~ Πας γυρεύοντας! ~

      Κατέβηκα τις σκάλες εξοργισμένος. Μόλις που βρήκα κελί του, άνοιξα την πόρτα και του έχωσα μια γερή γροθιά στο πρόσωπο. Εκείνος άρχισε να διαμαρτύρεται. Συνέχισα να τον βαράω αλύπητα.
-Τι στο καλό έπαθες αδελφούλι?! Θα τα πληρώσω εγώ τα νεύρα σου! Φώναζε εκείνος με σκούπισε την μύτη του που έσταζε αίμα. Πήγα να το ρίξω άλλη μια αλλά μας χώρισε ο Ντικίλ συγκρατώντας την γροθιά μου.
-Πας γυρεύοντας να της φας! Του φώναξα.
-Τι έκανα πάλι! Δεν σου πήδηξα και την γκόμενα, ηρέμησε!
-Τι θράσος που έχεις! Του φώναξα εννοώ μόνο που δεν γρύλιζα. Ο Ντικίλ μπήκε στην μέση χωρίς δισταγμό.

-Την Μελίγια αν την ξαναγκίξεις πέθανες! Είσαι τυχερός, γιατί αν το μάθει η Κριστάλια ή η Ελεωνόρα χε-χε. Να δω ποιός θα σε σώσει από τα χέρια τους!
-Για την Μελίγια λοιπόν, πως το έμαθες? Ρώτησε σαν να ήταν κάτι φυσικό.
-Θα σου γδάρω το τομάρι! Αυτήν βρήκες για να χορτάσεις τις ορέξεις σου! Ο Ντικίλ δεν μπόρεσε να με συγκρατήσει άλλο. Ένα δευτερόλεπτο πριν βρει το χέρι μου την μούρη του με σταμάτησε η φωνή της Μελίγιας.
-Φοινίκ σε παρακαλώ σταμάτα! Είπε και κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες. Μάζεψα τα χέρια μου μπουνιές προσπαθώντας να συγκρατηθώ. Ο Φίλντιξ την κοιτούσε σαν χαφιές.
-Το κάστρο έπεσε. Του είπε και εκείνος χαμογέλασε σπαστικά κάνοντας με ακόμα πιο έξω φρενών. Έριξα ένα απειλητικό βλέμμα στην Μελίγια. Εκείνη κοιτούσε διστακτικά το πάτωμα.
-Σοβαρά, ποτέ περίμενες να μας το πεις! Μια ρητορική ερώτηση ξέφυγε από τα χείλη μου...
-Ήθελα να σας το πω αλλά... Συνέβη το δυσάρεστο και... Πήγε να πει αλλά είδαμε τρεχάτη να κατεβαίνει τα σκαλιά η Ελεωνόρα.
-Γυναικούλα μου! Γιατί τρέχεις έτσι αγάπη μου, δεν κάνει στην...
-

Ντικίλ δεν είναι ώρα! Τον σταμάτησε ενώ είδα που κρατούσε μία περγαμηνή στο χέρι της.
-Ελάτε όλοι πάνω! Είναι σημαντικό. Είπε και κάρφωσε με το βλέμμα του δολοφόνου τον Φίλντιξ. Με γρήγορο βήμα βρεθήκαμε γύρω της στην αίθουσα του θρόνο. Εκεί βρίσκαμε τον Ραούλ να μας περιμένει, η Άλισον έλειπε.
-Είναι από την Κριστάλια. Ταράχτηκα στο άκουσμα. Τα πρώτα της λόγια ήταν να μην σου κρύψω την αλήθεια αλλά δεν μπορώ να την αφήσω να κάνει την τρέλα της!
-Τι συμβαίνει?! Ρώτησα χωρίς να το καθιστερώ.

Αγαπητή μου Ελεωνόρα,

Μην δώσεις αυτό το γράμμα στον Φοινίκ. Ξέρω ότι δεν είσαι εντελώς στα καλά σου λόγο της εγκυμοσύνης αλλά γνωρίζω επίσης ότι είσαι γερή και θα το αντέξεις. Έχει υπογραμμίσει την λέξη Φοινίκ. Μου είπε.
-Δεν μου αρέσει καθόλου η εισαγωγή. Προσέθεσε η Μελίγια.
-Πες μας τι λέει! Φώναξα από την τρομάρα μου. Η Ελεωνόρα συνέχισε:

"Δεν μπορώ να αφήσω τον αγαπημένο μου να πάει κατευθείαν στο στόμα του λύκου. Φεύγω πιθανόν μαζί με τον Οσά-ι να τον προλάβω. Θα βρώ τον πατέρα μου. Ή εμείς ή αυτός!  "

-Αυτά γράφει. Μίλησε συμπονετικά η Ελεωνόρα και ήταν λες και με μαχαίρωσαν επιτόπου δεκαπέντε φορές...
-Όχι... Μουρμούρισε ο Ντικίλ.
-Ραούλ! Φώναξα και στάθηκε προσοχή.
-Τα άλογα! Είπα μόνο και κατάλαβαν όλοι τι εννοούσα και έτρεξε για τους στάβλους.
-Φεύγουμε νωρίς το μεσημέρι. Έχουμε ολημερίς ταξίδι και ας ελπίσουμε να είναι ασφαλής... Ανέφερα στους υπόλοιπους.
+Αχ. Τι πήγες και έκανες αγάπη μου...

***
~ Μέσα από τα μάτια της Ελεωνόρας ~

-Όχι! ΟΧΙ και ΟΧΙ! Δεν θα μείνω πίσω, ΠΆΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΊΩΣΕ! Φώναζα στον Ντικίλ.
-Δεν πρόκειται να αφήσω την Κριστάλια μόνη της! Αμετακίνητη συνέχισα.
-Ελεωνόρα... Ψιθύρισε ικετευτικά ο Ντικίλ με την ακαταμάχητη, θλιμμένη φατσούλα του.
-Ντικίλ ΌΧΙ! Πήγα να φύγω και τότε έζησα ξανά έναν μέρος του εαυτό του που είχα καιρό να δω. Με τράβηξε πάνω του και με φίλησε όπως και την πρώτη φορά. Ηλέκτρισε όλο μου το σώμα... Το φιλί του ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου.
-Σ' αγαπώ. !ου είπε γλυκά ενώ με κοίταξε στα μάτια γεμάτα θλίψη.
-Είσαι πιο σημαντική από εμένα. Σε παρακαλώ ακούμε. Δεν σε αφήνω πίσω, σε αφήνω να φροντίσεις το μέλλον μας, τον λαό μας. Είπε και έτριψε απαλά την κοιλιά μου, είχε αρχίσει να φουσκώνει με τον καιρό. Αγκήξα το δικό του χέρι και εκείνος το έβαλε στην καρδιά του. Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Υπέφερα που για πρώτη φορά θα εμένα εκτός -από μια τόσο σημαντική αποστολή- αλλά είχε δίκαιο.
+Πάντα έχεις, και για αυτό σε λατρεύω αγαπημένε μου.
-Να προσέχεις και... Να διατηρούν τα φώτα αναμμένα όσο λείπω. Α και τα κόκκινα πλοία, μην ξεχάσεις. Πρέπει να επιστρέψουν πίσω αν χρειαστεί φώναξε και τα μπλέ για να πάρουν τον κόσμο. Μου είπε με ένα χαμόγελο.
+ΕΕ εντάξει επέστρεψε στον κλασικό εαυτό του. Είπαμε στα συναισθήματα είναι εφυϊης!
Έ

κανε ένα βήμα να φύγει. Τον αγκάλιασα ενώ τον κοίταξα στα μάτια.
-Θα μείνεις λίγο ακόμα? Είπα πονηρά και του χαμογέλασα.
-Πρέπει να φύγω. Με φίλησε στο μέτωπο ενώ φόρεσε την πανοπλία του.
-Να προσέχεις. Μίλησα θλιμμένα.
-Θα είμαι καλά. Μαζί μου θα είναι ο Φοινίκ. Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά.
+Έχω κακό προέστημα για αυτό...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

***

     Ο Ραούλ εμφανίστηκε καβάλα στο γκρίζο του άλογο έτοιμος να μας ακουλουθήσει, τον σταμάτησα.
-Εσύ θα μείνει εδώ. Τους είπα και πρόσθεσε ο Ντικίλ:
-Να προσέχεις την γυναικούλα μου φίλε μου. Ο Ραούλ σάστισε.
-Μα πρέπει να σας προστατευώ μεγαλειότατε! Προσθήσε να τον μεταπείσει.
-Είσαι στα καλά σου και ποιός θα εμποδίσει την απόδραση της Ελεωνόρας!? Είπα και δεν ήταν χαρατό.
-Έχει δίκαιο, εξάλλου δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα  για εμένα από το παιδί μου και την γυναικούλα μου! Η κόρη μου για εμένα θα είναι η πάνω από την ζωή μου!
+Του κόλλησε να είναι κοριτσάκι το παιδί...
-Καλά μεγαλειότατε, να προσέχετε. Είπε και κατσούφιασε. Δειλά και σταθερά αποχώρησε.
-Οι δύο μας. Του είπα ενώ ξεκινήσαμε. Χτύπησα τα χαλινάρια του νέου μου αλόγου.
-Ναι, μου απάντησα ενώ τα μάτια του ήταν ακόμα στο παλάτι, το ίδιο ή ίσος και περισσότερο οι σκέψεις του. Ο προορισμός μας, το κάστρο των Λιμνοφιδίων...
+Ας είναι καλά, μόνο αυτό ζητώ.

Οσά-ι πρόσεχε την!

Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου. Δεν πήρα απάντηση. Ήταν πολύ μακριά...