~ Η Άκρη του νήματος ~

     Η ζωή κιλά σαν ποτάμι και αυτό με καλεί τώρα που το λέμε. Έπρεπε σε λίγη ώρα να φύγω. Σηκώθηκα από την αναπαυτική πολυθρόνα και αφού αποχαιρέτησα την Μελίγια έκανα να βγω. Με απασχολεί ακόμα το θέμα με τον Νέρετ και την "σχέση" του με την Κριστάλια αλλά έπρεπε να φύγω. Μην με πάρει κανένα μάτι. Τελικά μάτι με πήρε πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα. Και τι μάτι! Γαλαζοαίματο! Η Βασίλισσα (που το συνήθιζε μπορώ να πω) μπούκαρε στο δωμάτιο ψάχνοντας την κόρη της. Μόλις με είδε το μάτι της γυάλισε από κακία και απέχθεια και με ρώτησε προσβλητικά:
-Πώς τολμάς, ΕΣΎ ένα τίποτα να βρίσκεσαι εδώ! Μόνο ο πατέρας της, ΕΓΏ  και ο αρραβωνιαστικός της έχουν δικαίωμα να μπουν σε αυτό το δωμάτιο! Και που στο καλό είναι οι φρουροί;! ΕΣΎ υπηρέτρια, πώς τον άφησες να μπει μέσα?! Έχει πάρει το μυαλό σου αέρα! ΜΊΛΑ!
Η Μελίγια είχε μαζευτεί σαν μπάλα σε μια γωνία και δεν έβγαλε άχνα. Πήρα το λόγο μπαίνοντας στην μέση και κοιτόντας την στα μάτια της απάντησα:
-Μεγαλιοτάτη ηρεμήστε. Δεν συμβαίνει τίποτα! Εξάλλου η κόρη σας μαζί με τους φρουρούς, (τόνισα για να την καθησυχάσω, έχει φύγει για να πάει στο αχυρώνα να δει το άλογό της.
-Κι ΕΣΎ;!;
- Εγώ όπως είπατε , χρειαζόμουν το σακίδιό μου για να φύγω και τώρα που τα λέμε να το. Ευτυχώς βρισκόταν κάνω στην πολυθρόνα δίπλα μου. Απάντησα ψύχραιμα για να φανώ λογικός.
+Οφφφ πάλι καλά που βρισκόταν εκεί το σακίδιο πατέρα ακόμα κι νεκρός με σώζεις!
-Και πάλι! Πώς τολμάς να με κοιτάς στα μάτια;!
-Δεν σας καταλαβαίνω, τι ενωείτε?
-Μην κάνεις τον χαζό! Απαγορεύονται να κοιτάς ανώτερό σου στα μάτια!
-Μα πώς θα σας δείξω πως είμαι αθώος μεγαλιοτάτη αν δεν το κάνω? Τα μάτια είναι η γλώσσα του σώματος του ανθρώπου.
-Έεε. Απόρησε. Σταματά να μιλάς με για περίεργα θέματα και απλά μάζεψ' τα και δρόμο!
-Μάλιστα! Απάντησα και ακόμα μια φορά την κοίταξα στα μάτια και μετά συνέχισα λέγοντας:
-Σας προτείνω να πιήτε κάτι να χαλαρώσετε. Από τα μάτια σας μπορώ να καταλάβω ότι είστε αρκετά συνχισμένη κι όχι με την εμφάνισή μου σε αυτόν τον χώρο. Όσο σε περίπτωση που  νιώσετε μπερδεμένη για κάποιο θέμα μια συμβουλή: Πιάστε το από την αρχή του νήματος για να το λύσετε και όχι από φανερά σημεία και τα πιο εύκολα. Αυτό είπα και υποκλίθηκα έκλεισα την ξύλινη πόρτα. Κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Ήθελα να κάνω μια τελευταία επίσκεψη στα άλογά μου πριν φύγω και μιας και έμαθα ότι τα φροντίζει ο Αρχενάλ σας κάνω και μια βόλτα από το σπίτι του να τον αποχαιρετήσω.

***

-Τι περίεργος άνθρωπος... Μουρμούρισε η βασίλισσα.
-Τι είπατε Μεγαλιοτάτη;
-Τίποτα τίποτα. Στην δουλειά σου υπηρέτρια! Άντε πήγαινε να βρεις την κόρη μου! Η Μελίγια αποχώρισε γρήγορα από το δωμάτιο κλείνοντας απαλά την πόρτα. Η βασίλισσα έμεινε μόνη της στον χώρο κι άρχισε να μιλά μόνη της:
"Μήπως έχω κάνει κάτι λάθος; Μήπως δεν της φέρθηκα καλά; Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο το παιδί μου! Το καλό της θέλω μόνο. Γιατί όμως δεν το βλέπει; Είμαι εγώ κι ο Βαρόνος υπαίτιος του αυτού κακού; Όχι όχι! ΕΓΏ της έδωσα ανατροφή και μόρφωση, της έμαθα τρόπους και κανόνες και ΑΥΤΉ πώς μου το ανταπέδωσε; Με βρισιές και απορρίπτοντας τον μνηστήρα της! Τι έχει πάθει αυτό το παιδί? Δεν το αναγνωρίζω! Γιατί να μην είναι σαν τα άλλα;! Αχ...
Έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό κι έκατσε σε μια από τις δύο πολυθρόνες που υπήρχαν στον χώρο. Ακούμπησε τα χέρια της απαλά στην αναπαυτική πολυθρόνα κλείνοντας τα μάτια της. Σκεφτόταν... Οι σκέψεις της όμως εμφανίστηκαν ως μονόλογος ξανά:
-Κάτι δεν μου κολάει με αυτόν τον τύπο όμως.... Κάτι μου λέει ότι δεν είναι κυνηγός! Ο Βαρόνος δεν είναι πρωτάρης σε τέτοια θέματα. Δεν θα άφηνε ζωντανό και το σημαντικότερο δεν θα έκλεινε συμφωνία με ένα τρελό, ξένο και μάλιστα με ένα παρά πολύ αγαπητό πρόσωπο της Κριστάλιας! Μμμμμ...Μήπως ξέρει ΕΚΕΊΝΟΣ κάτι παραπάνω, που ΕΓΏ αγνωώ? Θα με πω τρελή ή καχύποπτη, αλλά έχω κακό προέστημα για το τι θα γίνει. Ακόμα και για την επόμενη μέρα που θα ξημερώσει έχω αμφιβολίες! Καλύτερα να πηγαίνω ο Βαρόνος θα με ψάχνει. Ναι ναι αυτό θα κάνω το μόνο που τουλάχιστον συμφωνώ με τον εαυτό μου! Σηκώθηκε και σκεπτική όσο ποτέ πήγε στο δωμάτιο της για να ξεκουραστεί. Να σκευτεί και να βρει την λύση ενός νήματος που ούτε εγώ δεν έχω βρει την άκρη του...