~ Τρείς με τρίο διάφορες ~

Η Κριστάλια έτρεχε στις υπόγειες στοές επικαλώντας τον όνομα του φύλακα της:
-Οσά-ι σε θέλω, εμφανίσου! Εκείνος δε άργησε να ανταποκριθεί. Του είχε λείψει η παρέα της, μέρες δεν τολμούσε να βγει στο φως του ήλιου. Μετά από την αποκάλυψη των όλων αυτών γεγονότων ένιωθε πολύ άσχημα.
-Σε τι με χρειάζεσαι? Ρώτησε και ξεφύσησε κοντά στο πρόσωπο της ενώ η άχνα της ζέστης του ανάσας φαινόταν στο λιγοστό φως των στοών.
-Ο Φοινίκ. Ο θείο του, ενωώ στο πατέρα του, θα τον σκοτώσει κι εγώ δεν πρόκειται να τον αφήσω! Φώναξε έτοιμη να υλοποιήσει το σχέδιο της. Οσά-ι την άφησε να μιλήσει ώστε να καταλάβει περισσότερο τι συμβαίνει:
-Θα πάω να σκοτώσω με τον πατέρα μου και δεν θα με εμποδίσεις! Ή εγώ θα βγω νεκρή ή αυτός! Δεν γίνεται αλλιώς! Αποφασίστηκα συνέχισε τον μονόλογο:
-Είσαι μαζί μου ή θα πρέπει να ιππεύσω όλη νύχτα για να φτάσω σε εκείνον! Ο Οσά-ι χαμογελάσε.
-Δεν μπορώ να μπω εμπόδιο σε τέτοια αποφασιστικότητα εκ μέρους σου. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα σε κρίνω. Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω γιατί εσύ με έκρινες από την πρώτη στιγμή που με γνώρισες. Είπες ήταν αλήθεια ξεκάθαρα και τώρα θα την πεις στον πατέρα σου. Θα μείνω στο πλάι σου όπως πάντα. Ότι ζητήσεις είναι διαταγή μου. Λοιπόν πες μου, τι έχεις σκεφτεί?
-Πρώτον από όλα θα με οδηγήσεις ως το παλάτι και στην διαδρομή θα σου πω περαιτέρω.
-Χμμ. Έξυπνη λοιπόν θα ξεκινήσουμε? Είπε βιαστικός ενώ ξάπλωσε για να ανέβει πάνω στην ράχη του.
-Το ήξερα ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ. Είπε και χαρούμενη για την αφοσίωση του στις επιλογές της ανέβηκε πάνω του.
-Ο επόμενος προορισμός μας το παλάτι των Λιμνοφιδίων! Είπε και με ένα δυνατό χτύπημα των φτερών του πήρε ύψος στον νυχτερινό ουρανό.

***

-Ελεωνόρα.
-Ναι, του απάντησε ενώ κοιμόταν ήρεμη στο μαλακό κρεβάτι τους.
-Εμ... Δίστασε να πει τι σκεφτόταν. Εκείνη τρύφτηκε στο μαξιλάρι της νυσταγμένα.
-Οχ, πες μου ότι δεν είναι πάλι, για το αν είσαι καλός βασιλιάς ή κατάλληλος για πατέρας? Αναφώνησε ενώ τον κοίταξε μισοκοιμισμένη
-Όχι. Απάντησε μονολεκτικά το ίδιο διστακτικό με πριν.
-Πρόοδος! Ξεφύσησε.
-Αφού το εμπεδώσαμε αυτό, τι είναι πάλι? Ήξερε ότι είχε χάσει την ευκαιρία να κοιμηθεί οπότε επέμεινε να μάθει.
-Έεε...
-Έλα Ντικίλ μου, πες μου αγάπη μου τι σκεύτεσαι, νυστάζω. Ο Ντικίλ δεν ήθελε να την συγχύσει, αλλά σε ποιόν άλλον να το πει? Στην Κριστάλια δεν μπορούσε ούτε στην Άλισον ούτε στον Ραούλ και ειδικά όχι σε κάποιον άλλον... Άρα?
-Απλά έχω μια απορία πως θα ονομάσουμε το παιδάκι μας. Απέφυγε να ρωτήσει αυτό που ήθελε.
-Αχ τι γλυκό! Είπε και τον φίλησε τρυφερά ενώ ανασηκώθηκε στο κρεβάτι τους.
-Θες αγοράκι ή κοριτσάκι? Τον ρώτησε τρίβοντας την κοιλιά της.
-Να πω την αλήθεια θέλω ένα κοριτσάκι που να σου μοιάζει! Της απάντησε και της χαμογέλασε ελαφρά περνώντας την στην αγκαλιά του.
-Εσύ? Την ρώτησε φιλώντας την στον λαιμό.
-Να έχει τα μάτια του άνδρα που τόσο αγάπησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Μόνο αυτό επιθυμώ. Του είπε και έκλεισε τα μάτια της αισθανόμενη ασφάλεια σε λίγα λεπτά την είχε πάρει ο ύπνος. Ο Ντικίλ παρόλο αυτά δεν κοιμήθηκε.
-Πρέπει να το μάθει. Μουρμούρισε καθώς το άλλο πρωί θα συναντούσε εμένα...

***

-Πώς θα μπούμε μέσα? Ρώτησε ο Οσά-ι ενώ πατούσε απάνω από το παλάτι. Είχε καταπληκτική κάλυψη λόγο του κατάμαυρο χρώματος του δέματός του.
-Από εκεί που μου πρότεινες να βγω. Για αυτό δεν συμφωνήσες εξαρχής?
Ο Οσά-ι ξεφύσησε.
-Έχεις γίνει σαΐνι. Λίγο ακόμα και θα ξεπεράσεις και τον Φοινίκ! Στο άκουσμα εκείνη έκλεισε τα μάτια της.
-Ελπίζω να μην με ψάχνει. Έχει σχεδόν ξημερώσει και είναι πρωινός τύπος...
-Ζάνζελ δεν έχεις επιλογή, φτάσαμε. Την ενημέρωσε.
-Γιατί με λες συνεχώς έτσι!? Ρώτησε και εκείνος ξερόφηξε.
-Η μυστική είσοδος, συνέχισε ενώ προσγειώθηκαν στην είσοδο. Άνοιξε το στόμα του. Η γαλάζια φλόγα έλαμπε σαν φανάρι. Προχώρησαν στο μυστικό χώρο που οι δύο τους είχαν ανακαλύψει.
-Θα μου απαντήσεις ή θα αποφύγεις την ερώτηση? Τον ρώτησε με τα χέρια της πίσω από την πλάτη.
-Δεν μποθρ_ρώ να μιιλφ_θήσω. Ψέλιζε σαν να είχε δαγκώσει την γλώσσα του.
-Δεν με ενδιαφέρει το φως, θέλω να μάθω! Είπε και εκείνος σταμάτησε το βήμα του. Την κοίταξε στα μάτια. Έσβησε το φώς ελευθερώνοντας την ομιλία του.
-Δύο πεύματα υπάρχουν, για εμάς τους δράκους. Το ένα γυναίκα -Πριγκίπισσα- με το όνομα Ζανζελ και το δεύτερο, ο δράκος Σεντάλα. Ο Δράκος έδωσε αίμα και δύναμη ενώ η πριγκίπισσα σκέψη και ψυχή. Ολοκληρωμένοι σαν εκείνους που ενώθηκαν, ήμαστε όλοι οι Καρλιανοί δράκοι. Δηλαδή εγώ και μόνο εγώ. Την πλήγωσε τα λόγια του. Ήταν ο τελευταίος του είδους του.
-Δεν κατάλαβα όμως. Που κολάει αυτό με εμένα?
-Η ψυχή σου αντικαθιστά την Ζανζελ. Μετεμψύχωση, νομίζω λέγετε στην γλώσσα σας. Εκείνος μου έδωσε ζωή ενώ ο ίδιος ο Σεντάλα -ως ον της δικαιοσύνης- μου την πήρε πολύ καιρό πριν... Έχεις της Ζάνζελ ψυχή της και ο Φοινίκ την δική εκείνου. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει αλλά νομίζω ότι ο θρύλος ολοκληρώθηκε.
-Ποιός θρύλος?
-"Τρεις με τρίο διαφορές θαύματα γέννα και πλάσμα νέο στην γη χάρης αυτούς θα δούμε ξανά. Μόνο όταν το Ζ με το Σ και Ο θα ενωθεί θα υπάρξει νέα ζωή". Τα δύο τα ξέρω, είσαι εσύ και εκείνος, το Ο όμως?
-Μήπως είσαι εσύ? Τον ρώτησε αυθόρμητα και εκείνος ξεκαρδίστηκε.
-Πλάκα μου κάνεις, ερωτικό τρίγωνο? Θα πεθάνω από τα γέλια!
-Καλά καλά, μα πώς γίνεται τρεις? Φυσιολογικό δεν είναι με τίποτα!
-Ιδού ο γρίφος. Κάνεις δεν ξέρει, πολλοί την κατέκριναν, καλύτερα όμως να προχωρήσουμε. Φτάσαμε σχεδόν στην άλλη άκρη.
Η Κριστάλια τον ακουλούθησε δειλά καθώς άναψε ξανά την φλόγα του.

***

+Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί κάθε πρωί μαθαίνω και ένα -μάλλον καντά δύο- συνταρακτικά νέα!
Δεν ξημέρωσε καλά καλά ούτε έξι το πρωί δεν είναι και τσουπ! Ο Ντικίλ ήρθε να με ξυπνήσει. Η Κριστάλια δεν ήταν δίπλα μου. Πίστευα ότι θα ερχόταν έστω και αργά το βράδυ αλλά δεν φάνηκε.
-Ντικίλ τι συμβαίνει? Ρώτησα ενώ δεν είχα καθόλου διάθεση. Όλο το βράδυ σχεδόν μέχρι της τρείς δεν είχα κοιμηθεί. Τα όνειρα μου διαλύονταν σαν κάτι επεμβαίνε σε αυτό που έβλεπα.
+Άλλο παράξενο και τούτο!
-Με κυνηγούν οι τύψεις μου Φοινίκ! Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να πληγώσω κάποιον αλλά... Έλεγε ο Ντικίλ.
-Ξεκάθαρα! Του μίλησε λίγο επιθετικά.
-Έπιασα τον Φίλντιξ και την Μελίγια σε τρυφερή στιγμή χθες βράδυ. Πιο τρυφερή δεν γίνεται... Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου.
+Το κάθαρμα! Ψάχνει αφορμή να τον κρεμάσω!
-Πάμε αμέσως σε εκείνον! Φώναξα. Ξέρεις αν η Μελίγια γύρισε μετά από αυτό -τέλος πάντων- που έγινε μεταξύ τους?
-Όχι αλλά μια κοπέλα από το προσωπικό του παλατιού την είδε σήμερα το πρωί. Είπε διακριτικά.
+Οχ... Βούκινο θα έχουμε γίνει....

***