~ Η υπόσχεση εκπληρώνεται ~

-Να το! Φώναξα και η Κριστάλια ήρθε προς το μέρος μου. Το κουβάλησα ως την είσοδο της σπηλιάς για να το βλέπω καλύτερα.
-Είναι σπασμένο, δεν καταλαβαίνω τι θα γίνει με αυτό που μας ζήτησε. Της απολογήθηκα.
-Ο Οσά-ι ήταν σοφός. Κάτι θα ξέρει που εμείς αγνοούμε. Μου ανέφερε.
-Ίσος να έχεις δίκαιο. Αλλά μίλησε για καταστροφή και αυτό με τρομάζει...
-Θα τα καταφέρουμε. Μαζί. Είπε και έβαλε το χέρι της στον ώμο μου. Την αγκάλιασα.
-Έχεις και πάλι δίκαιο βασίλισσα. Το τόνισα για να την πειράξω.
-Μιλάει αυτός που το πολύ πολύ σε μια ώρα από τώρα θα γίνει βασιλιάς. Δεν έχασε ευκαιρία να μπει στο ψητό.
-Και σύζυγος ή κάνω λάθος; Της πείραξα τα μαλλιά.
-Θα δείξει. Μου απάντησε πονηρά.
-Είσαι σίγουρος για την απόφαση σου; Με ρώτησε δισταχτικά καθώς δεν ήταν ακόμα σίγουρη για την απόφαση μου -ούτε και κανένας άλλοστε... Ειδικά η Ελεωνόρα ήταν έτοιμη να μου κυρύξει πόλεμο!
-Ναι, είμαι βέβαιος πως ο Φίλντιξ θα γίνει καλός βασιλιάς του Βορρά και... Θα έχει και την Μελίγια να τον διατάζει οπότε μην ανησυχείς. Θα τον βάζει στην θέση του όταν απαιτείται.
-Μα εκεί είναι ο τόπος σου, το σπίτι σου! Δεν αγωνίας να μείνεις εκεί ευτυχισμένος; Απόρησε και της χαμογέλασα γλυκά.
-Το σπίτι μου, της ψιθύρισα στο αυτί, είναι εκεί που είσαι και εσύ. Μόνο εκεί θα είμαι ευτυχισμένος.
-Πολύ μελό, δεν σου πάει. Σχολίασε και με φίλησε στα χείλη. Χαμογέλασα στο φιλί μας.
-Σας δούμε και τώρα όμως τι θα κάνουμε με αυτό. Είπε και του έριξε μια ματιά. Μου κεντρίζει το ενδιαφέρον τι θα συμβεί αν κάνουμε ότι μας ζήτησε ο δράκος μας.
-Όπως επιθυμείς Μεγαλειοτάτη. Υποκλίθηκα και έβγαλα το λέπι από την τσέπη μου. Μαύρο του φίλου μου Οσά-ι... Τον θάψαμε με μεγαλοπρέπεια έξω από το παλάτι. Δίπλα στον θετό μου πατέρα, τον πατέρα μου, την μητέρα μου και με όλους τους νεκρούς που τους επέφερε θάνατο ο Λίτσβερ.
+Ας αναλάβετε εν ειρήνη η ψυχή τους...
     Κόπηκα με ένα μαχαίρι που κουβαλούσα μαζί μου κατά μήκους της παλάμη. Το ίδιο με την σειρά της έκανε και η Κριστάλια. Ρίξαμε τις σταγόνες αίματος πάνω στο λέπι. Εκείνο στην συνέχει το φέραμε πάνω από την ρωγμή του αυγού. Εγώ το κρατούσα σταθερό ενώ η Κριστάλια έβαλε το χέρι της πάνω από τον δικό μου.
-Μαζί. Μου είπε. Ξαφνικά ενέργεια άρχισε να ρέει μέσα μου. Έκλεισα τα βλέφαρα μου και χαλάρωσα. Αισθάνθηκα ένα μέρος μου να φεύγει από το σώμα μου. Να με εγκαταλείπει. Όταν ανοιξα τα μάτια μου η αίσθηση διαλύθηκε. Η Κριστάλια με κοιτούσαν έκπληκτη.
-Τι? Την ρώτησα.
-Τι συμβαίνει? Έμεινε αμίλητη κοιτόντας σταθερά τα μάτια μου. Βγήκα έξω και έφερα το πρόσωπο μου πάνω από το νερό. Τα μάτια μου... Πήρα το φυσικό τους γαλάζιο χρώμα, ίδιος με του πατέρα μου.
+Μα πώς αφού ο Οσά-ι είπε, ότι η κατάρα είναι μέσα μου! Το αίμα του είναι μέσα μου μετά την κατάποση του δηλητηρίου που δέχτηκε η μητέρα μου. Πώς ήταν δυνατόν να φύγει η κατάρα?

Όταν το τρίο ενωθεί τότε το νέο από τις στάχτες θα αναγεννηθεί...

Μια φωνή μίλησε μέσα στο μυαλό μου ψιθυριστά. Είχα την αίσθηση της δροσιάς στον αέρα γύρω μου. Κάτι μου έλεγε βαθειά μέσα μου, ότι αυτή ήταν η άχνη, ξεθοριασμένη φωνή του Οσά-ι...