~ Στα χέρια του εχθρού ~

-Πώς τον αρραβωνιάστηκες χωρίς την συγκατάθεσή μου!;
-Δεν σε νοιάζει η ζωή μου οπότε γιατί αν σου το πω! Ούρλιαξε η Κριστάλια, διαφορώντας για τα λόγια του πατέρα της.
-Άσε με ήσυχη! Το πρωί έχασα την μητέρα μου, ΆΣΕ ΜΕ ΝΑ ΜΕΊΝΩ ΜΌΝΗ! Είπε και έκλεισε την πόρτα στα μούτρα του Βαρόνου. Δεν προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα απλά αναστέναξε.
     Τα μάτια του έπεσαν πάνω. Η καρδιά του έχασε τον χτύπο της για λίγο. Το μεγαλοπρεπή τέρας κοιμόταν έξω από την πόρτα του δωματίου της. Με τον φόβο να τον κυριεύει, σκέφτηκε να βγάλει το τόξο του από το θηκάρι αλλά μια φωνή τον σταμάτησε.
-Δεν θα σου το συνιστούσα. Το βασίλειο έχασε ήδη μια βασίλισσα θα ήταν κρίμα να χάσει κι έναν βασιλιά. Είπε Οσά-ι που μόνο άνοιξε το γαλάζιο εξωπραγματικό του μάτι. Δεν κουνήθηκε, δεν τον φοβόταν. Ο Βαρόνος, χάθηκε στο έντονο χρώμα του. Γαλάζιο έντονο επιβλητικό, όχι τόσο ανοιχτόχρωμο όσο το μάτι του όχι τόσο όσο σκούρο όσο η θάλασσα. Ένα χρώμα ασυνήθιστο, από παραμύθι βγαλμένο. Κενό διέκρινε μέσα του, πόνο αλλά και αναταραχή. Απογοήτευση και θλίψη. Αυτά όμως ήταν μονάχα τα συναισθήματα του.

Γαλάζιο έντονο επιβλητικό. Όχι τόσο ανοιχτόχρωμο όσο το μάτι του όχι τόσο όσο σκούρο και μυστηριώδες όσο της θάλασσας. Ένα χρώμα ασυνήθιστο, από παραμύθι βγαλμένο. Κενό διέκρινε μέσα του, πόνο αλλά και αναταραχή. Απογοήτευση και θλίψη. Αυτά όμως ήταν μονάχα τα συναισθήματα του, τα συναισθήματα που ένιωθε στην ψυχή του.
-Τι είσαι? Έχω δει Καρλιανούς δράκους. Κανένας τους δεν είχε γαλάζια μάτια! Αναφώνησε τρέμοντας από τον φόβο του.
-"Είχε". Όπως αναφέρατε μεγαλειότατε. Ότι κι αν φοβάστε δεν είναι λύση να τον σκοτώνεις. Όσο για το χρώμα των ματιών μου το χρωστάω στην κόρη σας. Ήμουν καταραμένος αλλά με γιάτρεψε. Θυμάστε τα λόγια της προφήτισσας? Εκείνης που φέρατε σαν βρήκατε την Κριστάλια στο δάσος? Θα σας το θυμίσω εγώ: "Για να φέρει στον κόσμο τους πιο ισχυρούς απογόνους" και δαίμονες πρέπει να συμπληρώσει. Αν δεν ήταν εκείνη θα ήμουν ακόμα καταραμένος.
-Γιατί σε καταράστηκαν? Ρωτήστε μπερδεμένος ο Βασιλιάς.
-Γιατί μπλέχτηκα στα πόδια σας μεγαλειότατε. Γιατί αρνήθηκα να μην αφήσω την αδικία να εξαπλωθεί. Γιατί πίστευα πώς ο πρίγκιπας Φοινίκ πρέπει να μάθει για το παρελθόν του, γιατί ήθελα μάθει το πραγματικό του όνομα- ποίος πραγματικά είναι. Γι'αυτό κιόλας οι άλλοι δράκοι με εξόρισαν. Καλό μου έκαναν, δεν λέω. Ο Λίτσβερ δεν μπόρεσε να με βρει. Όλοι οι υπόλοιποι δράκοι πέθαναν στην θέση μου. Εμένα έψαχνε ο καλύτερος σας φίλος Μεγαλειότατε. Εμένα και όσους ξέρουν την αλήθεια. Ο Βαρόνος μαζεύτηκε στο άκουσμα. Ο φόβος τον είχε κάνει έρμαιο του.

-Τα μάτια μου μεγαλειότατε δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε πριν από χρόνια είχαν το χρώμα της φωτιάς και το ρουμπίνι μου γυαλίζε με μεγαλοπρέπεια σαν το στέμμα σας. Λαμπερό και κατακόκκινο σαν αίμα βρισκόταν πάνω στο στήθος μου. Και τα δύο μου τα πήρε εκείνος. Ήθελε το αίμα μου. Μου άνοιξε βαθειά πληγή όμως δεν περίμενε να μπω στο μυαλό του... Το κατάλαβε βέβαια αλλά ήταν αργά -και για τους δύο μας. Έχασα τους πάντες και εκείνος θα χάσει τα πάντα. Για αυτό αφήστε με να ξεκουραστώ και σας παρακαλώ, μην ξοδεύετε χρόνο από τις τελευταίες μου μέρες. Είναι μετρημένες, το διαισθάνομαι. Είπε και στράφηκε πρώτο τον κενό διάδρομο. Χαμογέλασε άχνα για κάποιο λόγο. Ένα χαμόγελο γεμάτο στοργή και ειλικρίνεια.

***

-Βασίλισσα Ελεωνόρα δεν πρέπει να...
-Ραούλ βγάλε το σκασμό! Του φώναξε η Άλισον ενώ κάλπαζε στο καστανό της άλογο. Στον ώμο της πανταχού παρών ο Άρειον.
-Μόλις έμαθα -με τον καλύτερο τρόπο- ότι ο Λίτσβερ δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο! Αν πιάσει στα χέρια του έναν από τους τρείς τους την πατήσαμε! Φώναξα και σώπασε εκείνος αμέσως.
-Φτάσαμε. Θα μας συλλάβουν αν δεν μας σκοτώσουν. Είπε μόνο δειλά.
-Δεν πρόκειται. Απάντησε η Μελίγια ενώ κοίταξε τους φρουρούς που πλησίασαν.
-Μελίγια τι ακριβώς συμβαίνει! Σηκώθηκα το πρωί και βρήκα στο παλάτι -έξω από το δωμάτιο της Κριστάλια- έναν δράκο! Φώναξε ο άνδρας.
-Δεν είναι μυστικό? Ρώτησε η Άλισον αποριμένη.
-Όχι για εμάς. Είμαστε η έμπιστοι του πλατιού από όσο βλέπεις... Της εξήγησε ο φρουρός.
-Αρχενάλ δεν έχουμε χρόνο! Είναι καλά η Κριστάλια? Πως τους δέχτηκε ο Βαρόνος? Ο Φοινίκ? Απανωτές ερωτήσεις.
-Η Κριστάλια είναι υγιής, σωματικά τουλάχιστον. Το πρωί έγιναν πολλά που να σου λέω η... Το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Ελεωνόρα, την Άλισον και τον Ραούλ.
-Ποιοί είναι αυτοί? Ρώτησε με έντονο ενδιαφέρον.
-Θα σου εξηγήσουμε μετά. Είπε ενώ το μάτι του έπεσε ακόμα τον αλυσοδεμένο Φίλντιξ.
-Πλάκα μου κάνετε! Έχετε απαγάγει και τον πρίγκιπα! Αναφώνησε
-Βασικά έρχομαι οικειοθελώς. Αλλά ποιος με πιστεύει? Αυτοσαρκάστικε.
-Όχι παντός εγώ! Τον απείλησε η Ελεωνόρα με το βλέμμα της.
-Δεν καταβαίνω τι...
-Οοο άνθρωπε μου! Απάντησε η Ελεωνόρα.
-Ζήτω ως βασίλισσα του βασίλειου της Πέτρας και της Χρυσής Ακτής να δω τον σύγυζό μου! Φώναξε εκνευρισμένη.
-Δεν είναι εδώ! Απάντησε μονότονα.
-Τι?!! Φώναξαν όλοι μονότονα.

***
(Flashback)

-Πώς την είπες? Με ρώτησε ο Ντικίλ.
-"Ελευθερία" είναι το όνομά της. Το είχε εξαρχής. Τους απάντησα.
-Δεν έχω δει πιο μεγαλόσωμο άλογο. Την κοίταζε περίεργα.
-Πού να δεις τότε τον πουλάρι όταν μεγαλώσει! Είναι και αρσενικό...
-Θα φτάσει στο μπόι του Οσά-ι!? Αναφώνησε στα αστεία.
-Ναι. Είπε ενώ την κοίταξα χαιδεύοντάς την.
+Είσαι υπέροχη καλή μου. Μην τον ακούς.
Φαινόταν να με συμπαθεί.
-Πώς ονόμασες το πουλάρι;
-Δεν είναι δικό μου, είναι του Πέτρου. Το έβγαλε το όνομα "Φυγάς". Το έσκασε από τον ιδιοκτήτη, είναι ωραίο δεν νομίζεις? Ο Ντικίλ χαμογελάσε:
-Τι θα απογίνει ο μικρός για αυτό ανησυχώ...
-Πράγματι είναι πανέξυπνο, δίκαιο, τίμιο παιδί γεμάτο δύναμη στην ψυχή του. Μπορεί να μην είναι πολύ ομιλητικός αλλά είναι καταπληκτικό παιδί.
-Το αγαπάς πολύ βλέπω. Ανέφερε ο Ντικίλ.
-Ναι. Είναι απίθανος ο μικρούλης...
-Τον συμπαθεί καθόλου η Κριστάλια? Με ρώτησε ξανά. Κάτι ήθελε να μου πει και το πήγαινε πλάγια με τον τρόπο του.
-Στην αρχή όχι, φερόταν ανταγωνιστικά προς το μέρος του.
-Νομίζω ότι ζήλευε. Πέρναγες αρκετή ώρα μαζί του. Μου ανέφερε ο Ντικίλ.
-Μα με χρειάζεται! Ανακοίνωσα. Δεν έχει οικογένεια... Τελικά όμως τα βρίκανε και τώρα είναι και εκείνοι αχώριστοι. Ελπίζω να τελειώσουν όλα αυτά και να του βρω μια οικογένεια.
-Έχω βρει ήδη! Είπε αυθόρμητα ο Ντικίλ.
-Ποιους? Απόρησα. Ίσος να ήξερε κάποια καλή οικογένεια. Ίσος κάποιους ένα καλό ζευγάρι από την Χρυσή Ακτή.
-Εσένα και την Κριστάλια. Είστε οι καλύτεροι γονείς που θα μπορούσε να έχει. Μόλις το άκουσα κοκκίνισα​.
-Δεν ξέρω αν...
-Οοο έλα τώρα Φοινίκ. Την αγαπάς, νομίζεις ότι είναι μακριά ο γάμος? Μου είπε. Για πρώτη φορά είχε το πάνω χέρι στην συζήτηση.
-Είναι που... Μμμμ! Πήγα να πω αλλά δεν μπορούσα. Κάποιος μου έκλεισε το στόμα. Είδα τον Ντικίλ, τρόμος στο βλέμμα του. Ιππικό μας περικύλωσε αστραπιαία. Θυμήθηκα που βρισκόμασταν, στα σύνορα με τους Δεντριδώνες!!!
+Οχ πώς την πάτησα έτσι!
Ένιωσα ένα χτυπάμε στο στομάχι, έχασα τις αισθήσεις μου. Ο Ντικίλ παρέμενε ως τότε πάνω το άλογο με σηκωμένα τα χέρια στο αέρα...

***