~ Μονόδρομος ~

      Γύρισα στο παλάτι. Εκεί όμως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενα. Ησυχία περοκύκλωνε και έπνιγε όλους τους διαδρόμους.
+Τι συμβαίνει?
Στην αίθουσα του θρόνου τους βρήκα όλους μαζεμένους. Η Άλισον για πρώτη έκλαιγε σπασμωδικά ενώ ο Ραούλ την είχε κλείσει στην αγκαλιά του προσπαθώντας να την ηρεμήσει. Δεν έκανα την ανόητη ερώτηση που έβγαινε ξεκάθαρα από τα χείλη μου. Η Κριστάλια με πλησίασε με δάκρυα στα μάτια.
-Οο_ο... Δεν μπορούσε να μιλήσει. Την αγκάλιασα σφιχτά και της χάιδεψα την πλάτη για να την καθησυχάσω.
-Είναι οι νονοί σου Φοινίκ και ο_οο Έβαν. Μου είπε η Μελίγια ενώ με πλησίασε. Η Ελεωνόρα εμφανίστηκε μαζί με τον Ντικίλ λυπημένοι κι εκείνοι παρόλο που δεν τους γνώριζαν.
-Όχι όχι δεν είναι δυνατόν! Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το χωρέσει.
-Τους σκότωσε το κάθαρμα! Φώναξε η Άλισον ενώ έβγαλε το σπαθί της σπασμωδικά στην εμφάνιση του Φίλντιξ. Μείναμε όλοι κάγκελο.
-Τι δουλειά έχει αυτός εδώ! Φώναξε η Κριστάλια και η Ελεωνόρα άρπαξε την ευκαιρία που έψαχνε για να φωνάξει τους φρουρούς της. Το πιάσανε και ήταν έτοιμοι να τον κόψουν φέτες.
-Σταματήστε! Φώναξα.
-Ελεωνόρα άσε τον απολογηθεί πρώτα!
-Τι απολογία θες!  Φώναξε εκείνη.
-Χαχα από όλα -δεν θέλω να βάλω λάδι στην φωτιά- αλλά  εκείνος σκότωσε το άλογό σου! Δεύτερον   πατέρας -ίδιος με αυτόν- είπε και τον έδειξε, σκοτώνει τους πνευματικού σου συγγενείς και τον αδελφό της Άλισον.
-Αδύνατον! Φώναξε εκείνος και εγώ σχεδόν κατέρρευσα.
+Όχι...
-Αποκλείεται! Τον ξέρω τον πατέρα μας, αυτό καμάκι στην καρδιά, δεν θα πείραζε ούτε τρίχα της Μιράντας!
-Τι επιδιώξεις έχετε? Μίλησα αλλά τα λόγια μου είχαν διαλυθεί από τα συναισθήματά μου. Η Ελεωνόρα μου έδωσε ένα γράμμα. Μέσα περιείχε δύο καρφίτσες, του Σάλοου και της Μιράντας, δεν τις έβγαζαν ποτέ! Πότε! Δάκρυα έτρεξαν από το πρόσωπο μου αλά δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε και άλλο. Διάβασα δυνατά ενώ υπέφερα σε κάθε λέξη που ανέφερα:

Προς κατακριτέους επαναστάτες και τον εξόριστο- δυστυχώς ζωντανό- ανιψιό μου Φοίνικ,

Δεν θα πολυλογήσω σε εισαγωγή τύπος, αλλά θα ξεκινήσω εξαρχής με το κύριος θέμα. Το να μάθεις το παρελθόν σου πλήρωσαν εκείνοι... Για να σου δώσω να καταλάβεις, ένας από αυτούς είναι ο αδελφός της επαναστάτριας. Αυτόν που ξέρεις να τρέμεις, είμαι ΕΔΏ και σε περιμένω... Όμως παρόλο τις διαφωνίες μας, σου έχω μια πρόταση: Ή θα μας δώσεις το άλογο ή θα παραδωθεί οικειοθελώς ή πριγκίπισσα Κριστάλια. Εγώ και ο βασιλιάς Βαρόνος περιμένουμε την απάντηση σου άμεσα. Το λιγότερο σε δύο μέρες! Επέλεξε. Μόνο με τους παραπάνω όρους θα υπογράψω συνθήκη ειρήνης και θα γλιτώσεις άλλο αίμα δικών σου να χυθεί...

Βασιλιάς Λίτσβερ και σύμμαχοι μου

Δεν ήξερα τι να τους πω. Χωρίς να μιλήσω αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου... Το βράδυ συγκάλεσα μυστική συνέλευση για την απόφαση μου. Παρέληψα την Κριστάλια. Θα καταλάβετε γιατί...

~ Μέσα από τα μάτια της Κριστάλια ~

+Φοβάμαι για τον Φοινίκ πολύ. Είναι πληγωμένος και ανησυχώ μήπως κάνει καμία τρέλα. Θα παραδώθω εγώ πάει και τελείωσε δεν θα τον αφήσω να επιλέξει την θυσία του. Εγώ θα πααδωθώ, εξάλλου το χειρότερο που μπορώ να πάθω είναι να παντρευτώ τον Νέρετ. Θα τον σκοτώσω και θα ησυχάσω...
Με είχαν κλειδώσει δωμάτιο μου. Με τα κολπάκια -που είχα μάθει από την Ελεωνόρα- κατάφερα να βγω από το μπαλκόνι με δεμένα τα σεντόνια. Το μυαλό μου απευθείας πήγε στο κακό που φοβόμουν. Κρυφά έφτασα μέχρι το δωμάτιο της Ελεωνόρας. Ήταν αρκετά μεγάλο και θα γινόταν εύκολα μια τυχόν συνέλευση παρωδία... Δεν είχα άδικο, άκουσα πεντακάθαρα το τι θα συμβεί!
-Φοινίκ τι λες είναι τρελό, δεν έχει νόημα! Φώναζε η Ελεωνόρα.
-Έχει και παραέχει! Τους απάντησε.
-Συμφωνώ. Μίλησε ο Φίλντιξ.
+Και αυτός είναι εκεί μέσα!
-Εσύ δε έχεις λόγο να ανοίγεις το στώμα σου.
-Έτσι Ελεωνόρα βάλ' τον  στην θέση του! Φώναξα η Άλισον.
-Ειρήνη μην!
+Σύγουρα αυτή είναι η φωνή του Ντικίλ.
-Θα παραδωθώ και ξεχάστε ότι σκευτήκατε! Η ειρήνη είναι ιερό πράγμα και ο Λίτσβερ είναι πάντα ειλικρινής. Πάντα κρατάει τον λόγο του. Δεν πρόκειται να αφήσω την Κριστάλια -μετά τα χθεσινά- να παντρευτεί τον Νέρετ!
-Κάτσε τι έχασα? Ρωτάσε αστεία ο Φίλντιξ και η Μελίγια του κόλλησε δύο τρείς ωραίες λεξούλες. Εκείνος παρόλο αυτά τις δέχτηκε χωρίς να πει τίποτα.
+Παράξενο...
Παντός ένα ήταν σίγουρο στον νου μου.
+Δεν θα πάει η Κριστάλια.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

***

-Άλισον μπορώ να κάνω κάτι? Ρωτάσε προσπαθήσε να την παρηγορήσει ο Ραούλ. Έβλεπε και υπέφερε.
-Με αγαπούσε πολύ... Ήθελα να έρθει εδώ, να σε γνωρίσει, να ζήσει ήρεμος χωρίς να φοβάται. Μονολογούσε ενώ τα μάτια της είχαν φουντώσει.
-Άλισον. Η φωνή του δεν εισακούστηκε.
-Σε παρακαλώ μην με αφήσεις ποτέ. Του είπε και χώθηκε στην αγκαλιά του. Μόνο εκεί ένιωθε ασφάλεια.
-Δεν πρόκειται. Σε αγαπάω. Της είπε και την φίλησε απαλά στα μαλλιά.
-Και εγώ. Του ψιθύρισε και ένιωθε για πρώτη φορά τυχερή, τυχερή που βρέθηκε στην ζωή της ένας τέτοιος άνθρωπος.

***

-Τι τόλμησες και έλεγες στην συνέλευση! Παραπονέθηκε η Μελίγια.
-Την αλήθεια! Ξέρω πολύ καλά τον πατέρα μας! Αν δεν πάρει αυτό που θέλει μπορεί να περιμένει και χρόνια για να υλοποιήσει τον σκοπό του! Απάντησε εκνευρισμένος ο Φίλντιξ ενώ τον συνόδευε προς το κελί του.
-Πώς βγήκες από εδώ μέσα.
-Άσε αυτά τώρα! Συνέχισε εκείνος ανέκφραστος.
-Την Κριστάλια δεν της σκεύτεσαι?! Παρενέβει στα λόγια του πληγωμένη με την απόφαση του Φοινίκ.
-Συγνώμη Μελίγια αλλά δεν υπάρχει λύση. Απάντησε ο Φίλντιξ παράλληλα την πλησίασε ώστε να μπορεί να άκουγα το χέρι του στον ώμο της.
-Δεν θα το αντέξει. Αν πάθει κάτι δεν θα ζήσει. Η ζωή της άρχισε να μετρά από τους που τον γνώριζε. Άρχισε να κλέει γοερά μπροστά του. Εκείνος της αγκάλιασε.
-Δεν θέλω να χάσω την κολλητή μου, είναι η μόνη μου συντροφιά. Δεν θα το αντέξω. Σιγόκλαψε ακουμπόντας πάνω στο στήθος του το πρόσωπο της.
-Σςςς.... Δεν θα συμβεί ηρέμησε.
-Είμαι εγώ εδώ, δεν είσαι μόνη. Εκείνη τον κοίταξε και τον φίλησε απλά στα μαλλιά. Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια. Ένιωθε ασφαλής δίπλα του, εκείνος την φίλησε. Η Μελίγια  ανταποκρίθηκε αμέσως στο φιλί του. Η  συνέχεια δεν άργησε, έγυραν και οι δύο αργά προς τα πίσω. Όμως κάτι τους ξέφυγε. Δεν πρόσεξαν ότι κάποιος τους είχε δει...