~ "Ο καλύτερος στρατιώτης" ~

     Κατευθυνόμουν προς την έξοδο του παλατιού όταν άκουσα φωνές και κλάματα ενός μικρού παιδιού. Τρέχοντας έφτασα και άνοιξα με όλη μου την δύναμη την πόρτα που από πίσω ακουγόταν ο ήχος. Μπούκαρα στον χώρο και είδα έναν γεροδεμένο άνδρα περίπου στα τριανταπέντε να βαρά ένα μικρό αγόρι με το καμουτσίκι του. Μπήκα αμέσως στην μέση και με μια γερή γροθιά στο πρόσωπο τον πέταξα στο πάτωμα. Ο τύπος σηκώθηκε σκουπίζοντας το αίμα από την μύτη του. Αίμα έτρεχε από την μύτη του και απλώθηκε μέχρι το χέρι του. Με μια άσχημη γκριμάτσα μου φώναξε:
-Παλιόμουτρο, τι έκανες εκεί! Τολμάς να αμφισβητείς διαταγές του αρχιστράτηγου;!!
-Δεν με αφορά! Του φώναξα ενώ άρπαξα και τράβηξα μακριά το παιδί από αυτόν τον άξεστο φρουρό. Ναι τώρα που τον πρόσεξα καλύτερα είδα την στολή του. Δεν φορούσε κράνος και έτσι διέκρινα τα χαρακτηρίζει του προσώπου του. Ήταν ένας μεσαίου αναστήματος, ξανθός άνδρας με κάστανα σκούρα μάτια και είχε ένα πλατύ μουστάκι. Το μικρό αγόρι που είχε σταθεί πίσω μου μου τράβηξε ελαφρά την μπλούζα μου ψιθύρισε:
-Ευχαριστώ πολύ κύριε, αλλά θα μπλέξετε. Δεν ήταν ανάγκη υπερέβαλα απλός. Αφήστε με δεν χρειάζεται να επέμβετε.
-Τι του έχετε κάνει; Ένα μικρό παιδί είναι! Το καμουτσίκι είναι μόνο για τα τέρατα και για κανέναν άλλον! Σου δίνω ένα λεπτό να μου δώσεις μια καλή δικαιολογία γιατί βάραγες αυτό το παιδί! Τον απείλησα και δεν αστιεύομουν.
-Χαχα, χασκογέλασε εισβάρος μου. Πώς τολμάς να να αμφισβήτεις έναν ανώτερό σου και μάλλον επειδή είσαι καινούργιος θα σου πω κάτι τελευταίο πριν σε αρχίσω στις γρήγορες. Ο μικρός από εδώ ανιπάκουσε σε διαταγή του δασκάλου του!
-Και ποιά ήταν ακριβώς; Ρώτησα αλλά ήξερα ότι η απάντηση θα με τρόμαζε:
-Δεν πήγε στο Ε.Κ.Υ να δει. Δηλαδή το Εκπαιδευτικό Μάθημα Υπακοής!
-Επειδή είμαι και λίγο χαζός και ανώριμος μπορείς να μου το κάνεις λίγο πιο λιανά. Τι είναι ακριβώς αυτό? Μίλησα ήρεμα και μετά συνέχισα δυνατά. Σταματά να φέρεσαι σαν γραφιάς! Ξερά πες μου τι είναι αυτό!
-Η εκτέλεση αυτών που πέρασαν από την "Τελευταία απολογία" χθες βράδυ! Το έπιασες τώρα; Μου απάντησε ενώ μου όρμηξε σαν λιοντάρι σε φρέσκο κρέας.
-Αμέ! Φώναξα και με ένα γρήγορο δεξιό βήμα τον άφησα και χτύπησε δυνατά στον τοίχο. Ο μικρός έβαλε τα γέλια. Μόλις όμως πήγα να δω το χαρούμενο προσωπάκι του εκείνο σταμάτησε και κατέβασε το κεφάλι. Ήταν τρομαγμένος , έτσι του χάιδεψα τα μαλλιά και το έβγαλα μια βόλτα στον κήπο γύρω από το παλάτι να ηρεμήσει. Κοίταξα το πρόσωπο του μικρού για να τον δω καλύτερα.Ο μικρός ήταν σωστός πρίγκιπας κι όχι αστεία! Θαύμασα τα κατάξανθα μαλλια του και τα χάιδεψα τρυφερά με το χέρι μου ενώ έριξα μια κρυφή ματιά στο πρόσωπό του. Μου θύμιζε τον εαυτό μου στην ηλικία του. Κι σε χαρακτήρα και σε πνεύμα. Πότε δεν ήθελα μικρός να παραδεχτώ τον πόνο μου. Ακόμα κι όταν υπόφέρα απερίγραπτα προτείμουσα να πω μια δικαιολογία κρύβοντας την αλήθεια. Μπορεί να μην έλεγα καλά ψέματα αλλά τα λόγια μου και η έκφραση του προσώπου μου το κάλυπταν κάτω από έναν αδιάφανο μανδύα. Εξάλλου του μικρού το μόνο που του έλειπε ήταν αυτή η γλυκιά παιδιατρική θετική.
+ Του τη πήραν αυτά τα κτήνη και αυτό με νευριάζε περισσότερο κάνοντας το αίμα μου να βράζει. Αλλά από την άλλη τα κατάξανθα μαλλιά του ήταν ίδια με τα στάχυα του καλοκαιριού με τα μάτια του ένα πέλαγος γαλάζιο ζωγραφιζόντουσαν για χάρη μου με έκαναν να ξεχάστω.
Καθώς προχωρούσαμε ανάμεσα σε λουλούδια κάθε είδους τον ρώτησα:
-Ποιό είναι το όνομά σου;
-Πέτρο! Μένω στην ανατολική πτέρυγα του...
-Όπα όπα μικρέ! Το όνομα και η καταγωγή δεν κάνουν τον άνθρωπο αλλά ο χαρακτήρας και η αυτοσυγκράτηση του!
-Με όλο τον σεβασμό μιλάτε σαν ποιητής κύριε.
-Όχι κα κύριος! Φοινίκ σκέτο. Ορφανός. Τώρα που τα λέμε που είναι η οικογένειά σου?
-Πουθενά. Δεν έχω! Είμαι κι εγώ σαν κι αυτό που είπατε προηγουμένως. Μένω εδώ στο παλάτι που μου προσφέρουν:
"Παιδιά, Μόρφωση, Ανατροφή για να γίνω μια μέρα χρήσιμος να έχω Ζωή! " Είπε δυνατά και υπερήφανα κι αυτό με τρόμαξε ακόμα πιο πολύ.
-Μα τι λες Πέτρο? Ποίος σου είπε αυτές τις σαχλαμάρες; Με τρομάζεις.
-Μα αυτό είναι το σωστό! Αυτό μαθαίνω εδώ στην Νήσο από την πρώτη μέρα! Δεν είναι;
-Όχι! Όλοι έχουν δικαίωμα στην ζωή! Και όλοι είναι χρήσημοι!
-Μα γιατί τότε του σκοτώνουν κάθε φορά άτομα μετά την τελετή; Εγώ πλήρωσα πολύ σκληρά που δεν πήγα εκεί. Συγνώμη για αυτό. Με βλέπετε εδώ στον κήπο με τα λουλούδια και τις ωραίες μυρωδιές και όταν πήγα ήταν αργά. Με είδε ο αρχιστράτηγος με το αυστηρό βλέμμα του και έβαλε αυτόν τον κύριο να με βαρέσει δύο φορές με την βίτσα και τρεις με το καμουτσίκι.
Ο μικρός Πέτρο μου περιέγραφε με ρεαλιστικές περιγραφές βασανιστήρια, εκτελέσεις, τρόπους βασανισμού και τρόπους εξοντώσεις "σκουπιδιών" όπως του έλεγαν. Κανένα γλυκό αστείο ή τουλάχιστον ένα πλατύ χαμόγελο. «Το γέλιο κάνει κακό» μου είπε και σοκαρίστηκα ακόμα περισσότερο. Έκανα λοιπόν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να του αλλάξω γνώμη για τον κόσμο:
-Πέτρο ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Όμως εσύ μην απελπίζεσαι! Κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου.
-Μα αν το κάνω αυτό θα φάω ξύλο! Όχι όχι προτιμώ να γίνω αυτό που θέλουνε παρά αυτό!
-"Ο καλύτερος στρατιώτης" είναι αυτός που θα νικήσει μια μάχη χωρίς να σηκώσει ούτε καν το χέρι του για να βαρέσει κάποιον. Του εξήγησα. Κι επίσης Πέτρο δεν μου είπες, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις?
-Τόσο καιρό ήθελα να γίνω χρήσιμος. Τελικά χάρης εσάς
κ. Φοινίκ θέλω να γίνω εκείνος ο καλός στρατιώτης!
+Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα!
-Πήγαινε μικρέ τώρα να μην σε ψάχνουν και θα μιλήσω εγώ για να γλυτώσεις την τημωρία σου. Αν σε πειράξει κανένας εγώ είμαι εδώ.
+Αχ πώς θα φύγω δεν θέλω να τους αφήσω έτσι...