~ Μητέρα;;; ~

      Σε ένα όνειρο δίχως και αρχή κοιμόμουν και προσευχόμουν να κοιμηθώ μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο. Μπροστά μου όμως το έβλεπα ολοζώντανο. Ένα ακόμα χτύπημα ένα ακόμα σημάδι στο σώμα μου κι όμως όλο χάθηκαν σε δευτερόλεπτα. Ένιωσα ήρεμος ενώ μια μορφή με να με  πλησιάζει. Ζούσα δεν ζούσα δεν γνώριζα.
+Πάει πέθανα... Δεν υπάρχει αμφιβολία.
-Συγνώμη. Ακούστηκε μια φωνή γνώριμη αλλά και... Άπιαστη να την ξανακούσω.
-Μη_ μητέρα;!
Μου χαμογέλασε άχνα και με πλησίασε. Η μορφή της δεν ήταν καθαρή αλλά ακόμα θολή παρόλο αυτά ξεχώριζα ότι ήταν εκείνη.
-Μα_μα έχεις... Πέθανα; Ρώτησα ενώ δεν ήξερα τι έπρεπε να ρωτήσω.
-Όχι γλυκιέ, μην ανησυχείς.
+Πάλι καλά...
-Και τότε; Γιατί; Πώς; Αχ τα έχω χαμένα... Είπα και αμήχανα πέρασα το χέρι μου ανάμεσα στα μαλλιά μου. Ένιωσα σαν το σώμα μου να παραλύει στο άγγιγμα της.
-Του μοιάζεις πολύ.  Ζεστασιά διέσχισε όλο μου το κορμί δημιουργώντας ανατριχήλα στην ραχοκοκαλιά μου. Χαλάρωσα στο άγγιγμά της,ο ποιός είχε εξαληφθεί.
-Συγνώμη, εγώ φταίω για όλα αν... Αν είχα πείσει τον παππού σου ή έστω τον πατέρα σου θα ήταν όλα πολύ διαφορετικά.
-Δεν χρειάζεται. Καταλαβαίνω, έμαθα χάρης του Οσά-ι. Την ενημέρωσα αλλά πιθανόν θα το γνώριζε και η ίδια.
+Έτσι δεν συμβαίνει με τους νεκρούς;
-Ο πρεσβευτής της αλήθειας έχει κάνει καλή δουλειά. Αχ όλους του σκότωσε ο Λίτσβερ. Όλους. Παλάτι, σύζυγο, αδελφό, "πεθερό" αλλά και εμένα την ίδια. Αχ... Ο καημένος πληγώθηκε και πνίγεται ακόμα και τώρα στο ψέμα. Λίτσβερ μου εγώ... Αχ... Η μητέρα μου αφουγκράστηκε λυπημένη για ακόμα μια φορά.
-Το μισός αγόρι μου ξεκίνησε από παλιά. Πριν ακόμα υπάρξει κάτι μεταξύ μας.
Έμεινα αμίλητος να την ακούω ήθελα πράγμα να μάθω τι έγινε πραγματικά στο παρελθόν.
-Οι δύο αγόρια εφτά και οκτώ τους χρόνια -αδέλφια- έμειναν ορφανά από μια σύγκρουση με τους Νότιους και τους ανάλαβε το παλάτι. Ο μικρότερος ήταν παιδί θαύμα: Καλόκαρδος, συμπαθητικός όλοι τον λάτρευαν και είχε γίνει ο καλύτερος μου φίλος. Κάθε μέρα μαζί να έβρισκες οπουδήποτε στο παλάτι. Μαζί μάθαμε, να ιππεύουμε, να διαβάζουμε... Υπήρχε όμως ο άλλος αδελφός: Ο μεγαλύτερος. Δεν υπήρχε μέρα που να μην παίζουμε μαζί σκάκι. Αν τυχόν ακυρώνωταν μαράζωνα και δεν υπήρχε πιο δίκαιος άνθρωπος από αυτόν...
-Ο πρώτος ήταν ο Κάμερον και ο δεύτερος ο Λίτσβερ. Ο καλύτερος φίλος σου και ο έρωτας της ζωής σου, το διαπύστωσα.
-Ακριβώς αγόρι μου. Όμως οι δρόμοι τους χαράκτηκαν από τα δεκαπέντε τους. Σε αυτήν την ηλικία επιλέγονται οι νέοι για τους ρόλους τους στο παλάτι. Από εκεί και πέρα όλα μαύρισαν για τον Λίτσβερ...
-Δηλαδή; Ρώτησα μπερδεμένος δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο.
-Ο Πατέρας μου τους έβαλε να παλέψουν ο ένας με τον άλλον καθώς οι δύο αδελφοί βγήκαν πρώτη στην κατάταξη. Ο Λίτσβερ αρνήθηκε παρόλο που ήταν δυνατότερος, δεν πολέμησε τον αδελφό του κι ένας ακόμα λόγος που το λάτρεψα. Ο πατέρας μου, παρόλο αυτά, είχε άλλα σχέδια για εκείνον... Ήξερε ότι κάτι άνθιζε μεταξύ εμένα και εκείνου και άρπαξε την ευκαιρία για να το χρησιμοποιήσει προς όφελος του. Ο Ιππόβ πάντα ήταν συμφεροντολόγος ένα από τα πιο τρανταχά παραδείγματα ήταν και "επιλογή του γαμπρού μου" που κατέληξε σε παρωδία.
-Ναι... Μίλησα μέσα από τα δόντια μου. Λοιπόν, τι συμβαίνει; Επέμεινα να μάθω από το στόμα της θα ήταν διαφορετικά από το να τον βλέπω εγώ μέσα από τα μάτια του Λίτσβερ.
-Ο Βασιλιάς πατέρας μου διέταξε να φέρουν έναν βαρυποινίτη από τα μπουντρούμια και προκάλεσε τον Λίτσβερ σε μονομαχία μαζί του την Μέρα Της Επιλογής όπως αποκαλόταν. Του ψιθυρίσε μάλιστα, κάτι στο αυτί που βέβαια αργότερα έμαθα: «Κάνε ότι σου λέω, αλλιώς ξέχνα την κόρη μου μια για πάντα» αυτό του είπε και έδωσε ένα σπαθί στο βαρυποινίτη. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να τον συγχωρέσω για αυτό που σκέφτηκε. Η μονομαχία ξεκίνησε και ενώ όλοι πίστευαν ότι ο ληστής θα κάνει με τα κρεμμυδάκια τον κακόμοιρο τον Λίτσβερ -μιας ήταν ο μίσος τους σε βάρος και μυϊκή δύναμη- εκείνος τους απέδειξε το ακριβώς αντίθετο. Μην ξεχνάς! Ο Λίτσβερ χρησιμοποιεί και το μυαλό του εκτός από την δύναμη για να πετύχει τον σκοπό του. Και αυτό θέλω να σου μένει στο μυαλό, θα καταλάβεις το ενωώ όταν έρθει η  ώρα. Επιστρέφοντας στο θέμα μας λοιπόν, ο Λίτσβερ  φερόμενος έξυπνα έριξε χώμα στα μάτια του άνδρα σαν αποτέλεσμα ο βαρυποινήτης να πέσει στο έδαφος χωρίς το σπαθί του ενώ παράλληλα έσπασε και το πόδι του. Σήκωσε παρόλο τον εξευτελισμό του όμως τα χέρια τπυ ψηλά και παραδέχτηκε την ήττα του. Όλοι φοβήθηκαν με τούτο το γεγονός: Αν ως δεκαπεντάχρονος ο Λίτσβερ μπορούσε να νικήσει το οποιοδήποτε σκέψου στην ενηλικίωσή του! Ο φόβος φυτεύτηκε για πάντα βαθειά στις καρδιές τους.
-Και δυστυχώς δεν έφυγε ποτέ... Συμπλήρωσα.
-Ακριβώς. Αυτό ήταν κι ο σκοπός του ο πατέρας μου. Σαν αυτού ο Κάμερον, αρεστός, έγινε νεοσύλλεκτος για υψηλή θέση στο στράτευμα -κι αργότερα κατέληξε αρχηγός όλου του στρατού- ενώ ο Λίτσβερ υποχρεώθηκε να βρίσκεσται καθημερινά μέσα στην φυλακή και στα μπουντρούμια φοβερίζονας τον κόσμο και άλλοτε προκαλώντας πόνο χωρίς ο ίδιος να το επιθυμεί, αρχικά τουλάχιστον...
-Μαύρα χάλια... Συμπέρανα.
-Αλήθεια είναι. Αλλά αλλοτρίωτος. Του αρκούσε να με βλέπει χαρούμενη. Κάθε φορά που τον συναντούσα λίγο μετά τον σχόλασμα από την δουλειά του το πρόσωπό του φωτιζόνταν. Του Ιππόβ όμως δεν αρκούσε μόνο αυτό! Αχόρταγος, παρέσυρε και τον Κάμερον στο μοχθηρό του σχέδιο. Ο λαός όπως σου είπα, λάτρευε τον Κάμερον. Και πως να μην τον λατρεύουν δηλαδή; Χαρούμενος, βοηθητικός, πάντα δίπλα σε όποιον είχε ανάγκη και το σημαντικότερο εκείνος ήταν που έφερνε τους εχθρούς του βασίλειου αντιμέτωπους με την δικαιοσύνη. Σε αντίθεση με τον Λίτσβερ που τον φοβόντουσαν και έτρεμαν στο άκουσμα του ονόματος του καθώς είχε γίνει ο καλύτερος ανακριτής στην Κάρλια! Βασανιστής στην πραγματικότητα... Και εδώ θα σου κάνω
μια ερώτηση θα σου κάνω: Θα συμπαθούσε αυτόν που έφερνε αλυσοδεμένους τους παραβάτες ή εκείνον που του πλάκωνε στο ξύλο για να αποσπάσει τα μυστικά τους;
-Συνειδητοποιώ την κατάσταση. Απολογήθηκα.
-Τον αγαπούσα και ας έγινε ότι έγινε χάρης τον πατέρα μου. Η προσωπικότητα του δεν άλλαξε καθόλου ούτε προς εμένα ούτε προς τον αδελφό μου για πολλά χρόνια... Η προδοσία το όρκου τον παρέσυρε στα κακουργήματα! Η προδοσία του πατέρα μου, για την επιλογή γαμπρού μέσο η αθέτηση της υπόσχεση του. Για το καλό του λαού ο Λίτσβερ χαντακώθηκε αλύπητα! Δεν υπήρχε χειρότερη τημωρία ούτε για εμένα ούτε για εκείνον με το να είμαι παντρεμένη με τον Κάμερον, τον αδελφό του. Τον αγαπούσα, το παραδέχομαι. Ο Κάμερον συμπεριφέρονταν πάντα ως Κάμερον. Αλλά και πάλι δεν ήταν  σαν τον Λίτσβερ, σαν εκείνο που αγαπούσα και είχα ερωτευτεί παράφορα. Οο Κάμερον! Άλλο πιόνι που ήσουν θυσιάστηκε άδικα στα άπληστα σχέδια του Ίππου... Αχ... Προσπάθησα να τον γλυτώσω αλλά τα έκανα χειρότερα! Κράτησα εξωγαμική σχέση με τον Λίτσβερ αρκετό καιρό μετά τον γάμο τραγωδία μου. Συγνώμη που το μαθαίνεις αυτό από τα λόγια μου παιδί μου αλλά η καρδιά μου πάντα ανήκε σε εκείνον και ποτέ δεν θα μπορούσε να το αλλάξει ένα δακτυλίδι. Έπρεπε να ήσουν μπροστά όταν έμαθα ότι το δακτυλίδι μου μου το έχει φτάσει εκείνος. Ο Φοίνικας μου...
-Αλήθεια από που προήλθε αυτό το παρατσούκλι; Η μεγάλη μου απορία. Η μητέρα μου χαμογέλασε.
-Ο φοίνικας είναι πολλά για εμένα. Συμβολίζει, το μοναδικό ον που αναδύεται από τις στάχτες/τα βάσανα να του σε κάτι καινούργιο αλλά το ίδιο μεγαλειώδες. Μπορεί να πάρει πολλές μορφές -πολλές φορές και άσχημες- αλλά πάντα διατηρεί την αγνή φλόγα στην καρδιά του. Αυτός είναι ο πατέρας μου γλυκιέ μου. Ο αληθινός. Όσο για την κακή του πλευρά αναστήθηκε με τον χωρισμό μας μετά το μοιραίο "ατύχημα".
-Θυμάμαι. Είπα μην θέλωντας να μπω σε λεπτομέρειες.
-Ο πατέρα σου λόγο της δουλειάς του, του χωρισμού μας αλλά και της ύπαρξης του γενικότερα αποτρελάθηκε! Πολλές φορές μάλιστα έπινε, έπινε πολύ, βέβαια χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς, εξέρεση από την μυρωδιά. Έλενχε και ελένχει τον εαυτό του τόσο καλά όσο κανένας! Το ποτό δεν αλλοιώνει ποτέ την εικόνα του... Και τελικά η τρέλα νήκησε. Ο Κάμερον θέλησε κάποια μέρα να επισκευτεί τον βασιλιά Μίρντον στην Χρυσή Ακτή. Ήθελε να παρεβρεθεί στην αποκάλυψη του διαδόχου που θα γινότανε επίσημη τελετή για τον λαό -και μιας και ήταν καλός του φίλος- δεν θα το έχανε με τίποτα. Εγώ δυστυχώς έμεινα πίσω, το ίδιο και ο Λίτσβερ ως αντιβασιλέας και εκεί ήταν το μοναδικό λάθος του αδικοχαμένου Κάμερον. Αχ... Ο Λίτσβερ μια μέρα από αυτές μου έφερε τσάι ενώ παίζαμε σκάκι. Μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα μόλις τον είδα καθώς δεν το συνήθιζε μετά από τον χωρισμό μας αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι σχεδίαζε. Μου είχε βάλει κάτι μέσα στο τσάι μου... Τα είχε φροντίσει όλα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια! Σκέψου γιε μου, αν δεν είχε προκύψει εγκυμοσύνη, δεν θα το έπερνα μπορεί και πότε χαμπάρι! Ξύπνησα, ντυμένη και στο κρεβάτι μου, τι άλλο να σκεφτεί το απλοϊκό μυαλό μου; Δεν έφτανε ως εκεί!
-Μην απολογίσε ότι έγινε έγινε.
-Την συνέχεια πιστεύω την ξέρεις. Είπα λάθος ημερομηνία εγκυμοσύνης -σε όλους- εξέρεση από την Μιράντα την καλή μου φίλη. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να κρύψω τα σημάδια καθώς ως τότε δεν είχε καν προσπαθήσει ο Κάμερον να κοιμηθεί μαζί μου. Ήξερε που ήταν το μυαλό μου και παρόλο που ήταν ερωτευμένος μαζί μου, δεν έβαζε χέρι πάνω μου, ούτε στον ύπνο μου! Από ότι κατάλαβα κάτι περίμενε... Από ότι έμαθα -εδώ από βρίσκομαι τώρα- περίμενε το θάνατο του. Μια προγραμματισμένη εκθρόνιση από τον ίδια του τον αδελφό! Αχ... Παραμύθι μου ακούγεται η ιστορία...
-Μπορούσες άνετα να γράψεις και βιβλίο. Αστειεύτικα.
-Ναι, μίλησε σιγανά με χαμηλωμένο το πρόσωπο της. Το βάρεναν πολύ οι τύψεις του και ας μην ήταν εκείνος ο υπαίτιος των όλων δεινών. Η συνέχεια είχε ήδη καθοριστεί. Ο Λίτσβερ δεν άντεξε να γνωρίζει ότι περιμένω το παιδί του "Κάμερον". Βρήκε ένα φάρμακο για να σκοτώσει το έμβρυο, όχι όμως και εμένα. Έκανε λάθος όμως στην συνταγή και τελικά είχε αντίθετα αποτελέσματα από ότι περίμενε. Με το θάνατο μου πέθανε και ότι καλό είχε μείνει στην πετρωμένη του καρδιά κι η εκδίκηση πήρε την θέση της αποσταγμένης ψυχής του... Σκότωσε, θέλει να σκοτώσει, να εκδικηθεί και θα συνεχίσει όσο ζει να το κάνει μέχρι και την τελευταία του ανάσα. Αυτό τον εκπαίδευσαν αυτό ακριβώς έγινε, τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Αλλά η μακάβρια ιστορία μου δεν έχει ακόμα τελειώσει. Θέλει να σκοτώσει και εσένα! Κάνε κάτι γιε μου φέρε την δικαιοσύνη, την ειρήνη σε αυτόν τον τόσο πληγωμένο τόπο. Δώσε το τέλος στο ΘΑΝΑΤΗΦΌΡΟ ΜΥΣΤΙΚΌ της οικογένειάς μας, έτσι θα μπορέσει να ηρεμήσει η ψυχή όλων των αδικοχαμένων. Γίνε ο Φοίνικας. Γίνε ο Φοίνικας που γεννήθηκες αγόρι μου... Η Φωτιά σου μπορεί να αλλάξει τα πάντα!
Η μορφή της χάθηκε δια μαγείας όπως εμφανίστηκε.
     Ένα άγγιγμα στο ώμο μου με ξάφνιασε. Άνοιξα τα μάτια μου. Το πρόσωπο που αντίκρισα ήταν εκείνο που προσμωνούσα να δω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο...