο να χειρίζεται ένα αμάξι. Ήξερε πολύ καλά ότι όσο και να του αρέσει, η επικινδυνότητα είναι τόση που δεν αξίζει να ρισκάρεις ολόκληρη τη ζωή σου για λίγη αδρεναλίνη παραπάνω. Επέλεγε περισσότερο γρήγορα "ανοίγματα" σε χαμηλά χιλιόμετρα και σπάνια ανέπτυσσε μεγάλες ταχύτητες. 

Το «Μια καρδιά στον άνεμο» ακούστηκε από το κινητό του και του έκοψε τον ειρμό της σκέψης του. Ξεφύσηξε εκνευρισμένος και το έβγαλε από την τσέπη για να το σηκώσει. Μόλις είδε το όνομα στην οθόνη, ανασήκωσε το φρύδι του και χαμογέλασε.
Η κλήση απαντήθηκε και ο Γιώργος μέσα του άρχισε να πιστεύει πως είχε βρει τον τρόπο να ξεσπάσει και να ηρεμήσει τα νεύρα του. 

«Μωρό μου!» ακούγεται μες το αυτί του η τσιριχτή φωνή της κοπέλας στην άλλη γραμμή και κλείνει ενοχλημένος τα μάτια του. Τον είχε ήδη εκνευρίσει αυτός ο τσιριχτός και διαπεραστικός ήχος, η ανάγκη του όμως να ξεσπάσει ήταν μεγαλύτερη.

«Γεια σου Τζο.»

«Μου έλειψες.» λέει τραβώντας περισσότερο την τελευταία συλλαβή και ο άντρας γέλασε με το πόσο απελπισμένη ακούστηκε. Από τον τρόπο που μιλάει είναι ξεκάθαρο πως έχει πιει σε σημείο που τα επίπεδα αλκοόλ στον οργανισμό της είναι πάνω απ'το κανονικό. Με δύο λέξεις...Είναι μεθυσμένη.

«Που είσαι; Έρχομαι.» απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού του έδωσε τη διεύθυνση του ξενοδοχείου που είναι, την έβαλε στο GPS το οποίο έδειξε 13 λεπτά και ξεκίνησε. 

Στη διαδρομή, αναλογίστηκε το γιατί ακόμη διατηρεί επαφές με εκείνη και η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Η Τζο είναι πολύ καλή στο κρεβάτι, σκέφτεται κάθε φορά που θέλει να τη διώξει από τη ζωή του. Μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και βρίσκονται σπάνια, μόνο όταν έρχεται εκείνη στην Αθήνα, γεγονός που καθιστά τη μεταξύ τους σχέση πιο εύκολα διαχειρίσιμη. Με ύψος 1.71 και μακριά καστανά μαλλιά και μπλε μάτια, σίγουρα δεν είναι μια γυναίκα που περνά απαρατήρητη. Ο ασταθής χαρακτήρας της όμως και η προτίμηση της σε περιστασιακές σχέσεις μιας βραδιάς, την καθιστούν εύκολη λεία για τις ορέξεις του Γιώργου. Η κοπέλα, ξέρει πως την εκμεταλλεύεται και δεν τρέφει κανένα απολύτως συναίσθημα για εκείνη, αλλά οι στιγμές μαζί του αρκούν για να διώξουν κάθε της αμφιβολία. Όπως και να 'χει, ακόμη και για λίγες ώρες, είναι στο κρεβάτι της. 

Λίγη ώρα αργότερα, το μαύρο Audi παρκάρει στον χώρο του ξενοδοχείου και τα κλειδιά βρίσκονται στο χέρι του υπευθύνου. Ένα νεύμα του Γιώργου ήταν αρκετό για να καταλάβει πως έπρεπε αυτό το αμάξι να το προσέξει πιο πολύ κι απ'τα μάτια του.

Το δωμάτιο της βρίσκεται στον 5ο όροφο και το ασανσέρ ευτυχώς είναι στο ισόγειο, λες και τον περιμένει. Η ένταση δεν έχει φύγει από πάνω του και όσο το σκέφτεται εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο. Παρ'όλο που έχει μάθει να ελέγχει τα νεύρα του εντός αγωνιστικού χώρου και έχει κάνει ώρες συζητήσεις με ειδικούς, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν λειτουργεί καμία τεχνική. Όσο περνάει η ώρα τα νεύρα του γίνονται πιο έντονα και φαντάζει απίθανο το να ηρεμήσει.

Όταν επιτέλους φτάνει έξω από το δωμάτιο 504, χτυπάει την πόρτα και στηρίζει το βάρος του πάνω στην κάσα περιμένοντας την Τζο να ανοίξει.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, την βλέπει να εμφανίζεται φορώντας μόνο ένα μαύρο κομπινεζόν που διέγραφε πλήρως το σώμα της. Δεν μπορούσε να παραλείψει το ότι ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα, παρά τα λοιπά ελαττώματα της. 

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της και έκλεισε την πόρτα, γεγονός που την έκανε να μετακινηθεί προς το εσωτερικό του δωματίου με πίσω βήματα. Την κοίταξε διψασμένα από πάνω μέχρι κάτω και σκέφτηκε πως ήταν η ιδανική λύση για να ξεχάσει το προηγούμενο σκηνικό και να ξεδώσει. Μπορεί η οδηγία του προπονητή του να ήταν ότι απαγορεύεται το σεξ το βράδυ πριν την προπόνηση και ειδικά εν όψει σημαντικού αγώνα, αλλά δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά.

Με ένα μεγάλο βήμα, έφτασε μπροστά της και την άρπαξε από τη μέση. Κόλλησε το στόμα του στο δικό της και ένα ήταν σίγουρο...θα περνούσε καλά.

[...]

Η Αθηνά, μπήκε μες το διαμέρισμα της και πέταξε την τσάντα της στον καναπέ, ούσα πιο εκνευρισμένη από κάθε άλλη φορά. Όπως φάνηκε, δεν την είχε κλείσει καλά και κάποια πράγματα έπεσαν προκαλώντας της ακόμα περισσότερα νεύρα. 

Να θυμηθώ να συμμαζέψω λίγο την τσάντα μου, σημείωσε νοερά στο μυαλό της και γέλασε με την κατάσταση της. Όσα χρόνια θυμάται τον εαυτό της να κουβαλάει δική της τσάντα, πάντα είναι ένα χάος και μέσα της βρίσκει τα πιο απίστευτα πράγματα.  

Την ευχάριστη στιγμή γέλωτος, διέκοψε το τηλέφωνο της. Το έβγαλε από την τσέπη της και ρουθούνισε βλέποντας ποιος την καλούσε. Ο αδελφός της. Δεν είχε σκοπό να του απαντήσει, το όλο σκηνικό της ημέρας έγινε ουσιαστικά εξαιτίας του. Πάτησε απόρριψη στην κλήση, του έστειλε ένα ξερό μήνυμα ενημερώνοντας τον ότι ήταν καλά και να μην την ενοχλήσει για το υπόλοιπο της νύχτας. 

Το μυαλό της, ασυναίσθητα, πήγε στον Γιώργο και σε όσα έγιναν λίγο πριν. Δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος την είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο εκνευρισμού. Προφανώς και την είχαν προσβάλλει ξανά στο παρελθόν, ο συγκεκριμένος όμως το πήγε σε άλλο επίπεδο. Ήταν απόλυτα ερειστικός, αχρείος, το απόλυτο παράδειγμα του ότι ένα όμορφο παρουσιαστικό δεν σημαίνει και μια όμορφη ψυχή. 
Σαν να μην έφταναν όλα, είχε και το θράσος να υπονοήσει ότι τον ήθελε και εκείνος την απέρριψε.

Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων; σκέφτηκε. 
Πιστεύει ότι επειδή είναι μεγάλο όνομα στον χώρο του και βγάζει εκατομμύρια, όλος ο γυναικείος πληθυσμός θέλει να τις πηδήξει;  Είναι η χειρότερη κατηγορία ανθρώπου αυτή. Που νομίζουν ότι με τα λεφτά τους μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να έχουν τον κόσμο του χεριού τους. Θεωρούν πως οι υπόλοιποι, δεν έχουν αξιοπρέπεια και μπορούν να χειραγωγήσουν όποιον θέλουν απλά επειδή είναι επιφανείς. 

Η Αθηνά, σίγουρα δεν άνηκε σε αυτή την κατηγορία. Ποτέ δεν είχε τρέξει πίσω από κανέναν, δεν είχε στηριχτεί στις πλάτες κανενός και οτιδήποτε είχε πετύχει ήταν αποκλειστικά δικός της κόπος και ώρες δουλειάς. Από τις σπουδές της, το γραφείο της, το αυτοκίνητο της, όλα. Όλα μόνην της. Γι'αυτό και δε δεχόταν την παραμικρή προσβολή και αμφισβήτηση από κανέναν. Είχε σκοπό να τον κάνει να το  πληρώσει πολύ, πολύ ακριβά αυτό που της έκανε! Πιο ακριβά και από το συμβόλαιο του.

'Μαλάκα. μονολόγησε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Άνοιξε το νερό, άφησε τη μπανιέρα να γεμίσει και γύρισε να πάρει μια bathbomb από το ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη. Θα έκανε το μπάνιο της όσο πιο απολαυστικό μπορούσε, εξάλλου μόνη της θα περνούσε την υπόλοιπη νύχτα. Πολύ γρήγορα, αρχίζει να αφρίζει και ένα ευχάριστο άρωμα σοκολάτας απλώθηκε στον χώρο ηρεμώντας την αρκετά.

Μόλις ήταν τελείως έτοιμη, μπήκε μέσα και το ζεστό νερό την έκανε να χαμογελάσει, έστω και ελαφρά. Μπορεί να ήταν υπερβολικά αργά, αλλά προτίμησε να χάσει κάποια ώρα μες το μπάνιο παρά να κοιμηθεί βρώμικη και μες την ένταση. Ξάπλωσε στη μπανιέρα και ακούμπησε το κεφάλι της πίσω ελευθερώνοντας μια ανάσα. Έκλεισε τα μάτια και αισθάνθηκε την ένταση να φεύγει σταδιακά.

Ο ήχος κλήσης της διέκοψε την χαλάρωση της και την έκανε να πεταχτεί. Το υπερβολικό φως την τύφλωσε και ξαναέκλεισε στιγμιαία τα μάτια.

«Παρακαλώ;» 

«Καλημέρα κούκλα!» άκουσε την φωνή του αδελφού της και ανακάθισε στο κρεβάτι απορώντας για το πότε βρέθηκε εκεί. Δεν θυμόταν να φεύγει από το μπάνιο και να ξαπλώνει...

«Τώρα σε πήρε ο πόνος;» η ειρωνεία ήταν ξεκάθαρη στη φωνή της και κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να μη του βάλει τις φωνές.

«Έλα τώρα, γιατί μου έχεις θυμώσει;» 

«Γιατί έχει η γάτα σου ένα αυτί!» 

«Φταίει τ'ότι έφυγα νωρίτερα χθες;» 

«Φταίει που με άφησες με τον μαλάκα!» είπε και τον άκουσε να γελάει. Μα ήταν λογικό, εξάλλου και εκείνη γέλασε πάρα πολύ την προηγούμενη νύχτα! Πέρασε εξαιρετικά έχοντας τον αχρείο να την ειρωνεύεται και να της ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

«Ωχ...Σε πείραξε ο Γιώργος;» 

«Το με εκνεύρισε είναι λίγο Έκτορα! Άσ'το.» απάντησε μπαίνοντας στην κουζίνα. Χρειαζόταν απαραίτητα έναν καφέ. Κοίταξε κλεφτά το ρολόι στον τοίχο και γούρλωσε τα μάτια. Ήταν μόλις 11:00. 

«Κατάλαβα κατάλαβα. Δε μου λες...Σε εκνεύρισε και ο Πέτρος;» 

«Ο Πέτρος; Όχι, γιατί;» ρώτησε βάζοντας πάγο στο ποτήρι της. Η περιέργεια της είχε φτάσει σε υψηλά επίπεδα, ήθελε να μάθε που το πάει! Δεν ήταν ποτέ τυχαία αυτά τα τηλεφωνήματα του...Ειδικά μετά από τέτοια μαλακία που έκανε.

«Να...έλεγε να πάμε σπίτι του για μπάρμπεκιου.» απάντησε και εκείνη ασυναίσθητα χαμογέλασε. Δεν είχε καλύτερο από το φαγητό και το κρασί. Μπορούσε να περάσει μέρες ολόκληρες τρώγοντας μόνο ψητά, ήταν η αδυναμία της.

«Μέσα!» 

«Το περίμενα ότι θα δεχόσουν, αλλά...» προσπάθησε να πει αλλά κόμπιασε. Ήταν ξεκάθαρο το ότι δυσκολεύεται να ολοκληρώσει την πρόταση του.

«Περιμένω να συνεχίσεις.» του είπε και ήπιε μια γερή γουλιά καφέ. Έκλεισε τα μάτια της για ελάχιστα δευτερόλεπτα και για μια ακόμα φορά συμπέρανε ότι είναι εξαιρετική στο να φτιάχνει καφέ. Αν καμιά μέρα βαριόταν τη δικηγορία, θα γινόταν καφετζού.

«Αλλά θα είναι και ο αδελφός του με τον κολλητό του. Μου είπε να φέρεις και εσύ όποιον θέλεις.» 

«Ωραία, τι μ'αυτό; Θα φέρω και εγώ την κολλητή μου, να είμαστε μια χαρά!» φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει αυτόν να της χαλάσει την παρέα! Θα έπαιρνε μαζί της την Γαρυφαλιά και θα ήταν όλα πολύ καλύτερα.

«Δεν σε πειράζει;»

«Πότε θα πάμε;» 

«Βασικά...σε μισή ώρα. Για να σε προλάβω, απλά δεν του έφτασε η χθεσινή διασκέδαση και θέλει να γιορτάσει και σπίτι του τα γενέθλια του!»

«Σε περιμένω σε μισή ώρα! Κανόνισε μην φύγεις και με αφήσεις πάλι εκεί!» 

Ο Έκτορας αρκέστηκε απλά στο να γελάσει και να της πει ότι θα ήταν εκεί σύντομα. Ήξερε ότι δεν είχε περιθώρια να της απαντήσει κάτι άλλο, είχε όλα τα δίκια με το μέρος της. 

Μόλις έκλεισαν, η Αθηνά τηλεφώνησε στην κολλητή της και την ενημέρωσε πως έπρεπε να ετοιμαστεί απελπιστικά γρήγορα. Όπως ήταν βέβαιο και αναμενόμενο, δεν είχε κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα ήταν πάρα πολύ χαρούμενη που επρόκειτο να γνωρίσει από κοντά δύο ποδοσφαιριστές. Η κολλητής της όμως, παρέλειψε να της πει ότι ο ένας είναι απόλυτα μαλάκας, ας το ανακάλυπτε μόνη της. Έτσι και αλλιώς, ο βήχας και ο μαλάκας δεν κρύβονται!

Πήγε τρέχοντας προς το δωμάτιο, διάλεξε ένα μαύρο τζιν και ένα μπλουζάκι, τα φόρεσε και σε χρόνο ρεκόρ βρισκόταν στο μπάνιο προσπαθώντας να κάνε ένα γρήγορο μακιγιάζ. Δεν ήθελε να είναι κάτι υπερβολικό, αλλά ούτε απλό και βαρετό!

Δεν πέρασε πολύ ώρα, το κουδούνι χτύπησε και την έπιασε πανικός. Δεν υπήρχε περίπτωση να πέρασε μισή ώρα και να μη το κατάλαβε. Γρήγορα, άνοιξε την πόρτα και είδε την Γαρυφαλιά αντί για τον Έκτορα.

«Μωρή με τρόμαξες!» 

«Θα ζήσεις. Έλα 15' έκανα δεν άργησα.»

«Εγώ ναι! Ο άλλος δεν ξέρω!» απάντησε στο πρώτο κομμάτι της πρότασης της και συνέχισε το μακιγιάζ της. Δεν ήξερε το γιατί, αλλά ένιωθε μια εσωτερική ανάγκη να είναι περιποιημένη και κομψή. 

«Για πες...Πως είναι από κοντά;» ρώτησε η Γαρυφαλλιά και η Αθηνά την κοίταξε με την άκρη του ματιού της σηκώνοντας το φρύδι. Δεν ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να απαντήσει για να τον περιγράψει.

«Είναι ψωνάρα, αχρείος, αγενέστατος! Μαλάκας με μια λέξη!» 

«Σίγουρα υπερβάλλεις! Αποκλείεται να μην έχει τίποτα ωραίο.»

«Ό,τι και να έχει το σβήνει με τη μαλακία που τον δέρνει!» προσπάθησε να ακουστεί όσο πιο ήρεμη γινόταν και πήρε μια βαθιά ανάσα. Τελειοποίησε το κραγιόν της, τακτοποίησε τα καλλυντικά και πήγε προς την κρεβατοκάμαρα προκειμένου να τακτοποιήσει λίγο την τσάντα της. 

«Καλά καλά, θα το δούμε!»

«Ναι και τι θα καταλάβουμε;»

«Θες να μου πεις ότι θα σε χάλαγε; Έλα ρε Αθηνά!» είπε και χασκογέλασε κοιτώντας την κολλητή της με ειρωνικό αλλά φιλικό ύφος. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως αυτός ο άντρας δεν είχε τίποτα καλό από κοντά. Εμφανισιακά τον είχε δει από τις φωτογραφίες και τις συνεντεύξεις, δεν γινόταν η πραγματικότητα να απέχει τόσο.

«Φυσικά!» απάντησε η κοπέλα δίχως δεύτερη σκέψη και χωρίς να το θέλει, εμφανίστηκε ξανά στο μυαλό της το χαμόγελο του. Αμέσως στο πρόσωπο της κόλλησε μια έκφραση αηδίας και κούνησε το κεφάλι της για να διώξει την εικόνα.

«Εγώ είμαι σίγουρη ότι αν-» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της, τη διέκοψε το κουδούνι. Ευτυχώς για την Αθηνά, η συζήτηση αυτή έμεινε μετέωρη. Δεν ήθελε να μπει στην διαδικασία να το αναλύσει εκείνη τη στιγμή. 

Η Γαρυφαλλιά, άνοιξε την πόρτα και μόλις είδε τον Έκτορα, ξεφύσηξε και δήθεν ενοχλημένη έκανε στην άκρη να περάσει. Ο άντρας ανασήκωσε το φρύδι και την κοίταξε με μια υποτιθέμενη αηδία.

Βλέποντας τους, η Αθηνά για μια ακόμη φορά χαμογέλασε και συνέχισε τη δουλειά τη. Της φαινόταν πολύ παράξενο που δεν έγινε ποτέ τίποτα μεταξύ τους, ούτε ένιωσαν κάτι ο ένας για τον άλλον. Θα είχε ενδιαφέρον, της χάλασαν το όνειρο εξαρχής. Παρ'όλα αυτά, ήξερε ότι αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλον και ήταν καλοί φίλοι και αυτό την χαροποιούσε. 

«Έλα έλα με το ίδιο αστείο κάθε φορά!» απάντησε για να τους πειράξει και έπειτα οι τρεις τους γέλασαν δυνατά, όπως συνέβαινε σε κάθε τους συνάντηση. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν το προσωπικό τους αστείο

«Έτοιμες οι κούκλες;» ρώτησε ο Έκτορας στηρίζοντας το βάρος του στην πόρτα της εισόδου, την οποία ως συνήθως είχε παραλείψει να κλείσει.

«Πανέτοιμες!» απάντησε η αδελφή του και έβαλε την τσάντα της στον ώμο. «Αν δεν έχεις σκοπό να μας παρατήσεις εκεί, πάμε.» ολοκλήρωσε την πρόταση της και με το σκεπτικό ότι εκείνος είχε κλειδιά, τον προσπέρασε και πήγε προς το ασανσέρ. Τον άκουσε να γελάει δυνατά και έκλεισε την πόρτα πίσω του ακολουθώντας την μαζί με την  Γαρυφαλλιά. 

Χωρίς πολλά πολλά λόγια, μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για το σπίτι του Πέτρου. Ο πλοηγός έλεγε 25 λεπτά και ήταν η ιδανική ευκαιρία για την Αθηνά να ακολουθήσει την αγαπημένη της ρουτίνα ως συνοδηγός. 
Πήρε το κινητό της, το συνέδεσε με το bluetooth του αυτοκινήτου και μπήκε στο Spotify να βάλει μουσική. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, είχε βρει το τραγούδι που έψαχνε και πάτησε την "αναπαραγωγή".

«Πάλι αυτόν θα ακούσουμε;»

«Αυτόν; Τόλμησες να πεις τον Οικονομόπουλο "αυτόν;" Άσε μας αγόρι μου. Ο Νικόλας είναι θρησκεία.» του απάντησε και δυνάμωσε την ένταση σαν ξεκίνησε το τραγούδι και η φωνή του αγαπημένου της καλλιτέχνη ακούστηκε από τα ηχεία. 

Άνοιξε το παράθυρο και επικεντρώθηκε στη διαδρομή, παρόλο που είναι απλά κτήρια και αυτοκίνητα. Λάτρευε τις διαδρομές με το αυτοκίνητο και επεδίωκε όσο πιο συχνά μπορούσε να επιβιβάζεται σε ένα, είτε σαν οδηγός είτε σαν συνοδηγός, να βάζει μουσική και να πηγαίνει όπου τη βγάλει. Δεν την ενδιέφερε ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Παρατηρούσε τον κόσμο γύρω της, τραγουδούσε και ένιωθε κάθε βάρος να φεύγει από πάνω της. 

Ένιωσε ότι δεν είχε περάσει ούτε ένα δεκάλεπτο μόλις στο οπτικό της πεδίο εμφανίστηκε το μαύρο Audi και αμέσως ξεφύσηξε. Δεν ήταν τόσο προετοιμασμένη να τον δει τελικά. Δεν είχαν περάσει πολλές ώρες από την προηγούμενη συνάντησή τους , η οποία είχε πάει όσο χειρότερα θα μπορούσε.

Τι ωραία! σκέφτηκε και ανακάθισε στη θέση της χτυπώντας ελαφρά το χέρι της στο μπούτι της. 

«Ήρεμα τίγρη!» ψιθύρισε ο Έκτορας παρκάροντας το δικό του αυτοκίνητο δίπλα από εκείνου. 

Μόλις κατέβηκε η Αθηνά, το κοίταξε και σταύρωσε τα χέρια της κάτω από το στήθος της γυρνώντας προς τη Γαρυφαλλιά. «Λοιπόν! Αυτό το αμάξι, από εδώ και πέρα θα το λένε "μαύρος χάρος". Από το χρώμα και από το ότι ο ιδιοκτήτης του είναι σαν τον χάρο!»

«Υπερβάλλεις...» απάντησε ο αδελφός της προκαλώντας της ακόμη περισσότερο εκνευρισμό απ'ότι είχε ήδη λόγω της επικείμενης συνάντησης με τον Γιώργο. 

«Εσύ φταις για όλα!» απάντησε κοφτά και έφτιαξε καλύτερα την τσάντα στον ώμο της. Ίσωσε την πλάτη της, χαμογέλασε και ήταν έτοιμη να φέρει την μπάλα στο δικό της γήπεδο. Ήταν η σειρά της να του επιβληθεί και να του δείξει πως εκείνη δεν ήταν σαν τις άλλες γυναίκες που είχε γνωρίσει στη ζωή του.

Έπρεπε να του δείξει τι εστί Αθηνά Μαρκάκη...

*************************************************************

IT'S BEEN A LOOOOOOOOOONG WAYY WITHOUT YOU PEOPLE.

Άργησα πάρα πολύ, το ξέρω, έχετε όλα τα δίκια του κόσμου.

Βρίστε με όσο θέλετε, δεν θα πω λέξη.

Έγιναν πολλά στο μεσοδιάστημα και δεν υπήρχε μυαλό και χρόνος για κεφάλαιο.

Σας ζητώ ΑΠΕΙΡΑ συγγνώμη και δεσμεύομαι να μην ξαναργήσω ΠΟΤΕ τόσο. 

Πάμε στο βιβλίο.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω με απλά λόγια το πόσο μου έλειψαν ο Γιώργος και η Αθηνά. Η...σχέση τους και ο καθένας ξεχωριστά. 

Είδαμε τα λεπτά μετά τη συνάντηση, αλλά και το πώς εξελίχθηκε η επόμενη μέρα...Άλλη μια συνάντηση λοιπόν που ποιος ξέρει τι θα προκαλέσει...(εγώ ξέρω ΧΙ ΧΙ ΧΙ.)

Περιμένω ΚΑΘΕ είδους σχόλια, φυσικά παρατηρήσεις και ίσως προβλέψεις για το επόμενο.

Σας ευχαριστώ όλους όσους έχετε μείνει εδώ ακόμη...

Τα λέμε στο επόμενο,

ΦΙΛΑΑΑΑΑΑΑΚΙΑ.