~ Το μίσος μένει μίσος ~

-Δεν μπορώ να χωνέψω ότι έχω μπροστά μου αυτοπροσώπως έναν πρίγκιπα και διάδοχο μέσα στο φτωχικό μας! Ψιθύρισε η Άρια εκπληκτική.
-Μα σας είπα εξόριστος. Δεν είμαι πλέον είμαι ένας από εσάς και κατώτερός σας.
-Αδύνατον! Ψιθύρισε ο Αρχενάλ.
-Κι όμως αληθινό. Αν δεν με πιστεύεται ρωτήστε την Κριστάλια και την Μελίγια ξέρουν πολύ καλά.
-Συνοδεύει ένας πρίγκιπας την πριγκίπισσα σε άγνωστα μέρη σαν ταξιδιώτες που ζω!
-Βασικά στην αρχή δεν ήξεραν την καταγωγή μου στην συνέχεια προς το τέλος θα έλεγα το έμαθαν να προσθέσω ότι εμένα μου ήρθε μπούμερανγκ γιατί ξάφνου έγινε η Κριστάλια Πριγκίπισσα και διαδόχισα.
-Πώς τα φέρνει η ζωή. Συμπλήρωσε η Άρια.
-Μια χαρά είναι. Καλυτέρεψε μπορώ να πω κι να μην ξεχάσω να κάνω και την δεύτερη ερώτηση. Γιατί τσακώνονται τόσο πολύ ο Νέρετ και η Κριστάλια? Είναι πολύ παράξενο. Υπερβολικό μίσος σκευτήτε ότι την έσωσα μια μέρα μόνο και μόνο γιατί της είπα ότι ο Νέρετ θα ερχόταν να την δει νεκρή γελόντας και ξέρετε τι μου απάτησε :«Θα πεθάνω με ανοιχτά μάτια»! Ακούτε;
-Ναι , μισούνται πολύ παραπάνω από το φυσιολογικό. Μου απάντησε η Άρια.
-Όμως γιατί δεν την προξενέψανε σε άλλον; Δηλαδή ο οποιοδήποτε θα της τον πάσαραν για καλύτερο γαμπρό από ότι αυτός.
-Μια αλλά μην ξεχνάς. Αν άκουσες στο παλάτι ο Νέρετ πριν χρόνια έσωσε την ζωή του βασιλιά από σίγουρο θάνατο σε μια ενέδρα. Μπορεί να είναι άξεστος σπαστικός , ηλίθιος , αδελφός μου αλλά από την άλλη είναι ανίκητος πολεμιστής. Ήρωας σε αυτόν τον τόπο!
+Ξέρω κι άλλα διακόσια που να του ταιριάζουν....
-Και το μίσος πως ξεκίνησε? Δηλαδή κάτι θα είχε αφορμή.
-Ουυυ πάντα! Είναι η απάντηση. Μην ξεχνάτε η Κριστάλια ήταν πάντα κατά τον συνήθων μας και της κουλτούρας μας ενώ ο Νέρετ ήταν δείγμα ζωντανών κανόνων! Έτσι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη! Ειδικά θυμάμαι μια μέρα στα δέκα μου χρόνια έπρεπε να μονομαχήσουμε μεταξύ μας όλα τα αγόρια κάτοικοι και επιλεγμένοι για φρουροί στο παλάτι. Ήταν σαν τελετουργικό για την αναγνώριση της ανωτερότητας. Πώς να σου το πω από εκείνη την μέρα επιλέγονταν τα άτομα για τις θέσεις μας.
-Μια ξέρω υπάρχει και στον τόπο μου, παρακάτω.
-Λοιπόν μονομαχούσαμε για τα πάντα. Τιμή, δόξα, θέση, ιεραρχία, σεβασμό αλλά και για να έχουμε περισσότερα προνόμια να διαλέξουμε σύζυγό μεγαλώνοντας στα επόμενα πέντε με έξι χρόνια. Κάποιοι το σκευτόνουσαν από τότε. Τέλος πάντων εμένα με συμπαθούσαν όλοι και προτημούσαν να είναι από "κάτω" μου στην ιεραρχία. Κάποιοι μάλιστα ούτε καν πάλεψαν μαζί μου και τους σέβομαι μέχρι σήμερα. Όλοι όμως είχαμε έναν μονό στόχο. Να νικήσει κάποιος τον άτροτο Νέρετ. Κάνεις όμως δεν τα κατάφερε. Τέλος ήρθε και η σειρά μου. Δεν ήθελα να πολεμίσω τον αδελφό μου αλλά όλοι εξαρτιόνταν πάνω μου, οπότε για να μην τα πολυλογό ξεκίνησε η μονομαχία. Πολεμούσαμε έξω σε ένα ξέφοτο νιώθω ακόμα το αεράκι να φυσά ανάμεσα στα δέντρα, ο αδελφός μου παντοδύναμος και γεννημένος να νικήσει. Έτσι κι έγινε. Μετά από λίγο μια αφού μου είχε ρίξει άπειρες γροθιές έπεσα κάτω χτυπώντας το κεφάλι μου σοβαρά. Παρόλο την αδυναμία μου επειδή εκπροσωπούσα πρόσωπα σεβαστά για μένα, σηκώθηκα. Το αίμα κυλούσε βροχή σε όλη την πλάτη και έφτανε μέχρι στις κάλτσες μου τις οποίες και μούσκευε. Παραμένοντας την εμφάνιση μου ο Βασιλιάς συνέχισε την μονομαχία κι ο Νέρετ το ίδιο. Έχασα τις αισθήσεις μου από τις μπουνιές και για ακόμα μια φορά έπεσα κάτω. Κάποιος με έπιασε πριν προσγειωθώ! Ήταν η Κριστάλια! Και δεν έμεινε εκεί. Έβρισε τον πατέρα της, τους αξιωματικούς που παρακολουθούσαν αμέτοχοι και πολύ ακόμα κόσμο. Στο τέλος πήρε κι αυτή μέρος στην μονομαχία! Ήταν η μόνη φορά που έχω δει να πέφτει κάτω ηττημένος ο Νέρετ!
-Για αυτό είπε όταν εμφανίστηκατε: «Πάρε δρόμο τώρα γιατί όπως διατάζει ο πατέρας μου εμένα έτσι διατάζω και εγώ εσένα!», εκείνος υπάκουσε! Όλα συνδέονται!
-Αυτό ισχύει απλά σου έλειπαν κομμάτια. Συμπλήρωσε η Άρια.
+Και με τα δικά μου τι θα γίνει; Τουλάχιστον λύθηκαν όλα της Κριστάλιας-Μελίγιας.
-Τι έγινε μετά; Ρώτησα ανυπόμονος.
-Εε ξέρεις τα συνηθισμένα. Μόλις έμαθα από το γιατρό του παλατιού ότι αν δεν με έπιανε η Κριστάλια πρίν πέσω θα ήμουν νεκρός αφιέρωσα όλη μου την ζωή να την προστατεύω. Έμαθα και ιατρική γλυτώνοντας να βλέπω τα μούτρα του Νέρετ, ο οποίος τους έπρηζε όλους. Ευτυχώς είχαμε την Κριστάλια να τον βάζει στην θέση του. Η μόνη! Για αυτό εμείς οι φρουροί στεναχωρηθήκαμε πιο πολύ από όλους όταν έφυγε. Αν δεν υπήρχε η Κριστάλια την ζωή μου δεν θα καν γνωρίσει την Άρια. Εκείνη μας σύστησε και ακόμα όταν τα πράγματα σοβάρεψαν εκείνη μας κανόνιζε "τυχαία" να συμβαδίζουν οι ώρες δουλειάς μας.
-Και μην ξεχνάς αγάπη μου τον Μπαγλ!
-Αχ ναι! Την Άρια οι γονείς τις ήθελαν να την παντρέψουν με έναν αξιωματικό από το ο παλάτι. Πάω στοίχημα ήταν αυτός ο τύπος που βάραγε τον μικρό Πέτρο! Τέρας! Η Κρίσταλια όμως τον θεώρησε άρρωστο και απαγόρευσε τον γάμο και πρότεινε εμένα! Και όταν έφυγε έγινε και το μοιραίο.
-Παντευτήκαμε! Φώναξε η Άρια και τον φίλησε τρυφερά. Ζήλευα δεν λέω. Δεν μπορούσα να ξεχάσω ότι σε λίγη ώρα θα άφηνα την Κριστάλια την ζωή μου για πάντα!
Μην ανησυχείς θα βρεις και εσύ κάποια μοναδική που...
+Έχω και εγώ ο χαζός την αφήνω...
-Κι ζήσαμε εμείς καλά και ο Μπαγλ...
-Σςςςςς είπα στον Αρχενάλ να κάνει ισηχία. Ήθελα να ακούσω τους ήχους που μου τρυπούσαν τόση ώρα τα αυτιά.
-Τα άλογα είναι ηρέμησε. Πάλι φασαρία κάνουν. Από την μέρα που ήρθαν γίνεται αυτό ολονυχτίς!
-Πόσο καιρό τα έχουν εδώ?
-Ενάμιση μήνα περίπου μπορεί και παραπάνω.
-Ταιριάζουν...
-Τι είπες, με ρώτησε η Άρια ενώ μουρμούριζα τις σκέψεις μου.
-Τίποτα. Πόσα είναι;
-Ααα περίπου δεκατρία.
+Από τα σαρανταπέντε δεκατρία αχ....
-Νομίζω ότι φωνάζει πάλι ο Καταστροφέας αλλά δεν είμαι σύγουρος (Καταστροφέα ήταν το απέσιο όνομα που είχε δώσει αυτός ο απέσιο άνθρωπος στον Μούτρο ένα από τα άλογά μου)
-Όχι! Ο Φυτό με τον Κεραυνό κάνουν έτσι και πιο πίσω ακούω την Μαντάμ. Οχ έμπλεξαμε! Πάει να το σκάσει πάλι! Πες μου ότι δεν την έδωσες το τελευταία θέση δίπλα στο παράθυρο;
-Μα γιατι; Αν μιλάμε για την ίδια φοράδα, να αυτό έκανα. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι πρόβλημα υπάρχει άσε που ησύχασε μόλις την αλλά θέση.
+Για την ίδια μιλάμε πίστεψέ με....
-Δεν απορίσες με αυτό; Σε έχει του χεριού της! Θα κάνει τα πάντα και θα εκμεταλλευτεί τους πάντες για να κερδίσει αυτό που θέλει.
-Χαχα και τι θα κερδίσει? Άλογο είναι.
-Αυτό δεν σε αφορά. Ήξερα αλλά δεν έπρεπε να πω τίποτα...
-Τι ενωείς και Ααα τι κάνει πάλι αυτόν τον θόρυβο!
-Δεν μπορώ να σου πω τώρα όσο για τον σπαστηκό θόρυβο τον κάνει ο Έλατο με το πόδι του στην πόρτα. Θέλει να ξυστεί. Ο Αρχενάλ με την Άρια με κοιτάγανε σαν θεό.
+Μα τι στο καλό έχουν πάθει όλοι με αυτήν την γέλια
φάτσα του : «Τρελό είναι. Σύίουρα! Για δέσιμο....» Αχ τι τραβάω! Πού είσαι Κριστάλια που τα βλέπεις όλα ρόδινα τώρα που σε χρειάζομαι!
Ο Αρχενάλ με οδήγησε στον αχυρώνα. Μπήκα μέσα και εκείνα σταμάτησαν αμέσως τις φωνές κι στάθηκαν προσοχή. Σιγή γέμισε όλο τον χώρο. Ενώ τα χάιδευα όλα με την σειρά τους ο φίλος μου μου εξήγησε ότι μετά την μεταφορά τους δύο δεν άντεξαν και ξεψύχησαν από την πείνα καθώς αρνούνταν να φαν από ξένο χέρι. Ήξερα ποια ήτανε κι αυτό με έκανε στα χαλιά μου μαύρα. Ο Αζορ και ο Ζορ ,αδέλφια, δεν άφηναν κανέναν εκτός από εμένα και τον ίδιοκτητη που τους είχα αναθέσει να τους ταϊζουν. Σαν πουλάρια είχαν κακοποιηθεί και δεν δεχόταν ποτέ ξένα χέρια. Όμως τώρα είχα σημαντηκότερο προβλήμα με το όνομα Μαντάμ. Κάποιες φορές την μισώ! Αυτή η κατάσπρη φοράδα ίδιας ράτσας με τον Έλαμάναμου είναι σκέτη καταστροφή, απελπισία, σπάσιμο νεύρων και ότι κακό μπορώ να σκεύτω για ένα άλογο. Την έχω στην ομάδα μου για έναν μονό λόγο και πιστέψτε με το έχω μετανιώσει πολλές φορές...
-Να δες την ήρεμη που είναι. Την λατρεύω. Είπε ο Αρχενάλ χαρούμενος ενώ της χάιδεψε την χαίτη. Εκείνη προσοχή στεκόταν.
+Ξέρεις τι σε περιμένει γλυκιά μου. Καλά κάνεις...
-Την έχει "κοπανίσει" καμία μέρα? Τον ρώτησα ενώ την κοιτούσε με απειλιτικό, ανακριτικό βλέμμα.
-Ναι μια, αλλά σιγά! Τα άλλα το έχουν σκάσει πάμπολλες φορές.
-ΠΟΤΕ;!;!
+Οχ!
-Ηρέμισε νομίζω σήμερα το χθές το πρωί αλλά γύρισε
μόνη της.
-ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ ΟΧ!
-Γιατί? Δεν καταλαβαίνω.
-Δεν την ξέρεις για αυτό μιλάς. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φύγω. Έχω γράψει διαταγές που υπακούν τα άλογα σε αυτό το χαρτί, του το έδωσα, για να μην τα μαστιγώνουν χωρίς λόγο. Πρόσεχε την πολύ και σου έχω ένα δώρο.
-Δώρο?
-Ακριβώς. Βλέπεις αυτή η μαντάμ είναι η αγαπημένη φοράδα του αλόγου μου και για να θέλει να μείνει δίπλα στο παράθυρο κάπου τριγύρω θα είναι κι ο δικός μου. Να εκεί στο δασάκι, δίπλα στην πύλη, βάζω στοίχημα το κεφάλι μου ότι θα βρίσκεται. Όπου κοιτάει αυτή κάτι παραμονεύει...
-Για ένα λεπτό όταν ήρθες δεν είχες άλογο.
-Αυτό είναι αλήθεια. Το έχω εκπαιδεύσει να με εγκαταλείπει για να μην το αιχμαλωτήσει κανένας. Τον κυνηγάει πολύς κόσμος τελευταία...
-Είναι αυτό που νομίζω!
-Ναι. Ο Έλαμάναμου κι αν κρατάς μυστικό σίγουρα σε λίγους μήνες θα έχεις ένα πουλάκι. Όλο δικό σου. Καλός το δέχτηκες.
-Θέλω να τον δω! Ο βασιλιάς μου το ψάχνει μήνες τώρα! Λέει πως είναι το εξυπνότερο άλογο στην Κάρλια.
-Τι! Γιατί;;Ρώτησα.
+Το κομμάτι του παζλ βρέθηκε. Λύθηκε το μυστήριο!
-Τον είχε τάξει ο Λίτσβερ στον Βαρόνο ως δώρο μαζί με τα μισά άλογα που θέλει επιζήσουν τις εκθρόνισης αν συμετείχε κι αυτός!
-Για αυτό τόσο σαματάς για τον μπαγάσα. Δεν είχα χρόνο να σκεύτω κινδύνευα όσο ποτέ σε αυτήν την περιοχή βγήκα γρήγορα έξω από τα τοίχοι και σφύριξα.
-Όπως σου 'πα να τος ο καζανόβας μου!
-Ο Αρχενάλ έπαθε σοκ μόλις τον είδε και όπως πάντα έπεσε η συνηθισμένη ερώτηση:
-Μα αυτό είναι τυφλό! Πώς τον καβάλας?
-Δεν θα απαντήσω ρώτα την Κριστάλια πες της κι ένα συγνώμη και χάρη μου.
-Για ποίο πράγμα?
-Ααα για το ότι περιμένει να το σκάσουμε ξανά μαζί που δεν θα γίνει. Άα αν με ψάξει πες της ότι θα είμαι στην Χρυσή Ακτή. Την ξέρω πολύ καλά και σίγουρα θα το σκάσει μόνη της για να με βρει... Γειά! Φώναξα και ο Έλαμάναμου ξεκίνησε να τρέχει. Έτρεχε κι εγώ έχανα... Έχανα την ανάσα μου από την στεναχώρια μου , έχανα φίλους, έχανα την Κριστάλια...